Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Music and Lyrics => Favourite Fiction => Topic started by: spiros on 27 Nov, 2005, 13:20:15

Title: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 27 Nov, 2005, 13:20:15
The Canary
Katherine Mansfield

Katherine Mansfield in Amazon UK (http://www.amazon.co.uk/exec/obidos/external-search?tag=translthegree-21&keyword=Katherine+Mansfield&mode=books-uk)
Katherine Mansfield in Amazon US (http://www.amazon.com/exec/obidos/external-search?tag=translgrthegr-20&keyword=Katherine+Mansfield&mode=books)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.fh-augsburg.de%2F%7Eharsch%2Fanglica%2FChronology%2F20thC%2FMansfield%2Fman_port.jpg&hash=688ee6bbc87d926f5776fe4d1c42fe0312bf98e5) (http://www.amazon.com/exec/obidos/external-search?tag=translgrthegr-20&keyword=Katherine+Mansfield&mode=books)You see that big nail to the right of the front door? I can scarcely look at it even now and yet I could not bear to take it out. I should like to think it was there always even after my time. I sometimes hear the next people saying, “There must have been a cage hanging from there.” And it comforts me; I feel he is not quite forgotten.

You cannot imagine how wonderfully he sang. It was not like the singing of other canaries. And that isn't just my fancy. Often, from the window, I used to see people stop at the gate to listen, or they would lean over the fence by the mock-orange for quite a long time — carried away. I suppose it sounds absurd to you — it wouldn't if you had heard him — but it really seemed to me that he sang whole songs with a beginning and an end to them.

For instance, when I'd finished the house in the afternoon, and changed my blouse and brought my sewing on to the veranda here, he used to hop, hop, hop from one perch to another, tap against the bars as if to attract my attention, sip a little water just as a professional singer might, and then break into a song so exquisite that I had to put my needle down to listen to him. I can't describe it; I wish I could. But it was always the same, every afternoon, and I felt that I understood every note of it.

I loved him. How I loved him! Perhaps it does not matter so very much what it is one loves in this world. But love something one must. Of course there was always my little house and the garden, but for some reason they were never enough. Flowers respond wonderfully, but they don't sympathize. Then I loved the evening star. Does that sound foolish? I used to go into the backyard, after sunset, and wait for it until it shone above the dark gum tree. I used to whisper, “There you are, my darling.” And just in that first moment it seemed to be shining for me alone. It seemed to understand this ... something which is like longing, and yet it is not longing. Or regret — it is more like regret. And yet regret for what? I have much to be thankful for.

But after he came into my life I forgot the evening star; I did not need it any more. But it was strange. When the Chinaman who came to the door with birds to sell held him up in his tiny cage, and instead of fluttering, fluttering, like the poor little goldfinches, he gave a faint, small chirp, I found myself saying, just as I had said to the star over the gum tree, “There you are, my darling.” From that moment he was mine.

It surprises me even now to remember how he and I shared each other's lives. The moment I came down in the morning and took the cloth off his cage he greeted me with a drowsy little note. I knew it meant “Missus! Missus!” Then I hung him on the nail outside while I got my three young men their breakfasts, and I never brought him in until we had the house to ourselves again. Then when the washing-up was done, it was quite a little entertainment. I spread a newspaper over a corner of the table, and when I put the cage on it he used to beat with his wings despairingly, as if he didn't know what was coming. “You're a regular little actor,” I used to scold him. I scraped the tray, dusted it with fresh sand, filled his seed and water tins, tucked a piece of chickweed and half a chili between the bars. And I am perfectly certain he understood and appreciated every item of this little performance. You see by nature he was exquisitely neat. There was never a speck on his perch. And you'd only to see him enjoy his bath to realize he had a real small passion for cleanliness. His bath was put in last. And the moment it was in he positively leapt into it. First he fluttered one wing, then the other, then he ducked his head and dabbled his breast feathers. Drops of water were scattered all over the kitchen, but still he would not get out. I used to say to him, “Now that's quite enough. You're only showing off.” And at last out he hopped and, standing on one leg, he began to peck himself dry. Finally he gave a shake, a flick, a twitter and he lifted his throat — Oh, I can hardly bear to recall it. I was always cleaning the knives at the time. And it almost seemed to me the knives sang too, as I rubbed them bright on the board.

