Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ψευδής αίγλη

[Ενότητα IV]

Αποδέσμευσα την ακτή από το βλέμμα και αφέθηκα στου
κύματος την αίγλη. Θέλησα ν’ ανασάνω την αύρα του,
να το κρατήσω στα χέρια μου τρυφερά, για λίγο έστω.
Ματαιοπονία. Οι υδάτινες προσβάσεις θρέφονται με
όνειρα αγκιστρωμένα στην ακτή και ορκισμένα να της
χαράζουν πληγές. Καταδιωκόμενες σκιές, άλλοτε
συρρικνώνονται ή εξατμίζονται και άλλοτε υιοθετούν
το ρόλο του σταλακτίτη γιατί η αλήθεια πονάει ακόμα κι
αν το πρόσημο είναι θετικό. Και η ακτή φαντάζει τώρα πιο οικεία.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Κόκκινο

[Ενότητα IV]

Τελικά αποφάσισε για το χρώμα των μαλλιών της:
Κόκκινο!
Ίσως γιατί το ξανθό μοιάζει αφύσικο,
το καστανό υποκριτικό,
το μαύρο πένθιμο.
Ίσως επειδή της θυμίζει την πνοή που
τρέφει τα όνειρά της,
υγραίνει τη ρουτίνα της,
πάλλεται στην καρδιά της...
Ίσως απλά γιατί... βιάζεται στο καλοκαίρι
ν’ αφεθεί.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Συσκότιση στην εξοχή

[Ενότητα IV]

36 βαθμοί υπό σκιάν.
Σκιά νεφελώδης, γκρίζα
κι απρόοπτη. Έτσι
για να θολώνει ο ορίζοντας.
Και οι καλημέρες να φθίνουν.
Ο χρόνος ατέρμονος,
πνιγηρός μονόλογος
με το ξυράφι στο χέρι
αφήνει σιωπηρές
άλικες κηλίδες,
στις παράλληλες ζωές,
στις σκέψεις τις κοινές,
στις μη διαλογικές μορφές.
36 βαθμοί υπό σκιάν
κι ο φόβος φυλάει τα έρμα.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αραχνοϋφάνσεις

[Ενότητα IV]

Της Άνοιξης τα χρώματα και
του Φθινοπώρου η θλίψη
υφαίνουν στην πένα σου
τον Έρωτα.
Επικίνδυνα ακίνδυνες
μικρές αμαρτίες επωάζουν
ψευδαισθήσεις
κι ο χρόνος στ’ ακροδάχτυλα
το αντίδοτό τους.
Της Άνοιξης τα χρώματα και
του Φθινοπώρου η θλίψη
υφαίνουν φωλιά
για την αδύναμή σου φύση!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Δελτίο θυέλλης

[Ενότητα IV]

Εντός ολίγων λεπτών άνεμοι-θηρευτές σκιών θα
μαίνονται στην περιοχή. Η λύσσα τους θα καταλαγιάσει
μόλις και η τελευταία σκιά απορροφηθεί στη δίνη τους.
Μετρήστε τις αντοχές σας απολαμβάνοντας κοντά στο
παραθύρι σας τη μοναδική, αν και επώδυνη, τούτη
εξανέμιση. Αν δεν αντέξετε, κλείστε τα μάτια,
προσευχηθείτε ή ψιθυρίστε το αγαπημένο σας τραγούδι.
Η εκπνοή των ανέμων θα σας βρει στην τελευταία νότα
και μόνο οι καταρράχτες του ουρανού θα συνεχίζουν
την εξαγνιστική τους διαδρομή. Τότε και μόνο τότε
βγείτε από τα παραθύρια σας. Αναγεννηθείτε στο άρωμα
της βρεγμένης γης. Απλώστε τα χέρια σας στη βροχή∙
«Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν».

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Οι λέξεις στην ατραπό του χρόνου

[Ενότητα IV]

Με λέξεις χτίσαμε κάστρα ψηλά
για να φυλάξουμε συναισθήματα
– ή μήπως να τα φυλακίσουμε;
Γιατί η υπέρβαση με λέξεις
μοιάζει με όπλο παιδικό, αθόρυβο.
Ίσα-ίσα για να κεντρίζει τη σκέψη
με όνειρα που δεν πρόλαβε να γευτεί
καθώς το σώμα θα χάνεται
στην ατραπό του χρόνου.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Καλύτερα έτσι

[Ενότητα V]

Αραχνοΰφαντο πρόσφερες ανθό
για να πλανέψεις μια πεταλούδα.
Κι ήταν ωραία η αίσθηση που πρόσφερες.
Κι η πεταλούδα χόρευε και πάλευε
συνάμα
(ακόμα παλεύει, κι ας φυσάει βαρδάρης).
Μα εσύ δεν θα μάθεις ποτέ
για τα βράδια που ξόδεψε,
για τις μέρες που χαράμισε,
για τα δάκρυα που έπνιξε
(όσα ξέφυγαν τα είδε μόνο το φεγγάρι).
Εσύ δεν θα μάθεις ποτέ
Αραχνοϋφάντη.
Επέλεξες άλλωστε τη μοναξιά
κι η πεταλούδα τη ρουτίνα.
Καλύτερα έτσι!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Παράλληλα Σύμπαντα

[Ενότητα V]

Παράλληλα Σύμπαντα ανταμώνουν
στην άυλη αυλή των ονείρων τους.
Μετά επιστρέφουν στη δική τους πραγματικότητα.
Στιγματίζουν το χρόνο με κυανό υγρό,
ενώ τα άβαταρ εκπέμπουν στο κόκκινο.

