Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 08 Jan, 2009, 21:01:55

Title: Σοφία Στρέζου
Post by: wings on 08 Jan, 2009, 21:01:55
Σοφία Στρέζου

(https://img96.imageshack.us/img96/5096/elns.jpg)

Γεννήθηκε το 1958 στη Νέα Χαλκηδόνα της Θεσσαλονίκης, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων και δημοσιογραφία. Από το 1986 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Γράφει ποίηση και δοκίμια και ασχολείται με την αισθητική ανάλυση του έργου ποιητών στο ιστολόγιο Αισθητικές Αναλύσεις Ποιητών... από την Σοφία Στρέζου (http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2014/12/blog-post_37.html).

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: Ποίηση και ποιητής (http://sofiastrezou.blogspot.com/)

Ποιητικές συλλογές:
«Νυχτερινό πρελούδιο», εκδ. Νέα Σκέψη, Αθήνα, 1987
«Ψυχής αγγίγματα», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 2010
«Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα», εκδ. άνεμος εκδοτική, Αθήνα, 2013

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Σοφία Στρέζου: Γυναίκα Β'
Post by: wings on 08 Jan, 2009, 21:19:40
Σοφία Στρέζου: Γυναίκα Β'

Χωρίς να το θέλει βρέθηκε σ’ ένα άλλο δρόμο,
κοίταζε απορημένη,
πρώτη φορά μόνη σε μια άγνωστη συνοικία,
άρχισε να κλαίει,
έψαχνε να δει πού βρισκόταν –
δεν τα κατάφερε∙
το βάρος δεν έλεγε να της φύγει,
φούσκωνε η καρδιά της.
Στήθηκε σ’ ένα τοίχο
άναψε τσιγάρο,
θα ’θελε να πιει έναν καφέ
αλλά δεν έβρισκε καφενείο.
Αν και βράδυ
φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά,
δεν ήθελε να βλέπουν τα δακρυσμένα της μάτια.
Αυτή η τεταμένη φθορά την κούραζε,
δεν μπορούσε ν’ αποβάλει ένα μέρος του εαυτού της,
δεν τολμούσε
κι όμως η καρδιά της χτυπούσε πάλι
σαν να περίμενε
τη σιγουριά των χτύπων μιας άλλης καρδιάς.
Δεν ήθελε να κυβερνήσει ούτε να κυβερνηθεί,
ήξερε πως ήθελε μόνο να ζήσει.
Άρχισε να περπατά,
κάποιος της πέταξε μερικές βρόμικες κουβέντες,
λύγισε –
δεν πρόλαβε να συνέλθει
και το πρόστυχο βλέμμα ενός δεύτερου
που την έγδυσε άπληστα
τη σκότωσε.
Έτρεχε γρήγορα,
φοβισμένη ήθελε κάπου να κρυφτεί,
ευτυχώς βρήκε ανοιχτό ένα μπαρ,
ζήτησε ένα δυνατό καφέ,
άναψε κι άλλο τσιγάρο.
Ληστεύθηκε, ληστεύθηκε αναπότρεπτα,
μια ασήμαντη φλόγα ανάβει τη σκέψη της,
προσπαθεί ν’ απωθήσει τη φωτιά
που της καίει το νου
τα τετριμμένα που τη σωριάζουν λιπόθυμη.
Εύθραυστη σαν σταγόνες βροχής
παρασύρεται απ’ τη μουσική,
μα πάλι δεν υπάρχει διέξοδος,
μια παραμορφωτική εικόνα
μπρος στον καθρέφτη του μπαρ
χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο,
μόνο τα χέρια παλεύουν με το ποτήρι
και το βλέμμα πέφτει στις ουλές όλου του κόσμου,
φυγοδικεί κάτω απ’ τα φώτα
μα αυτό δεν φτάνει.
Θα ’πρεπε να παραδοθεί συνειδητά
αντί να αγωνίζεται
για μια άφθαρτη αγάπη,
που όμως πεθαίνει
από μια προκλητική σιωπή.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)


Είναι πατριωτάκι μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι και θα μείνει «βαθύτατα» Θεσσαλονικιά, είναι ένας ακόμα ακάματος εργάτης της γλώσσας, είναι μια ακόμα ποιήτρια της γενιάς μου και την υποδέχομαι με μεγάλη χαρά στην ανθολογία μου.

Σοφία Στρέζου, καλώς ήρθες στο αφιέρωμα του Translatum στους ποιητές της Θεσσαλονίκης!
Title: Re: Σοφία Στρέζου
Post by: and33 on 08 Jan, 2009, 21:47:48
Είναι μεγάλη χαρά που διαβάζουμε τη Σοφία κι εδώ. Σε καλωσορίζω, Σοφία μου, στην πόλη σου, στο Τranslatum και όπου αλλού.
Title: Σοφία Στρέζου, Γυμνή αλήθεια
Post by: wings on 11 Jan, 2010, 17:08:24
https://www.youtube.com/watch?v=le-xR1-nbN0

Σωκράτης Μάλαμας & Φωτεινή Λαμπρίδη, Η αλήθεια του καθένα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Δρόμοι (2007))


Σοφία Στρέζου, Γυμνή αλήθεια

Αν μπορείς να δεις την αλήθεια
χωρίς να πληγώνεσαι,
τότε μπορείς να δεις
ότι το πάθος σου δεν είναι τίποτε άλλο
από ένα μακρινό φάντασμα
που μόνο παίζει μαζί σου.

Μη γίνει η θλίψη σου ένα ματωμένο γιασεμί∙
περήφανα συντρόφευε τη μοναξιά,
μαζί μ’ ένα τραγούδι που σου ’μεινε πιστό∙
θυμήσου,
κανένας τοίχος δεν είναι τόσο σκοτεινός
όσο η φυλακισμένη σου καρδιά.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Λέξεις...
Post by: wings on 14 Mar, 2010, 00:00:11
https://www.youtube.com/watch?v=Pslm3Vx4U0g

Goran Bregovic & αδελφοί Κατσιμίχα, Ένα τραγούδι για την Ελένη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θεσσαλονίκη-Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997))


Σοφία Στρέζου: Λέξεις...

Είναι κάποιες λέξεις που μ’ ακολουθούν
σχεδόν με καταδιώκουν
ζητούν να τις συναντήσω
στα θρυμματισμένα μου φώτα
στα θρυμματισμένα μου όνειρα
στα θρυμματισμένα υπολείμματα γυαλιού
που επένδυσα τα τελευταία μου χρώματα
στις άδειες σελίδες
που δεν άφησα να σκονιστούν
και κατέθεσα τις τελευταίες μου σκέψεις
ελλειμματικές όπως πάντα...

Άραγε υπήρχε σημείο διαφυγής
ή μήπως εγώ προκαλούσα τη μοίρα
για να συναντηθούμε;
Μήπως επίτηδες
άφηνα ανοιχτά τα παράθυρα του νου
για να καρφώνονται στα μαλλιά αστέρια
βουτηγμένα πριν
στα μελανοδοχεία της λύπης;

Ήδη ανυπάκουα
χορεύουν τον χορό τ’ ανέμου...

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Αργοναύτης
Post by: wings on 03 Jul, 2010, 23:13:04
https://www.youtube.com/watch?v=o7OyHwZbOkI

Σοφία Στρέζου, Αργοναύτης

Θέλησες να περπατήσεις
με πόδια γυμνά
στις άγνωστες εκτάσεις
μιας νεφελογερμένης διάστασης
παραδομένος σε συμπαντικούς βυθούς
πολεμώντας την ιδέα
πως τάχα είσαι αερικό
ξωτικό μιας άλλης εποχής
προσκυνητής
σε είδωλα σκοτεινά
απλησίαστα
ανέγγιχτα απ’ τη φθορά
θραύσματα σκεπασμένα
από εφιαλτικές γραμμές υφάλων
με βλέφαρα κλειστά
στων ονείρων τη θέα.

Έμειναν τα ίχνη
από τις στάλες που κύλαγαν γλυκά
στο φωτεινό πρόσωπό σου
το αφημένο σε ρυθμούς σιωπής
χωρίς σκιές
κι ας το έκρυβαν μαύρα γυαλιά
αργοναύτης που έφευγε
σε αστρικά καλέσματα... 

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Άμυνα
Post by: wings on 28 Dec, 2010, 19:07:26
Σοφία Στρέζου, Άμυνα

Η τελευταία σου άμυνα
αυτή είναι.
Συνθηκολογείς με την παρακμή,
δεν είναι εύκολο να παραιτηθείς,
ν’ αφήσεις τη μάχη∙
μ’ εκείνο το αόρατο νυστέρι
έκοψες τις σημειώσεις,
τις εικόνες απελπισίας
από το πρόσωπό σου.
Ο ύπνος φέρνει τη λήθη
κι η λήθη την απόγνωση ή τη λύτρωση∙
συνειδητοποιείς τη συναλλαγή,
τον ανταγωνισμό, την αποτυχία,
όλα άτακτα σχήματα στο νερό
αμετάκλητα λίγο πριν την ήττα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Αποταμιεύσεις – εκταμιεύσεις (συναισθημάτων)
Post by: wings on 17 Oct, 2011, 17:18:24
https://www.youtube.com/watch?v=fXSnMKUcamw

Σοφία Στρέζου: Αποταμιεύσεις – εκταμιεύσεις (συναισθημάτων)

Υπήρχε εποχή
που αποταμίευες συναισθήματα
σε χτύπους καρδιάς
και σιωπές
σε θηκάρια ψυχής
για εκταμιεύσεις
σε καιρούς άνυδρους.

Ήρθαν αιμόφυρτοι χρόνοι
σε δρόμους και πλατείες,
στης αγρύπνιας τα πεζοδρόμια
αναζητούνται τιμητές
για να ξεφωνίσουν την αδικία
αποκαθηλώνοντας
παγιωμένες πεποιθήσεις
ως να διασπασθεί το μίσος
στα στρατόπεδα της θλίψης.

Θα είσαι εκεί;
Θα μείνεις;
Θα φύγεις;
Ή μήπως θα ενώσεις την φωνή
μαζί με άλλες κραυγές απόγνωσης
χαρίζοντας τα αποθέματα που κουβαλάς
επιδιώκοντας
το αμετάβλητο να γίνει μεταβλητό
για να αποτραπεί
ο λιθοβολισμός του φόβου
που κρατά ζωντανή την ανάμνηση;

Δεν υπάρχουν πια σωτήρες
να σώσουν την αγωνία
ξεκρέμαστων υποσχέσεων,
παρά μόνον μια αιχμάλωτη άνοιξη
από τον χειμώνα που έρχεται
κι αργεί ακόμα πολύ
για να φύγει…

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Έξοδος κινδύνου
Post by: wings on 13 Nov, 2013, 14:57:00
https://www.youtube.com/watch?v=WmSP_dvko20

Γιάννης Σπανός & Λίνα Νικολακοπούλου, Έξοδος κινδύνου
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Έξοδος κινδύνου (1984))


Σοφία Στρέζου, Έξοδος κινδύνου

Μπορείς να χτυπήσεις μια μέρα, να τη θανατώσεις
κι ύστερα πάλι να παρακαλάς για ένα αύριο∙
μπορείς τον πόνο να ξεγελάσεις
κι ύστερα πάλι να ψάχνεις
σ’ όλης της γης τις φωτιές για ένα θαύμα
μπορείς να δεις λευκά χρυσάνθεμα
ν’ ανθίζουν στους δρόμους
κι ύστερα πάλι ν’ ανέβεις στο πάλκο
να παίξεις∙ να κλάψεις∙ να αναιρέσεις
και μέσα στις τρελές σου αναζητήσεις
να βρεις την έξοδο κινδύνου∙
δεν ήξερες πως ήσουν ευτυχισμένος
κι ας χόρευες πριν γυμνός μες στη βροχή,
όταν αγκάλιαζες τα όνειρα∙
όταν συγκινημένος άκουγες ένα γράμμα.
Τώρα είναι αργά την τρύπια καρδιά μου να κοιτάς,
σαν ψάχνει αυτό που γυαλίζει σε στιγμές αιχμής∙
είναι αργά πια να γίνεις ο μάγος,
σε μια πραγματικά παράξενη διάσωση
και να επαναλάβεις πληκτικά
ό,τι σου έχω πει.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Τα συναισθήματα φταίνε…
Post by: wings on 31 Dec, 2014, 16:10:41
https://www.youtube.com/watch?v=XLm9VCW3nW8

Σοφία Στρέζου: Τα συναισθήματα φταίνε…

Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν σε τιτανικούς
βουλιάζοντας την ψευδαίσθηση
μιας αλαζονικής ματαιότητας
πως τα ονόματα
θα μπορούσαν να ταξιδεύουν αιώνια
σε μια φλύαρη θάλασσα,
πως θα μπορούσαν να αναπαύονται
σε σχεδίες που ξαποσταίνουν γλάροι
σαν θεραπεύουν το σπασμένο φτερό τους
επουλώνοντας το δικαίωμά τους στην πτήση.

Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν λύπες σε ανθρώπους
μεγαλώνοντας πληγές
που μάτωναν με ένα άγγιγμα
για να μπορούν να διαμαρτύρονται οι λέξεις
πως δεν ήταν αυτές που εκτίναξαν τον πόνο.

Οι ποιητές φταίνε που έγραψαν
και ονομάτισαν συναισθήματα
αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα
πως άλλοι θα διαβάσουν τη θλίψη
όταν θα ’ναι νεκροί εκείνοι που τα ’γραψαν
γιατί και οι ίδιοι
συνομίλησαν με νεκρούς πολλές νύχτες
που η αγρύπνια έδερνε με κύματα
τους κυματοθραύστες της υπομονής.

Πάντα φοβόμουν τους χειροκροτητές της άγνοιας
και ήταν πολλοί εκείνοι που χειροκροτούσαν
την ξένη απελπισία
νομίζοντας… πως ήξεραν.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Υπήρξα;
Post by: wings on 09 Feb, 2015, 17:54:13
https://www.youtube.com/watch?v=vWcnozJ1y40

Σοφία Στρέζου: Υπήρξα;

Κι αν δεν υπήρξα,
πώς έφτασα ως εδώ
με εφτά σώματα
να αναπολώ εφτά ζωές
χτίζοντας μέρα τη μέρα το όνειρο
με κομματιασμένους ήλιους
που έγερναν λυπημένοι
πάνω σε σύννεφα φωτιάς
με γραμμένα συνθήματα
με άγρια προσχήματα.
Μετέδιδαν κακουργήματα
από μακρινό παρελθόν
που σκοπό είχαν
να αφυπνίσουν
να ξυπνήσουν
μνήμες παλιές,
τότε που ο κόσμος
προσπερνούσε αδιάφορα
διασχίζοντας αμήχανα,
με συνενοχή
ψέματα αμείλικτα
σε καιρούς αλαζονικούς.