Company, you see — that was what he was. Perfect company. If you have lived alone you will realize how precious that is. Of course there were my three young men who came in to supper every evening, and sometimes they stayed in the dining-room afterwards reading the paper. But I could not expect them to be interested in the little things that made my day. Why should they be? I was nothing to them. In fact, I overheard them one evening talking about me on the stairs as “the Scarecrow.” No matter. It doesn't matter. Not in the least. I quite understand. They are young. Why should I mind? But I remember feeling so especially thankful that I was not quite alone that evening. I told him, after they had gone out. I said, “Do you know what they call Missus?” And he put his head on one side and looked at me with his little bright eye until I could not help laughing. It seemed to amuse him.

Have you kept birds? If you haven't all this must sound, perhaps, exaggerated. People have the idea that birds are heartless, cold little creatures, not like dogs or cats. My washerwoman used to say on Mondays when she wondered why I didn't keep “a nice fox-terrier,” “There's no comfort, Miss, in a canary.” Untrue. Dreadfully untrue. I remember one night. I had had a very awful dream — dreams can be dreadfully cruel — even after I had woken up I could not get over it. So I put on my dressing-gown and went down to the kitchen for a glass of water. It was a winter night and raining hard. I suppose I was still half asleep, but through the kitchen window, that hadn't a blind, it seemed to me the dark was staring in, spying. And suddenly I felt it was unbearable that I had no one to whom I could say “I've had such a dreadful dream,” or — or “Hide me from the dark.” I even covered my face for a minute. And then there came a little “Sweet! Sweet!” His cage was on the table, and the cloth had slipped so that a chink of light shone through. “Sweet, Sweet!” said the darling little fellow again, softly, as much as to say, “I'm here, Missus! I'm here!” That was so beautifully comforting that I nearly cried.

And now he's gone. I shall never have another bird, another pet of any kind. How could I? When I found him, lying on his back, with his eye dim and his claws wrung, when I realized that never again should I hear my darling sing, something seemed to die in me. My heart felt hollow, as if it was his cage. I shall get over it. Of course. I must. One can get over anything in time. And people always say I have a cheerful disposition. They are quite right. I thank my God I have.

All the same, without being morbid, and giving way to — to memories and so on, I must confess that there does seem to me something sad in life. It is hard to say what it is. I don't mean the sorrow that we all know, like illness and poverty and death. No, it is something different. It is there, deep down, deep down, part of one, like one's breathing. However hard I work and tire myself I have only to stop to know it is there, waiting. I often wonder if everybody feels the same. One can never know. But isn't it extraordinary that under his sweet, joyful little singing it was just this — sadness? — Ah, what is it? — that I heard.




Η Kathleen Beauchamp (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%B8%CF%81%CE%B9%CE%BD_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%83%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BD%CF%84) (μετέπειτα υιοθέτησε το, Katherine Mansfield), γεννήθηκε στο Ουέλινγκτον, Νέα Ζηλανδία, 14 Οκτωβρίου 1888, 3ο παιδί του Harold, πλούσιου κι ικανού επιχειρηματία και της Annie Burnell Dyer, σχολαστικής, σκληρής μα λεπτεπίλεπτης γυναίκας, σ' ένα ξύλινο μικρό σπιτάκι της Tinakori Road, (το σπιτάκι αυτό αναπαλαιώθηκε και δέχεται τουρίστες) από τα συνολικά 6 παιδιά της οικογένειας (Vera, Charlotte, Kathleen, Gwendoline (πέθανε 3 μηνών), Jeanne & Leslie, ο μόνος γιός). Οι γονείς της γεννημένοι στην Αυστραλία, θεωρούσαν ιδιαίτερη πατρίδα τη Νέα Ζηλανδία κι επειδή ήταν άποικοι, είχαν ως μητέρα πατρίδα τη Βρετανία. Επισκέπτονταν συχνά το Λονδίνο κι αφήνανε τα παιδιά στη γιαγιά Margaret Isabella Dyer. Αγαπούσε πολύ τη γιαγιά της κι επηρέασε το έργο της.
Κάθριν Μάνσφιλντ
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 05 Aug, 2008, 18:38:26
Katherine Mansfield

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d7/Katherinemansfield.jpg/180px-Katherinemansfield.jpg)

Mansfield was born Kathleen Mansfield Beauchamp into a socially prominent family in Wellington, New Zealand. The daughter of a banker and born to a middle-class colonial family, she was also a first cousin of author Countess Elizabeth von Arnim. Mansfield had a lonely and alienated childhood. Her first published stories appeared in the High School Reporter and the Wellington Girls' High School magazine, in 1898 and 1899. She moved to London in 1902, where she attended Queen's College, London. A talented cellist, she was not at first attracted to literature, and after finishing her schooling in England, she returned to her New Zealand home in 1906. It was upon her return to New Zealand that Kathleen Beauchamp began writing short stories. Weary of the provincial New Zealand lifestyle, Beauchamp returned to London two years later in 1908.

