Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 26 Sep, 2015, 23:33:19

Title: Στέλλα Γεωργιάδου
Post by: wings on 26 Sep, 2015, 23:33:19
Στέλλα Γεωργιάδου

(https://www.translatum.gr/forum/index.php?action=dlattach;topic=399131.0;attach=6209;image)

Γεννήθηκε το 1966 στη Χαλκιδική. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και ειδικεύτηκε στη διατήρηση ιστορικών κτηρίων στο KUL του Βελγίου. Από το 1996 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Με τη συγγραφή ποιημάτων ασχολήθηκε συστηματικά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ποιητικές συλλογές:
«Μάσκα οξυγόνου», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Αμφίβια εγώ», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ας
Post by: wings on 26 Sep, 2015, 23:53:49
ΣΤ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ " Η ΑΛΗΘΕΙΑ" by Gstathis.MOV - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=IOZCVQ0Z_as)

Βαγγέλης Κορακάκης, Η αλήθεια
(τραγούδι: Σταυρούλα Μανωλοπούλου (ζωντανή εμφάνιση το 2011) / δίσκος: Ο Βαγγέλης Κορακάκης στη Μαγιοπούλα (2007))


Στέλλα Γεωργιάδου, Ας

Ας ξαπλώσω απόψε
απ’ της αλήθειας τη μεριά
–της δικής μου φυσικά–
Είναι προσωπικό στοίχημα η αλήθεια
κι αντιληπτή απ’ τον καθένα
ανάλογα
με το σχήμα του κόσμου του

Ας θεωρήσω λοιπόν
ότι οι σκέψεις μου με συμπεριλαμβάνουν
στο βαθμό που τις υπακούω
σαν κατοικίδιο
ήμερο, στα όρια της ασφάλειάς του
έξυπνο, στα όρια της προέλευσής του
πιστό, στα όρια της αντοχής του

Ας υποθέσουμε τέλος
πως το ποίημα
είναι ο γενικός αποστακτήρας
αυτών που βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι
ή
όσων νομίζω ότι βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι

Ποιο να ’ναι άραγε εκείνο
το μαγικό συστατικό
που θα το κάνει κοινωνό
μιας έγκλειστης
–παράφορης σχεδόν–
ανάγκης για ουρανό

Λέξεις παυσίλυπες, λέξεις ασύλητες
ασύλληπτη για μένα αυτή η σκέψη
Ίσως στην έμβρυα μνήμη μου χαμένη
ή ανύπαρκτη

Ας είναι
Ας παραμείνει μυστική η έξοδος
ας μείνουνε τα μάτια σφαλιστά
κι ας τριγυρίζει εκείνο άηχο
ελεύθερο απ’ τα δικά μου τα δεσμά

Ίσως αν ξαναγεννηθώ αθώα
θα μπορώ και να σωπαίνω.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Στο λίγο των περιστάσεων
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 23:15:15
Στέλλα Γεωργιάδου, Στο λίγο των περιστάσεων

Στα δειλά σκιρτήματα μιας σκέψης που αντιφάσκει
υπακούω
Με τη γλώσσα πότε εχθρό και πότε σύμμαχο
Πάντα όμως με το τίμημα ανυπεράσπιστο
Τι κι αν ο ρόλος που υποδύομαι
κάνει λαμπερή τη συνήθεια
Τα προσωπεία δεν απολαμβάνουν τέρψη
μήτε και ενοχή

Κι ο ουρανός διχασμένος
με τέτοια διλήμματα
Αναδιπλώνει τα γκρίζα του
στα ετοιμόρροπα σύννεφα
και εκτοξεύει γαλάζιες ριπές αυταπάτης

Κορδώνεται η ψυχή και ξεγλιστράει
μα την ελευθερία πρέπει να την αντέχεις
ειδάλλως σε περιγελά
και τρομαγμένος τρέχεις να χωθείς στο ρόλο

Την αθωότητά μου στρέφω αλεξίσφαιρη
στα επαναλαμβανόμενα πυρά της εμπειρίας
Προστασία που δε μου μέλλεται

Στη μνήμη μιας νιότης καθ’ υπόδειξιν
αφιερώθηκε τούτος ο βραχύς συλλογισμός
κι ας με συγχωρέσουν οι Κυριακές
που κρατώ σιγή με τόση εχεμύθεια.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Αυτό το γκρίζο
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 23:22:30
Στέλλα Γεωργιάδου, Αυτό το γκρίζο

Σου πάει αυτό το γκρίζο
Μην τ’ αλλάξεις
Είναι η στάχτη
που σκεπάζει όσα πέρασαν
και τα γλυκαίνει
μέσα σε μια θαμπάδα προστασίας

Κάποτε χρύσιζαν τα γέλια
και τα ηλιοτρόπια
έστρεφαν το βλέμμα τους
στο πέρασμά σου
Ζευγαρωτοί οι δρόμοι
διαλαλούσαν τα γαλάζια τους
Το κόκκινο μαντίλι σου
δεμένο στο λαιμό του αιώνιου
ανέμιζε σε φωτεινότερο ουρανό

Δε βαριέσαι
Μήπως μας γλίτωσε η αγάπη απ’ τον πόνο;
Όλο φιλιά κι απελπισμένα ραντεβού
όλο ακατόρθωτες οι περιστάσεις
και η κατά συνθήκην ενοχή
η θλίψη
να μπαινοβγαίνει
απ’ το παρόν στη λήθη

Κουράστηκα ν’ αρπάζομαι
απ’ τα μαλλιά της κάθ’ ελπίδας
τελευταία στιγμή να ξεφεύγω
από απαντήσεις που τσακίζονταν
στα γρανιτένια ερωτήματα
από χρώματα
που ξέβαφαν στο πρώτο δείλι

Γι’ αυτό σου λέω
Σου πάει αυτό το γκρίζο
Μην τ’ αλλάξεις.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Συνάντηση με το απρόοπτο
Post by: wings on 12 Nov, 2016, 14:48:51
Στέλλα Γεωργιάδου, Συνάντηση με το απρόοπτο

Κάθε που ζυγώνει η άνοιξη ντύνομαι ζεστά
και κοιτώ καχύποπτα τις ηλιόλουστες μέρες
Ποια απάτη μού ετοιμάζουν πάλι
Κλείνω τα παντζούρια για την ενδεχόμενη βροχή
και πίσω από τις γρίλιες τους παρατηρώ τα δρώμενα
κι εσένα
Εσένα που μου γνέφεις
απρόοπτο

Τηλεφωνεί ο χρόνος
Παράξενα που τραγουδάει το μέλλον
με αυξανόμενη ένταση
Παρηγορούμαι πως τάχα είναι νύχτα
πως δεν είναι Μάιος
κι ανοίγω τα παράθυρα στην αύρα του απρόσμενου
και τρυπώνεις ήλιε

Μα τι νόμισες
εγκαταλειμμένο πως είναι το ερείπιο;

Ανάβω δυο τσιγάρα
ένα για μένα κι ένα για τη συντροφιά σου
Καπνίζεις τις πίκρες μου, τις στάχτες τους σκορπίζεις
στις ακτές της μνήμης
Πίνουμε απ’ την ίδια λησμονιά, γεμάτη η κούπα
Μου κλείνεις το μάτι, δανεική η ανταπόδοση

Θα ’ρθεις
Δεν κάνει πια παιχνίδια το φθινόπωρο
όπως ο αλήτης Μάης
Όλη μέρα ξεσκόνιζα τα περασμένα —τοπία χειμερινά—
να υποδεχτώ τον ερχομό σου συγκυρία
Θα ’ρθεις
Και θα βγούμε μαζί στις νωπές λεωφόρους —καθαρτήρια—
Ν’ αχνίζουν οι καινούριες αγάπες
και σαν πρόωρα βρέφη να ρουφούν με μανία
Ζωή και Επιείκεια.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Vacuum horror
Post by: wings on 12 Nov, 2016, 14:57:46
Στέλλα Γεωργιάδου, Vacuum horror

Κρύβονται
Οι πάμπολλες ευγενικές και υψηλές προθέσεις
Οι ανάγκες του ανέφικτου ζην
και του περιζήτητου ευ οι προσδοκίες

Κρύβονται στα όνειρα συνήθως
Κει που το τίποτα μεγαλουργεί
κι επιβιώνει το μακρόν του βίου ό,τι

Πολλές φορές κρύβονται και στα ποιήματα
Παραλλαγές άπληστης σκέψης
καθώς και μνήμες
βίαια αποσπασμένες απ’ τα μέλλοντα

Δε λείπουν οι φαντασιωτικές περιπτύξεις
με του παρόντος την ιδιάζουσα λήθη
Και φυσικά οι πόθοι
οι ευρύτατα αξόδευτοι