Κι αν δεν υπήρξα
πώς υπάρχω σήμερα
στο ξέσπασμα μιας ζωής
αλλιώτικης από αυτής
που ως τώρα έχω μάθει
και ό,τι έμαθα γιατί δεν είναι αρκετό
και δημιουργεί απάθεια στο πλήθος;
Χωρίς σταυροφόρους
να φλέγονται από τον άνεμο
από την σοφία της αλλαγής
για να στείλουν αγγέλους
σε πόθους αμαστίγωτους
από εκείνους που λεηλάτησαν την ιστορική μνήμη
για λυτρωμούς αιώνιους
στις συγκρούσεις του σκότους,
ζωγραφίζοντας ξανά ήλιους
χωρίς την σιωπή να πληγώνει
για την επανάσταση που έρχεται... φθάνει...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Η ζωή μου
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 20:53:37
Σοφία Στρέζου, Η ζωή μου

Η ζωή μου μια θλιμμένη χαρά,
υποταγμένοι οι φόβοι μου
δρουν σ’ αιμάτινα ερείπια αγάπης,
σε σιωπηλούς καθρέφτες μ’ αφανισμένα πρόσωπα
με τα σημάδια του φόνου σου στο κορμί μου∙
πνίγονται σ’ απύθμενα βάθη φωτός∙
κι ήτανε καλοκαίρι,
κι όμως δεν μπόρεσα να το ζήσω
η σκέψη ακρωτηριασμένη
σμίγει με τις αιμάτινες πληγές,
τους ίσκιους των πόθων.
Ω ποια πρωτογενή κύτταρα ξυπνούν
αποκαλύπτοντας μυστικά παγωμένα,
ποια αμετάκλητη άρνηση
ικετεύει τον έρωτα...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Υποταγή
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 20:58:05
Σοφία Στρέζου, Υποταγή

Μπροστά μου η ζωή
και δίπλα μου ο θάνατος∙
τι απ’ τα δύο να υποτάξω
και πού να υποταχθώ;
Τα χιονισμένα μου όνειρα λιώνουν
σε τέφρα ζεστή καιόμενου φοίνικα.
Κανείς δεν έμαθε ακόμα
το μεγάλο μου μυστικό,
κανείς δεν είδε τους κεραυνούς
που με ζώνουν∙
κι εγώ όπως πάντα αναποφάσιστη
καθυστερώ απελπιστικά
να καταργήσω εκείνο το έγκλημα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 21:02:28
Σοφία Στρέζου, Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι

Σκέπασε η νύχτα μορφές
κι όνειρα χτυπημένα με βέλη,
που ξέρουν ν’ ανάβουν φωτιές∙
τι απ’ τα δύο να υποτάξω
ύστερα τα σημάδια της νίκης στην τέφρα,
η σιωπή στα καπνισμένα τους πρόσωπα∙
ζητούν τη ζωή κι ας είναι τέλος εποχής∙
παραπλανούν ένα τελευταίο καλοκαίρι,
θέλοντας να το κρατήσουν ατέλειωτο,
το εξαϋλώνουν με συνειδητή παραίσθηση∙
κρατούν κρυστάλλινο τον ερωτισμό
κι ύστερα μελαγχολικά αναγνωρίζουν,
πως δεν μπορούν να περιορίσουν τον χρόνο,
σ’ ένα κρύσταλλο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Η ρωγμή της αγάπης
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 21:05:05
Σοφία Στρέζου, Η ρωγμή της αγάπης

Αναζητάς τη ρωγμή στο φράγμα της αγάπης σου
και δεν βλέπεις τη φυλακή του αδιεξόδου σου,
παρατείνεις και κείνο τον λαβύρινθο της σιωπής σου,
φοβάσαι και τους καιρούς που πίσω σ’ έχουνε αφήσει
πίνοντας μόνος τους ποταμούς των ματιών σου.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ένα άγαλμα στον βυθό
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 21:19:46
Σοφία Στρέζου, Ένα άγαλμα στον βυθό

Απελπισμένο άγαλμα στον βυθό,
παραδομένο στη φθορά,
θρηνεί τη μοναξιά,
βιάζει τον χρόνο ειρηνικά,
ερωτεύεται
απομονώνοντας μορφές,
μ’ ευγενική τρέλα
επαιτεί την αγάπη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Οδυνηρή δραπέτευση
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 21:23:03
Σοφία Στρέζου, Οδυνηρή δραπέτευση

Της ίδιας σου της νίκης αιχμάλωτος,
πίσω από το φράγμα των ματιών σου
κλαις για τη βροχή∙
δεν ισορροπείς στης ζωής το σχοινί∙
μιμείσαι∙ σε δονούν οι σιωπές∙
χωρίς να μπορείς ν’ αναστηθείς
παρασύρεσαι σε πόρτες φωτεινές,
σε ρυθμούς όχι δικής σου επιλογής∙
κι οδυνηρή είναι η δραπέτευση
στην άνιση μάχη με το σώμα σου.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Δυο φεγγάρια
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 21:25:19
Σοφία Στρέζου, Δυο φεγγάρια

Δυο φεγγάρια πνίγηκαν
μέσα σε μια νύχτα
στο ίδιο πηγάδι
νομίζοντας πως θα ’σβηναν τη φλόγα τους
πριν την αυγή.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Η ανάσα της ώρας
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:22:29
Σοφία Στρέζου, Η ανάσα της ώρας

Σε βρίσκω και σε τυλίγω
στους δρόμους του μυαλού μου∙
κι αν τα χέρια μου ολοένα σ’ αγγίζουν
είναι που δεν μπορούν ν’ αντισταθούν
στη σκόνη και στ’ όνειρο κάποιου αιθέρα,
στης ανάσας την ώρα,
στων ημερών τη θύμηση που κρατάμε,
με την ανησυχία που τυραννικά με γυρίζει
στο ταξίδι της νοσταλγίας,
για να μπορώ να ελευθερώνομαι
κι ύστερα να παραδίνομαι συνειδητά στην αγάπη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Απόπειρα
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:25:36
Σοφία Στρέζου, Απόπειρα

Προσπαθείς για μια απόπειρα φυγής από το πεπρωμένο
ψάχνοντας για κύκλους στο άπειρο,
κι είναι η σιωπή η τελευταία σου άμυνα,
μέσα στον κύκλο που μόνος σου χάραξες,
λιποθυμάς από τα φώτα σα νυχτώνει,
με πόνο βλέπεις τα μάτια σου άνυδρα∙
κι όμως σε γνώρισα,
είχες την όψη του ιδανικού∙
τώρα ποιος άνεμος βιαστικός σε προσπέρασε
χωρίς να προλάβεις
να του ανοίξεις ένα παράθυρο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Συμβιβασμός
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:27:45
Σοφία Στρέζου, Συμβιβασμός

Δεν υπάρχουν αδάκρυτοι δρόμοι για να περάσεις,
θ’ ακολουθήσεις ή θα χαθείς
στη Σαχάρα του νου σου,
θα ψάχνεις για το τέλος μιας ομορφιάς
κι από αδράνεια θα κάνεις λάθη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Φαέθων
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:29:55
Σοφία Στρέζου, Φαέθων

Ένας άνεμος κλέβει το γυμνό σου κορμί
πήρες την αναζήτηση που σε μαγεύει
γυρεύοντας τον αρχάγγελο που δεν είχες δει
φώναζε τ’ όνομά του «Φαέθων»
κι ύστερα ξαφνιάστηκες από μια πύρινη βροχή
χωρίς να προφτάσεις να αυτοαναλυθείς.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Αποπλανηθήκαμε
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:32:41
Σοφία Στρέζου, Αποπλανηθήκαμε

Αποπλανηθήκαμε σε στιγμές αλλόκοτα περίεργες
σ’ έναν κόσμο που μόνο μισθοφόροι μας αγαπούν
μέσα σε σκιές ψάχνουμε ένα άγνωστο αστέρι να μας μιλήσει
για ένα λουλούδι που δεν έπρεπε ποτέ να κοπεί
ποιοι εαρινοί κι ανεπίγνωστοι πόθοι φέρνουνε δάκρυα
ποιες παράνομες σιωπές παραμονεύουν στο άδειο δωμάτιο
μπροστά σ’ ένα γιατί που ομολογεί.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ίδιες διαδρομές
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:36:47
Σοφία Στρέζου, Ίδιες διαδρομές

Δεν θυμάμαι τι αναζητούσα
κι όμως κάτι προσπέρασα που μ’ άγγιξε,
χωρίς ν’ αφήσω το βλέμμα μου να παρασύρεται
συνέχισα στον ίδιο κύκλο,
δίχως να νιώθω ντροπή για το λάθος
στις ίδιες πάντα διαδρομές,
που μ’ ακρωτηριάζανε,
μόνο στιγμές σαν άγγιζα τον άνεμο
έλεγα τότε ναι,
ξανά απ’ την αρχή θα ζωγραφίσω,
θα διώξω τις σκιές
και τις ροές θ’ αλλάξω∙
ύστερα τίποτα,
χάνονταν όλα μες στη μουντή νύχτα
μπροστά σ’ ένα άδειο ποτήρι νερού.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ανάγκη
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:40:07
Σοφία Στρέζου, Ανάγκη

Δεν ονειρεύομαι πια τη δύση,
δολοφονήθηκε μέσα στη δυσαρμονία του κόσμου∙
κι ήταν φθινόπωρο
που πάντα μου ’φερνε λύπη,
κι εσύ όλο με ψάχνεις
στου δρόμου σου τη χαρά.
Μα με τι να ντύσω τη θλίψη μου
για να σου δώσω τη φωτιά,
ακολουθείς τον ίσκιο μου, βιάσου
τυλίγεται στην ομίχλη
δεν με προφταίνεις...
Έλιωσα μέσα σε κίτρινα σύννεφα,
ίσα που πρόλαβα να σου πω ένα γεια.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Θλιβερή παράσταση
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:43:30
Σοφία Στρέζου, Θλιβερή παράσταση

Τυφλοί μέσα στη νύχτα κινούν
να προφτάσουν τη γεύση
χωρίς ελπίδα, ανέγνωμοι,
θαρρείς κι είναι νεκροί,
με άβουλη ανεμελιά προσφέρουν
σκιές του δρόμου το θέατρο,
να παίζουν το δράμα της νιότης
σε μια παράσταση θλιβερή
κι ύστερα να θρηνούν ανώφελα
το έργο τους που απέτυχε,
και το φεγγάρι να τελειώνει γι’ απόψε,
η θύελλα της φωτιάς να τους κυκλώνει
απόκληροι στον ίδιο τους τον θίασο
καίνε τους πόθους τους συνειδητά,
κρύβουν τα ραγισμένα κρύσταλλα της καρδιάς τους.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Περιθώριο
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:46:29
Σοφία Στρέζου, Περιθώριο

Ώρα δώδεκα και τριάντα
πλατεία Λευκού Πύργου,
περιθώριο,
μαύρα ρούχα, καπνός άσπρης σκόνης,
θολά μάτια,
κι αυτοί τώρα αρχίζουν να ζουν
με το γέλιο πνιγμένο στη δύση,
κυματάκια χωρίς χρώμα
κρατούν τον αφρό στου τσιγάρου τη σπίθα,
με ρίγη συνωμοτούν για ηδονές καπνών,
με ακοίμητους πόθους
χαράζουν πορείες ιλίγγου στη λεωφόρο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ισορροπία
Post by: wings on 09 Dec, 2019, 23:50:37
Σοφία Στρέζου, Ισορροπία

Μένω σιωπηλή
χωρίς να μπορώ ν’ αναστήσω
τη σιωπή του θανάτου,
να υποτάξω τη διάσταση της ζωής
στον παράλογο χρόνο,
να διαχωρίσω το σώμα μου από την ψυχή,
τη μνήμη από την ανία.
Ποια αδυσώπητη δύναμη
μου επιτρέπει ακόμα ν’ αγαπώ,
να μη μετανιώνω γι’ αυτό μου το λάθος,
ποια ομορφιά ταξιδεύει
σ’ αδιέξοδα αγνώριστα∙
κι όμως αρχίζω να σπάω να καταρρέω
μέσα σε χίμαιρες,
σ’ ενέργειες άγνωστες
χωρίς να μπορώ ν’ αλλάξω,
να μένω αμετάβλητη
στο ίδιο πάντα τεντωμένο σχοινί.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Το τέλος σου
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 12:54:11
Σοφία Στρέζου, Το τέλος σου

Προσπαθείς να ελευθερώσεις τη φωνή,
μες στην ομίχλη του καθρέφτη σου
διακρίνεις το χλωμό πρόσωπό σου
ψάχνοντας για ένα φως,
και δεν ακούς
τις νωπές ακόμα κραυγές σου
στο τελευταίο σου βράδυ,
τυλιγμένος με χρώματα τρέλας
αποστρέφεσαι τη λάμψη της καταδίκης σου
και το τέλος σου προκαλείς.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Γυναίκα Α'
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:02:45
Σοφία Στρέζου: Γυναίκα Α'

Τι θέλει εκείνος ο άνδρας στο απέναντι πεζοδρόμιο
να σημαδεύει με πόνο μια γυναίκα,
ένας κόκκινος λεκές στο μέρος της καρδιάς
ζωγραφίστηκε πάνω στο άσπρο της παλτό,
κι ακόμα είναι όρθια —
σε λίγο θα πέσει —
κανείς δεν θα τρέξει πίσω του,
κανείς δεν θα σκύψει να τη σηκώσει,
θα σβήσει όπως τ’ αγαπημένο της δειλινό
κρατώντας στα χέρια της μια αξία
που θέλησε πρόωρα να της φύγει,
κι ας της είχε γίνει σκιά.
Τώρα απάτη, όλα απάτη,
μπροστά στον καθρέφτη της αυταπάτης,
στην περιπλάνηση του φόβου και της μνήμης,
στη μη αποδοχή του ονείρου
όμορφα κι ήσυχα έσβησε μια φωτιά
μέσα από ένα βλέμμα αρωματισμένου έρωτα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Αναπόδεικτο
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:07:39
Σοφία Στρέζου, Αναπόδεικτο

Τώρα τι περιμένεις απ’ το κενό που αγκαλιάζεις,
κι αν την καρδιά σου με αίμα πυροβολάς
μήπως θαρρείς πως είναι κακιά η μαχαιριά
ή η σιωπή που ερήμαξε, αφάνισε, αντάλλαξε
κανείς δεν έμαθε με τι.
Μόνος τώρα τα δόντια σου σφίγγεις
και τα χείλη πονάς,
μια φωτιά που πάντα σου καίει τη μνήμη,
ψάχνεις ακόμα για χνάρια ίσκιων
κι ανερμήνευτες ιδέες που δεν ειπώθηκαν πουθενά.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Αναδύεσαι
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:16:54
Σοφία Στρέζου, Αναδύεσαι

Αναδύεσαι μέσα από πύρινους λυγμούς,
προσπαθείς να προσανατολιστείς
μέσα από αντανακλάσεις που φωσφορίζουν,
απ’ την πλημμύρα των ματιών σου
γυρεύεις τη μνήμη να βρεις. Δεν μπορείς
κι όμως σε βλέπω να υπερασπίζεσαι ένα τώρα,
να επιστρέφεις και να υποχωρείς αδιάκοπα.
Εκπόρθησες μια λάμψη για μια στιγμή
κι ύστερα καρτερικά περίμενες μια καταιγίδα
νομίζοντας πως είναι η δικαίωση μαζί με τη σοφία,
μια ήταν γυμνή η αθανασία
κι όμως τραυμάτιζε το παρελθόν∙
όπως φοβόσουν την ορμή και τον θρίαμβο
θα μπορούσες να πλάσεις μια ζωή,
αλλά δεν τόλμησες τότε
να ενδώσεις στους πόθους μου,
δεν τόλμησες να περάσεις
από το όνειρο στην αιωνιότητα
σπάζοντας τη ροή της νίκης πάνω στον θάνατο.
Χωρίς ένα αντίο, χωρίς μια συγγνώμη
μεταμορφώθηκες σε μια σταγόνα μεσημεριού
που πάγωσε τη νύχτα,
ήθελες ν’ απολαύσεις ατέλειωτα έναν κόσμο δίχως σύνορα
σχεδιάζοντας αγάλματα, λεηλατώντας όμως την ανάσα τους,
διαθλώντας ορατά τον πυρετό σου για δημιουργία,
πληγώνοντας ύπουλα το σώμα μου∙
κι ας απουσίαζα, κι ας βυθιζόμουνα μέσα σε σιωπές λευκές
υπερασπίζοντας τις λέξεις αγάπη – φως – ελευθερία.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Όχι ήττα, όχι νίκη
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:20:03
Σοφία Στρέζου: Όχι ήττα, όχι νίκη

Ποια αφορμή δυνατή οδηγεί τούτο το σώμα
που αιμορραγεί στάλα τη στάλα,
με το μυαλό που σιγεί,
σ’ έναν πόλεμο
περιμένοντας νίκη να φέρει
που όμως δεν θά ’ρθει.
Πάει καιρός που δεν βλέπω τον δρόμο
να φύγω για πού
κι από πού να πιαστώ,
γιατί από φόβο δεν μπορώ να πω
όχι στην ήττα, όχι στη νίκη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Νύχτα και σιωπή
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:24:43
Σοφία Στρέζου, Νύχτα και σιωπή

Νύχτα και σιωπή,
μια-μια οι νωθρές σκέψεις φεύγουν
λυτρώνεσαι,
το άγριο βλέμμα σου γαληνεύει,
χαμογελούν τ’ ασάλευτα χείλη σου,
η καρδιά σου πετά
κι η φωνή σου σπάζει το φράγμα,
θάβεις τον πόνο
κι άφησες το κακό στον βοριά,
μόνο τις στάλες μιας σιγανής βροχής κρατάς,
που θα ’θελες να πιεις σ’ ένα ποτήρι,
ένα τραγούδι ν’ ακούσεις,
ένα κερί που μυρίζει λιβάνι
και δίπλα σου ένα μελένιο πρόσωπο
π’ ακουμπά στο δικό σου.
Τα κρύα σου χέρια ζεστάθηκαν,
δεν κοιτάς πια έναν ήλιο που δύει
για να δεις το φως,
κρατάς κλεισμένες μέσα σου
τις σπίθες π’ ανάβουν φωτιές.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Μόνο το τέλος
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:29:51
Σοφία Στρέζου, Μόνο το τέλος

Τα δάκρυά σου σκότωσαν θλιβερά
τα γιασεμιά του κήπου μου
μα δεν υπάρχουν περιθώρια για νοσταλγία,
υπάρχει η άρνηση για το ταξίδι∙
ακόμα κι οι σκέψεις φθάρθηκαν αδιάφορα∙
σκυμμένος μπροστά μου παλεύεις μ’ αμηχανία,
με τα χέρια στις τσέπες∙
επί χρόνια κούρσευες το κορμί μου,
τώρα πώς να επουλώσεις τόσα τραύματα;
Πώς ν’ απαντήσεις σε τόσα γιατί;
Πώς ν’ αναστήσεις ελπίδες;
Αναποδογυρίζεις μιαν αλήθεια∙
μυθοποιείς∙ αναπλάθοντας την ίδια ιστορία
πόσα φεγγάρια ζητάς ακόμα να σκοτώσεις;

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Τίποτε άλλο
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:36:40
Σοφία Στρέζου, Τίποτε άλλο

Τίποτε άλλο,
μόνον ένα ηλιοβασίλεμα να δω,
τη σκόνη στον άνεμο,
υπάρχει ακόμα ένα λουλούδι π’ αγαπώ,
τη λάμψη της ομορφιάς σου.