On her return to London in 1908, she quickly fell into the bohemian/bisexual way of life lived by many artists and writers of that era.[1] With little money, she met, married and left her first husband, George Bowden, all within just three weeks. Around this time, she became pregnant by a family friend from New Zealand (Garnet Trowell, a professional violinist) and her mother sent her to Bavaria.

Katherine suffered a miscarriage in 1909, possibly brought on by lifting her trunk off the top of a wardrobe. Back in England, her work drew the attention of several publishing houses, and Beauchamp took on the pen-name Katherine Mansfield upon the publication of her first collection of short stories, In a German Pension, in 1911. She also contracted gonorrhoea around this time, an event that was to plague her with arthritic pain for the rest of her short life, as well as to make her view herself as a 'soiled' woman.

Discouraged by the volume's lack of success, Mansfield submitted a lightweight story to a new avant-garde magazine called Rhythm. The story was rejected by editor John Middleton Murry, who requested something darker. Mansfield responded with "The Woman at the Store," a tale of murder and mental illness that Murry called "the best story by far that had been sent to Rhythm." Around that time (1912) Murry visited Mansfield in her flat where she served him cups of teas in bowls because she had no cups and saucers. Visitors to her flat would often find her dressed in a kimono. Mansfield, attracted to him, invited Murry to move into the spare bedroom of her sparsely furnished bohemian flat soon after its publication, and soon after they began their on again off again relationship which included marriage in 1918. They moved many times, and often lived apart. Some have characterised their "child-love" as co-dependent and despite her strong attraction to the good-looking Murry, Mansfield would often feel neglected in her latter years with TB. Both didn't seem to believe in strong commitments, and Mansfield may have lived to regret their style of marriage. Her close friend Ida Baker, often looked after her when they were separated.
https://en.wikipedia.org/wiki/Katherine_Mansfield
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: banned on 05 Aug, 2008, 23:04:49
Ένα κομψοτέχνημα. Λιτό και εύστοχο με μια πηγαία ελεγχόμενη ευαισθησία, αναδεικνύει την οδυνηρή αλήθεια της ζωής. Την κυρίαρχη θλίψη που προέρχεται από τη συναίσθηση της μοίρας μας αλλά και μια φωτεινή παρουσία που μας θέλγει και μας παρηγορεί. Που μας προστατεύει από την απελπισία. Έστω κι αν είναι ένα μικρό πουλί, ένα στιγμιαίο τραγούδι ή ένα χαμόγελο.

Όλοι έχουμε την ανάγκη να αγαπήσουμε. Την ανάγκη να αναζητήσουμε τη μοναδική αυτή εκπλήρωση και δικαίωση. Το «για πάντα» όμως είναι μια αυταπάτη. Και μια παγίδα. Όλα είναι παροδικά, όλα θα γίνουν σκόνη. Η σοφία κι ίσως η ευτυχία είναι να κρατήσουμε αυτή τη λάμψη στα θαμπωμένα μάτια μας για όσο διαρκεί.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 05 Aug, 2008, 23:11:37
Εμένα μου βγάζει ένα αίσθημα τρυφερότητας και μελαγχολίας παρόμοιο με το «Ώρα για το κουκούλι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1546.msg6668#msg6668)» του Ιωάννου («Αλλά χωρίς στοργή τα πράγματα είναι δύσκολα και ο κόσμος άδειος».).

Τα θεωρώ αδελφά διηγήματα τα οποία σκορπούν τη μαγεία τους στο σύμπαν, εν αγνοία του ενός, για το άλλο· βίοι παράλληλοι, με σύνδεσμο την τρυφερότητα.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: banned on 06 Aug, 2008, 10:52:16
Συμφωνώ. Χιλιάδες άνθρωποι (και συγγραφείς) έχουν τις ίδιες ανάγκες, εκφράζουν παρόμοια συναισθήματα, διάγουν βίους παράλληλους χωρίς να το γνωρίζουν. Και δεν υπάρχει ούτε ένα πλάσμα σ' αυτό τον κόσμο που να μην λαχταράει τη στοργή.