Ονοματίζουν έναν δικό τους κόσμο
Ωραίο επιλεκτικά αθώο και βουλιμικά επαρκή
Αισθητηριακά απολαυστικό ακόμα και στη θλίψη
Και γόνιμο, προπάντων γόνιμο

Όχι ιδανικό μα ηδονικό σε ό,τι χρήζει θάλπους

Και μία των ημερών
αυτονομούνται απροειδοποίητα
και σε κλειδώνουν απέξω

Πώς θ’ αντιμετωπίσεις πάλι
την ξεχασμένη γεύση του θανάτου
Το όνειδος
την ξιπασιά εκείνης της κατάλευκης σελίδας
Τον εαυτό σου
μπρος στο φόβο του κενού;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Μικρές σκέψεις ελλείψεων και θλίψεων
Post by: wings on 12 Nov, 2016, 15:03:32
Στέλλα Γεωργιάδου, Μικρές σκέψεις ελλείψεων και θλίψεων

Τις νύχτες ταΐζω την ελπίδα μου
αμβροσία και σκόνη
Τη μέρα η ζωή μού φτιάχνει
χαμένα χρόνια

*

Απέναντι έχει φως
απέναντι έχει αύριο
απέναντι έχει κίνηση
Θα μείνω εδώ

*

Τόσο που νιώθεις ναυαγός
στη στεριά
κι ακόμα πνίγεσαι

*

Σκορπάω τα λόγια μου τα διώχνω
κι αυτά μ’ ακολουθούν σκυφτά
παιδιά που τα μάλωσες

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ένα φως
Post by: wings on 12 Nov, 2016, 15:17:01
Στέλλα Γεωργιάδου, Ένα φως

Πικρό το στόμα του πρωινού
κι ο καφές πιο πικρός ακόμα
Καθρεφτίζει μάτια κόκκινα
του κορεσμού∙
από μια νύχτα που διαιρείται
σε ευχαρίστηση και θλίψη
για το τέλος της ευχαρίστησης

Πώς να διαχειριστείς τώρα
το ένα φως
που τόσο διεισδυτικό
τόσο κατευθυνόμενο
θα μπήξει την ακίδα του
στην καρδιά του τέλους
της νύχτας

Δροσερό το άρωμα της αυγής
πλάι σε μια θάλασσα λησμονημένη
Με την αρμύρα της σ' εξάτμιση
να συμπληρώσει γεύση νοτισμένου δέρματος
Μύριες πτυχώσεις σ’ ασημί αντανακλάσεις
Υδάτινες ρυτίδες του έρωτα, που
γερνάει στην καρδιά μου εξόριστος
κάτω από μια σελήνη κλαίουσα

Να θυμηθώ
να κοιμηθώ
στης ανατροπής μου τα κύματα

Μα πού χάθηκε
Πού να ’ναι τώρα αυτό το φως;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Δευτέρα ευκαιρία
Post by: wings on 12 Nov, 2016, 15:38:50
Στέλλα Γεωργιάδου, Δευτέρα ευκαιρία

Ξύπνημα άμεμπτου πρωινού εκείνη η Δευτέρα
Δεν έλαχε σαν όλες να γκρινιάξει
Το στοργικό απόγευμα κυριακάτικου περιπάτου
ελαφρύς ύπνος το σκέπασε
Κι ανάδρομος να ήτανε ο ήλιος
σημάδεψε αυτή μου την πληρότητα
μιας μέρας έστω μικρής
σαν όλα τα μικρά που θάλλουν
αγκαλιασμένα σε ζεστά μάλλινα ρούχα
κι αποκοιμιούνται σαν παιδιά ως τη γαλήνη

Παράπεσε πολύ το στέρημα
Μήνες μετράει η αναζήτηση
και δεν έχρηζε άλλης επιβράδυνσης
Κι ο κάματος —θαρρείς κι από το νου πηγάζει—
να ρέει στα μέλη και να εξουθενώνει
εκείνη την ανάλαφρη αίσθηση του πιθανού ή του τυχαίου

Μα και το ξόδεμα κάπου τελειώνει
Αυτοαναιρούμενες οι θλίψεις
Στα πηγαινέλα τους ξεθώριασαν
Τις τσαλαπάτησε η ειλικρίνεια
και πάνε

Κάτι μικρά ανθάκια μιας υποψίας που δεν έβλεπε
πέρα απ’ τη μύτη των πρεσβυωπικών της εμμονών
τώρα ξεπεταχτήκανε κι αρωματίζουν
όλο μου το φθινόπωρο
Πλάνες αν είσαστε, σωπάστε

Κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ
να φτάσουμε τα ύψη εκείνα
που κατοικεί η ελευθερία
του ν’ αγαπάς ανόθευτα από ανταπόδοση και χρέος
δεν πειράζει
Δεν είχα καυχηθεί ποτέ
την κατ’ εικόνα ομοίωσή μου

Έτσι κι αλλιώς
προμηθευτές του αγνώστου είμαστε
Μπορούμε να βαδίσουμε
αφήνοντας στο πλάι
συμπλεκτικούς συνδέσμους και αντωνυμίες κτητικές
Με ένα στίγμα μόνο
Εκείνη τη Δευτέρα
ευκαιρία.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Σε ακίνητο πλάνο
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 20:44:00
Στέλλα Γεωργιάδου, Σε ακίνητο πλάνο

Με γαλάζιο εφόρμησε εκείνο το καλοκαίρι
ολοταχώς για τη θάλασσα
Κι άρχισε να παρασέρνει στο διάβα του
Βουνά λιβάδια μελαγχολίες προσμονές
ολοταχώς για τη θάλασσα
Το τοπίο σάστισε απ’ την τόση ταραχή
Ξεσηκώθηκαν οι ευκάλυπτοι με τις λεύκες
να γυρεύουν σκιές στ’ αναπάντεχα
Βαθιές γαλάζιες πινελιές έκοβαν τα μελλούμενα

Η ζέστη σε κατάσταση εξάτμισης
Άχνιζαν οι ακτές από την ένταση
αυτής της μονοδρόμησης προς το γαλάζιο
Όλη η συσσώρευση του αναγκαίου
να σκάει αφρίζοντας στα βράχια της τύχης

Κάπου εκεί ανάμεσα στα ξέφρενα χαμόγελα
ξεπρόβαλαν οι πλάνες
Περίεργο δε θα ’τανε να λείπουν;
Τέτοια εποχή στο φόρτε τους συνήθως
Πότε πότε ένα κομμάτι παρελθόντος
τρύπωνε βιαστικά κάτω απ’ τις χνουδωτές ελπίδες
για να στεγνώσει τις οδύνες του

Σε γενικές γραμμές ο ήλιος συμπαρατάσσονταν
αλλά όχι χωρίς τίμημα
Ξεφλούδιζαν οι μέρες το ξερό τους δέρμα
κι άφηναν το τρυφερό άρωμα της νύχτας
εκτεθειμένο υπό το σεληνόφως
που έλιωνε την ατσαλένια λάμψη του
σε απροσδόκητους αντικατοπτρισμούς
Ασήμι σκέτο τα κίβδηλα προσωπεία των ερώτων

Μα το πιο παράδοξο —κι ως συνήθως πιο αληθινό—
εκείνη η μοναδική φιγούρα στην άκρη του πλάνου
Μειδιώντας αδιάφορα παρέμενε ασάλευτη
σ’ όλο το απόκρημνο βαθυγάλανο μεγαλείο της
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια από δίπλα της
μόνο για να προσθέσουν κάποια χρόνια
και μιαν ανάσα αλμύρας στα μαλλιά της.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ποινολόγιο
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 20:48:38
Στέλλα Γεωργιάδου, Ποινολόγιο

Για μια αφορμή ακόμη
ικέτεψε τη στέρηση
κι έκλεισε ερμητικά
τα μάτια

Να ξαναρθεί το αγέρι εκείνο το αισθαντικό
κι ως πλάνο χέρι να τη νανουρίσει
Να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
Στη μέθη της αναμονής να τη βυθίσει
Να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
και σαν απελπισμένος εραστής

Άλλη μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει
στο ποινολόγιο του μέλλοντος.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Αγνωσία
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 20:52:45
Στέλλα Γεωργιάδου, Αγνωσία

Σε γνωρίζω απ’ τη σκιά σου
απ’ τις ρυτίδες της αφής σου
τους υδρατμούς των στεναγμών
το άρωμα της προσμονής
στις τιποτένιες μέρες της αγάπης

Μα σε γνωρίζω περισσότερο
από της λύπης σου τα χρώματα
το εναργές της ερημίας σου φως
του έρωτα τις σιωπηρές λεπίδες
στου σώματος την κόψη