Στη θυσία της άρνησης
ο άνεμος με τραυμάτισε
και τα χέρια μου μάτωσαν.
Έπαψα να μιλώ με καιρούς,
με το αίμα μου γράφω τραγούδια,
με τις φλόγες,
με τη μελαγχολία,
για να κατακτήσω μια στιγμή αιωνιότητας.

Ταξιδεύω σε τόνους τρυφερούς,
στις σκιές των ερώτων,
ζητάω να σμίξω με σένα
σ’ ένα φάσμα πυρετικό.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Σήμα κινδύνου
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 13:39:34
Σοφία Στρέζου, Σήμα κινδύνου

Κείνο το όραμα που είχες
έγινε χρώμα και σχήμα κι αλήθεια.
Μόνο που ψάχνοντας
το πουκάμισό σου γέμισε αίματα.
Γι’ άλλη μια φορά
ανατρέπεις τον θάνατό σου,
«σήμα κινδύνου» φωνάζεις,
μετράς μια-μια τις απώλειες
κι ύστερα πάλι αρχίζεις να ζεις,
ν’ αγαπάς μ’ απελπισία,
άτρωτος σ’ ένα άυλο έργο που παρακμάζει
περιμένοντας την ειρήνη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Δίλημμα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 14:41:22
Σοφία Στρέζου, Δίλημμα

Δεν ξέρω τι τελικά καθορίζει αυτή τη ζώνη
που ολοένα μετατοπίζεται σε συγκινησιακά επίπεδα
να προσεγγίσει αυτό το γνωστό άγνωστο άπειρο,
να φέρει τη δικαίωση
σπάζοντας φράγματα, μορφές,
αποκαλύπτοντας μια αδιάσπαστη διάσταση,
να υποτάξει και συγχρόνως ν’ αναπτύξει ένα δρόμο
αποφυλακίζοντας τρυφερά τη σιωπή
μέσα από θαμπά τοπία,
από μεγεθυσμένα προσωπεία που υπάρχουν εδώ
επιδιώκοντας να διαφυλάξει την ειρήνη
μέσα από κρυστάλλους που έσπασαν
αλλά δεν διαλύθηκαν,
να διεισδύσει σαν σύνολο,
δυναμικά να τεμαχίσει, αν μπορεί, ροές,
να αποσύρει υποχωρώντας,
αφήνοντας στη θέση του
σύμβολα υπαρκτά και αμετάκλητα.
Λειτουργώντας με δυνάμεις διαισθητικές,
υποπτεύοντας πως η επόμενη σωστή κίνηση
είναι μόνο η αλήθεια∙
να ερευνήσει και να ερευνηθεί,
να συλλάβει, ν’ αποκαλύψει, να κατονομάσει
κι ύστερα να υποτάξει για να μην υποταχθεί,
χωρίς να μεταμορφώσει ή να μεταμορφωθεί
απ’ το κενό που κυκλώνει
καθορισμένα ν’ αγαπήσει ή ν’ αγαπηθεί
αντιπαραθέτοντας τη λογική με τη συγκίνηση
χωρίς να μετακινήσει έννοιες ή σύμβολα,
για να εισβάλει σ’ ένα πεδίο αιωρούμενο
αλλά γεμάτο από γαλήνη.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ροδάνθη
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 14:49:00
Σοφία Στρέζου, Ροδάνθη

Το μαχαίρι του πόθου
χυμάει μ’ ορμή μέσα στα στήθη μου,
κι εσύ παίζεις μαζί μου το παιχνίδι της λήθης
στέλνοντας σκουριασμένα τραγούδια,
μ’ ένα ποτήρι ασκητικό κρασί,
χρονοτριβείς σε μάταιες ανασκοπήσεις,
μέσα σε αβέβαιους καιρούς∙
ανασφαλής τριγυρνάς
σε μέρη που η πλημμύρα έκανε λίμνη,
σε δρόμους ειρωνικούς και γελοίους από τη λάσπη.

Το αίμα σου χύνεται
και συ ανώφελα κι άσκοπα
εξακολουθείς να το δίνεις,
αινιγματικός μες στη σιωπή,
ικετεύεις για μια βροχή ακόμα,
ψυχρός αναπολείς ερωτικούς σπασμούς.

Λες πως έχω δίκιο
μα κι απόψε θαμπές είν’ οι νύχτες σου∙
ξαναζείς μύθους
που οριστικά κι αμετάκλητα έχουνε λήξει∙
το φεγγάρι σου δείχνει τους ίσκιους σου∙
κάνεις τραγούδι τις τύψεις.

Ξέρεις είναι αλήθεια,
πάντα αναζητάω τις τρικυμίες του πόθου σου.
Ροδάνθη τ’ όνομά μου
και μου ’παν πως το ξέχασε
«δύσκολο είναι», είπες
κι ωστόσο περιμένω ακόμα τη νύχτα,
για να πλησιάσω τα μάτια σου
και τα είδωλα να γκρεμίσω.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Μοναξιά
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 14:52:31
Σοφία Στρέζου, Μοναξιά

Μια τραγική ακινησία σ’ ένα ψυχρό δωμάτιο,
τη σάρκα της φτηνά ξεπουλά,
καπνός τσιγάρων γύρω της
στη μνήμη άστοχα ξαναγυρνά,
οι φίλοι στη δύση,
στην τέφρα οι αναμνήσεις,
τη δύναμή της συνειδητά αφαιρεί,
καταγράφει την έλλειψη επικοινωνίας,
χωρίς ταυτότητα μένει και σιωπά...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Σαν πέσει η νύχτα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 14:55:23
Σοφία Στρέζου, Σαν πέσει η νύχτα

Ποιος να ’σαι συ
που σαν πέσει η νύχτα
γλιστράς στο πρώτο μπαράκι,
απαρατήρητος συνωμοτείς
για να φτάσεις εκεί
που μόνο εσύ θέλεις,
με δάκρυα αναχαιτίζεις τα φώτα,
ύποπτη σκιά στον καθρέφτη
φαντάζεις σαν το φεγγάρι,
αντάρτης με τις κραυγές σου
βελονιάζεις σταθερά την καρδιά μου,
που ταξιδεύει τυραννικά
σ’ ένα άγνωστο πάθος.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ιριδισμοί
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 14:58:26
Σοφία Στρέζου, Ιριδισμοί

Εκείνο που ζήτησα
ήταν η απογύμνωση των συναισθημάτων σου.
Κάποτε θα σμίξουμε,
ίσως λίγο αναποφάσιστοι,
αλλά θα σμίξουμε,
θα καταγράψουμε τις νίκες,
τις ήττες,
κι η επανάσταση ούτε καν θα ’χει γίνει.
Θα πλανηθούμε,
θα αποκρυπτογραφήσουμε
τις ψυχές μας,
θα διαιρεθούμε μέσα στην ανεξαρτησία
ονειροπολώντας τα ασυμβίβαστα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ξαφνικά
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:01:33
Σοφία Στρέζου, Ξαφνικά

Ξαφνικά, κι έτσι, χωρίς κάποιον ειδικό λόγο,
υπογραμμίζεις διακριτικά τη γύμνια σου,
αφήνεσαι στη δίνη των καιρών∙
πειθαρχείσαι σε στιγμές πνευματικής έντασης,
εξαϋλώνεσαι τότε∙
επωμίζεσαι τη μοναξιά του ανθρώπου,
δανείζεσαι την περιπέτεια,
παροδικά ξεπηδάς σε αστρικές ώρες,
χωρίς να μπορείς να κρυφτείς,
αναλογίζεσαι, αμφισβητείς∙ αμύνεσαι.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Όλες μου οι αγάπες
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:04:04
Σοφία Στρέζου, Όλες μου οι αγάπες

Όλες μου οι αγάπες,
λύπες στο πέτρινο προσκεφάλι μου,
φαντάσματα φόβου και μνήμης,
προσπαθώ να νικήσω τη σιωπή,
κι ακόμα δεν έμαθα τίποτα,
κι ας ξενυχτώ κάθε βράδυ∙
αχ και να μπορούσα να ξεχάσω
πως έζησα...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ο πόθος της γνώσης
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:07:08
Σοφία Στρέζου, Ο πόθος της γνώσης

Απομακρύνεσαι,
έχεις τη θλίψη μιας άδειας πόλης
στα μάτια σου,
θέλεις να μείνεις, να μείνεις,
μα δεν μπορείς ν’ αρνηθείς
την πορεία του δρόμου,
η θυσία του μέτρου σου
στον χάρτη των αναζητήσεων.
Αποδημείς ζωγραφίζοντας κύκλους δακρύων,
με πόθο απαιτείς τη λάμψη της γνώσης
σ’ άλλους ορίζοντες...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Άλλοθι
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:10:34
Σοφία Στρέζου, Άλλοθι

Λαθροβατείς στο κορμί μου,
κρατάς και κείνο το άλλοθι της αγάπης
θύμα του πόθου σου,
μέσα στη φλόγα πυροβολείς τη στιγμή.
Χωρίς να τ’ αρνηθώ πως δέχομαι
την ανησυχία στο βλέμμα σου
σιωπώ αφηρημένα
κι αφήνομαι σε χρόνο αόριστο...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Νεκροφάνεια
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:13:35
Σοφία Στρέζου, Νεκροφάνεια

Κι ας έμεινα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη
ως την αυγή
περιμένοντας τον οδηγό να περάσει
από του Αχέροντα το ποτάμι,
δεν ήρθε,
κι έμεινα έτσι:
πουλί ασάλευτο με σπασμένη φτερούγα
πίνοντας τη δροσιά των αστεριών
νομίζοντας πως πέρασα∙
κι ήτανε ψέμα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Πρόσωπο – προσωπείο
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:34:31
Σοφία Στρέζου: Πρόσωπο – προσωπείο

Δεν μπορούν να πεθάνουν τα πρόσωπα
όλα την ίδια νύχτα,
κι αν είναι πάθος η ζωή
το άπληστο σώμα δεν γνώρισε
τη λάμψη ενός άλλου ήλιου.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Αρχαϊκό
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:36:32
Σοφία Στρέζου, Αρχαϊκό

Έψαχνες για ένα ιδρωμένο πρόσωπο
κι όταν άγγιξες ένα άγαλμα
που δεν είχες δει,
αυθόρμητα ένιωσες ντροπή
για το φιλί
που λαχταρούσες.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Προσδοκίες...
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:49:32
Σοφία Στρέζου: Προσδοκίες...

Σπρωγμένη
από τον παραλογισμό και την ασυναρτησία
δεν τόλμησα ποτέ να αυτοκαταδικαστώ∙
άραγε ήμουν ποτέ λεύτερη
με δυνατότητα επιλογής;
Θεωρητικά έχω ζήσει,
το ποινικό μου μητρώο είναι λευκό,
ληξιαρχικά δεν έχω ακόμα πεθάνει,
διχασμένη μέσα σε ενοχές
βλέπω συστήματα λαών κρεμασμένα,
αδιαπέραστα θωρακισμένα,
τίποτα καινούριο,
πληκτικά φευγαλέα
χωρίς ν’ αγγίζονται,
κι η επικοινωνία κάλπικη
σ’ άγνωστη γλώσσα,
στη ρουλέτα ο φόβος,
χωρίς χώρο προσωπικό
συντροφεύουμε τις σκιές μας
προσδοκώντας αδιάκοπα
να γίνουν όλα κατανοητά...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Επαναστάτης
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 15:53:07
Σοφία Στρέζου, Επαναστάτης

Επαναστάτης στην πλάνη της εξουσίας
ζήτησες λίγο νερό για να πιεις,
σου δώσανε δυο κίτρινα φύλλα
κι είπες ευχαριστώ.
Αλήτης στους δρόμους της πόλης
σε διώχνουν απάτες καιρών αιχμαλώτων,
οι ενοχές τους
στους ώμους σου αθέατε θεατή∙
παρατηρείς φεγγάρια στην τελευταία σου νύχτα
στου κόσμου τη σκηνή επικηρυγμένος επαναστάτης,
απόκληρος σ’ ένα στημένο θίασο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Μοναχικό
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 16:01:30
Σοφία Στρέζου, Μοναχικό

Τα τελευταία στηρίγματα
των συναισθημάτων
πέθαναν
μαζί με τα δεκανίκια,
μαζί μ’ όλα τα πρόσωπα π’ αγάπησα
κάτω από ήλιους,
κάτω από μάσκες∙
δεν έμεινε τίποτα
που ν’ ανασταίνει τ’ απροσδιόριστο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ωδή σ' ένα αστέρι
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 16:04:15
Σοφία Στρέζου, Ωδή σ’ ένα αστέρι

Άρχισα να κλαίω
όχι γι’ αυτά που έκανα,
αλλά γι’ αυτά
που δεν τόλμησα ποτέ μου
να κάνω,
για κείνο το παιδί
που σκότωσα μέσα στην αμφισβήτηση.
Δεν γεύτηκα,
δεν γεύτηκα,
δεν γεύτηκα...