Πάντοτε απορούσα πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αγάπη χωρίς τρυφερότητα, χωρίς στοργή. Έρωτας ναι, ο έρωτας είναι ανθρωποφάγος, γνωρίζει μόνο τον εαυτό του. Όμως η αγάπη; Η αγάπη είναι γενναιόδωρη, η αγάπη είναι πλούτος που πρέπει να δοθεί, αυτή είναι η νομοτέλεια και η δικαίωσή της.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 06 Aug, 2008, 13:18:58
And here is a Japanese translation:

キャサリン・マンスフィールド「カナリア」の全訳です。
カナリア

キャサリン・マンスフィールド

…大きな釘が玄関口の右の所にあるでしょう? 今でもそれをあまり見ることができませんし、かといって取ってしまうことにも耐えられません。私がこの世からいなくなった後もあの釘は残るんだ、と考えてみるのが好きなんです。時折耳にするんですよ、隣の人たちが「あそこに鳥籠がかかってたんだよね」と言うのを。気分がよくなります。あの子がまだすっかり忘れられてしまったのではないと思えるか
http://www.asahi-net.or.jp/~yz8h-td/misc/canaryj.html
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: banned on 06 Aug, 2008, 13:54:02
Μοιάζει με τη γλώσσα των ξωτικών. Εντελώς ακατανόητη αλλά, κάπου στο βάθος και τη σκοτεινιά, ακούς ένα καναρίνι να κελαδάει.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 06 Aug, 2008, 17:03:35
Μου αρέσει ο ποιητικός τρόπος με τον οποίο εκλαμβάνεις το ακατανόητο, Τόλη :)

Όλες οι γλώσσες, στα χέρια ενός λογοτέχνη, αναδεικνύουν το άφατο· «what oft was thought but ne’er so well expressed», όπως λέει ο Alexander Pope. Μερικοί υποψιασμένοι, μπορούν να το διαισθανθούν...
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: banned on 06 Aug, 2008, 18:46:06
Θα σου πω τι μου θύμισαν αυτά που λες, Σπύρο. Πριν δύο χρόνια περίπου, είχα παρουσιάσει στη Δημοτική Κίνηση, Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας, τον καλό πεζογράφο και εκδότη του περιοδικού Πανδώρα, Γιώργο Ρωμανό. Είχα τότε τονίσει ιδιαίτερα τα ποιητικά στοιχεία των διηγημάτων του. Ο ποιητής Ορέστης Αλεξάκης, που ήταν παρών, συμφώνησε απόλυτα, κάποιοι άλλοι όμως, μεταξύ των οποίων και ο πεζογράφος Περικλής Σφυρίδης, απόρησαν μεγαλοφώνως. Ένας από αυτούς, φίλος φιλόλογος λυκείου, γύρισε στην επίσης παρούσα ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη και της είπε ειρωνικά: «Ο Τόλης μπορεί να δει την ποίηση ακόμη και σε ένα σπιρτόκουτο».

Είμαι βέβαιος ότι δεν έχει ακόμη καταλάβει πόσο αληθινό ήταν αυτό και ακόμη λιγότερο πόσο μεγάλη φιλοφρόνηση μου είχε κάνει.

Ναι, η ποίηση βρίσκεται παντού, το κάθε τι είναι ένα μυστικό και ένα θαύμα. Η μόρφωση δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο ως προς αυτό. Αρκεί να έχουμε ψυχή για να το αναγνωρίσουμε, μάτια για να το δούμε.

 
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 06 Aug, 2008, 19:09:32
«Ο Τόλης μπορεί να δει την ποίηση ακόμη και σε ένα σπιρτόκουτο».

Σαφώς κι έτσι, είναι, πόσο μάλλον όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα κείμενο το οποίο αποτελεί, όπως είπες, «κομψοτέχνημα».

Ναι, η ποίηση βρίσκεται παντού, το κάθε τι είναι ένα μυστικό και ένα θαύμα. Η μόρφωση δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο ως προς αυτό. Αρκεί να έχουμε ψυχή για να το αναγνωρίσουμε, μάτια για να το δούμε.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Το έχει πει και κάποιο μέλος στην υπογραφή του:
Never mistake knowledge for wisdom. One helps you make a living; the other helps you make a life.

Οι γνώσεις (με την έννοια των πληροφοριών) δεν καθιστούν κάποιον άνθρωπο ούτε καν «γνωστικό» (στα αγγλικά η διαφορά είναι πιο σαφής: knowledge vs gnosis (https://en.wikipedia.org/wiki/Gnosis)) – πόσο μάλλον «σοφό» ή «ηθικό».