Ώρες μετά... μέρες ή χρόνια
δε θυμάμαι
αν ήσουν φως γυμνό ή πολυάνεμο πέλαγος
δε θυμάμαι
αν νους ενέδωσε ή σάρκα συνετρίβη
δε θυμάμαι

Βλέπεις
έχει και η μνήμη το βυθό της.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Εσωτερικές ειδήσεις
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 20:59:15
Στέλλα Γεωργιάδου, Εσωτερικές ειδήσεις

Λειψή η ανατολή
Ο καιρός σου παρήλθε και
δεν παρηγορούνται πια τα τριαντάφυλλα
Γυμνά αγκάθια σε ξερόκλαδο κορμί
Το στερημένο των φιλιών σου

Σ’ αφουγκράζομαι
σε κάποιαν έρημο πλεύση
Σ’ αναζητώ
σε χρόνο μη ευδόκιμο
Μοιάζω
ξένη σε κάθε εποχή
μια παρωδία διαρκείας —χαμογέλα—

Ακραία τα φαινόμενα που μας εμπόδισαν
Ακραία και η καιροσκόπος μου επιθυμία
Ακέραια η θλίψη μου κάθε άνοιξη

Ανατρέχω στα ύστατα ημερολόγια
Σημειωμένος ήδη ο καιρός της απουσίας
με κρύα σκοτεινή αναπόληση

Και το χαρτί μουσκεύει από ξένα δάκρυα
που νιώθουν την οδύνη μου δική τους

Τουλάχιστον συννεφιά
Ναι, και βροχή παρακαλώ αν επιτρέπεται
Βίαιη και εκκωφαντική, σαν κάθαρση

Να με ξεπλύνει απ’ την εκούσια απάθεια
να παρασύρει εκείνο το λυγμό
που έτσι κι αλλιώς δεν άκουσες

Στη θάλασσα, στη θάλασσα
να πνίξουμε τις λέξεις
των ανοχύρωτων ονείρων.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Επιπλέουν ανάμεσα
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 21:06:04
Στέλλα Γεωργιάδου, Επιπλέουν ανάμεσα

Ηρεμούν τα νερά του ωκεανού
τις μουσικές σου ακούγοντας
Λικνιστικές
Μυρωδικά μακρινής Ανατολής
Υποσχέσεις που δε θα τηρηθούν

Μα στον ύπνο μου αγκίστρι ρίχνω
κι αγκαλιάζω τις ώρες σου
Σβησμένα τα μονοπάτια των αιθέρων
έντεχνα
Να μη φτάνω να σ’ αγγίζω πια
αστέρι μου

Απ’ τ’ ουρανού τους κήπους
κρεμασμένος. Με κοιτάς και
δεν μπορώ ν’ αρθρώσω δάκρυ
να δροσιστεί η κάψα
του μεσημεριάτικου πόνου
Και η γραφίδα μου
σε κυκλωτικούς ελιγμούς
ανήμπορη
να σε προφέρει στον κόσμο
Στρείδι ερμητικά κλειστό
των βυθών άγνωστο κόσμημα

Ζει πια κανείς με αποφθέγματα;

Οι ζωές μας γεννούν αποστάσεις
Οι σκέψεις μας τις μοιράζονται
Πότε η δική σου αφημένη
στων εποχών τα καμώματα
Πότε η δική μου αποκλεισμένη
σε ημερομηνίες εχθρικές

Κι ένα σωρό σωσίβιες λέξεις
επιπλέουν ανάμεσα
χωρίς προορισμό.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Μάσκα οξυγόνου
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 21:16:06
Στέλλα Γεωργιάδου, Μάσκα οξυγόνου

Το βουνό μου τεράστιο
Υψωμένο από λήθη κι ανθρώπους
Δυσπρόσιτο, δύστροπο
Οι κορφές του αγγίζουν τα σύννεφα
Χαραυγές μαγικές καρτερούν την ανάβαση

Κι εγώ
Ταξιδευτής μου του νου, του κενού
Κουρασμένη
σε υπερήλικη νιότη χαμένη
και χωρίς μιας ανάσας κουράγιο
στην καρδιά να προσμένει στα χείλη

Αποκαμωμένη να κοιτάζω το όρος
το αδιάβατο δυσπρόσιτο όνειρο
του εαυτού
που αγναντεύει τη θάλασσα
απ’ της προσπάθειας τα ύψη

Ένα θέλω σακάτικο δεκανίκι στα χέρια
να βαδίσω σαν άλλοτε
τους γκρεμούς, τους ανθρώπους

Κι ένα ίσως πολύτιμο
φυλαχτό στο δισάκι
να μου λέει: ο ορίζοντας
μακρινός είν’ εξίσου
κι απ’ την άγονη στέπα ατενίζοντας
κι απ’ τον τοίχο που υψώνει
ο φόβος

Προτιμώ να μη δω
σε ταινία επανάληψη
τη ζωή που δεν τόλμησα
Κι ας υπάρχω
μοναχά στ’ ακυβέρνητα όνειρα
σε ιστορίες αισθήσεων κι άλλων
προϊόντων του νου

Τι περίεργο πάλι ξημέρωμα
Μες στην άνοιξη
μια χαραμάδα ελέους
Κι ένας δυόσμος μικρός απροσάρμοστος
ευωδιάζει σεμνά στο τραπέζι

Να ξανάρθεις ζητάει
μ’ ένα γέλιο λαμπρό σαν τη θάλασσα
τον Ιούνιο

Μα δε θα ’ταν αστείο
προς τα πίσω να τρέξω —μακριά—
για να ζήσω συνέχειες χαμένες;

Σε ρυτίδες φιογκάκια
ελβιέλες μακό και μπλουτζίν
Σε αρθρώσεις σκληρές
παγιωμένες απόψεις

Κι είν’ αυτή η ψυχή η παράλογη
που δεν έχει ηλικία
και ζητάει τους άθλους
απ’ τους άθλιους μύες
κι όλο ντύνεται
σαν παιδίσκη ελπίδα

Δες
στο εκούσιο όνειρο
δεν κυρτώνουν τα λόγια
λες και νιότη αέναη τα στηρίζει

Μην ξυπνάς να χαρείς
Να σε ψάξω άφησέ με
Λίγο ακόμα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Δαγκώνουν
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 21:21:36
Στέλλα Γεωργιάδου, Δαγκώνουν

Οι λέξεις μου ανήμερα θεριά
Μες στης ψυχής μου το κλουβί
σε πανδαιμόνιο
Δαγκώνουν με μανία τα τοιχώματα
Δαγκώνουνε η μια την άλλη ανελέητα
Δαγκώνουν της φυγής μου τον σφυγμό

Ποιος είπε πως αναίμακτα κυλούν
κι ότι χαρίζονται στα ποιήματα;

Απλώς
είναι χορτάτες από αίμα
και λουφάζουν.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Απραξίας εγκώμιο
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 21:26:43
Στέλλα Γεωργιάδου, Απραξίας εγκώμιο

Ώρες ατέλειωτες, κενές
Εκεί... να σε κοιτάζω
μαγνητισμένη ως τα κόκαλα του νου
Και να ρουφάς το βλέμμα μου
ωσάν φίδι το γάλα

Ώσπου
άδεια κούπα εγώ
να ξεψυχώ μπροστά σου
την ώρα που θ’ αρχίζει
το αιμόδιψο δελτίο των εννιά

Το άλλο βράδυ
θα μιλήσεις με τις φλόγες του τζακιού.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Σκύλοι
Post by: wings on 21 Nov, 2016, 21:36:57
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=bG6YxTl-C2Q)

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο χορός των σκύλων
(τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις & Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))


Στέλλα Γεωργιάδου, Σκύλοι

Κάθε μέρα η ίδια σκηνή

Τρεις σκύλοι στο απέναντι πεζοδρόμιο
παίζουνε πρέφα
Ο ένας συνήθως κλέβει
με ύφος κατεργάρικης αθωότητας
αλλά δεν κερδίζει την παρτίδα

Οι άλλοι δύο
εύπιστοι εκ γενετής
χαζολογάνε δεξιά αριστερά και
γρυλίζουν σε καμιά περαστική γάτα
απολαμβάνοντας τη ραστώνη του μεσημεριού

Κοιτάζουν με απορία
τ’ αγριεμένα σούρτα φέρτα
και ξύνουν τ’ αχαμνά τους
προς ένδειξη κατανόησης
στον πόνο των παπουτσιών

Ατέλειωτες παρτίδες
ανακούρκουδα στο πεζοδρόμιο
με στοιχήματα ζωής και θανάτου
για τα μερμήγκια τις πεταλούδες και τα όνειρα