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Αυτό που κοιτάζεις
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:00:37
Σοφία Στρέζου, Αυτό που κοιτάζεις

Κι αυτό που κοιτάζεις
σε τρομάζει.
Τα μάτια σου
είναι το τελευταίο σου όπλο,
καρφώνεις με πείσμα την άγνοια
ανίκανος να υποταχθείς στη φθορά,
παρασύρεσαι σε φαντάσματα,
θρηνείς τα όμορφα όνειρα που ’χουν χαθεί
πνιγμένα στην πλάνη.
Ψάχνεις, ψάχνεις
σ’ όλη αυτή
την απελπισία του κόσμου
για μια νίκη,
για ένα άστρο∙
τι να κρατήσεις, τι να πετάξεις,
όλα σου φαίνονται ακριβά,
σύντομες εκλάμψεις αλήθειας
σ’ ωκεάνιες δίνες.
Και συ αντιστέκεσαι,
με πείσμα αρνείσαι τον θάνατο.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Προσέγγιση
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:03:28
Σοφία Στρέζου, Προσέγγιση

Θα ξαπλώσεις γυμνός δίπλα μου,
θα βλέπω τα μάτια σου
ν’ αλλάζουνε χρώμα
κάθε φορά που θα με κοιτάς,
θα νιώθω το χάδι σου μετέωρο,
θ’ αναρωτιέμαι
αν η προσέγγιση είν’ δύσκολη
όπως λένε∙
τότε εμείς
δεν θα πεθάνουμε ξένοι.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Πρόσωπο με πρόσωπο
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:10:41
Σοφία Στρέζου, Πρόσωπο με πρόσωπο

Πρόσωπο βαμμένο,
μαύρα μάτια, ψεύτικες βλεφαρίδες,
σπαραχτικά χαμόγελα∙
μορφάζει το πρόσωπο
απ’ το αβέβαιο της φαντασίας,
τριγυρίζει σε φανταστικά φώτα αγάπης∙
το στήθος γυμνό, ένα πρότυπο,
κι εσύ ν’ ακολουθείς σύνδρομα φροϋδικά.
Ναι, κάποτε θα πάψει και για τους δυο
ο πανικός του χρόνου,
η συμπλοκή με την αμφιβολία
κι η πίστη
στους χρησμούς απατεώνων και μάντηδων
αδικαιολόγητη θα ’ναι:
η ζωή, η ηδονή, ο θάνατος;
Όλα βουβά και άηχα
κομμάτια στον αέρα,
κι η μέρα, η νύχτα, στήριγμα
σε λαμπερά ή λιγότερο λαμπερά
εξαϋλωμένα χρώματα,
με την αναζήτηση να καλπάζει
σε έρημα τοπία
που εκδικούνται πίκρες
μες στο σκοτάδι∙
μες στο σκοτάδι
ένα ακόμα θύμα της νύχτας,
ακινητοποιείται το κορμί,
γίνεται παιχνίδι στα χέρια του θύτη∙
αλήθεια τι μπορεί να σου δώσει ο άνεμος
που δεν μπορώ να σου δώσω εγώ;
Τούτος ο πάγος δεν λέει να λιώσει,
κι η μνήμη ένας ανώφελος θάνατος.
... Ίσως κάποτε συναντηθούμε
στον αστερισμό του Ωρίωνα
φορτωμένοι με αόριστες θλίψεις
με αιωρούμενα συναισθήματα
λίγο πριν... τη βέβαιη πτώση μας.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου: Τέλος – αρχή
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:14:22
Σοφία Στρέζου: Τέλος – αρχή

Πόσα πράγματα έπρεπε να ξεπεράσω
για να φτάσω σ’ αυτό
που όλοι λέγανε «τέλος».
Και κείνα τα δάκρυα που κύλησαν
πάνω στην αγωνία μου
και κείνα που δεν έπεσαν ποτέ
με σκότωναν κάθε μέρα,
και κάθε μέρα εγώ
έπρεπε να χαμογελώ
και τους δείκτες του ρολογιού
να γυρίζω πίσω.
Ένας ακόμα θάνατος κάθε βράδυ
και κάθε πρωί,
μια καινούρια άνοιξη
... μόνο για μένα.

Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
Title: Σοφία Στρέζου, Ψυχής αγγίγματα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:18:43
Σοφία Στρέζου, Ψυχής αγγίγματα

Ψυχής αγγίγματα
κλεισμένα στο φως
απ’ τη γειτονιά τ’ ουρανού
ακουμπισμένα εκεί
δίπλα σε χρωματισμένες εμπνεύσεις

σε κλειστούς κύκλους αγάπης
στέλνω αγγέλους
να σε ξυπνήσουν
στη σπηλιά τ’ ονείρου

... ήρθ’ ο καιρός
που έγινες μνήμη
περασμένου καλοκαιριού
σε κρεμασμένο απόγευμα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου: Α-φηγηματική του Α
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:26:18
Σοφία Στρέζου: Α-φηγηματική του Α

Πόρτες, παράθυρα όλα έκλεισαν
μαζί μ’ ένα θλιμμένο καλοκαίρι
που δεν μπόρεσα να το ζήσω
κι ένα φθινόπωρο που φθάνει
θλιμμένο κι αυτό
κλέβει τα όνειρα που είχα για μας
κλέβει χάδια που σου ’στελνα κρυφά με τον άνεμο
σε κείνες τις νυχτερινές συνεδρίες
τότε που στην αγκαλιά μου σε κράταγα

Τώρα πονάει εκείνο το Α της Α-πουσίας σου
και το Α της Α-πελπισίας με παγιδεύει σε ιστούς
χάρτινα καράβια μου στέλνει
για να ταξιδέψω σε γεύσεις θανάτου
του δικού μου θανάτου
πάνω σε ίχνη από τσαλακωμένα σεντόνια
που αφηγούνται την Α-πόγνωση
του τέλος που ήρθε, πριν γίνει Α-ρχή
από τα Α-ποφλοιωμένα φιλιά
που δόθηκαν σε έρημα κρεβάτια
σε βουβά τριξίματα
να ειρωνεύονται την Α-ναπηρία
μιας κομματιασμένης ψυχής
από τα δικά σου λόγια
από το Α-κίνητο στα μάτια σου
σαν παλιά σιωπηλή φωτογραφία
Α-μίλητη με το βλέμμα εστιασμένο στον φακό
κάποιου πλανόδιου που αιχμαλώτισε την ψυχή
σε παγωμένο φόντο
σαν τ’ Α-ποξηραμένα λουλούδια των βάζων
που δεν διψούν πια
σαν επίλογος σε τελειωμένο βιβλίο
μετέωρη εκεί Α-νάμεσα στα χείλη
που δεν τα χόρτασαν

Έμεινα να σε κοιτώ πληγωμένο
σ’ όλες τις φωτογραφίες του δρόμου
που είχαν το ραγισμένο σου βλέμμα,
μ’ έσκιζαν απροσχεδίαστα
με λιθοβολούσαν τα βλέφαρα
τα κρυμμένα πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά
ενώ αιμορραγούσα, ξεψυχούσα με χείλη στεγνά
ικέτευα να φανείς
καταργούσα όλες τις μνήμες
για να ξεγλιστρήσω, ν’ αρμενίσω στη σκηνή
με μοναδικό θεατή Εσένα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Απολιθώματα αγάπης
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:28:14
Σοφία Στρέζου, Απολιθώματα αγάπης

Μη νομίζεις πως χάθηκαν όλα
επειδή ο χρόνος ρυτίδιασε τις αποστάσεις του χάους
μετρώντας το τέλος του σκοταδιού
σε αγέννητη μέρα
με τον θυμό να επιζεί στην αποσύνθεση της οργής
να μαλακώνει, να λιώνει την ένσταση
των τριγμών, των αποδείξεων
αποκοιμήθηκαν
ορίζοντας το όνειρο
μέσα σε βουρκωμένα λόγια ποιητών.

Τότε ήσουν ζωντανός σε απολιθωμένο τοπίο
με παράθυρα ανοιχτά
που εσύ έκλεισες
νεκρώνοντας επικοινωνίες,
στυλώνοντας λέξεις κι αποφάσεις
παρμένες σε ιεροτελεστίες λησμονιάς
διεκδικώντας το τίποτα για σένα, για μένα
χαιρετούσες την αιωνιότητα
από την αναγκαιότητα του χρέους.

Ήδη στο λαιμό την καρδιά κρέμασες
χωρίς αλυσίδα πεθυμιάς
διαλέγοντας την έρημο,
με μυστικά αφανέρωτα
πετάς για το σύννεφο της συνθηκολόγησης
με μοναδικό αντίπαλο εσένα
της αντοχής σου παλιό γνώριμο
τύραννο και δυνάστη
διαγράφοντας ότι αισθάνθηκες
στις οάσεις άπαιχτου δράματος
με το αλάτι της θύμησης σε πληγές
που ακόμα αιμορραγούν.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Μη με ψάχνεις
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:31:46
Σοφία Στρέζου, Μη με ψάχνεις

Μη με ψάχνεις...
Ακόμα βαδίζω σ’ ευτυχισμένες στιγμές
στη διάνυση
από το χθες ως το σήμερα,
χάθηκα
όταν στους μύθους αφέθηκα,
χωρίς απόσταση
από την ιστορία
που χαρτογραφούσε
σημάδια τοπογραφικά
σε μιαν άνοιξη που έλαμπε
από χρώματα και βεγγαλικά Αναστάσιμα.

Δεν είπα τίποτα
κι όμως χώρεσα
σε μια μικρή ιστορία
με ανθισμένες βιολέτες
ύστερα το κενό...

Κι εγώ που τόσο αγάπαγα τις πτήσεις
δείγματα ανέμου
στα χέρια κουβάλαγα
για να σου φέρω
κι ένα καλοκαίρι αληθινό
με στάχυα στα χέρια
κι ανθισμένα γεράνια στις γλάστρες.

Θα με θυμηθείς ίσως αύριο
την ώρα που χρώματα θα μαζεύεις
για να ζωγραφίσεις σκιές
σε δωμάτια σκοτεινά
κι εφήμερα διήμερα
στα ταξίδια της θλίψης
... στα μάτια σου.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Επανάκαμψη πόνου
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:34:49
Σοφία Στρέζου, Επανάκαμψη πόνου

Σκέφτηκα να απομυθοποιήσω την απουσία
να καταργήσω τις αποστάσεις
στους παραμεθόριους σταθμούς
των αναπάντητων συναντήσεων
ξέροντας καλά
πως ο πόνος θα βρει τρόπους να επανέλθει
δριμύτερος
ισχυρότερος
βασανιστικότερος
ρίχνοντας κι άλλο αλάτι στην πληγή
με αποφόρια λέξεων
ποιητών που δανείστηκες
για να ισχυρισθείς
πως τάχα αγαπάς
το αβίωτο μιας ανάμνησης μελλοντικής
ζωγραφισμένης στα όστρακα των απολιθωμάτων της μνήμης.

Τώρα έμαθα πως θα πρέπει να ανασκευάσω
όλες τις σιωπές
που απομονώθηκαν με κτητικά, ρήματα,ουσιαστικά και ουδέτερα
στη γεωγραφία μηδενικών συναντήσεων
απομνημονεύοντας όλους τους κλεισμένους χρόνους
στη γραμματική και το συντακτικό των αισθήσεων
που άφατο πεπρωμένο
απέρριψε με τρόπο δραματικό
καίγοντας σελίδες
που ήταν ριγμένα
ανυποψίαστα ραγισμένα βλέμματα
μην αντέχοντας να δουν... το τέλος (;)

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Αφέγγαρες νύχτες
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:38:02
Σοφία Στρέζου, Αφέγγαρες νύχτες

Αφέγγαρες νύχτες σαν ξωτικό αιθεροβατείς
στις αυλές τ’ ουρανού
να συναντήσεις τα δάχτυλα που έγραφαν
αν κι επιθυμείς να ξεχάσεις
να μη σκέφτεσαι
φερμένο πόνο
όταν χωρίς φραγμούς
την αγάπη σου έδινες
και με κατάρα βαριά την έδενες.

Έστηνες οδοφράγματα εναλλακτικά
με τύψεις κι αποσπάσματα ποιητών
σε παράδεισο κλειστό
αναζητώντας κλειδί για θάνατο
φορεμένο στα μάτια
και ξεχασμένα λόγια πληγής
κλεμμένα
που αθάνατο σ’ έχριζαν
τακτοποιούσες ανυπομονησίας συνείδηση
με ακυβέρνητες ανάσες φωτιάς
ψιθυρίζοντας λυπημένα τραγούδια.

Τώρα μόνον φράχτης μικρός
από κόκκινο χιόνι
κρυσταλλωμένο αίμα καρδιάς
σιωπηλό,
απροσπέλαστο
και πού να βρεις αλάτι να ρίξεις
να λιώσεις τον πάγο
να ρευστοποιηθεί
να τυλιχθεί
να γίνει καιόμενος αναστεναγμός
στο πικρό στόμα σου.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Ραγισμένη θύμηση
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:40:31
Σοφία Στρέζου, Ραγισμένη θύμηση

Έμεινες ραγισμένη θύμηση
ν’ απλώνεται στη σκάλα
εκεί στης κουπαστής το κάγκελο
που κράταγα
την τελευταία ανάμνηση της φυγής σου
κι όταν επέστρεφαν οι νύχτες
έταζαν μορφές και βήματα
στα άδεια σκαλοπάτια.

Πώς να εξηγήσεις τα «σ’ αγαπώ»
που έσπειρες στην αρχή
κι ύστερα θέρισες με υπεκφυγές τα θέλω σου
στο κεφαλόσκαλο της συγνώμης
τραυλίζοντας το αντίο με παγωμένα μάτια
στα χρονοδιαγράμματα του ψεύδους.

Τώρα μόνος εκθέτεις την ανομβρία σου
στο αστέγαστο του καιροσκοπισμού
μη έχοντας άλλα δάκρυα να δώσεις
κομμάτια δικά σου ριγμένα
στην άβυσσο των αδιεξόδων
παρανοείς, τρελαίνεσαι
στην προσπάθεια να νικήσεις Εσένα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Σε ποιο σύννεφο
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:43:24
Σοφία Στρέζου, Σε ποιο σύννεφο

Σε ποιο σύννεφο
στάζει συναίσθημα
να το κάνω βροχή
για να ξεπλύνει την ψυχή σου
από τη χθεσινή βεβαιότητα.

Είναι μικρές οι λέξεις
και δεν μπορούν
αόρατες πληγές να επουλώσουν
σε κρυφούς έρωτες
ξενυχτούν ονειροπολώντας
πονούν σε άδεια κρεβάτια
σκορπίζουν τη στάχτη τους
ικετεύοντας τους θεούς
να ταξιδέψουν
ως τη μυθολογία των ονείρων.

Είσαι μακριά, πολύ μακριά
κι αν δανείζομαι ρούχο που φόρεσες
είναι για να τυλιχτώ
μη καώ απ’ τη φωτιά των αστεριών
που πέφτουν στην πόρτα μου
και μπαίνουν
από τα ανοιχτά παράθυρα.

Όσο κι αν λαχταρώ
να γίνω ρίζα στον κήπο σου
χωρίς ελπίδα
πάλι με παρασέρνει ο άνεμος
γι’ άλλη γη
γι’ άλλη πατρίδα.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Τόπος ονείρων
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:45:59
Σοφία Στρέζου, Τόπος ονείρων

Δείξε μου τον τόπο
που πραγματοποιούνται τα όνειρα
δείξε μου ένα ηλιοβασίλεμα
σαν να ’ναι το τελευταίο,
να μπορώ δηλαδή
να κάνω το «ελάχιστο»
«λίγο» έως «πολύ»
να σκορπίσω νύχτες γεμάτες αστέρια
στο σώμα σου
να φέρω φεγγάρια
στα μάτια σου
για να ταξιδέψω
σε συμπαντικές θάλασσες
στον θόλο τ’ ουρανού.

Κι όσα ο έρωτας μας χρωστά
αρνούμαι να τα ερμηνεύσω
αρνούμαι να τοκίσω αισθήματα
σε εποχές απουσίας
σε μετέωρες συναντήσεις
σε χρώματα τέλους
διαγράφοντας σκιές χωρίς όρια
μέσα σε αποτυπώματα σιωπής
σε θρυμματισμένα αύριο...

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Στάζουν λέξεις τα ποιήματα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:47:53
Σοφία Στρέζου, Στάζουν λέξεις τα ποιήματα

Έφτανε ένα καλοκαίρι
για να παγιδεύσει ένα τίποτα
ένα βλέμμα κρυμμένο
σε μοναχικά ταξίδια
εξερευνώντας μια σκιά σε άδειο δωμάτιο
με το φθινόπωρο να φέρνει φθορά
σε πνιγμένες σιωπές
χωρίς να φθάνει η ανατροπή
από την υπέρβαση που δεν έγινε ποτέ.

Έμειναν οι χάρτες που τα λόγια ζωγράφιζαν
όταν ακούμπαγαν στις πληγές
που με δάκρυα πλένονταν
με φωνές
με θυμό
με αγάπη
στάζαν λέξεις τα ποιήματα.

Έφευγαν-γύρναγαν-ξαναγύρναγαν
για να φράξουν αισθήματα
νερά που έτρεχαν αλόγιστα
στο ποτάμι της μοναξιάς
να συλλέγουν
να κάνουν φράγματα
να περισσεύει το κύμα
που στον βράχο έσπαγε
στο τέρμα της απόκρυφης σκέψης
εκεί που το αδύνατο έσμιγε με το δυνατό
κι έπρεπε να αντιμετωπισθεί
ως πράξη αρχής που γίνεται τέλος
χωρίς ελπίδα
χωρίς ίχνη στη διαδρομή
που το ρεύμα ακολουθεί παράφορο
σε ώρες
σε χρόνο
σαν παράλογο
σαν παράνομο
σαν παράπονο
γητεύοντας πληγωμένες αισθήσεις
σε φεγγαρολουσμένα τοπία.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Παλινδρόμηση
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:49:39
Σοφία Στρέζου, Παλινδρόμηση

Πάλι σε βλέπω να βουτάς λυπημένα
στην νοσταλγία μιας αβίωτης μνήμης
σε ψιθύρους
που για σένα κάνουν κρότο
σε μέρες πικρές μ’ αγκυλωμένα μάτια
σε συρματοπλέγματα διαχωρισμού
των αισθήσεων
των παραισθήσεων
των αναμνήσεων που δεν έζησαν
στο ολοκαύτωμα της πτώσης.