Το «υψηλό επίπεδο», κατ' εμέ, κρίνεται πρωτίστως και κατά βάση από το ηθικό ανάστημα ενός ανθρώπου, και όχι τις γνώσεις και τις ικανότητες που έχει καταφέρει να συσσωρεύσει. Ένας πυρηνικός επιστήμονας, για παράδειγμα, μπορεί να είναι αυθεντία στον τομέα του, αλλά να αδιαφορεί πλήρως εάν οι γνώσεις του εφαρμόζονται για τη δημιουργία όπλων μαζικής καταστροφής, και να ακκίζεται με τη φήμη που έχει αποκτήσει και τον κύκλο θαυμαστών που έχει δημιουργήσει.

Όταν δεν υπάρχει ηθικό ανάστημα, να το βράσω εγώ το «υψηλό επίπεδο» – υπάρχουν πολλοί ευφυείς, ακόμη και ιδιοφυείς άνθρωποι στην εποχή μας, ελάχιστοι όμως πραγματικοί «άνθρωποι» (ο δε συνδυασμός των δύο, ήτοι, ευφυΐας και ήθους, είναι ακόμη σπανιότερο φαινόμενο).

Εν κατακλείδι, κάποιος μπορεί να έχει απίστευτη καλλιέργεια και βάθος γνώσεων, και όσον αφορά στην ψυχή, στον χαρακτήρα, στη συμπεριφορά, να είναι ψεύτικος, ύπουλος, δολοπλόκος, αγενής, αχάριστος, ακόμη και χυδαίος. Ανάμεσα σε έναν τέτοιο άνθρωπο και ένα αδαή, μα καλόκαρδο και ειλικρινή χωριάτη (να με συγχωρήσουν οι κάθε λογής «μορφωμένοι»), προτιμάω χίλιες φορές τον χωριάτη.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: vbd. on 06 Aug, 2008, 20:23:22
Παρόλο που γενικά συμφωνώ μαζί σου, δεν μπορεί κανείς να είναι τόσο απόλυτος. Και αυτό γιατί η πραγματικότητα δεν είναι απόλυτη. Το παράδειγμα με τον πυρηνικό επιστήμονα είναι σαφές... Ωστόσο, για παράδειγμα, ο επιστήμονας που ανακάλυψε την πυρηνική ενέργεια και το έκανε γνωρίζοντας οτι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν βόμβα είναι ανήθικος, καθώς λες... Πες οτι σε λίγα χρόνια τελειώνουν ο ορυκτός πλούτος δεν υπάρχει βενζίνη δεν υπάρχει τίποτε, ο μόνος τρόπος για να κινείται ο κόσμος είναι η πυρηνική ενέργεια... Και έτσι θα κινούμαστε όλοι... Τώρα... θα αντάλλαζες την κίνηση αυτή, με τα άτομα που πέθαναν στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι; Θα έλεγες: Ας είναι, ας μην ξαναμετακινηθώ ποτέ ούτε με αυτοκίνητο ούτε με καράβι ούτε με αεροπλάνο, αρκεί αυτοί οι άνθρωποι εκεί να μην είχαν πεθάνει ποτέ;

Ή για παράδειγμα, εγώ μπορώ να σου πω υπεύθυνα οτι ο Αριστοτέλης εκτός απο αξιόλογος επιστήμων ήταν ένας φιλοπόλεμος, προπαγανδιστής, μισογύνης, ελιτιστής, ιδιοκτήτης δούλων,(ειδικά επειδή πολλοί απο αυτούς τους χαρακτηρισμούς δεν ισχύαν τότε όπως σήμερα) θα τον έσβηνες αν μπορούσες απο την Ιστορία;

Άν ένας γιατρός που έκανε εγχειρήσεις αβέρτα και χωρίς λόγο για να βγάζει όσο πιο πολύ χρήμα μπορεί, μετά απο λίγα χρόνια έβρισκε γιατρειά για τον καρκίνο και ήταν ο μόνος που μπορούσε να γιατρέψει τον καρκίνο, δεν θα πήγαινες την μητέρα σου να σου την γιατρέψει;