Κι όταν το ποδοβολητό των ελλόγων
καταντάει ανυπόφορο
τα μαζεύουν και φεύγουν
με τις ουρές στα σκέλια
και τις καρδιές παραμάσχαλα

Θα μου πείτε: σκύλοι είναι

Η απόχη του μπόγια
πάντα ετοιμοπόλεμη
καραδοκεί
την ελάχιστη αλλαγή περιμένοντας

Τη μοιραία παρτίδα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Βάρος της γης
Post by: wings on 26 Feb, 2017, 22:44:02
Στέλλα Γεωργιάδου, Βάρος της γης

Σε παγωμένο πεδίο νυκτός
η ατμόσφαιρα κρυσταλλωμένη
Αλκοολούχα σύνδρομα
και τα σωθικά μου ανάκατα

Τρικυμισμένο το πεζοδρόμιο
να με καταπιεί, μα εγώ
θα προχωρώ απ’ τη λωρίδα των τυφλών
να οσμίζομαι τον κόσμο
ακολουθώντας την αύρα του

Και το καινό, κενό

Οι παρακαταθήκες από καιρό
παραδομένες σε ανηλεή θεό
στιγματίζουν την ομορφιά
και το πηγαίο ολίσθημα
–πάσα γη άχθος–
Ηθικολογώντας
με ευπρεπή δουλικότητα
ματαιώνουν τους Διόνυσους
αυτού του κόσμου

Να ’ξερε λες η αφή από σφάλματα;

Κι επειδή τα επιθέματα των λογιών λογικών
δεν επουλώνουν τη ροή της ελπίδας
θα αναμένω την εποχή που
αχνίζει η μέρα νωρίς
για να ξεδιπλωθώ απ’ την ομίχλη

Να τρέξει ο αποταμιευτήρας μου
στην κοιλάδα του Ανθεμούντα
χωρίς ελεγχόμενη ροή

Στοπ

Αρκετά μακελέψαμε τα βάθη μας
στον βωμό του επέκεινα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Λανθάνουσα ύπαρξη
Post by: wings on 26 Feb, 2017, 22:51:10
Στέλλα Γεωργιάδου, Λανθάνουσα ύπαρξη

Συγγνώμη μα δεν ήξερα
και νόμισα ότι αυτός ο κόσμος
είναι τερτίπι
μιας αρρωστημένης φαντασίας
που δόλια εκφυλίζει
το αγαθό σε μιαρό
και υποθάλπει
την έμφυτη στον άνθρωπο
ροπή προς το κακό
στην κάκιστη εκδοχή της

Κι όλο κοιμόμουνα
Κοιμόμουνα με πείσμα
για ν’ αποδείξω πως δε ζω
παρά σε έναν εφιάλτη

και... πού θα πάει θα ξυπνήσω

Περνούσανε οι μέρες
σε ασάλευτη σιωπή
κι ανάσα κρατημένη ως τα μύχια
Σε μάταιη αναμονή φωτός

Ώσπου στο τέλος πείστηκα
πως μάλλον δεν υπάρχω
Πως είμαι κάτοικος ονείρου
προσώπου άγνωστης ταυτότητας
Ευθύς με τρόμο διαπίστωσα
πως η μονάκριβη ύπαρξή μου
ζει την ελάχιστη διάρκεια
ενός αμφίβολου ύπνου

Κι είπα ας προλάβω τάχα
να καταγράψω τώρα το συμβάν
Ίσως να με πιστέψουν κάποτε
οι άλλες εικασίες
πως ήμουνα κι εγώ εκεί
σε ειρκτή ανάμεσά τους.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Στρογγυλεύω
Post by: wings on 26 Feb, 2017, 22:59:01
Στέλλα Γεωργιάδου, Στρογγυλεύω

Καλά που είχα φυλαγμένο
εκείνο το μικρό κομμάτι ουρανού
που μου αναλογούσε απ’ την κοσμογονία
και δεν το ξόδεψα η φιλάργυρη
Έλεγα πάντα: «άσ’ το να βρίσκεται
αναμένεται ανατίμηση του γαλάζιου
κι οι νύχτες δυσκολεύουν
κι η όραση ασθενεί στα σκοτάδια»

Δεν ήτανε και λίγα όσα τόλμησα
τόσες εικόνες που συθέμελα ανέτρεψα
τόσα ταξίδια επιστροφής απ’ το μηδέν
Κι η Ιθάκη
πλοίο που όλο ξεμακραίνει
με ούριο άνεμο απογοήτευσης
Πώς να τη φτάσεις

Να, έτσι στάθηκα στο πλάι σου
Ατελής πρόταση με αποσιωπητική ευκρίνεια
κι ένα νυστέρι προέκταση χειρός
άφθαστο στον αυτοτραυματισμό των λέξεων
Να χάνουν λίγο αίμα να μοιάζει με θυσία
η αυταρέσκεια της ωχρότητάς τους
Κι ύστερα
σε μια υπεράνω αυστηρότητας προσπάθεια
φιμώνω τα επιφωνήματά τους
για ν’ αποδείξω ωριμότητα απαρεμφατική
και να προσποιηθώ προσήνεια

Στρογγυλεύω
στρογγυλεύω την αιχμή

Λεία, χάδι μωρού βλέμμα αθώο
Λεία, σ’ άντρο καιρού άμοιρο ζώο

Όρθιο στάσου ποίημα
στο ύψος της αλλοτινής σου αίγλης
Δεν σου αρμόζει ο λυγμός
Κινήσου στο πλάτος του κόσμου
και κατοίκησέ τον.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Βιογραφώντας
Post by: wings on 26 Feb, 2017, 23:11:37
Στέλλα Γεωργιάδου, Βιογραφώντας

Αν είχες γεννηθεί όπως οι συνθήκες το όριζαν
θα είχα άραγε το θάρρος να σε κοιτάξω κατάματα;
Εκεί που στέκεις όμως βασανιστικά αθώο
περίσσια άτρωτο τόσο μονάχο
μπορώ να σου μιλώ και να μ’ ακούς
δίχως παράσιτα
Χωρίς τη μνήμη κληροδότημα οδύνης
χωρίς τη γνώση προϋπόθεση ήττας
χωρίς την πίστη αρωγό μετανοίας
χωρίς τη σάρκα υπερτίμηση φθοράς

Κι όμως υπάρχεις, μαζί το επιλέξαμε
Υπάρχεις
κύτταρο δικό μου και
πνοή ουτοπίας αδόκητης
Κλειδωμένο στον άγνωστο κόσμο
τον αναποδογυρισμένο από τα έγκατα
στερνοπαίδι κι αυτός –δυσανάγνωστου προορισμού–
Καμία τύψη, καμιά θλίψη δε σ’ άγγιξε
Αμιγές το νόημά σου

Έτσι ελευθέρωσες και μένα
που με βαστούσε ο χρόνος
δέσμια στους ιλίγγους του
και η απώλεια με απειλή αποκλεισμού
Μικρό μου θαύμα
Κλείνω τα μάτια και σε εγκαλώ
να ταξιδέψεις πάλι στο παλιό μας παραμύθι
Η εκδρομή μας διαδρομή φωτός
σε εωθινή δροσοσταλίδα ευμένειας

Εκεί
στη ράχη των σπειρόμορφων
αρχέγονων μυστικών περασμάτων
Από την α-λήθεια της αγάπης μου
στα άφωτα μονοπάτια της νόησης
Στην ουσία –αθανασία πρόσκαιρη–
που μόνο μαζί σου δύναμαι να κατακτήσω

Σε ποια αναρρωτική ενσωμάτωση
άραγε θα ξαναβρεθούμε;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Κι η άνοιξη συνθλίβεται
Post by: wings on 26 Feb, 2017, 23:22:16
Στέλλα Γεωργιάδου, Κι η άνοιξη συνθλίβεται

Μικρό ανάμεσα στις πέτρες κρίνο
σου γνέφει μάταια πως το έαρ
ανθίζει και στις χαραμάδες

Το πατάς με το βαρύ σου βήμα
κι η άνοιξη συνθλίβεται.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Δελτίον τρόμου
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 15:52:27
Στέλλα Γεωργιάδου, Δελτίον τρόμου

της μικρής Αναστασίας

Κι έφτασε εκείνο το πρωινό κατακούτελα
(ο ήλιος σφύριζε κλέφτικα)
Εξ ανάγκης αλλαγή σχεδίων, χιόνια είπανε
και βγήκαν τα mouton απ’ τις ντουλάπες
μάλλινα σκουφιά, γάντια genuine leather
(ο ήλιος σε μεσούρανο εμπαιγμό)
Αλυσίδες αγόρασες; Όχι για τη ζωή σου
για το τέσσερα επί τέσσερα, θαρρείς και κάνει διαφορά

Στα δελτία θυέλλης
απαγορεύτηκε ο απόπλους απ’ την πραγματικότητα
Πού να επιβιώσεις στη φουρτούνα της επιθυμίας
Να πάρουμε ξύλα για το τζάκι
(πεισματικά να λάμπει ο ήλιος)
της ελιάς καίγονται καλύτερα, έχω κάψει όνειρα εγώ
Και δε θα πάμε κουκλοθέατρο;
Με τέτοιον παγετό; Δεν άκουσες τις ειδήσεις;
(έξω φρενών ο ήλιος παραιτείται)

Αχ σπουργιτάκι, άτυχο και σήμερα,
το είχα το προαίσθημα
Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε. Όχι, όχι για το θέατρο
μα για τις τρέλες τις ανώφελες χωρίς περιορισμούς
από έμμονη φροντίδα και καιρικά φαινόμενα
Τουλάχιστον να προλάβω τα βιβλιοπωλεία
προτού κλειστούμε πάλι στα πολυφωνικά παράθυρα
(έλεος, ήλιε, μη γελάς).