Παλινδρομείς στα άδεια χαρακώματα
με χαρακωμένα μάτια
με φθαρτή ανάσα.

Ίσως τίποτα πια να μην είναι όπως πρώτα
σωπαίνεις
σωπαίνω
σε θρυμματισμένα βράδια
σε απροσδιόριστους σχηματισμούς λέξεων
σε «γιατί» που πονάνε.

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Μικροί αποχαιρετισμοί
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 17:51:30
Σοφία Στρέζου, Μικροί αποχαιρετισμοί

Μικροί αποχαιρετισμοί,
κάποιες φορές δεν τους κατανοείς
τους αισθάνεσαι καθώς συμβαίνουν
βαθιά μέσα σου

αποχαιρετισμός θα πει:
σ’ αφήνω
να ονειρευτείς
να ζήσεις
να ταξιδέψεις
ν’ αγαπήσεις

πάντα θα κουβαλάς στάλες συναισθημάτων
ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχω,
στους κύκλους σου θα περιπολώ,
θα ζω με την ανάμνηση
όλων εκείνων που αισθάνθηκα
κι όλα εκείνα που με ανάσα ζεστή
ξεψυχώντας έγραφες

μην επιθυμείς,
μη ρωτήσεις
μη μάθεις ποτέ
πόσο πονάνε οι αποχαιρετισμοί
σε ξεβαμμένα χρώματα σιωπής
νομίζοντας πως δεν έχω τίποτα
εγώ που κράτησα τόσα πολλά
μακρινά μα τόσο κοντινά
έγιναν μυρωδιά σε ρούχο αφόρετο
που δεν ζητάει να φορεθεί
μη τύχει και σβήσει
το άρωμα του ονείρου
που μαζί σου έζησα...

Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010)
Title: Σοφία Στρέζου, Η αρχή των στίχων
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 18:08:36
https://www.youtube.com/watch?v=XfAebLZqP64

Σοφία Στρέζου, Η αρχή των στίχων

Ψάχνω ακόμα την αρχή
για να ξεκινήσω άλλο ένα ταξίδι
στην άκρη των στίχων
κι ούτε που με νοιάζει ο σκοπός,
ν’ ακολουθήσω θέλω
διαδρομές λέξεων
σε συννεφιασμένη νύχτα
να υποταχθώ σε σκοταδιού σιωπές
να δαμάσω με μαχαίρια λύπης, πόνους
ν’ αφήσω γιαταγάνια μοναξιάς
να τρυπήσουν πληγές
κι ας ματώσουν δάχτυλα
σε αιμάτινα πληκτρολόγια.

Να καταλήξω
σε διανυκτερεύοντες καταυλισμούς
γραμμάτων
να τυλιχθώ σε βυθισμένες αναμνήσεις
να σκεπαστώ με ουρανό
που διαβάζει αισθήσεις.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Αχειροποίητα τα λόγια
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 18:14:19
https://www.youtube.com/watch?v=LGLZQGLpxRs

Σοφία Στρέζου, Αχειροποίητα τα λόγια

Να ’ναι άραγε αχειροποίητα τα λόγια
που συνόδεψαν τις θνητές σκέψεις
στα παρένθετα μονοπάτια της ποίησης;

Δακρυσμένα γράμματα στη σειρά
δραπετεύουν σε σελίδες άγρυπνες
υμνώντας ανέγγιχτα σκοτάδια
και μελαγχολικά δειλινά,
απενοχοποιημένα
γράφουν αναδυόμενους χρωματισμούς
στην υπερβατικότητα του ονείρου.

Ξέρω...
πως δεν μίλησα τότε
όχι πως τώρα μπορώ.
Αδυνατώ!
Μόνο τα μάτια μπορούν
να μιλούν στον θόρυβο
που προκαλεί η μνήμη,
με τις αισθήσεις να σαγηνεύουν
την ανάμνηση
να την γράφουν στον χρόνο
σαν δακρύζει το απόσταγμα
από το άρωμα της φυγής σου.

Αχειροποίητα τα λόγια
ξέφυγαν θαρρείς
από τη σκέπη του ουρανού
βάφοντας άχραντα ηλιοβασιλέματα
στα περιγράμματα
κωδικοποιημένων στεναγμών αναζήτησης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Άκουσε...
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 18:19:21
https://www.youtube.com/watch?v=NYnrMgUIr8w

Σοφία Στρέζου: Άκουσε...

Συνωστιζόσουν
σε ποιητικές διαδρομές
με άτακτες λέξεις,
συρρικνωνόσουν
σε αποδυτήρια φωνηέντων
δοκιμάζοντας σύμφωνα
για να πλεύσουν σε γραμμές άγονες
μην τύχει και συναντήσουν οργισμένα κύματα
που αθώωναν την παράσταση
ενός προμελετημένου τέλους
στους καθεδρικούς ναούς της λύπης.

Πόσος χρόνος ακόμα χρειάζεται
για να διαγράψεις
αυτό που έγραψες
σε ανύποπτες στιγμές παράκρουσης
χτυπώντας με δύναμη
τα πλήκτρα της θλίψης
εξοφλώντας αντίτιμα απόγνωσης;

Ίσκιωσε!
Μέρεψε την τόση απελπισία.
Έχει και η θάλασσα τη μουσική της.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Πορφυρά αγγίγματα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 18:24:31
https://www.youtube.com/watch?v=Th6OreK9ov4

Σοφία Στρέζου, Πορφυρά αγγίγματα

Η απουσία έχει τη γεύση
της τελευταίας συνάντησης
με το όνειρο,
μυρίζεις το ανύποπτο άρωμα
μιας σκοτεινής θάλασσας
ξοδεύοντας τις ώρες
για να σώσεις και να σωθείς
από τη μνήμη
τότε που καταφεύγεις
στα ησυχαστήρια της ψυχής
κοινωνώντας ανάμνηση.

Σπαταλημένος χρόνος... άδοξα.
Ματώνει κάθε που φεύγει ανύποπτα
δαγκώνοντας άλλη μια φορά
της καρδιάς το απόθεμα,
των ανεύρετων συναντήσεων
στα κλειστά παράθυρα της απομόνωσης
που μόνο μύριζαν στα σκοτεινά
τη δική σου παρουσία
σκαρφαλωμένη στο όνειρο
με μια τυφλή υποταγή
στο κόκκινο του πάθους.

Οι ανάσες
προτίμησαν την εθελούσια έξοδο
από την καταδίκη των δακρύων,
δεν αξιώθηκαν
την κατάλυση πορφυρών αγγιγμάτων.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Το ταξίδι του Οδυσσέα
Post by: wings on 10 Dec, 2019, 18:29:29
https://www.youtube.com/watch?v=S_fkUQPbhRg

Σοφία Στρέζου, Το ταξίδι του Οδυσσέα

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού,
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή, σχεδόν
λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
και η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες
σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια που τρίζουν...
την απουσία.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Η επιστροφή του Οδυσσέα
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 12:37:11
https://www.youtube.com/watch?v=snwiNotM348

Σοφία Στρέζου, Η επιστροφή του Οδυσσέα

Τι κι αν σειρήνες καλούν τον Οδυσσέα
να ακολουθήσει την καμπύλη των κυμάτων
σε υπνωτισμένες σπηλιές
για τον ακριβό ύπνο
εκεί που το όνειρο προσλιμενίζεται
με τρικυμίες πάθους
εξημερώνοντας τέρατα
σαν παρηγορούν αισθήσεις
σε διάφανα πέπλα βυθών
με πρωινά ξυπνήματα;

Τι κι αν άνεμοι δραπετεύουν
από κλειστούς ασκούς Αίολους;

Πάντα οι καταιγίδες θα βρίσκουν τρόπο
να ανασυντάσσονται
μέχρι να βουλιάξουν το πλοίο της επιστροφής.
Δεν θέλουν να φτάσει σε λιμάνια γνώριμα
σε σπίτια που καπνίζουν γλυκούς νόστους,
τότε που θύμησες τρυπούν την καρδιά
με οικείες φωνές και αράγιστους ήχους
που δεν ξέφτισαν
σε απομεινάρια ταξιδιών
που δεν λένε να λήξουν.

Νύχτες και μέρες φωνάζουν
γυρισμούς αξεθώριαστους
ανασαίνοντας προσμονές
σαν ανασταίνουν το όνειρο...
της αντάμωσης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Να με θυμάσαι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 12:41:22
https://www.youtube.com/watch?v=TZjVobWVPC0

Σοφία Στρέζου, Να με θυμάσαι

Δύσκολη η πίκρα...
Να με θυμάσαι...
σαν αστραπή στη βροχή εσπερινών λυγμών
την ώρα που το σκοτάδι
καρφώνεται από τον κεραυνό της λύπης.

Να με θυμάσαι...
όπως δεν ζήσαμε ή μήπως ζήσαμε
τότε που ήμουν φεγγάρι
και φώτιζα τις νύχτες σου;

Μη!
Μη βλέπεις τον φόβο του θανάτου
κράτα τη σοφία του φόβου
που οδηγεί στο Μεγάλο αστέρι
και στη λάμψη του σμίγουν ψυχές
από χρόνια πολλά χωρισμένες
στις προστακτικές της ικεσίας.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 12:46:00
https://www.youtube.com/watch?v=MNdPzyYptNU

Σοφία Στρέζου, Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα

Κάποιες φορές οι απουσίες έχουν όνομα
στα περπατημένα περάσματα της νοσταλγίας,
ντύνονται με λέξεις που αγαπήσαμε!

Μαζί ξενυχτίσαμε
χορεύοντας στη σιωπή των κρίνων
στο άρωμα ανθισμένου νυχτολούλουδου
που μεθούσε στη σιγαλιά
ενός φεγγαριού διπλωμένου στα δυο.

Μαζεμένα τα αστέρια
στην δεξιά άκρη του ουρανού
εισχωρούν από το ανοιχτό παράθυρο
ραίνοντας φως σε ωχρά φαντάσματα
με αγγίγματα που έγιναν μνήμη
στην ξύλινη κουπαστή του ονείρου.

Τώρα μονάχη και έρημη
η απελπισία ψάχνει,
παραφρονεί
τρελαίνεται
αποκωδικοποιώντας κατάγματα
συναισθημάτων,
ονοματίστηκαν σαν μπήκαν στον γύψο
στις απαγορευμένες λάμψεις θραυσμάτων
μέσα στα μάτια τους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Μετανάστευση του ανεκπλήρωτου
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:14:30
https://www.youtube.com/watch?v=VhlAtw6d7Hw&t=91s

Σοφία Στρέζου, Μετανάστευση του ανεκπλήρωτου

Καθίσαμε αντικριστά,
είχαμε τόσα να πούμε...
Δεν μιλάγαμε,
μόνον τσουγκρίσαμε αθόρυβα
τα ποτήρια των αναστεναγμών,
ύστερα άπλωσες τα χέρια
για να αγγίξεις με λατρεία τα δάχτυλα
που τύλιξαν πριν με την αφή
τη συγγνώμη της απουσίας.

Γδαρμένα τα πρόσωπα,
ακόμα αιμορραγούν στα χείλη
τα σημάδια του ανέφικτου.
Κυριαρχούν στο στόμα, στα μάτια
στο σβησμένο λακκάκι του γέλιου σου
στο αμετάθετο της φυγής σου.

Είσαι εσύ και εγώ
που μια στιγμή
τυλιχθήκαμε με το όνειρο,
υψιπετώντας στο θανάσιμο κόκκινο.

Μια επιθυμία μικρή, βασανιστική
στην αφθαρσία του χρόνου
εισχωρεί στη θλίψη
γητεύει την αναμονή, το παράπονο
σε άδειες μέρες
επουλώνοντας πληγές ανοιχτές
και ανεξίτηλους πόνους
στη μετανάστευση του ανεκπλήρωτου.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Συλλέκτης του χρόνου
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:19:40
https://www.youtube.com/watch?v=BAND1M_r8Ek

Σοφία Στρέζου, Συλλέκτης του χρόνου

Σταματημένα τα ρολόγια στο «πριν»
στην ανάμνηση ενός ακόμα θανάτου
στο ακατόρθωτο μεταίχμιο του χρόνου,
αδυνατούν να προσεγγίσουν
την αντικειμενικότητα της απώλειας
υπερβαίνοντας το «μετά».

Συλλέγουν θύμησες
σε αιωρούμενο σύμπαν
αναζητώντας δυο κόκκους σκόνης
που περιφρόνησαν το σκοτάδι
και έμειναν ξάγρυπνοι
να φυλάνε το φως
με ασχημάτιστα σχήματα
σχηματοποιώντας με ανάσες
σώματα και ψυχές
που μεταλλάχθηκαν
σε δυο αιμοστάλαχτους κόκκους ροδιού
στα αζήτητα της αιωνιότητας
μιας περιπλανώμενης μνήμης
με την ελπίδα πως κάποτε
θα βρεθεί ο συλλέκτης του χρόνου
να καταγράψει τη μετάλλαξη
στο βιβλίο που ρέει την ανωνυμία
καταργώντας οριστικά τη λήθη του χρόνου
με αποτυπωμένο τίτλο:

«Υπάρχουν στο άπειρο.»

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Εκεχειρία
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:26:51
Σοφία Στρέζου, Εκεχειρία

Μιλημένη σιωπή
στην ακρώρεια των ψιθύρων,
φιλούν τα χείλη
την άρνηση του χρόνου
μήπως και εξιλεωθούν οι καταφάσεις
οι συνειρμοί των ανεπίδοτων παραπόνων
που βουλιάζουν σε μάτια υγρά
στου φιλιού τα κλειστά βλέφαρα
με απλωμένα χέρια.

Άλλη μια εκεχειρία
αμνηστεύει την απουσία
συνθηκολογεί με την παρουσία
στις προεκτάσεις των παύσεων
στα ενδεχόμενα που στένεψαν φόβους
για να χωρούν επιθυμίες
και να αδειάζουν πόνοι
σε μελλοντικές υποθήκες.

«Θα ’ρθει καιρός», μου ’χες πει:
«θα ενταφιασθεί το σκοτάδι
στης αυγής την ανάληψη.»

Πόσο ήθελα να σε πιστεύω τότε,
να κρεμώ το ξημέρωμα στην πόρτα
και με σχοινί την πρώτη ακτίδα
να εξημερώνω την ασάλευτη δίνη
της αγωνίας... για αύριο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Κόκκινη θάλασσα
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:31:53
https://www.youtube.com/watch?v=NF4YJlfGJD4

Σοφία Στρέζου, Κόκκινη θάλασσα

Και όταν με ρώτησες
αν έμαθα να κολυμπώ;
Ξαφνιάστηκες όταν είπα:
«Τα δάκρυα, η θάλασσα του ναυαγισμού μου»,
εκεί πρώτα φορά τα χέρια μου άνοιξα
επιδιώκοντας να επιπλεύσω
για να μη χαθώ στους βυθούς των βλεμμάτων
με τα καταδύσεις στα άγνωστα νερά της ψυχής σου.

Ανταριασμένος ο καιρός
με κύματα τρικυμισμένα
στα λιμάνια της υπομονής
και εσύ εκεί – Όρθιος!
Να γεύεσαι
την παλίρροια των στεναγμών
την αλμύρα στα μάτια
επινοώντας την ανυπαρξία.

Ίσα να δαμαστεί η απελπισία
είχα πνιγεί
σε μια κόκκινη θάλασσα
πνιγμένη στη λαχτάρα
του... «Σε θέλω».