Θέλω να πώ, καλοί οι "καλόκαρδοι χωρικοί", που πράγματι υπάρχουν ακόμη (αν και σε πολύ μικρό αριθμό) σε κάποια χωριουδάκια, αλλά δε μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Θες δεν θες, έχεις ανάγκη τις ανήθικες τράπεζες, τους ανήθικους αντιπροσώπους εταιρειών αυτοκινήτων, τις ανήθικες εταιρείες τροφίμων και τους ανήθικους γιατρούς....
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 06 Aug, 2008, 20:30:33
Σαφώς, μπορεί να ισχύουν όλα αυτά που λες εν μέρει (δεν θα τα αναλύσω καθώς είναι πολλά). Ωστόσο, δεν θα διάλεγα κανένα από αυτά τα άτομα για φίλο. Π.χ. γιατρό ο οποίος συστηματικά παίρνει φακελάκι, άτομο που (εξ)απατά τη γυναίκα του/τους φίλους του, κτλ. You catch my drift ;)

Είναι αυτό που λέμε, don't ask for whom the bell tolls, it tolls for thee. Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ήθος (ως θέμα αρχής) δεν θα διστάσει να πουλήσει οποιονδήποτε. Και οι αρχαίοι λέγανε και κάτι άλλο, τη «φιλία εν τη αρετή», δηλαδή η μόνη δυνατή φιλία είναι μεταξύ ανθρώπων που αμφότεροι επιδιώκουν την αρετή (από Ινδία μεριά το λένε kalyana mitrata).

Όσο για το πετρέλαιο, υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια εναλλακτικές τεχνολογίες, που κάποιοι καλοί άνθρωποι φροντίζουν να τις πνίγουν. Άσε, μεγάλη συζήτηση :)
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: vbd. on 06 Aug, 2008, 21:04:29
Σύμφωνοι. Ούτε εγώ θα διάλεγα για φίλο κάποιον που θα χαρακτήριζα ανήθικο, απλά δεν μπορώ να αποκηρύξω την χρησιμότητα ή τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών.

*Για το πετρέλαιο το ανέφερα σαν παράδειγμα. Προφανώς και υπάρχουν πολλές εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τεχνολογίες και κατα πάσα πιθανότητα θα προκύψουν και αρκετές ακόμη στο μέλλον.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: banned on 06 Aug, 2008, 21:10:13
«Ψεύτικος, ύπουλος, δολοπλόκος ....». «Δεν θα διάλεγα κανένα από αυτά τα άτομα για φίλο». «Δεν θα διστάσει να πουλήσει οποιονδήποτε ...»

Καλά, ρε Σπύρο, βαλτός είσαι, που λένε; Και τι γίνεται αν ο ψεύτικος και ο ύπουλος σε ξεγελάσει; Τι γίνεται αν, από φιλία, δεν τα έβλεπες όλα αυτά; Πολλές φορές τα αγαθά αισθήματα θαμπώνουν τα μάτια. Βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις και όχι αυτό που υπάρχει.

Κάποτε θα αποκαλυφθεί, θα μου πεις. Κάποτε θα δεις ξεκάθαρα την αλήθεια. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι και πάλι εσύ θα είσαι ο πληγωμένος. Για το τομάρι ο μήνας έχει εννιά. Θα ψάξει αλλού να πλασάρει το προσωπείο του.  

Η ψυχή μου είναι μαζί σου, Σπύρο. Με οποιοδήποτε κόστος.

Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 06 Aug, 2008, 23:47:55
Σύμφωνοι. Ούτε εγώ θα διάλεγα για φίλο κάποιον που θα χαρακτήριζα ανήθικο, απλά δεν μπορώ να αποκηρύξω την χρησιμότητα ή τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών.

Προς Θεού, δεν αποκηρύττω τη χρησιμότητα κανενός, απλά, όπως είπα και πριν, γνωρίζω πλέον πολύ καλά, αφενός τι είδους άτομα με ενδιαφέρουν ως φίλοι, αφετέρου, τους εσωτερικούς νόμους που διέπουν αυτού του είδους σχέσεις.

Για το πετρέλαιο το ανέφερα σαν παράδειγμα. Προφανώς και υπάρχουν πολλές εναλλακτικές πηγές ενέργειας και τεχνολογίες και κατά πάσα πιθανότητα θα προκύψουν και αρκετές ακόμη στο μέλλον.

Ήδη, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, υπάρχουν βιώσιμες εναλλακτικές, που τις έχουν καταπνίξει ένεκα συμφερόντων. Εάν αυτός ο πλανήτης επιζήσει τα επόμενα 100 χρόνια, η εποχή μας, θα είναι γνωστή στους ιστορικούς ως «Η βρώμικη εποχή».