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Παρόδιο
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 15:57:28
Στέλλα Γεωργιάδου, Παρόδιο

Χωρίς λόγο εμφανίστηκες πάλι
να ταράξεις το θλιβερό μου απόγευμα
Τη φαντασμαγορία της δύσης των αισθήσεων
που κατάγονται από τη χώρα των λυγμών

Τσαλακώνεις το σούρουπο
με μια κίνηση ηγεμόνα
και με φέρνεις στα όρια
του φθόνου

Όμορφη μέρα, μου λες, κοίταξέ με
Ναι, όμορφη μέρα. Σε κοιτώ...
Ομοιόμορφη.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Σε κόντρα πόνο
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 16:05:42
Στέλλα Γεωργιάδου, Σε κόντρα πόνο

Θα βαδίσω σε κόντρα άνοιξη
Λουλούδια θεμελιώνουν το φως
ανθίζουν ποιήματα κι αρώματα ζάλης
περιθάλπουν νεκρούς με λίπασμα μνήμης
Σε στεφάνια ξεραίνεται η νιότη τους
κι οι φωτιές τ’ Αϊ-Γιάννη τρελό πανηγύρι
Σπίθες γέλιου στις φλόγες ανάμεσα
να με θέλγουν

Σύγνεφα ασπασμοί των ανέμων
αριθμούν μονοπάτια στα διάσελα
και γεμάτα πανιά ταξιδεύουν
Χωρατεύουν τα έξοχα όνειρα
και το δρόμο του νόστου χαράζουν
Παραμύθια οι ελπίδες βελάζουν
και βυζαίνουν στείρο μαστό
της ανάγκης

Κι εντέλει
σε συζήτηση πάλι σκαμμένη βαθιά
κάποια έναστρη νύχτα
θα διαλέξουμε το δικό μας ρήγμα
–με τους φιλόσοφους σε κώμα περισυλλογής–
που χωρίζει χωρίς να ορίζει
την απόσταση απ’ την απόγνωση
την ανάταση απ’ την έκσταση
την έγνοια απ’ την υπόνοια
και την αγάπη απ’ την απάτη

Κι ας μην ήταν ποτέ ομογάλακτες
Επιούσιες χίμαιρες
σε κόντρα πόνο.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ύλη των θαυμάτων
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 16:18:49
Στέλλα Γεωργιάδου, Ύλη των θαυμάτων

Εγώ κοιμόμουν του καλού της λήθης
μα αγρυπνούσανε τα όνειρα
απείθαρχα
κι έφτιαχναν μονοπάτια να διαβώ
να ιστορήσω
Κρυφά ακόμα κι απ’ τον ύπνο μου

Εκεί που δύσβατοι ηχούσαν οι χρησμοί
εκεί που έσπαζε της αντοχής μου
ο κόμπος
εκεί στα ορεινά που δε μ’ αξίωναν
τα πόδια μου τα γυάλινα να φτάσω

Ξυπνούσα ευτυχής τα πρωινά
ανάμεσα σε στοχασμούς και πλάνη
ανακαλύπτοντας απ’ την αρχή
παλιούς και νέους
μικρούς αυτόφωτους πλανήτες

Γκρεμίστηκαν τα όρια του τεχνητού μου κόσμου

Σε μιας παράλληλης ισημερίας το μεταίχμιο
κοντοστάθηκα δειλιάζοντας και σε ρωτώ:
Να προχωρήσω;
Το ’να κομμάτι μου σε υπέργεια αναταραχή
Τ’ άλλο να βρίθει κορεσμό κι εμπιστοσύνη
στο ερχόμενο
Να προχωρήσω;

Κι όμως
Σε θέση ανατροπής πάλι με τοποθέτησε η αγάπη
Σχήμα κλειστό στέρηση βάρους τ’ όνομά της
Δίνει ζητά και αντηχεί περιεχόμενο
στις σκέψεις και στις πράξεις που την αληθεύουν
Στον έρωτα που την εγκαθιστά
πότε επάνω σε σταυρούς και πότε
στα λαγαρά νερά του εξαγνισμού
Το ήθος και το ύφος της προσωπικό
η αλήθεια της επιχείρημα αστήρικτο
κι η δύναμή της ανεξήγητη αποδοχή

Μη με λυπάσαι που αστοχώ τόσο συχνά
Μάχιμη εσαεί η κληρονομιά μου
Όσα «τετέλεσται» κι αν ξεπηδήσουν
απ’ τα σπλάχνα μου
Έλα θα πω
με αφθονία θέλησης με μόχθο

Έλα
θα ξαγρυπνήσουνε τα όνειρα κι απόψε
και θα μυρώσουν
την αποκαθηλωμένη μας οδύνη
Η αγάπη θα μας εύρει σκεπασμένους
με το κατάλευκο λινό σεντόνι του αύριο

Και είθε να γίνει ό,τι ελπίζω
κι ό,τι ευχήθηκα
σε ημέρες τρεις.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Διά της απουσίας της
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 17:10:36
Στέλλα Γεωργιάδου, Διά της απουσίας της

Ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν
να ήταν αυτός δημιουργός και κύριος
της γλώσσας, ενώ κατά βάθος η γλώσσα
διατηρεί την κυριαρχία της επάνω στον άνθρωπο.
Μάρτιν Χάιντεγκερ


Είσαι ποιητής
και θαρρείς πως οι λέξεις σού ανήκουν
Λες
χλομό φως
κι ανάβει ένα φεγγάρι
Βάζεις μια νύχτα λίγη βροχή
έναν μοναχικό να ουρλιάζει λύκο
Έτοιμο το τοπίο
Αυτοσχέδια θλίψη σε περίπατο
Μα λύκος δεν υπάρχει
παρά μόνο τα δόντια του
καρφωμένα στο στέρνο σου
Σβήνεις το λύκο σβήνεις το φεγγάρι
φτιάχνεις μια λίμνη
Η βροχή εκεί
Λίγα δέντρα πηχτή ομίχλη
άναστρη νύχτα σκιές υγρασία
Αλλάζει πλεύση η θλίψη
μετοικεί στην απόγνωση
Ακόμη δε σ’ αρέσει

Πού να κρυφτείς;
Ω, να μια πόλη
Φωτισμένη η νύχτα εξημερώνεται
Πορείες βιαστικές κτήρια γκρίζα
προβολείς διασταυρούμενοι έρημες πλατείες
Η βροχή εκεί
Και πάλι ένας μοναχικός γεμίζει θλίψη το τοπίο
Η μοναξιά του ρέει
απ’ τα φωτισμένα παράθυρα
εντείνεται από τη θαλπωρή
στους προφυλαγμένους τόπους

Ίσως και να ’σαι συ ο ποιητής
που διασταυρώνεις τις λέξεις με σκέψεις
σε ανώφελη μονομαχία
σκαρώνοντας τοπία υπέρηχων συναισθηματισμών
Που μετράς τις εισπράξεις
απ’ το ξεπούλημα των καιρικών σου ψευδαισθήσεων

Η γλώσσα σε προστάζει
Να λες γκρεμός και να καταποντίζεσαι
Να λες δέντρο και να ριζώνεις
Να λες θεός και να φοβάσαι
Να λες αγάπη και...
να κλαις
κοιτάζοντας τα φωτισμένα παράθυρα
Σημεία μη προσβάσιμα για τα εσώτερα τοπία σου
Χώροι ιδιωτικοί
Χώροι ελεύθεροι εντός των ορίων τους

Εκεί να κατοικεί λες η αγάπη
που οι λέξεις σου λαμπρύνουν
διά της απουσίας της;

Είσαι ποιητής...