– είμαι εδώ σε κάθε βήμα, ανάσα, βλέμμα, στροφή,
είμαι εδώ για να δηλώνω παρών, ν’ αγγίζω το παρόν σου μια
τεθλασμένη γραμμή είμαι και κρατώ την αφή σου
και φεύγω μακριά, όσο γίνεται πιο μακριά
μα είμαι εδώ, ένας παράξενος συνειρμός στην καύτρα
του τσιγάρου να σβήνω «τα σιωπηλά σ’ αγαπώ».

Παράλληλα Σύμπαντα εντός εκτός και επί τα αυτά
πορείας παράλληλης. Ενίοτε και συνεφαπτομένης!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Εν αφθονία

[Ενότητα V]

Μόνιμος κάτοικος του Άλφα Κενταύρου,
κρυμμένος στο άρωμα της ομίχλης,
υποτάσσεσαι στην ατελή κατανομή
των «θέλω» σου για να χαθείς,
αμέσως μετά, στις αψιμαχίες του καθρέφτη.
Ενώ η Ανδρομέδα συσσωρεύει
λέξεις-όνειρα-πνοές-στιγμές και
αποσιωπητικά.
Εν αφθονία!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ψηφιοποιημένη αδυναμία

[Ενότητα V]

Η ακολουθία των ψηφίων ανεπαρκής
μετά την υποδιαστολή∙
ιδιαίτερα όταν ο ακέραιος που
προΐσταται είναι το... μηδέν.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Σύγχρονα ανδροειδή

[Ενότητα V]

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανδροειδή
χωρίς καλώδια και τσιπ
άνευρα ωστόσο,
μονάχα μ’ ένα πλήκτρο
ονόματι «delete»
στο μέρος της καρδιάς.
Η κατασκευάστρια εταιρεία στο υποχθόνιο
εργαστήριό της τα φορτώνει data καθημερινά
και δρουν κατά τα εταιρικά συμφέροντά της.
Διατείνονται πως είναι άνθρωποι κανονικοί
μα η ελλειπτική συμπεριφορά τους
δείχνει τόσο το made in
όσο και το made by!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Μνήμες Έρωτα

[Ενότητα V]

Η νύχτα ήρθε πιο σκοτεινή από κάθε άλλη φορά.
Το φως της ποίησης λιγοστό
στις μνήμες του Έρωτα.

Σκοτεινά τα παραπετάσματα του Έρωτα.
Άγουρος και αζύμωτος ξεδιπλώνεται
σε μονοπάτια αβαθή, ανήλιαγα
κι εσύ τρέμεις καθώς αναδύονται
μνήμες φωτιάς και σιδήρου
ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Πέτρινα μάτια, χαμόγελα ανεπαρκή
συν-διαλέγονται με λέξεις διττές
κι ο Έρωτας παρακμάζει στις τσέπες
και στα αφερέγγυα παιχνιδίσματα
των δήθεν αισθημάτων.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Υπαλανθάνων Ερωτισμός

[Ενότητα V]

Στη λίμνη του δάσους φυλλορροούν οι Δον Κιχώτες.
Στην ουρά του Σκορπιού ολόρθη στέκει η Πανσέληνος.
Με βλέμμα καρφωμένο στα μαβιά νερά
μετράει τις άνυδρες ανάσες της γης.
Ο Λύκος της Στέπας ζωντανό απολίθωμα στα χείλη της.
Ο χρόνος σκοντάφτει στις λέξεις.
Οι λέξεις σκοντάφτουν στο χρόνο.
Σύγχυση εφ’ όρου ζωής!
Τα μήλα κρίθηκαν ακατάλληλα!

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Πανδώρα του Μύθου

[Ενότητα V]

Πανδώρα του Μύθου
ποιος άνεμος μαστιγώνει
το ονείρεμά σου και
η χαρά σου δακρυρροεί;
Ποιος αγέρας σού θρυμματίζει
την ψυχή σε Κήπο Μυστικό
και εναλλάσσεται η ηδονή με την οδύνη;
Πανδώρα του Μύθου
«απεταξάμην...» ψιθυρίζεις με χείλη ξέπνοα.
«Απεταξάμην... τι; τα όνειρα που διαλύει η αυγή;
ή όσα κρύβει η σελήνη;»
«Απεταξάμην τον φτερωτό μικρό θεό»
μου απαντάς και η ματιά σου γαληνεύει.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Θυσία

[Ενότητα V]

Όταν έρχεται ο Έρωτας, ο Θάνατος αποσύρεται.
Απόδειξη το δηλητηριασμένο μήλο που ξέρασε
η Χιονάτη σαν γεύτηκε αληθινό αγάπης φιλί.
Μα και η ωραία Κοιμωμένη του δάσους
άφησε τον αιώνιο ύπνο της
για το φιλί του γενναίου της ιππότη.
Η Περσεφόνη πάλι αγάπη τον Άδη.
Αιώνες τώρα το Σκοτεινό Βασίλειο φωτίζεται
απ’ το Μοιραίο Φως της Ένωσής τους.
Αυτό το Φως μοιράστηκαν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα,
ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα. Αυτό το Φως μοιράζονται
όσοι δεν αφήνουν τα τετριμμένα και τις συμβάσεις
να τους φθείρουν,
όσοι απλά γνωρίζουν πως
ο Έρωτας είναι από κοινού θυσία.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)