«Ψεύτικος, ύπουλος, δολοπλόκος ....». «Δεν θα διάλεγα κανένα από αυτά τα άτομα για φίλο». «Δεν θα διστάσει να πουλήσει οποιονδήποτε ...»

Καλά, ρε Σπύρο, βαλτός είσαι, που λένε; Και τι γίνεται αν ο ψεύτικος και ο ύπουλος σε ξεγελάσει; Τι γίνεται αν, από φιλία, δεν τα έβλεπες όλα αυτά; Πολλές φορές τα αγαθά αισθήματα θαμπώνουν τα μάτια. Βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις και όχι αυτό που υπάρχει.

Κάποτε θα αποκαλυφθεί, θα μου πεις. Κάποτε θα δεις ξεκάθαρα την αλήθεια. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι και πάλι εσύ θα είσαι ο πληγωμένος. Για το τομάρι ο μήνας έχει εννιά. Θα ψάξει αλλού να πλασάρει το προσωπείο του.  

Έχω μάθει, ίσως με τον δύσκολο τρόπο, ότι ο άνθρωπος, ως πνευματική οντότητα (για όποιον μπορεί να τον εκλάβει ως τέτοια), εξελίσσεται μόνο διαμέσου της αλήθειας. Η αλήθεια πολλές φορές είναι επώδυνη, αλλά μας βοηθάει να μεγαλώνουμε, να βγαίνουμε από τις αυταπάτες μας (που, όπως λέει και η λέξη, μόνοι μας δημιουργήσαμε). Με το πέρασμα του χρόνου, οι μάσκες πέφτουν· οι άνθρωποι αποκαλύπτονται. Ναι, μπροστά στην αλήθεια, τι είναι να χάσεις ένα φίλο; Υπάρχει άραγε δυνατότητα να έχει κανείς πραγματική φιλία μέσα σ' ένα ψέμα; Άλλωστε, μερικές φορές μας βοηθάει κι εμάς ν' αναρωτηθούμε, ήμασταν κι εμείς αυθεντικοί προς τους άλλους (προς κάποιον άλλο ίσως, άσχετο); Μήπως κάποτε πληγώσαμε κι εμείς; Σ' ένα αυτοαναφορικό σύμπαν, είναι εύκολο να βλέπει κανείς προς τα έξω, δύσκολο προς τα μέσα.

Η αλήθεια, είναι η μόνη οδός υγείας για το ανθρώπινο πνεύμα. Είναι το απόλυτο θεμέλιο της ψυχικής υγείας. Και φυσικά, ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, και πιο σοφούς. Εκλεπτύνει τη διάκρισή μας. Κατανοούμε καλύτερα τους ανθρώπους και τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε...

Πιστεύω, σε βάθος χρόνου, οφείλουμε ευγνωμοσύνη, σε όποιον μας έχει ανοίξει τα μάτια, όσο επώδυνο και να ήταν για εμάς κάποτε το μάθημα (ή όσο επώδυνα κι αν το είχαμε ερμηνεύσει).

Για μια όμορφη ψυχή, ο μόνος θρόνος είναι η αλήθεια· μόνο εκεί μπορεί να καθίσει, και να νοιώσει όμορφη, αληθινή, σαν βασίλισσα.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: vbd. on 07 Aug, 2008, 00:08:02
Η αλήθεια, είναι η μόνη οδός υγείας για το ανθρώπινο πνεύμα. Είναι το απόλυτο θεμέλιο της ψυχικής υγείας. Και φυσικά, ό,τι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς, και πιο σοφούς. Εκλεπτύνει τη διάκρισή μας. Κατανοούμε καλύτερα τους ανθρώπους και τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε...

Πιστεύω, σε βάθος χρόνου, οφείλουμε ευγνωμοσύνη, σε όποιον μας έχει ανοίξει τα μάτια, όσο επώδυνο και να ήταν για εμάς κάποτε το μάθημα (ή όσο επώδυνα κι αν το είχαμε ερμηνεύσει).

Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου και θα σχολιάσω δύο πράγματα. Λες πως "ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς"... νομίζω είναι πολύ απόλυτο. Το ίδιο βέβαια και το "what you don't know can't hurt you", που είναι στην άλλη άκρη... Το σωστό είναι κάπου στη μέση: η αλήθεια πρέπει να λέγεται, αλλά some things are better left untold.