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου: Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 17:17:39
Στέλλα Γεωργιάδου: Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;

Ξέρεις ποιο ποίημα αγαπώ;
Μα φυσικά
εκείνο που δεν έγραψα ποτέ
εκείνο που δεν άντεξε
στην εισβολή των λέξεων
κι έφυγε τρομαγμένο
Για ν’ αλητέψει λεύτερο
από της γλώσσας τα δεσμά
κι από της γνώσης
την αλαζονεία

Άστεγο τριγυρίζει από τότε
Στις παιδικές χαρές νυχτώνεται
και πάντοτε κοιμάται στα παγκάκια
Κι όταν καμιά φορά
τυχαία με συναπαντά
Μ’ ένα χαμόγελο συνενοχής
κάνει πως δε με βλέπει

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Διάτρητος και μόνος
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 17:29:03
Στέλλα Γεωργιάδου, Διάτρητος και μόνος

Ο ποιητής μοιάζει με πληγωμένο άνεμο. Έναν άνεμο γεμάτο τρύπες. Φυσάει και κανένα καράβι δεν προχωρά. Ούτ’ ένα μέτρο ούτε μισό κλυδωνισμό. Φυσάει, φυσάει, μέχρι που τα πνευμόνια του στεγνώνουν. Και μόνον εκείνος νιώθει τον αέρα που εξέπνευσε. Τριγύρω νηνεμία. Γέλια, χαρές στις παραλίες, βόλτες, μαμάδες σπρώχνουν καροτσάκια, ερωτευμένα ζευγάρια, στην πόλη μποτιλιάρισμα, συναλλαγές στα ύποπτα τραπέζια, αγγελίες, εξαγγελίες, απάτες και οφθαλμαπάτες. Κι αυτός; Μόνος. Μόνος κι αόρατος. Αόρατος κι αόριστος. Ένας αόριστος γεμάτος τρύπες. Μα ποιος να τις δει; Ποιος θα δει πώς αιμορραγεί ένας αφανής άνεμος; Σέρνεται στις αγορές, στα πάρκα, στα στενά δρομάκια και στα φρεσκοσκαμμένα πεζοδρόμια. Περνάει απ’ τα πάτρια, τα οικεία, τ’ αλλότρια. Ίχνη αναίμακτα παντού. Σκορπίζει την ψυχή του, τη σκορπίζει και χαίρεται. Χαίρεται και γαληνεύει. Η οικουμενική του ταυτότητα πλημμυρίζει το σύμπαν. Ένα σύμπαν διάτρητης ύλης. Άνεμος ατάραχος χαϊδεύει τις τρύπες του σύμπαντος. Κάποιες νοικοκυρές καθαρίζοντας τις αυλές μαζεύουν τα ξερά φύλλα σε σωρούς και τα καίνε. Καίνε τις νοσταλγίες του και τον αφήνουνε γυμνό στην αδυσώπητη μνήμη. Μνήμη που τρέφει το παρόν και απαιτεί τροφή από το μέλλον. Πώς να σκαλίσει τώρα τα παλιά του υλικά, να επιδιορθώσει τους ιμάντες της βραδυπορίας του; Χώνεται βιαστικά στο συμβατικό του σώμα και υποτάσσεται. Εκεί, απόλυτα προφυλαγμένος, θα τραγουδήσει πάλι τον προορισμό του αίματος.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Σαν προσευχή
Post by: wings on 27 Feb, 2017, 17:38:26
Στέλλα Γεωργιάδου, Σαν προσευχή

στην οικογένειά μου

Μητέρα μου φύση
Δεν είμαι παρά ένα απ’ τα πιο αδύναμα πλάσματά σου
εγωκεντρικό απορριμματοφόρο που προσπαθεί να σωθεί
απ’ την πλεονεξία της ευφυΐας του
κι από τη θλίψη που του προσφέρει
ο κατατρεγμός της σιωπής σου

Άφησέ με να σε νιώσω, να νιώσω το αίμα που μας δένει
Να βαδίσω μαζί σου κι όχι απέναντί σου
Να ξαναβρώ την καταγωγή μου
Γιατί δεν είμαι άμοιρος ευθυνών
ούτε αθώος των προγονικών σφαλμάτων
Μα σ’ αγαπώ και σε χρειάζομαι
όπως ο άντρας την αγάπη της γυναίκας του
όπως η ανάσα μας το οξυγόνο
όπως το αφυδατωμένο χώμα την αναγεννητική βροχή

Μου λείπεις και μου λείπουνε τα πάντα
Καμιά ισορροπία μέσα σ’ αυτόν τον αλλότριο κόσμο
Ανάμεσα στους ομοίους μου είμαι ο πιο ξένος
Η θλίψη μου είναι σαν την απουσία του ήλιου
στο άρμα της αυγής
Ο πόνος μου είναι σαν το καμένο δάσος
σκοτεινός και άκαμπτος
Η οργή σου με φοβίζει και μ’ εξιλεώνει
Η μοίρα σου είναι και μοίρα μου

Μου χάρισες θεούς για να παρηγορώ τα κρίματά μου
και τους έκανα άρχοντες του φόβου μου
Μου χάρισες συντρόφους να μοιράζομαι την αγάπη
και τους έκανα σκλάβους και δυνάστες μου
Μου χάρισες ευφυΐα όπλα και τόλμη να σε προστατέψω
κι εγώ ανήμπορο θύμα αδιάφορος εκμεταλλευτής
ένοχος έτσι κι αλλιώς
σε πληγώνω καθημερινά κι ανεπανόρθωτα

Και μόνο την τέχνη μου άφησες
Δόρυ-δοξάρι
Να τραγουδήσω μήπως και σωθείς
Να πολεμήσω μήπως και γλιτώσουμε
Ή να το μπήξω μέσα μου
αυτόχειρας απορριπτέος
Τέκνο ανάξιο της μεγαλοσύνης σου.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Αμφίβια
Post by: wings on 20 Mar, 2017, 23:58:34
Στέλλα Γεωργιάδου, Αμφίβια

Ανέγερση νέων υπερπολυτελών αισθημάτων
Η θέα σας διακόπτεται προσωρινά

Επιγραφή ευμεγέθους σημασίας
ανθεκτική στις εσωτερικές συνθήκες
κόσμησε τα απέναντι κενά
στα όρια μιας αχανούς ερήμου.

Σπουδαίο νέο!
Χρόνια περίμενα
κάτι να μ’ αποκόψει
από την εμμονή
της άγριας δύσης των αισθήσεων

Άμορφη και φιλόστοργη βιοτική ανάγκη
η στροφή κατεύθυνσης
προς την ανατολή των παραισθήσεων
Σοφός ο κοινός παρονομαστής
του κλητού και του μοιραίου

Αποξεχνιόμαστε –προσωρινά–
ταΐζοντας μ’ αισθήματα
κάθε καινούριο μύθο
Γινόμαστε έτσι ανθεκτικοί
και στο βουνό και στο βυθό
και στο αναμεταξύ τους ρεύμα
Κι ανάλογα στρεφόμαστε
απ’ τα παθήματα στα πάθη

Ανεμοδούρες στου καιρού τη θέληση

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Τελευταία επιθυμία
Post by: wings on 21 Mar, 2017, 00:01:25
Στέλλα Γεωργιάδου, Τελευταία επιθυμία

στην Χλόη Κουτσουμπέλη

– Πώς καίγεται η λύπη;
– Σιωπηλά
– Η αγάπη;
– Σαν την ελιά
– Σαν την ελιά να με κάψεις

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Τα συρτάρια
Post by: wings on 21 Mar, 2017, 00:03:39
Στέλλα Γεωργιάδου, Τα συρτάρια

Άλλοτε ησυχαστήρια
συχνά δεξαμενές ωρίμανσης
κάποτε κενοτάφια
τα συρτάρια
είναι ο ου-τόπος του ποιητή
το περιβάλλον της α-παρηγορίας του
Μέλλον τετελεσμένο

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Διαφθορά
Post by: wings on 21 Mar, 2017, 00:05:34
Στέλλα Γεωργιάδου, Διαφθορά

Βουτάς το δάχτυλο στο μέλι
μετά το χέρι
πιο βαθιά
ως τον αγκώνα
τη μασχάλη
Το μέλι σε ρουφάει
σε αφανίζει

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Βήτα προβολής
Post by: wings on 21 Mar, 2017, 22:32:29
Στέλλα Γεωργιάδου, Βήτα προβολής