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Το κόκκινο του ουρανού σου
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:35:54
https://www.youtube.com/watch?v=m2gs2QX_rUc

Σοφία Στρέζου, Το κόκκινο του ουρανού σου

Πώς να συλλέξω
το κόκκινο του ουρανού σου
στις διαπιστεύσεις δειλινών
που μαγεύουν αισθήσεις;

Αναποφάσιστα σύννεφα
ζωγραφίζουν
απροσχημάτιστους τριγμούς
σε αυτοκτονικά ύψη
με αδιευκρίνιστα υστερόγραφα
στα μελλοντικά λεξιδρόμια
ποιητικών καταθέσεων.

Είναι που αγαπώ
το ανέφικτο!
Υποψιάζομαι...
πως σε εμπεριέχει
το κόκκινο μιας ματωμένης δύσης
στο ελάχιστο του ήλιου
που δύει το μαγεμένο μας όνειρο
την ώρα που ταξιδεύει στην ευπρέπεια
όταν όλοι οι άλλοι
κοιμούνται...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Alone
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:40:01
https://www.youtube.com/watch?v=xwZJyLvLc1A

Σοφία Στρέζου, Alone

Πιάσε ένα κομμάτι ουρανό
τόσο όσο χωράει στην τσέπη
ταξίδεψέ το ως την άλλη του άκρη
όσο στην καρδιά σου χωράει...

Μη φοβηθείς,
εκεί κατοικώ
με ενέχυρο μια ελάχιστη υποψία
από την αγάπη σου
από τότε που μου την έδωσες
σε καιρούς θλίψης
στις χρόνιες αντιπαραθέσεις
με την μοίρα
που άλλα σου έταξε
και άλλα σου έδωσε.

Μείναμε μονάχοι,
είδωλα αντικριστά
στους καθρέφτες της απόγνωσης
στα σταυροδρόμια της απελπισίας,
σβησμένα αστέρια
σε ξέσκεπους ουρανούς
και ούτε ένα χέρι
να δείχνει ποιο δρόμο
θα πρέπει να ακολουθήσουμε,
για να σωθούμε
από τον φόβο της αγάπης...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Μνήμη ανέμου
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:51:16
https://www.youtube.com/watch?v=913YLguh2hc

Σοφία Στρέζου, Μνήμη ανέμου

Ο άνεμος φύλαξε στη μνήμη
ματωμένες λέξεις
και τώρα κάθε που φυσά
έρχεται ψιθυρίζοντας
ανυπότακτες φυγές σε τεντωμένα τόξα.

Με τα μάτια πλέον ακούς
τα βήματα πάνω στις χορδές
σαν λυγίζουν τα δέντρα
ως το παράθυρο που κλείδωσε
την τελευταία ανάμνηση
ίσκιου που ξεμακραίνει
σε δρόμους θλίψης
επιθυμώντας
να επιβεβαιωθεί η προφητεία
που χρόνια τύλιξε μύθους
στη ρευστότητα του χρόνου.

Δίκαια πια,
ο άνεμος ανιχνεύει προθέσεις
σε επιδρομές με λόγια που δεν ειπώθηκαν
επιδιώκοντας –έστω για μια φορά–
να ανοίξουν οι διαθήκες της σιωπής
που σφράγισαν την αναποτελεσματικότητα
διαλόγου ξεκρέμαστου
στα κρεματόρια της λύπης.

Μάταια τόσες νύχτες
με αγωνία στα χείλη περιμένουν
να πουν «καληνύχτα» στην απουσία...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Μη ρωτάς...
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 13:59:41
https://www.youtube.com/watch?v=BIB4BgoOuXM

Σοφία Στρέζου: Μη ρωτάς...

Μη ρωτάς πώς ντύνομαι αποσιωπητικά
την ώρα που εσύ βάζεις τελεία και παύλα
εκεί που εγώ έπαψα πια να φοράω λέξεις
στο βίαιο
στο αναπάντεχο
εξοστρακισμένου θανάτου
σε μισεμού ψευδαισθήσεων περισσεύματα
επιζητώντας να θεραπευτούν
στις ανίατες εκχύσεις πόθων
δαμάζοντας αισθήσεις ξάγρυπνες
με βλέμμα στραμμένο στο λίγο, στο ελάχιστο
μιας καληνύχτας σιωπηλής,
άφατης
ακαριαίας
μεταξύ ίσκιων
στα μοιρογνωμόνια που μετρούν
γωνίες απόστασης
χαμένες σε πικρούς στεναγμούς
μιας πατρίδας απόκληρης
σε φτερών κύματα.

Ναυλωμένο καράβι ο πόνος
με μαύρο καπνό
στάζει σε ουρανό δάκρυα
σε σιντριβάνια που πληγή δένει
με στάλες νερού
σε γη ανέμου,
με φωνή νεκρού φτερουγίσματος
σε φως σκιερό
στις εκλείψεις φεγγαριών σκοτεινών
σε κείνο το πουθενά
μιας τροχιάς αδέσμευτης στον χρόνο
σε χορό με τα σύννεφα
της αμετάθετης οργής αξόδευτου θυμού
στα πετάγματα προσωπικού χρέους
σε συμπαντικά τριξίματα.

Έλα και ύστερα φεύγα
σε υγρή σιωπή
σε νύχτα δειλή
ξεγλιστρώντας από συναντήσει
την ώρα που δίαυλους επικοινωνίας
ακολουθείς
παρακολουθείς ακροβατισμούς δίχως λόγια
όταν έρημοι τόποι κοιμίζονται
και με στεφάνια κόκκινα στεφανώνονται
όνειρα αφημένα
σε αυλάκια πλημμυρισμένων στεναγμών.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ποιμένες του χρόνου
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 14:06:35
https://www.youtube.com/watch?v=8ntfkz0uKt0

Σοφία Στρέζου, Ποιμένες του χρόνου

Μη με ψάξεις ξανά στα απογεύματα της θλίψης.
Η χθεσινή βροχή ξέπλυνε τη λύπη
παρασύροντας τα τελευταία μου δάκρυα
στα λασπωμένα σοκάκια της απελπισίας
βουλιάζοντας την απόγνωση
στους νερόλακκους της φυγής σου.

Ξέρω τώρα...
πως ταξιδεύεις στην ανατολή
νέων επιδιώξεων
που καίνε την ανάγκη προσδοκιών
ανένταχτων
στης μοίρας το κάλεσμα
στην κατάργηση ανειλημμένων επαφών
με το ανέφικτο.

Μου ’λεγες πως θες να φυλάξω
στο συρτάρι του χρόνου
μια ελπίδα ανεξόφλητη
για τους μελλοντικούς ποιμένες
καιρών ξεκούρδιστων
σε παγωμένους χειμώνες
και οι άνοιξες που θα ’ρθουν
ίσως να φέρουν τα ποίμνια
σε οριοθετημένα ηλιοστάσια
προσμένοντας το απρόσμενο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Συνήθειας επιβίωση
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 14:12:57
https://www.youtube.com/watch?v=uGxd8pJuw5w

Σοφία Στρέζου, Συνήθειας επιβίωση

Συνήθισα να κολυμπώ σε στίχους
άγνωστων ποιητών
βράδια που χόρταινα
από δικές σου λέξεις
να γυροφέρνω σε εκπατρισμένους
στοχασμούς
να επιβιώνω από πνιγμούς
είλωτας σε υπερρεαλιστικές φρενίτιδες
να υπηρετώ
να υποτάσσομαι
σε ικεσίας εικόνες
που ανεμίζουν την έλλειψη
συναισθήματος ακριβού
σε άτακτα σχήματα
επαληθεύοντας αποστάσεις χωρισμού.

Έφτασα να αναλώνομαι
σε μοναχικούς διάπλους
σε παλίρροιας ρεύματα
κόντρα σε κείνο που πάντα ήθελα
μια άμπωτη
που γαληνεύει το «είναι», το «πρέπει»
μιας ζωής που εμπεριείχε
αντανακλάσεις νηνεμίας
σε ταξίδια ποιητικά
σε λιμάνια γνώριμα – οικεία
αρμενίζοντας το γαλήνιο
ως χθες όνειρο.

Τώρα αναβλύζουν μέσα μου
οι ανταλλαγές που πρέπει να κάνω.
Να υποτάξω όλα εκείνα που θέλησα
με όλα εκείνα που μπόρεσα να κάνω
αφού εσύ δεν μπόρεσες να δια-χειριστείς
κύματα που στα βράχια σου
επί τόσο καιρό έσπαγαν.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Πένθιμα εμβατήρια
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 16:12:23
Σοφία Στρέζου, Πένθιμα εμβατήρια

Γιατί ακόμα ανοίγεις πληγές
αστερισμών που έσβησαν
και τραγουδάς σβησμένες λάμψεις;

Για να λάμπουν οι λύπες στο εικονοστάσι
στο άδειο στασίδι στους ναούς της θλίψης,
την ώρα που πνεύματα φτερουγίζουν
απώλειες φθαρτές στα θαύματα της συνέχειας,
το «ποτήριον τούτο» μεταλαμβάνουν
αδίκαστα σώματα πηλού σε άχραντους καιρούς.

Αχειροποίητη αμαρτία κλεισμένη σε σελίδες μνήμης
και αρετή υποταγμένη σε άνθη γιασεμιού,
στην εποχή μακρινής αθωότητας
άλλη μια φορά επιβιβάζονταν εικόνες
σε άσαρκες πλεύσεις.

Ποιας νύχτας αφέγγαρης
νοσταλγοί της σελήνης ψάλλουν ακόμα;

Μύστες κρυφών πόθων
δεμένοι στη μοίρα των αθώων
αγνοούν σειρήνες του πάθους
εξοστρακίζοντας ανομολόγητες ματιές
και ασυλλάβιστα χάδια.

Στα πένθιμα εμβατήρια άθαφτες παραμένουν οι μνήμες...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Πορτοκαλί... της νοσταλγίας
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 16:22:38
https://www.youtube.com/watch?v=mTIWf1Q8JGE

Σοφία Στρέζου: Πορτοκαλί... της νοσταλγίας

Το καλοκαίρι φεύγει,
για να κεράσει χρώματα
το καινούριο φθινόπωρο
στης αυλής σου τον κήπο
και όσα αρώματα γέμισαν χούφτες
τώρα μπουκαλάκια σφραγίζουν επιστροφές
μαζί με βροχές πρώιμου Σεπτέμβρη
στις όχθες αγγιγμάτων
που τέλειωσαν...

Πλέον αστραπές μιλούν
σε ξένους ουρανούς
για ταξίδια στο νότιο ημισφαίριο
αναζητώντας αλήθειες κρυμμένες
στα βαθιά σπήλαια του χρόνου,
στην απλότητα κρυπτογραφημένων απολιθωμάτων
επιζητώντας να ερμηνεύσουν
τα τελευταία υπολείμματα παρουσίας
που σφράγισαν απουσίες.

Στον αστερισμό της Κασσιόπης
αναζητείται το μεταξένιο φεγγάρι της υπομονής
με τις ετεροχρονισμένες αναβολές
για κείνη την αξέχαστη επαφή
ανιχνεύοντας ποιήματα καταραμένων ποιητών
που ταξιδεύουν αισθήσεις με ανάπηρα λόγια
στην εκκωφαντική σιωπή βουνών
τότε που κατοικήθηκαν λυπημένα
αθωώνοντας θυμούς και ερειπωμένες θλίψεις.
Με λαίμαργα φαγωμένους λωτούς
θα ξεψυχήσουν ευτυχισμένα
στο πορτοκαλί... της νοσταλγίας.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Άνεμοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 16:32:56
https://www.youtube.com/watch?v=aXgecoYYCvY

Σοφία Στρέζου, Άνεμοι

Θα σηκωθούν άνεμοι, θα ξεσηκωθούν
θα φύγουν γι’ άλλους τόπους
σαν τους σταυροφόρους που καλπάζουν στον θάνατο
με την ελπίδα να σκορπά σε ήχους
να πυκνώνουν τα λόγια
μα πάλι να μην μπορούν να ακουστούν
σαν μηρυκάζουν απόγνωση στους ιλίγγους του πόθου.

Θα αγγίξουν τυφλά ό,τι καταργήθηκε
ό,τι με λέξεις μάχιμες σπαταλήθηκε
σε μεγεθυμένα πάθη
που τώρα παρακμάζουν την άρνηση
τη συντριβή ολονύκτιων ταξιδιών
στους παράξενους παιχνιδισμούς
πολεμώντας την άκρη
υψώνοντας μαύρο πανί για να αρμενίσουν
την πειρατεία ναυαγισμένης νοσταλγίας
που στάζει όλο εκείνο που έμεινε πίσω.

Νεκρές επιθυμίες στη μελαγχολία των ποιητών
θέριεψαν ώρες μικρές
και άξαφνα εισέβαλαν
σε κατεδαφισμένα καλοκαίρια
πάτησαν ασάνδαλα την άμμο
στην ενδοχώρα της αγάπης
τότε που ψιθυρίσματα ήλιου
διαπερνούσαν σκισμένες τσέπες
και γυάλιζαν πάνω στις πέτρες
τολμώντας να κρατήσουν για λίγο
ένα φεγγάρι στα χέρια
γράφοντας με καιόμενα δάχτυλα
στις σβησμένες στάχτες στίχους,
την αφετηρία όλων των «ΝΑΙ».

Τότε οι άνεμοι δεν φοβόνταν την ζωή,
ανάμεσα σε ερείπια άλλης ζωής
έψαχναν με πυρακτωμένες ανάσες συναισθήματα
με μικρούς θανάτους έγραφαν καθημερινά ποιήματα
λίγο πριν ξημερώσουν φυλακισμένες μοναξιές
στους χάρτινους καιρούς της νύχτας
συλλέγοντας μαρτύρια αδιέξοδων πηγεμών
σταυρώνοντας με πόνο κάθε πρωί το όνειρο.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ακριβοθώρητοι άνεμοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 16:39:51
Σοφία Στρέζου, Ακριβοθώρητοι άνεμοι

Δυτικά σκουριάζουν ορυχεία
μα στον βορρά άνεμοι ανυπόδητοι
τρέχουν πάνω σε σύννεφα
προσκυνητές ιστορίας παλιά,
δεν φοβούνται
μήτε βροχή μήτε καταιγίδα
σαν οξειδώνουν απρόσιτα σημεία
σε στοές που βαθιά σκάβονται σκιρτήματα.

Αργούσαν πάντα να φανούν
προορισμοί χαμένοι σε αλληλουχίες συγκυριών
κρατώντας πτώσεις σε αίθουσες αναμονής
με όνειρα στα χέρια
να επιβιβαστούν με λύπες διάφανες, αφοριστικές
για τόπους ασύλληπτων φεγγαριών
εκεί που σκιές σεργιανούσαν στο λιγοστό φως
στις αμετακίνητες αποφάσεις που
έκριναν – έλεγχαν – σμίλευαν
αποφάσεις που καθόριζαν πράξεις
φυγαδεύοντας για λίγο το όνειρο.

Ήρθε ο καιρός να ιστορηθούν
οι ακριβοθώρητοι συνειρμοί εκείνων των ανέμων
που θέριεψαν σε συμφωνίες σιωπής
σπάζοντας κώδικες
για να μπορούν να αντισταθούν στη λήθη
χρόνων που κατακερματίστηκαν αργά, βασανιστικά
στα άφατα περάσματα
από το ξύπνημα ίσαμε την εγρήγορση
στις συνειδητές καταφάσεις
αλύτρωτων καθημερινών διωγμών...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Ώρες...
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 17:46:38
https://www.youtube.com/watch?v=nzCpHVIoVJA

Σοφία Στρέζου: Ώρες...

Χαθήκαμε στο ανελέητο κυνηγητό του χρόνου
κι ούτε ένα διάλειμμα
στα χαρακώματα των ωρών
τότε που περιμέναμε να φανούν
τα δευτερόλεπτα της συγγνώμης,
ίσκιοι βγαλμένοι από κουτιά μαγικά
που περιφέρονταν
με κομμένες ανάσες
στις δοξασίες του τέλους.

Εκεί που όλα ούρλιαζαν
κι οι σφαίρες χτύπαγαν κορμιά αλαφιασμένα
ρώταγες κάθε τόσο:
«Θα ξαναβρεθούμε σε απόηχους σιγαλιάς
να κεντήσουμε λέξεις
στα σεντόνια της θλίψης;»

Ακόμα και τώρα η απάντηση εκκρεμεί στα χείλη.
Μόνο τα μάτια απαντούν με απόγνωση
σ’ εκείνο που είναι ήδη γνωστό.

