Κάρολος Τσίζεκ

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Σημάδια

Όταν κόβεις στα δυο ένα αχλάδι
και παρασέρνει η λεπίδα τον σπόρο,
αυλακώνεται η σάρκα του καρπού.
Έτσι χαράζονται στον ύπνο και οι γλουτοί σου
απ’ το τσαλακωμένο σεντόνι
και το μονοπάτι του δάσους
από το σύρσιμο των σκουληκιών, όταν λασπώνει
μετά τις ανοιξιάτικες βροχές.
Έτσι τυχαίνει κι ένα χάδι,
μια χειρονομία, μια ματιά
ν’ αφήνουν στην καρδιά
ένα ανεξάλειπτο σημάδι.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Ισοπαλία

Βράδιασε, σμίξαμε και η νύχτα
αργά γινόταν πελιδνή.

Λες και μας χώρισε σφυρίχτρα
σε στόμα δίκαιου κριτή.

Έληξε ισόπαλος ο αγώνας.
Όμοια χαρήκαμε και οι δυο μας.

Χάραζε. Στο παράθυρό μας
του δρόμου ξέσπαγε η βοή.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Καμένα δάση

Στα δάση όπου ονειρεύτηκα
τα πιο κρυφά σου κάλλη
χτες ξαναπήγα πάλι,
μα τα έκαψε η φωτιά.

Στην αγκαλιά σου σκέφτηκα
να γείρω το κεφάλι,
να διώξουν την αιθάλη
δυο χέρια στοργικά.

Μα τα φιλιά σου αν γεύτηκα,
φλόγα με τύλιξε άλλη
και τώρα, αγάλι αγάλι,
μου τρώει τα σωθικά.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Σταλαγματιές βροχής

Θυμάμαι τη μελιά σου επιδερμίδα,
που στις πτυχές της κρύβονται βαθιά,
γραφή σε ανεπανάληπτη σελίδα,
τα πιο πρωτόγνωρά σου μυστικά,

τώρα που ξεμακραίνει η καταιγίδα
και στάλες πέφτουνε απ’ τα φύλλα αργά
σαν παλιές αναμνήσεις στην παγίδα
του χτες, που το αύριο αδιάφορο κοιτά.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Περασμένα ξεχασμένα

Διαβάζω τα παλιά σου ημερολόγια
τώρα που μ’ έχεις βγάλει απ' την καρδιά.
Πως μ’ αγαπάς είναι μονάχα λόγια,
αν δεν σμίξουν τα χείλη ερωτικά

και βρίσκω τ’ όνομά μου στις σελίδες
ίδιο μη με λησμόνει ξεραμένο
που ρούφηξε εαρινές δροσοσταλίδες
πριν μαραθεί στα φύλλα ξεχασμένο,

ενώ τα κούφια λόγια είναι σταγόνες
βροχής σε φύλλα φθινοπωρινά
που σε άκαρπους σαπίζουνε οπωρώνες
και τα έχει σαβανώσει η παγωνιά.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Η μαύρη κάλτσα

Ψηλά, εκεί όπου η μαύρη κάλτσα δεν την σκιάζει,
πιο τρυφερή και γαλατένια η σάρκα μοιάζει
του ακάλυπτου μηρού.

Σαν τη λάμψη αυγουστιάτικου πρωινού,
πάνω στο ξύπνημα, αιφνιδιάζει,
με γοερά των γλάρων φτερουγίσματα
κι ένα κύμα από μυστικά θροΐσματα.

Μοιάζουν με αυτά που κάνει
σάρκα μεστή όταν τρίβεται
σε εφαρμοστό μετάξινο φουστάνι.

Καθώς μιλάτε, η μαυροφόρα ανέμελα σταυρώνει
τις γάμπες κι άθελά της φανερώνει,
για λίγο, ό,τι βαθιά συνήθως κρύβεται,

χωρίς να προκαλεί, μα ούτε να θλίβεται,
με μια νωχέλεια που αφοπλίζει.
Η αναλαμπή της σάρκας της στο μαύρο, όμως, τονίζει
πως αύριο θα πενθείς για ό,τι δεν γίνεται.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Η μασχάλη

Όταν πας ν’ αναγείρεις κι ακουμπάς
στο ανεστραμμένο μπράτσο το κεφάλι
κι επίμονα στα μάτια με κοιτάς,
φιλώ τη γυμνωμένη σου μασχάλη.

Οι τρίχες της χωρίζουνε στη μέση,
σαν σελίδες βιβλίου που μου αρέσει
στο ίδιο σημείο να το ανοίγω πάλι
όπου πριν από λίγο το είχα κλείσει.

Για να θυμάμαι πού έχω σταματήσει,
για σημάδι το δάχτυλο έχω βάλει,
γιατί έχω αρχίσει να ονειροπολώ
κρυφές σαν την μασχάλη σου ηδονές.