Ανακατεύτηκαν οι οσμές σε μιαν ανάγνωση info λαγνείας
Με προδιάθεση Μαΐου στοχαστικά αναμοχλεύεις
των καφενείων τα πάθη
μοναχικός θαμώνας μιας
ερημικής συλλογικότητας
Χαραγμένα σε βότσαλα τα ίχνη σου επιβιώνουν στ’ αβαθή
Κι εγώ που σε νόμισα φουρτούνα και ντύθηκα πέλαγος
Μη μου σπρώχνεις το βλέμμα στα κατακάθια του καφέ
Θ’ αρχίσω τις μαντείες
και ποιος αντέχει το κατακόρυφο έρεβος
Μια καρποφόρα ανάγνωση εκλιπαρείς το ξέρω
Εκ του μη όντος να σου δίνεται να διαπερνά τα είδωλα
και τις στιγμές να χτίζει να διχάζει
Τόσα εικοσιτετράωρα περιστρεφόμενης αναλγησίας
ξεχειλίζουν την υπομονή κι επιστρέφουν τα αινίγματα άλυτα
Τόση επιμονή στα μήκη και τα πλάτη κάθε οδύνης
Κι η έρημος σπαρακτικά να σου απευθύνεται
Τι να υιοθετήσεις;
Τους αποκρυφισμούς σου με προβλήματα οράσεως
ή τα ανάλαφρα κυήματα αγνώστων σπερμοδόχων;
Ακόμη πιο σκληρή η επιλογή
Και η αποδοχή
φυλλοποντή στα ορύγματα μιας ξεχασμένης νιότης

Με τα πρόσωπα να δοκιμάζουν τα καινούρια προσωπεία τους
θαμώνας τακτικός σε βήτα προβολής ταινίες
Παραμιλάς
κι εκεί που σηκώνεσαι –γνωστό το έργο–
να σου και νέος κίνδυνος
Ποιο παραμύθι θα σκαρώσεις πάλι
την άγια αναβολή να εξευμενίσεις
και να χωθείς –βαθιά– στις άλλες έγνοιες
Να συμπάσχεις σε φίλια δράματα
Να σε ξεχνούν τα γεγονότα και να περνούν αδιάβροχα
Ε, κι αν χαθεί καμιά αλήθεια στον περίπατο
θα πεις πως ήταν αμοιβαίος ο συμβιβασμός

Είναι ελευθέρα η είσοδος
ή θα πληρώσουμε προκαταβολικά για τ’ όνειρο;

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Έξοδος
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 22:42:32
Στέλλα Γεωργιάδου, Έξοδος

στον Μάρκο Μέσκο

Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση
χαλύβδινοι άνθρωποι, αδιάφορα βλέμματα
ζέστη πνιγηρή όχι απαραίτητα φωτιά
στεγνά μάτια χέρια υγρά
ακινησία
εκπομπές ρύπων χτύπων
ανούσιων συζητήσεων

Οι βασανιστές των ανθρώπων
δεν θα ’ναι άνθρωποι
παρά χαλασμένοι ανεμιστήρες
και βρόμικες παραλίες
Θα ’ναι ο απέναντι ξεφλουδισμένος
αμετακίνητος γκρίζος τοίχος
Η άπνοια του απομεσήμερου
στην καυτή άσφαλτο

Ναι, κάπως έτσι θα πρέπει να είναι η κόλαση
Συνωστισμένες ψυχές σε αστικά λεωφορεία
με κλειστά παράθυρα και αναθυμιάσεις νίτρου
με αλλοιωμένους τους ιδρωτοποιούς αδένες
Χωρίς οδηγό χωρίς προορισμό
σ’ ένα ατέλειωτο πέρα δώθε των πόλεων

Από τα χρώματα και τα όνειρα
θ’ απουσιάζουν το πράσινο το κυανό η πορφύρα
και όλα τα μενεξεδιά του σούρουπου
Μόνο μουντά γκρίζα και χλωμά μπεζ
στις όψεις των σπιτιών και των ανθρώπων
Ίσως και κάποιες χαραμάδες φωτός
να εισβάλλουν –μακρινές σαν νοσταλγίες–
ίσα-ίσα να θεριεύει
το άλγος της απώλειας

Κάπως έτσι (σκεφτόταν) θα ήταν η κόλαση
αναγκαστική επιβίωση κατά μόνας
με παιδιά που θα γεννιούνται γερασμένα
εις το διηνεκές ομοιότροπη ασθένεια
Απαράλλαχτα ίδιες οι νύχτες ανονείρευτες
και οι μέρες αφόρητα εργοστάσια κανόνων
Κατεδαφίσεις σκέψεων με αντιπαροχή
και ποσοστό διαπραγματεύσιμο

Δεν τον ένοιαζε στ’ αλήθεια η κόλαση
μόνο πίνακες έφτιαχνε μ’ άραχλες σκέψεις
και τους κοίταζε χαμογελώντας επίμονα
καθισμένος στην άκρη του κήπου
Όσο ακόμη του επέτρεπε
ο γαιοσκώληκας
που χαμογελούσε περιπαικτικά
δαγκώνοντας ελαφρά το παπούτσι του.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Λόγου χάριν
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 22:49:22
Στέλλα Γεωργιάδου, Λόγου χάριν

Παρακινδυνευμένη
η έκφραση
«διά της ποιήσεως»

Σε άμεση αντίδραση τα μάτια
Συνδαιτημόνες περιωπής
τα αισθήματα
σε παραπέμπουν
στη μεγάλη κρίση
σε αναμένουν στη στροφή
Υποθηκοφύλακες και θεσμοθέτες
Άγιοι και σοφιστές

Εκεί ακριβώς που πέφτεις

Πλημμέλημα
η κριτική αποφασίζει
εκδικάζοντας τα μέσα

Μην προτρέχεις των σφαλμάτων
ουδόλως σε αγάπησε η ποίηση
επιδερμικά και φευγαλέα
τα αγγίγματά της

Πάντα εσύ ενεός της
μοναχικός
κι απρόσκλητος

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ομηρία
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 22:52:12
Στέλλα Γεωργιάδου, Ομηρία

Μη με κοιτάς
βαδίζω πλάι στον γκρεμό
Υπάρχω μόνο
γιατί ετούτος ο χαμός
θέλει ένα πρόσωπο
για να ξεδίνει η θλίψη
στους περιπάτους του απογεύματος

Ομήρους κρατώ
το ποίημα και το όνειρο
και δε φοβάμαι
Τους ανταλλάσσω πάραυτα
ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω

Το άρωμα της προσμονής
ίσως και το κορμί σου

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Επικίνδυνες μαγειρικές
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 22:55:06
Στέλλα Γεωργιάδου, Επικίνδυνες μαγειρικές

Έτσι τον αισθανότανε
Ένα τεράστιο κρεμμύδι
Μια ελάχιστη καρδιά
κλεισμένη
σε χιλιάδες πανωφόρια
Αυθεντικός στη γεύση
με αψάδα και οξύτητα στο βλέμμα
δύσοσμος εν βρασμώ
Και πόσο να γλυκαίνει
στο λάδι τσιτσιρίζοντας
Στο λάδι
το δικό της

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Πουλήσαμε φτηνά
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:02:06
Στέλλα Γεωργιάδου, Πουλήσαμε φτηνά

Φτηνά ξενοδοχεία υπόδουλων αισθήσεων
ταγμένα σε μυσταγωγίες άγονου έρωτα
και βιαστικών συναλλαγών
Καρδιές στα όρια της ταπείνωσης
Υδραυλικά που στάζουν εμμονές
Υπόηχα λαχανιάσματα
σ’ έναν πνιχτό υγρό αέρα
κορεσμένων αντοχών

(Μια σύσπαση της μήτρας
δεν είναι ικανή
να εξαλείψει την οσμή της παρακμής)

Φτηνά και ξεπεσμένα και τα δάκρυά μου
αποδημούνε σε στιγμές αφρώδους μνήμης
Νοσούν στην τόση ζέστη χειμωνιάτικα
Φεύγω –πρέπει σου λέω– φεύγω
οι αυταπάτες έληξαν
οι ελπίδες δεν τη βγάζουν

Κοίταξε πώς με κουρελιάζω
Ασχημονώ
και καταλύεται το τελευταίο έαρ
(Μια σε κρίνω μια σε θαυμάζω
τέτοιο κουκούλωμα που κάνεις στην ντροπή!)
Υστερική κραυγή η σιγή μου
Δεν ακούς;

Ω πάνσοφη ουδετερότητα
να είχα τη γαλήνη σου ή την αποδοχή σου
Τη φτήνια μου να ντύσω μ’ εγκαρτέρηση
Να μεταμορφωθώ σε πρόχειρο συμβάν
ενός μυθιστορήματος διακοπών
που το πετάει κανείς πριν επιστρέψει

