Σοφία Πόταρη, Παράξενα τοπία
Παράξενα τοπία, θολά κι ανάερα, ζωγραφίζονται αθέλητα στο νου
Όταν γλυκόμορφο το σούρουπο την πλάση με υποσχέσεις αγκαλιάζει
Χρώματα αιθέρια και γλώσσες φλόγινες αλλόκοτα γεννούν πουλιά
Που το τρελό τους κρώξιμο περίεργα την ήσυχη ψυχή αλαφιάζει…
Ζωντανεμένα και ζεστά ανθρώπου χέρια στα δέντρα τα κλαδιά
Μυστηριακά και ανερώτητα μπερδεύονται στα κόκκινα μαλλιά μου
Πεταλούδες πολύχρωμες, παράξενες, σε χορό τρελό γύρω απ’ το φως
Κεφαλομάντηλο χρυσό πετούν, πρωτοχορεύτρας, στην καρδιά μου
Τα δάκρυα του σούρουπου απόκοσμες στις πέτρες σκαλίζουνε μορφές!
Ανάερα κι αβέβαια κλονίζονται και σπαρταρούν τα φύλλα…
Σε ονείρου ύπνο βαθύ, σαν θάνατο… να βυθιστεί ετοιμάζεται σιγά σιγά
Κάθε μικρή ζωή, κάθε ψυχή τρεμουλιαστή στης λήθης την ανατριχίλα
Όμως, σαν κάτι μέσα μου βαθύ κι αβέβαιο με κεντά και γλυκοψιθυρίζει
Τούτον το θελκτικό χορό στη ζάλη του δεν πρέπει για ν’ ακολουθήσω
Τούτον τον ύπνο το γλυκό σε μυστικής ζωής τον πηγαιμό ν’ απαρνηθώ
Κάλλιο στο σύννεφο της μέρας να πλεχτώ και στους απάνω κόσμους για να ζήσω…
Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016)