Όμως ποιος ξέρει, όταν σε ξαναδώ,
αν θα ’ναι η ίδια αυτή η νύχτα με την άλλη.
Το αύριο ποτέ δεν μοιάζει με το χτες.
Μπορεί να ’χεις ξυρίσει τη μασχάλη.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Φευγαλέες στιγμές

Η δροσερή πνοή
φρεσκοπλυμένου φουστανιού
που κυματίζει,

βιαστικά βήματα,

άρωμα επιδερμίδας που νοτίζει
στην κάψα του καλοκαιριού
από την ταραχή,

χτύποι καρδιάς σαν σιωπηλά μηνύματα

που τα ένιωθα, θαρρείς, πριν σε αντικρίσω,
στην αγκαλιά μου πριν βρεθείς
και τίποτα μη θέλοντας να πεις,
το στόμα σου φιλώντας να σφραγίσω,

οι φόβοι σου της ύστατης στιγμής,
μήπως δεν σ’ αγαπώ, μήπως σ’ αφήσω,

όλα, μα και η βουβή μου προσμονή,
ο κόμπος στο λαιμό από τη λαχτάρα,
σα να ήτανε ευλογία και κατάρα
ό,τι και οι δυο μας είχαμε αισθανθεί,

αλίμονο, για πάντα έχουν χαθεί
και πια ποτέ δεν θα τα ξαναζήσω.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Χωρισμένες καρδιές

Δυο άλικα κληματόφυλλα, που ο άνεμος τα κάνει,
στο αμπέλι όπου αγαπιόμασταν, να σείονται στο κρύο,
είναι καρδιές που μάτωσαν σε αθέλητο ένα αντίο.
Τον έρωτά μας θάψαμε, καλή μου, πριν πεθάνει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Το άθραυστο ποτήρι

Το πράσινο ποτήρι, όπως και τ’ άλλα σκεύη
με το ίδιο χρώμα, που είχανε πρόσφατα αγοραστεί,
ήταν άθραυστο, ωστόσο, το αδόκητο συνέβη:
έσπασε. Χτες τη νύχτα, ενώ έπινα κρασί,
ξάφνου με πήρε ο ύπνος και μου έπεσε απ’ το χέρι.

Θέλω να πω ότι, όσο κι αν πιστεύει,
αυτός που ξέρει
επαγρυπνεί.

Θαρρώ πως συμφωνείς με αυτό που λέω:
δεν αναιρεί την πίστη το τυχαίο,
απλώς συμβαίνει ξαφνικά.

Ό,τι κι αν κάνεις είναι ανώφελο μετά,
ήταν της μοίρας, το τυχαίο, η μαρτυρία.
Ποτέ σου δεν θα βρεις άλλη ευκαιρία
αν και η καρδιά σου, μια ζωή, θα την αναζητά.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Διακοπείσα συνάντηση

Θα ερχόταν να σε πάρει η αδελφή σου
κι έπρεπε να ντυθείς.

Δεν σκέφτηκες να δικαιολογηθείς.

Ρούφηξες τον καφέ ως το κατακάθι
και δίχως να νοιαστείς αν σε κοιτώ,
πέταξες στο σουτιέν τα δυο βυζάκια σου
σαν γινωμένα μήλα σε καλάθι.

Άφησες να γλιστρήσει το κορμί σου
μες στο λευκό καινούριο σου φουστάνι,
σαν γράμμα σ’ έναν φάκελο ανοιχτό.

Σε αντίκρισα μετά μες στον καθρέφτη
στο χέρι να κρατάς ένα άσπρο χτένι,
να βγάζεις απ’ την μπλούζα κάποιο ξέφτι,
στον εαυτό σου ολότελα δοσμένη.

Κοίταζες σε απροσδιόριστα σημεία,
θαρρείς και ακολουθούσες νοερά,
σε μια άγνωστη για μένα, πια, πορεία,
κάποιο κρυφό σου νόημα κι εγώ

την άλω από τις ρώγες σου ξανά
στο νου μου έφερνα, εφήμερη οπτασία,
που δεν είχα προλάβει να χαρώ.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Ερημιά

Σαν ανώφελο δάκρυ από κρυφό
καημό, που χρόνια την καρδιά σου λιώνει,
πέφτει στην γκρίζα θάλασσα το χιόνι
και σκεπάζει τον έρημο γιαλό.

Με ακολουθείς βουβή και σε ρωτώ:
«Θυμάσαι που ξανάρθαμε εδώ; Πες μου.»
Μα βλέπω μόνο τις πατημασιές μου
στο χιόνι, όταν γυρίζω να σε δω.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Δύσκολα χρόνια

Στο πάτωμα, όλο ρήγματα,
του πατρικού σπιτιού σου,
θυμάμαι που ανακούρκουδα
καθίσαμε μαζί.

Είχες λουστεί με πράσινο
σαπούνι της μπουγάδας
κι εγώ, καθώς μιλούσαμε,
το είχα αντιληφθεί.

Το πατρικό ετοιμόρροπο,
μα τα μικρά ντουβάρια
δε ρίχναν στην κουβέντα μας
σκιά λυπητερή.

Η ανεμελιά της νιότης μας,
η αλκή με τη λαχτάρα,
ήλιος δειλός, που χρύσωνε
όσα είχανε φθαρεί.

Ξέχασα τόσα αρώματα
όσα περάσαν χρόνια,
μα όχι πώς, τότε, θέλησες
να μου είσαι ποθητή.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Στην κλινική

στη μνήμη της Κορίννας

Είχε αρχίσει από μήνες να αργοσβήνει
και αδύναμη η φωνή έβγαινε απ’ τα στήθια
καθώς έσκυβες πάνω της με οδύνη,
φτιασιδωμένη από παλιά συνήθεια,
κρυφά ένα θαύμα ελπίζοντας να γίνει:

«Βάφεσαι; Τι τα θέλεις τα ψιμύθια;
Έχεις καρδιά γεμάτη καλοσύνη»

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Προσδοκία

Οι λουλουδένιες πατημασιές ενός σκύλου στα χιόνια
φέρνουν πριν την ώρα στην καρδιά σου την άνοιξη.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)