Δεν ξέρω...
ίσως ποτέ να μην ήξερα
ή να μην ήθελα ποτέ να μάθω.

Με κούρασε η αυγή τόσων πρωινών
να φυλάγομαι από μια αγάπη
που πλήγωνε νύχτες και δειλινά
παγιδεύοντας όλες τις αισθήσεις
καταδικάζοντάς τες στην ομηρία της σιωπής σου.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Έρωτες σε αποσύνθεση
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 17:52:10
https://www.youtube.com/watch?v=b2bvSRFPZds

Σοφία Στρέζου, Έρωτες σε αποσύνθεση

Βαδίζουν οι έρωτες
σε αναθυμιάσεις μνήμης
σε πρόσωπα που σκόρπισαν,
κομμάτια φεγγαριού έκοβαν
για να χαρίσουν τη λάμψη
σαρκώνοντας επιθυμίες
με πλεύσεις στα όμορφα
που γέννησαν τα αισθήματα
και πτήσεις σε αταξίδευτα όνειρα.

Στάζανε οι λέξεις από κορμιά ιδρωμένα
και δάκρυα έπλεναν ψυχές πληγωμένες
στα χαρακώματα σκοτεινών διαδρομών
τότε που τα σύννεφα σκέπαζαν
να μην κρυώνει ο αέρας μοναξιές
όταν αντάμωναν κάτω από ίδιο ουρανό
τυλίγονταν μαγικά με σεντόνι πεθυμιάς
οι καθρεφτισμοί μιας ανατολής
που κράταγαν μέρα και νύχτα.

Τώρα οι έρωτες νοσηλεύονται
σε δύσες που έδυσαν οριστικά
με διανυκτερεύοντες πόνους
με νύχτες να τραβούν τα αστέρια
ικετεύοντας να φανεί η μέρα.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Οι φόβοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 18:21:30
https://www.youtube.com/watch?v=v93fqVgLjrA

Σοφία Στρέζου, Οι φόβοι

Ξυπνούν οι φόβοι σε διαδρομές μνήμης,
με ρούχα κλεμμένα παίζουν κρυφτό
κυνηγώντας αλήθειες,
εκεί που οι πέτρες κυλούν
σε εικόνες ανάμνησης,
πολυβόλα τρυπούν εκείνο που λείπει
το ακολουθούν με φωνή
που σπάει κομμάτια γυαλιού
για να ματώνουν τα βήματα.

Ταξιδεύουν με χειμώνα πρώιμο
σε λησμονιάς προορισμούς
κι αρχίζουν ξανά να στήνουν εικόνες,
με καρδιές ανταριασμένες
δίπλα σε πειρατές και Σαρακηνούς
λύνουν σχοινιά, κόμπους
δένουν τα χέρια στο μακελειό της λήθης
στα άναρχα συνθήματα.
Στις άδικες συνθηκολογήσεις
χαρίζουν νύχτες και θλιμμένα χαμόγελα,
με λαϊκά ξεσπάσματα
γυρεύουν την πραγματική ταυτότητα ήρωα
που σταμάτησε ηρωισμούς
στην αταξία οδοιπορικών
που ακόμα αντέχουν
σε ξενιτιά να ξημερώνουν.

Σε μέρες που έχασαν όνομα και ημερομηνίες
σε λιμάνια αφιλόξενα και βουνά απρόσιτα
στις ακτές του τέλους
αμαχητί πορεύονται οι φόβοι.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Παράδεισος
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 18:31:13
https://www.youtube.com/watch?v=LuJyO-9v2Zg

Σοφία Στρέζου, Παράδεισος

Πότε ήταν που ξύπνησα από τον λήθαργο;
Δεν σε είδα να φεύγεις,
και ούτε άκουσα να κλείνεις την πόρτα
ξέφευγες μέσα από τοίχους σαν αιώρηση φαντάσματος
που ποτέ τα δάχτυλα δεν σε άγγιξαν
μήτε χείλη σε φίλησαν.
Μόνο τα σύννεφα άκουσαν
τον τριγμό της ένωσης μαζί τους
και η βροχή κύλησε ως εκεί που αγάπησες
μουσκεύοντας το δριμύ της φυγής σου
με τραγούδια που νανούρισαν τον ύπνο του αέρα
γύρευαν χέρια
για να μπλεχτούν σώματα απλησίαστα μέχρι χθες
να χρυσίζουν με την πανσέληνο το σταρένιο του δέρματος
να ψάλλουν το ψιθύρισμα της σκοτεινιάς
στης λάμψης το ικρίωμα σαν μεγαλώνουν οι σκιές,
στης λατρείας το αντάμωμα
σε νύχτες δεσποτικές με μυρωδιές
αδοκίμαστης συνάντησης
που ο αγέρας έφερνε αίμα ζεστό
ως τον κρατήρα της αναπνοής
ως τα κλειστά μάτια σε μετρημένους χρόνους.

Πότε ήταν που μιλήσαμε στα νερά;
Δεν θυμάμαι πια... τις στάλες
που έπεφταν αυλακώνοντας το πρόσωπο
και το κλάμα
με τα διάφανα δάκρυα
να γίνονται ρυάκια
να καλπάζουν – να ψάχνουν – να βρουν
τη θάλασσα
ερημική κι απέραντη
ασχημάτιστη και λυτρωτική
μια Γη και γύρω το αήττητο του νερού
που όλο έρχεται κι όλο φεύγει
με κυανόλευκες αποχρώσεις
ίδιες με τα μοναχικά μάτια
που έσταξαν την πρώτη σταγόνα
στην πρώτη πέτρα
και χάραξαν το όνομά σου... «Παράδεισος».

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ακέραστοι Μάηδες
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 18:39:24
https://www.youtube.com/watch?v=yQacZRoxjMI

Σοφία Στρέζου, Ακέραστοι Μάηδες

Ίσως θα ’πρεπε να συναντηθούμε νωρίτερα
τότε που οι λέξεις κρύωναν
πίσω από συρματοπλέγματα θλίψης
σε στρατόπεδα μοναξιάς
σε πυλώνες λύπης
και ο ύπνος κοίμιζε αισθήσεις
στην τεθλασμένη του ξύπνιου
με τυλιγμένα όνειρα λευκά,
ανασαίνοντας ήσυχες λάμψεις.

Σε ποια ματόκλαδα
χάραζε πρωινό ανέγγιχτο
πεταλούδας πετάρισμα
φτερό ματωμένου χελιδονιού
σε καλέσματα που δεν ήρθαν;

Δεν θα κεραστούν φέτος Μάηδες
και ας στοιχίζονται σε φάλαγγα, οι στιγμές
νοσταλγώντας πιο πολύ εκείνες
που η άρνηση πότιζε
ξεδιψώντας ώρες απουσίας,
για να φωσφορίζουν φυγές
πολύχρωμης άνοιξης
με πικρούς καημούς
σε πανσέληνους πόνους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ποντοπορίες λήθης
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 18:48:04
https://www.youtube.com/watch?v=Mh9i5Qj5TEY

Σοφία Στρέζου, Ποντοπορίες λήθης

Τι κι αν απόψε οι μύθοι αγρυπνούν;
Τα είδωλα γκρεμίζονται
στην άρνηση του χρόνου
προσκυνώντας τη σκόνη
με σφαγμένη σιωπή.

Αμίλητα υποτάσσονται
στις ραγισματιές καιρών αόριστων
φράζοντας ερμητικά
την τελευταία χαραμάδα επικοινωνίας
μη αντέχοντας άλλο κραυγές απουσίας
στις συμπληγάδες που στήθηκαν
για να αναχαιτίζουν
όνειρα και επιθυμίες
σε επικές πλεύσεις.

Μετέωρα μένουν δάκρυα αφίλητα
κερνώντας θάνατο
στα νηολόγια του Αχέροντα,
ταράζοντας ύπνους άυπνους
ξορκίζοντας φαντάσματα αφανέρωτα
την ώρα που κουβαλούν
τεμαχισμένες μνήμες
στις ποντοπορίες της λήθης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Παγιδευμένοι ίσκιοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 19:05:09
https://www.youtube.com/watch?v=87Lc-bk0ZHE

Σοφία Στρέζου, Παγιδευμένοι ίσκιοι

Κι αν σε ρωτήσουν
«Γιατί οι φωνές σώπασαν
και οι κραυγές πονούν σα βγαίνουν λυπημένες;»
μην απορείς που τα μελάνια
γράφουν λέξεις στα αδιέξοδα της υπομονής.
Στα σκαλιά της ανάβασης
σπαραχτικά μονολογούν τρόπους διαφυγής
για το όνειρο που ανέγγιχτο έμεινε.
Άλυτος κόμπος
στον γρίφο εφιαλτικών πρωινών
που ξημέρωναν αγέλαστα στο κρεβάτι
ψάχνοντας χαρταετούς συγγνώμης
για το πέταγμα στης αλήθειας τα ύψη.

Μυστική της αντάμωσης πλεύση
για λίγο παγιδευμένοι ίσκιοι
στης φθοράς το ταξίδι
σε δίχτυα ησυχίας
στην ευλυγισία τόξου τεντωμένου
που πετά στην αμετάκλητη αδιαφορία, βέλη
στης συμφοράς το κρυφτό.
Με την ανύπαρκτη ευδαιμονία του θανάτου
έρημα κορμιά νοσταλγούν φωνές
που έβγαιναν ψιθυριστά
ανανεώνοντας το ταξίδι
για τον Παράδεισο...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Αμετάφραστοι ήχοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 19:26:11
https://www.youtube.com/watch?v=sZkkbKVT7N8

Σοφία Στρέζου, Αμετάφραστοι ήχοι

Με λέξεις γραμμένες στον άνεμο
φεύγουν στιγμές
στοιχειώνουν το άπειρο
καταγράφοντας μια αιωνιότητα
στο ελάχιστο που έδωσαν στον χρόνο
στη σιωπή ζεστού μεσημεριού.

Ξάπλωσαν την αδυναμία στο φως
για να πάρουν μετά την απόγνωση
σώματα άταφα σε ματωμένα δειλινά
με κραυγή αναγέννησης
σε έναν κόσμο πιο όμορφο
στη σταθερή αλάνθαστη πορεία αξιών
που λαθραία προσπεράστηκαν
στην αφωνία αμετάφραστων ήχων
στις εκβολές των βλεφάρων.

Αποξηραμένα πια τα δάκρυα
νοσταλγούν διανύσματα
στων ματιών την άκρη
στο κεντημένο μαντίλι
που σκούπιζε θλίψη
στα υψικάμινα του πόνου
ανιχνεύοντας εσπερινούς αποκάλυψης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Only Red
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 19:34:23
https://www.youtube.com/watch?v=e2R1WgIoPOk

Σοφία Στρέζου, Only Red

Αίμα παντού... το αίμα παντού και πάντα...
Το αίμα των αθώων που αγιάζονται
σαν καταρρέουν από την οδύνη μιας «πανάρχαιας θλίψης»
που ευλαβικά υπηρετήθηκε,
μην μπορώντας να αντιταχθούν στο εφήμερο χρέος που τους εδόθη.

Πώς να απαγκιστρωθούν εκείνα τα εύθραυστα, τα μοναδικά,
κάνοντας την έξοδο για να αφεθούν
στην ηρωική έξοδο ηρωικών ανθρώπων,
που αντέχουν έστω και πικραμένοι
να ονειροπολούν, να ελπίζουν.

Γενναία αντιστέκονται στα καλέσματα της μοίρας,
προχωρώντας μπροστά στα απέλπιδα χτυπήματα
ενός προαναγγελθέντος δαιμονισμένου τέλους,
που επιζητούν να πλήξουν αγγέλους.

Οι θρήνοι ύστερα θα ’ρθουν
για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν...
για τις συσσωρευμένες συμφορές,
που οδηγούν ανονείρευτες ζωές σε μια πάλη τραγική,
ως να επέλθει η πλατωνική μέθεξη
από τον αλάλητο λόγο της σιωπής
που διδάσκεται η μεγάλη αρετή της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ.

Η «ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ» ήρθε.
Η λογικά απροσδιόριστη μετοχή ενός πράγματος,
στην ιδέα ενός αισθητού σε κάτι νοητό.

Κάτω από τον ουρανό και μπροστά στους θεούς
οι μεγάλες λυτρωτικές αποφάσεις
επιλεκτικά λαμβάνονται...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Παραίτηση
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 19:41:23
https://www.youtube.com/watch?v=hALlB-SbMVQ

Σοφία Στρέζου, Παραίτηση

Ποιος φεύγει πρώτος
και ποιος νοιάζεται,
ο πόνος είναι ίδιος
σε ανοιχτές γραμμές αποχωρισμού
όταν τα αισθήματα κόβονται
μοιράζονται σε ξένες στεριές
με πολιορκίες ψεύδους
με αιμορραγούντα άλλοθι
στην ηχώ μιας απουσίας
στους αδιάφορους μαγνητισμούς του λευκού
που τώρα έλκουν την δική σου παράνοια
νοσηλεύοντας τις μνήμες
εκείνες που μια-μια έχτισες
σε άδεια κάμαρα
κλείνοντας όλα τα παράθυρα στο φως.

Φτωχότερες οι λέξεις
δεν κραυγάζουν
δεν συνωμοτούν
στην άκρη του απεγνωσμένου
εμφυτεύουν απώλειες διπλωμένες
σε μαντίλια που χώρεσαν δάκρυα
μιας φυγής ανυπότακτης
με κλεμμένα λάφυρα ασήμαντης νίκης
στην σημαντικότητα μιας ήττας
που κέρδισε χρόνο με σπασμένες μέρες
γεμάτες ήλιο και φεγγαριού λάμψεις.

Τώρα οι νύχτες επιστρέφουν
και οι πτώσεις γίνονται πτήσεις
σε ανείπωτες αλλαγές που ο καιρός φέρνει
στα σύνορα των ποιημάτων
καταγράφοντας την δική σου παραίτηση.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Σε μια στιγμή
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 19:46:42
Σοφία Στρέζου, Σε μια στιγμή

Σε μια στιγμή
γύρισα και είδα τα χέρια σου
να φτάνουν στον ουρανό,
με τα δάχτυλα βουτηγμένα στο ματωμένο δειλινό
κι ας φάνταζε απροσέγγιστο.
Το αίμα έσταζε
πότε στις στέγες και πότε στη θάλασσα
με το όνειρο εκεί
σταματημένο πάνω στα σύννεφα
να επιμένει σε μιαν αλήθεια που ήταν ψέμα
κι ας ισχυριζόσουν με σθένος
πως το ψέμα ήταν αλήθεια.

Πώς να πιστέψω πως ξύπνησα
από τον λήθαργο ενός σκοταδιού
που στο φως μέρωνε
την ηθική πτώση της νύχτας
όταν για καιρό φτερούγιζε
στα αιμάτινα σεληνιοστάσια;
Πώς να πιστέψω
πως οι οιωνοί σκορπίστηκαν
στη μεγάλη έκρηξη των άστρων
και τα θραύσματα έφραξαν
τα διέξοδα της ελπίδας;

Σε μια στιγμή
πρόλαβα να γυρίσω
πριν μείνω άλαλη στήλη
στο βρεγμένο τοπίο της απόγνωσης
απομονώνοντας τον ύπνο του δικαίου
πάνω σε σύννεφα θλίψης
σαν έσταζαν τα δάκρυα της λύπης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Λαξευμένες διαδρομές
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 20:25:14
Σοφία Στρέζου, Λαξευμένες διαδρομές

Κοντοστάθηκες στο τελευταίο σκαλοπάτι της λύπης,
δεν υπήρχε άλλο Ύψος
για να αναμετρηθείς
με τα όρια της θλίψης
στις βασανιστικές αποστάσεις της απόγνωσης.

«Θα λιώσουν οι πάγοι στα μήκη
των λαξευμένων διαδρομών της απελπισίας»,
είπες!

Και από τότε,
κάθε που ανεβαίνω βήμα-βήμα τις σκάλες
προσπαθώντας να πιάσω λίγο χιόνι
εκείνο βρέχει το ζεστό δέρμα
για να δροσίζεται η ανάμνηση
ενός χθες και ενός αύριο
που παραδόθηκε αμαχητί στη λήθη.