Το δεύτερο πράγμα που ήθελα να πω είναι οτι διαφωνώ με την άποψη σου πως χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε όποιον μας άνοιξε τα μάτια. Εντάσσεται βέβαια σε μια γενικότερη τάση "οικουμενικής καλοσύνης"(ξέρω οτι μάλλον δεν είναι κατανοητό αυτό αλλά θα μακρηγορούσα επικίνδυνα αν προσπαθούσα να εξηγήσω) και διαψεύδεται από πολλά και διάφορα παραδείγματα. Το παιδί που έμαθε την σημαντική αλήθεια ότι ο πόλεμος είναι μια μάστιγα, επειδή σκοτώσαν τους γονείς του, όχι, δεν χρωστάει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που ξεκίνησαν τον πόλεμο... Η γυναίκα που έμαθε να είναι προσεκτική στο δρόμο επειδή την βιάσανε δεν οφείλει ευγνωμοσύνη στον βιαστή της. Ο άντρας που κατάλαβε οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται την άτιμη γυναίκα του όταν την βρήκε να τον κερατώνει, δεν μπορεί να είναι ευγνώμων στον εραστή της κ.ο.κ.
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 07 Aug, 2008, 00:18:45
Εδώ θα διαφωνήσω μαζί σου και θα σχολιάσω δύο πράγματα. Λες πως "ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς"... νομίζω είναι πολύ απόλυτο. Το ίδιο βέβαια και το "what you don't know can't hurt you", που είναι στην άλλη άκρη... Το σωστό είναι κάπου στη μέση: η αλήθεια πρέπει να λέγεται, αλλά some things are better left untold.

A truth is to be known always,
to be uttered sometimes.
Gibran

Αυτό που εννοώ είναι ότι όταν τα γεγονότα είναι τετελεσμένα, η νοητική μας στάση προς αυτά, μπορεί να καθορίσει τη μετέπειτα ποιότητα ζωής μας (Ίσως είναι λίγο πολύπλοκο για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με ψυχολογία ή θεωρίες νοητικής διαχείρισης, π.χ. As a Man Thinketh (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=23958.0)).


Το δεύτερο πράγμα που ήθελα να πω είναι οτι διαφωνώ με την άποψη σου πως χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε όποιον μας άνοιξε τα μάτια. Εντάσσεται βέβαια σε μια γενικότερη τάση "οικουμενικής καλοσύνης"(ξέρω οτι μάλλον δεν είναι κατανοητό αυτό αλλά θα μακρηγορούσα επικίνδυνα αν προσπαθούσα να εξηγήσω) και διαψεύδεται από πολλά και διάφορα παραδείγματα. Το παιδί που έμαθε την σημαντική αλήθεια ότι ο πόλεμος είναι μια μάστιγα, επειδή σκοτώσαν τους γονείς του, όχι, δεν χρωστάει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που ξεκίνησαν τον πόλεμο... Η γυναίκα που έμαθε να είναι προσεκτική στο δρόμο επειδή την βιάσανε δεν οφείλει ευγνωμοσύνη στον βιαστή της. Ο άντρας που κατάλαβε οτι δεν μπορεί να εμπιστεύεται την άτιμη γυναίκα του όταν την βρήκε να τον κερατώνει, δεν μπορεί να είναι ευγνώμων στον εραστή της κ.ο.κ.

Δεν διαφωνώ στα περισσότερα. Ωστόσο, αυτό που εννοώ εγώ, εντάσσεται αφενός στη λογική του παραπάνω σχολίου μου περί τετελεσμένων, αφετέρου σε «ήπιας» μορφής περιστατικά (πέρα από γενοκτονίες, βιασμούς, αποκεφαλισμούς και λοιπά μακελειά).
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: vbd. on 07 Aug, 2008, 01:09:07
Αυτό που εννοώ είναι ότι όταν τα γεγονότα είναι τετελεσμένα, η νοητική μας στάση προς αυτά, μπορεί να καθορίσει τη μετέπειτα ποιότητα ζωής μας

Συμφωνώ απολύτως και το είχα υπόψιν. Είναι προφανές εξάλλου.

Στα υπόλοιπα συμφωνούμε :)
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 26 Mar, 2010, 15:13:59
Βλέπε και:

https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=64355.0
https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11496.msg176178#msg176178
Title: Re: Katherine Mansfield, The Canary "...But love something one must!"
Post by: spiros on 17 Dec, 2015, 13:21:20
It matters not who you love, where you love, why you love, when you love or how you love, it matters only that you love.
― John Lennon