Πια...
δεν βρίσκω το σπίτι
ούτε την πόλη
μήτε τον ουρανό
που θα συγκρατούσαν τα ίχνη
της παρατεταμένης αφοσίωσης
στα απομεινάρια μιας αγάπης
που οριστικά και αμετάκλητα
είχε φύγει...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Μέρες σιωπής
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 20:29:46
https://www.youtube.com/watch?v=142j5Rol4H0

Σοφία Στρέζου, Μέρες σιωπής

Θα μιλήσουν οι μέρες για τις σιωπές.
Θα μιλήσουν οι σιωπές
για τις κραυγές των ανειρήνευτων σπασμών
στα προσκεφάλια της θλίψης.

Μην προσπαθήσεις να ξυπνήσεις το όνειρο
που σκεπάζει τη μελαγχολία,
είναι προτιμότερη
από την ταπείνωση καιρών κρεμασμένων
στα ημερολόγια της απελπισίας.

Ήρθε η ώρα που η σκέψη αφουγκράζεται μνήμες
και ιχνηλατεί ανεκπλήρωτες υποσχέσεις
στις χαραγμένες πέτρες της απόγνωσης
ματαιοπονώντας για ένα μέλλον αβέβαιο
στις κερκίδες του ψεύδους
στα παράθυρα της υποταγής.

Πόσο πλαστά, ψεύτικα, παρέδωσαν ελπίδα
σ’ εκείνους που αναζητούσαν
το άλλοθι μιας ευτυχίας
με μέτρα και σταθμά
που άλλοι έβαζαν στους άθλιους
ημερών απροσπέλαστων
με βάναυσα προσπελάσιμους όρους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ακρωτηριασμένα ποιήματα
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:16:15
Σοφία Στρέζου, Ακρωτηριασμένα ποιήματα

Μην τεμαχίζετε τα ποιήματα
πονάνε όταν ακρωτηριάζονται
στάζει αίμα από τα νοήματα
καθώς ανακόλουθα περιπλανώνται
στους τοίχους αιμοδιψών αναγνωστών.

Επιθυμούν τα ποιήματα να διαβαστούν
δίπλα και πλάι στο όνομα του ποιητή,
εκείνος τα έφερε στο φως
με λυτρωτικές αυτοκτονίες στο σκοτάδι
σε μοναχικές ώρες απόγνωσης
λατρεύοντας να ταξιδεύει
... με λέξεις στο όνειρο.

Πάλι εχθές τα βρήκα ακρωτηριασμένα
να σεργιανούν
ανώνυμα και άτιτλα
αποσιωπώντας αθέλητα στίχους
στις κατεδαφισμένες εντοιχίσεις
τεμαχίζοντας τον ψίθυρο του ποιητή
σε λαβωμένα τοπία ανάγνωσης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ορυχεία της λύπης
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:20:19
https://www.youtube.com/watch?v=R1AbFYLsUNY

Σοφία Στρέζου, Ορυχεία της λύπης

Θλιμμένο το βλέμμα, ακίνητο
στον αντίλαλο λυγμού που δυναμιτίστηκε
στα ορυχεία της λύπης
συγκρατώντας στη μνήμη
την ηχώ του χρόνου
αντέχοντας εκρήξεις
στα πετρώματα της ανάμνησης.

Πονάνε οι πέτρες
με τα θραύσματα να ματώνουν δάκρυα
στα εξορυγμένα ορυχεία
συναισθημάτων που έληξαν
στη γη σωμάτων που πολύ αγαπήθηκαν
τότε που μαζί έπιναν
του ονείρου ακριβό απόσταγμα
μεθώντας με αναφιλητά χαράς
και αντιγράφοντας νύχτες
στον φλοιό της σελήνης
επιθυμώντας να μείνει
η αιωνιότητα των αισθήσεων.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Δοκιμάζοντας... Πτώσεις – Πτήσεις
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:26:27
Σοφία Στρέζου: Δοκιμάζοντας... Πτώσεις – Πτήσεις

Πάλι ιερές θλίψεις δοκιμάζονται σε πτώσεις
και εσύ ως άλλος Ίκαρος, με λιωμένα φτερά
φοβάσαι μην πέσεις στο αρχιπέλαγος της ανυπαρξίας.

Κανείς δεν θα δώσει το όνομά σου
στο πέλαγος των στεναγμών
στων δακρύων τους κλειστούς κόλπους
στα άλικα χρώματα αναίμακτου ουρανού.

Πάλι ο πόθος θα βυθιστεί
στα φτερά των γλάρων
που ταξιδεύουν την αθωότητα
στα νέφη άλλου ορίζοντα
αγαπημένου – μακρινού – άγνωστου
ψάχνοντας τον κατάλληλο άνεμο
για να αρμενίσει η σκέψη
διασχίζοντας πορθμούς απόγνωσης.

Τον πόνο θα κρύψεις στο κερί
που φτερά κόλλησε
για να μετρηθείς με το όνειρο
φωτίζοντας της θάλασσας τη φωνή
με τα μάτια,
δοκιμάζοντας ιερές πτήσεις
προς τα αθόρυβα άστρα
λίγο πριν δύσεις
σε θρυμματισμένα απογεύματα
και αιμοσταλάζοντα δειλινά.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Σιωπή
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:30:48
https://www.youtube.com/watch?v=OoFlu1nfFOM

Σοφία Στρέζου, Σιωπή

Πάνω σε αρνήσεις χτίζεται η σιωπή
τοπογραφείται η σημειολογία
με περιγράμματα λύπης
μελετώντας τη στατικότητα
ψεύτικων ανακολουθιών.

Θα ψάχνουν οι λέξεις να βρουν
φθόγγους που δραπέτευσαν
αφήνοντας πίσω τους γεμάτες αποσκευές
με άφατα ρήματα και ουσιαστικά
διατηρώντας το αλάλητο ΝΑΙ της Απουσίας.

Ίσως τότε να με θυμηθείς
όταν τα λόγια θα επιλέγουν
να μην πληγώνουν
τη ροή απελπισμένων πράξεων
ξέροντας καλά ότι στο τέλος θα μείνει
μόνο ένα σπασμένο θλιμμένο χαμόγελο
το μισό για σένα, το άλλο μισό για μένα
να συντροφεύει την αμηχανία
συνθέτοντας σιωπές άχρονες...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Εύθραυστα όνειρα
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:36:51
https://www.youtube.com/watch?v=cBseQSGYa2I

Σοφία Στρέζου, Εύθραυστα όνειρα

Το φεγγάρι γλίστρησε απόψε απαλά
στο παραθύρι των λυγμών
χαϊδεύοντας γλυκά
τα σπασμένα φτερά της φυγής
ίσκιου που μένει βουβός
στο αλάθητο της θύμησης.

Με τον χρόνο να διπλώνει ξανά
ταριχευμένες μνήμες
και αταξίδευτα εύθραυστα όνειρα
που κονιορτοποιήθηκαν
στα θρυμματισμένα τοπία ολοπόρφυρης σελήνης
που ήρθε να συντροφέψει
τα υγρά βλέφαρα των στεναγμών
των αμετάκλητων συγκινήσεων
για το ταξίδι στα αστέρια.

Ο άνεμος συνέχιζε να ψιθυρίζει
στα φύλλα της αυλής
θροΐζοντας τη δική σου ανάγκη
για καλπασμούς στις ακτές του φεγγαριού
λιθοβολώντας τη σκοτεινή πλευρά του
για να ξοδεύεις εσύ το κόκκινο
διαιρώντας τα χρώματα
που κάποτε κατακτήθηκαν
με ματωμένους ναυαγισμούς
στα οροπέδια της αγάπης
διατηρώντας το αλύτρωτο του πάθους
για ανεξερεύνητες θάλασσες
με τα πανιά ανοιχτά
να συντρίβουν μύθους
που επιμελώς λησμονήθηκαν
σε διαθήκες σιωπής.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Αυτοεξορισμοί
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:41:54
https://www.youtube.com/watch?v=810kp8VYeHI

Σοφία Στρέζου, Αυτοεξορισμοί

Αθροίζω μοναξιές,
εκεί που πάντα αφαιρώ
τη δική μου μοναχικότητα
οι άλλοι τη διαιρούν
στα γινόμενα της θλίψης
στις αναλογίες του πόνου.

Νύχτες διάφανες,
με θυμάμαι να ενδύομαι
ταξίδια χωρίς επιστροφή
στις ενδοχώρες της ανυπαρξίας
με άγονες πλεύσεις
σε αράγιστες θάλασσες.

Ένας μικρός ναυτίλος,
που στην καρδιά αποτύπωσε ήλιους,
με ανοιχτά πανιά στη μνήμη
να προσδιορίζουν την απουσία
με μελαγχολικούς κόμπους
μιας θύμησης πικρής, αμίλητης
σαγηνεύοντας ανένδοτα κύματα
και στοργικούς ανέμους
μη θρέψουν αφανισμούς,
με την πυξίδα πάντα στραμμένη
να δείχνει μια άρκτο μικρή
στο άπειρο του γαλαξία
στους αυτοεξορισμούς
στη χώρα του Άλφα... Α-γΑ-πΩ.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Άλιωτη θύμηση
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 21:47:20
https://www.youtube.com/watch?v=wQYTguEsVfs

Σοφία Στρέζου, Άλιωτη θύμηση

Έπρεπε να περάσουν χρόνια αμετάθετου πόνου
για να σπαρθούν λέξεων ρόδα
Απουσίας Δεσποτικής σε παγωμένα νερά
με ασταύρωτα δάκρυα να ποτίζουν
κάθε πρωί και κάθε δειλινό
τον ναό άυλης Παρουσίας
στη λευκότητα του θανάτου.

Δεν θα ’μαι μόνον εγώ
που θα θυμάμαι
βελούδινο πέταγμα στον άνεμο
αλμύρα αλησμόνητη στην ανάμνηση
και όσα ακόμα χωρούν
στις όχθες καθάριου ποταμού
ως να φθάσουν να ταξιδεύουν
με εξόριστα κύματα
σε όλες τις ακτές άλιωτης θύμησης
ζωντανεύοντας μυστικές συναντήσεις
στην αιώνια σιωπή του απείρου.

Ξέρω πως όλες οι νύχτες
ξενυχτούν άυπνες
στης σιγαλιάς την υποταγή
μήπως και βρεθούμε
με λόγια που κάθε μέρα αποδημούν
αναζητώντας μια κουκκίδα ουρανό
για να συνομιλήσουν φωνές
στη διαλεκτικής ασύνορης έκφρασης...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Ενοχικοί θάνατοι
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 22:13:30
https://www.youtube.com/watch?v=G1KFDvNHd0Y

Σοφία Στρέζου, Ενοχικοί θάνατοι

Δεν είναι η σιωπή που πληγώνει
είναι η αμηχανία που πληγώνει τις παύσεις
στην αγιότητα του λόγου
στα προσκυνητάρια θυσιών,
που νύχτες αξημέρωτες κράταγαν
σπασμένους λυγμούς στο σκοτάδι...

Ποιος το περίμενε
χαρά να βαστάξει
σε ετοιμόρροπες κτήσεις,
με χωρισμούς «ευτυχίας»
σε πεζοδρόμια λύπης
σε καύτρες απόγνωσης
στου πανικού τα κίτρινα δάχτυλα
στις λεπτομέρειες αυτόχειρων δακρύων
με ανύποπτους – ενοχικούς θανάτους
στις εκρήξεις του λάθους
μιας ανάστασης που δεν ήρθε ποτέ.

Έμειναν ραγισμένα
ανέτοιμα της ξενιτιάς
τα δακρυσμένα μάτια...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου: Πες μου...
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 22:32:00
https://www.youtube.com/watch?v=z5wjlZYl-H4

Σοφία Στρέζου: Πες μου...

Πες μου τι βλέπεις πίσω από μάτια
που κοιτούν γαλήνια πια
φωτίζοντας τη φυγή
που μόνος πάλι θα πάρεις
για το ταξίδι στα όνειρα
που δεν κοιμούνται
αμίλητα, γελούν σε ύπνους
σε γαλάζιες αγκαλιές ταξιδευτών
σαρκώνουν νύχτες μετά το δειλινό
που δύει σε απάτητες ακρογιαλιές
δίπλα σε φωτιές
καίνε μιαν αγάπη γυμνή
με ήχους να αναδύονται από κοχύλια
καθώς μένουν άγρυπνα για καιρό
βυθισμένα στην άμμο.

Πες μου ξανά
ποιος κλέβει δάκρυα
όταν μαραίνουν πληγές,
σε μιαν αόρατη αορτή
τρέχει αίμα δικό σου
σμίγει με το δικό μου
στην αθάνατη ευδαιμονία της στιγμής
στην αυτοθυσία ενός τώρα που φεύγει
σκορπίζοντας την εξάντληση της νύχτας
φθάνει στα μάταια κύματα
την ταξιδεύει ως τις ακτές
των αναπότρεπτων λυγμών.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Αν θα 'ρθεις
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 22:36:55
Σοφία Στρέζου, Αν θα ’ρθεις

Αν θα ’ρθεις
φιλί άδοτο θα σου δώσω
κι αν μου πεις φύγε
τον δρόμο του ξενιτεμού θα πάρω
χιονισμένο μου όνειρο.

Θα κρύψω το δάκρυ
στον ποταμό της κραυγής σου
κι όπως θα ’ρχεται η άνοιξη
κρύσταλλα θα βλέπεις
να σπάνε στις όχθες του.
Μην τα μαζέψεις
μα κι αν στα χέρια τα πιάσεις
καυτά είναι ακόμα
των ματιών μου τα δάκρυα...

Αλλά αν θα ’ρθεις
φορεμένη συγγνώμη μην ντυθείς
σκουριασμένο μου όνειρο.

Φοράει τα καλά της η άνοιξη...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Αυγουστιάτικη Πανσέληνος
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 22:41:18
https://www.youtube.com/watch?v=-9G7Yyv-jdI

Σοφία Στρέζου, Αυγουστιάτικη Πανσέληνος

Κι όπως η πανσέληνος απόψε θα βγαίνει
θα κρατήσω λίγο από το φως της
για κείνο το λίγο που έδωσες
κι ύστερα το απέρριψες
πνίγοντας τις αισθήσεις
σε έρημες θάλασσες ξενιτιάς
πετώντας στα κύματα όλες τις λέξεις
μεθυσμένων τραγουδιών.

Δεν βοήθησαν οι χρησμοί των ανέμων,
οι διηγήσεις τους δεν κατάφεραν
να ανατρέψουν μηχανισμούς μνήμης.
Μόνος μπρος στον καθρέφτη
ιερουργείς της λησμονιάς ταξίδι
μαζεύοντας ένα-ένα φωτεινά πετράδια
στην προσπάθεια να αναστηλωθεί το φεγγάρι
με βαθείς αναστεναγμούς,
αποκηρύσσοντας φανατικά τις αναμνήσεις.

Αυτοεκθρόνιστος
λίγο πριν το τέλος
μοιράζεις ελπίδα στη θλίψη...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)
Title: Σοφία Στρέζου, Πρόβα στα Αντίο
Post by: wings on 17 Dec, 2019, 22:45:59
https://www.youtube.com/watch?v=Ap9YyYyHg5A

Σοφία Στρέζου, Πρόβα στα Αντίο

Τόσες αναχωρήσεις
και άλλες τόσες επιστροφές
φωτισμένες με θραύσματα φιλιού
στα ντυμένα ψέματα της αγάπης
με πρόβα στα αντίο.

Πάτησα τα βήματα που εσύ πάτησες
αντέχοντας τον σκόρπιο λυγμό
στα κλειστά μάτια λίγο πριν το ταξίδι
στο πέλαγος μιας άρνησης
στην άκρη μιας λυτρωτικής κατάφασης
που δεν ακούστηκε.

Κάποιες φορές
η συγγνώμη φόρεσε των σειρήνων το ένδυμα.
Τα κύματα έφταιξαν που πήραν μακριά
εικόνες κομμένες και ήχους βουβούς
σε ζωγραφισμένους αποχαιρετισμούς.

Και από τότε
κάθε που αντικρίζω τη θάλασσα
και νιώθω το χάδι του ανέμου
χτυπάω το νερό
με το βρεγμένο μου πουκάμισο
μήπως και ακουστούν οι ήχοι
ως το ανέφικτο της στεριάς
που φιλοξενεί τους δικούς σου ανέμους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)