Πουλήσαμε φτηνά ό,τι κι αν πεις

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ίζημα
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:05:04
Στέλλα Γεωργιάδου, Ίζημα

Χλωμό το στόμα του πρωινού
Όλη τη νύχτα φύσαγε βοριάς
και σκόρπιζε τις στάχτες
απ’ τα κορμιά
που παίξανε με τη φωτιά
και κάηκαν
στου αγριεμένου πόθου το κρεβάτι
Τώρα
ένας παγωμένος ήλιος
φωτίζει το δωμάτιο

Η πίκρα του καφέ ομολογεί
πως άνοιξη δεν ήταν

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Άρνηση
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:09:54
Στέλλα Γεωργιάδου, Άρνηση

Καμιά συγγνώμη δεν ήταν τόσο ύπουλη
όσο η ειλικρινής σου μεταμέλεια

Να φύγεις πρόσταζαν τα μάτια μου
όταν τα χέρια μου ολόγυρά σου απίθωναν
μαρτυρικές σιωπές
Με κατρακύλησες ξανά στην άνοιξη
αιμόφυρτη να μαζεύω ήλιο

Όχι δεν συγχωρώ το βλέμμα αυτό της προσμονής
ανάμεσα στις εμμονές του Μάη
Του Μάη που ξερίζωνε γενέθλιους φόβους
κι έχτιζε υπέρλαμπρες ανατολές
για να θυμάμαι

Να φύγεις! Είχα πολλή αγάπη μέσα μου
μα πέτρωσε
στης απουσίας σου το μεσουράνημα
και με συνθλίβει
Οι αποφάσεις κόπιασαν πολύ
για να ’ρθουν ως την πόρτα μου
Σκληρός ο ναύλος

Τώρα με περιφρόνηση
την ύπαρξή μου απο-
σύρω απ’ τα κατάστιχα
των λιγοστών πιθανοτήτων σου
Στις στάχτες
η ελπίδα μου κουρνιάζει.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Δίνες των αριθμών
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:22:26
Στέλλα Γεωργιάδου, Δίνες των αριθμών

Οδύνες παροιμιώδους ολιγωρίας
στοιχειώνουν την αειθαλή μου πραγματικότητα
Άρπυιες κατατρέχουν τις παιδικές μου απώλειες
στα κολαστήρια των χαμένων ευκαιριών
Κι όμως
οι ανταρσίες των εύπιστων κυττάρων της παρόρμησης
θεραπεύουν τα συνήθη ψυχογενή κατάγματα

Κάπως έτσι
επιπλέω στην αθωότητα των αριθμών
Με θέλγουν οι άρρητοι
Παρουσιάζουν μια σαφήνεια
ολωσδιόλου απροσδιόριστη
αφόρητα εσωτερική
Από το έσχατο στο άπειρο
τονίζουν το μοναδικό του μοναχικού

Κι ύστερα
από άτομο γίνομαι μάζα
από αριθμός ποσοστό
από δείγμα στατιστική
Μια αιωρούμενη πραγματικότητα
που ποτέ δε θ’ αγγίξω

Ρεύμα θερμού αέρα
εκτοξεύομαι απ’ τις καμινάδες
και λικνίζομαι κοροϊδευτικά
πάνω από τις ανούσιες πληροφορίες
που απειλούν τη σκέψη με εξόντωση

Ο επόμενος σταθμός
στη γοητεία του μηδενός
Κατεβαίνω

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ανακοίνωση
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:24:53
Στέλλα Γεωργιάδου, Ανακοίνωση

του μικρού μας Γιάννη

Χάθηκε παιδί
με mountain bike
γαλάζιο αδιάβροχο
και κόκκινο καπέλο

Παρακαλείται ο ευρών
να το αφήσει ήσυχο

Είναι
εις γνώσιν των συνεπειών
κι έχει δρόμο πολύ
ως το βουνό του

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ερήμην λόγου
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:27:03
Στέλλα Γεωργιάδου, Ερήμην λόγου

Γελούσες
Η ηχώ σου
τεντώνονταν νωχελικά
άλλαζε στάση
διάρκεια χρώματα
και βολευόταν
στο αριστερό μου μυοκάρδιο

Στη σιωπή
του καινούριου μου κόσμου
ο απόηχός σου
γιατί
σε καμιά νύχτα μου
δεν βρήκε θέση;

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ενοχές
Post by: wings on 22 Mar, 2017, 23:35:49
Στέλλα Γεωργιάδου, Ενοχές

Φταίω
και το ’ξερα από νωρίς
Από τη μέρα
που τα πουλιά τραγούδησαν τον έρωτα
κι εγώ τα πρόσβαλα
μιμούμενη τους ήχους τους

Αλλά κι εγώ
τον έρωτα ήθελα να υμνήσω
Αυτόν τον νεανία τον παράφορο αλαζόνα
που υπνωτίζει την πραγματικότητα
βυθίζοντας σε λήθαργο
κάθε εχέφρονα απόσταση
κάθε αίσθηση κινδύνου

Φταίω, μάτια μου
που δεν παρέκαμψα τις εντολές του ενστίκτου
που νόμισα πως είναι παντοδύναμη
των αισθημάτων μου η δριμύτητα
να παρασύρει και τον τόπο και τον χρόνο
–το αντίξοο πάνω απ’ όλα–
και να αποδημήσει μαζί με τα πουλιά
στους τροπικούς του ανέφικτου
χωρίς κανένα κόστος δίχως τραύματα

Φταίω και που περιφρόνησα
τους οιωνούς των τρωτών ημερών
τους δισταγμούς ενός σοφού σηματοδότη
που δεν μου έδινε καμιά προτεραιότητα

Αχ βιαστική που είναι η νιότη
Αχ θαρρετή που είναι η βιασύνη
Κι αγύριστο αχ κεφάλι που ’ν’ το θάρρος

Προτάσσει το γυμνό του στήθος
να προστατέψει μια νεόδμητη περιοχή ονείρων
από τη διαβρωτική συνήθεια

Δες τώρα πού κατάντησε
Διαπραγματευτής μιας απουσίας
κι ενός έρωτα θανάσιμα τραυματισμένου
έρμαιο στην κυριαρχία του εφικτού

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Συναστρίες
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:14:24
Στέλλα Γεωργιάδου, Συναστρίες

στην λογοτεχνική συντροφιά
εκείνων των ημερών


Θα τους λέγατε χαρούμενη συντροφιά
ίσως και να τους λέγατε λιγάκι βαρεμένους
(απ’ τον αέρα του βουνού;)
Σίγουρα μοιάζανε τύποι ιδιόρρυθμοι
Αντί για βότσαλα
λέξεις κλωθογυρνούν στο στόμα τους
να καθαρίσει ο ήχος
κι ατόφιο να προβάλλει
το βουητό των ρυακιών
το θρόισμα των φύλλων
το φτεροκόπημα απ’ των πουλιών το ξάφνιασμα

Ο καθένας τους κουβαλά και μιαν έρημο
μια γραφίδα ακατέργαστα όνειρα
κι έναν δρόμο με υπόγειες χαράξεις
Όλοι μαζί συνθέτουν τη στιγμιαία όαση
και πλημμυρίζει πράσινο αλλότροπο
ζεστό γαλάζιο ρέον φως

Εκρήξεις γέλιου
στα ποτήρια που υψώνονται
Ο πύργος δραπετεύει απ’ τη σκακιέρα
Ο φιλόσοφος επιμένει κυνικός
Η βασίλισσα πετά το διάδημα καθώς
το βουνό ολισθαίνει στη θάλασσα
Οι καλεσμένοι –επίτηδες– αφήνουν αιωρούμενα
μικρά ψήγματα ψυχής
υπόμνηση στο γυρισμό Κενταύρων κι Αμαζόνων

Στο Πήλιο
Ιούλιος του δυο χιλιάδες έντεκα
κάτι ανερμήνευτο συνέβη
Ίσως –καταπώς λέν’ οι αλχημιστές–
ήρθαν σε σύζευξη τ’ αστέρια.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Εις μνήμην
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:18:08
Στέλλα Γεωργιάδου, Εις μνήμην

Μόσχου Δαρβούδη

Σ’ εκείνη την παλιά φωτογραφία
μετανάστευσες
πάντα νέος
πάντα μόνος
Με σάρκα
από ιλουστρασιόν χαρτί
και οστά της αναπόλησης

Βρέχει
κι ο χρόνος σου λιμνάζει

Στην άφθαρτη νιότη
ανάβω πότε-πότε ένα κερί
όχι από νοσταλγία

μόνο εις μνήμην των στιγμών
που δεν σε γέρασαν

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Εραστής της ζωής
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:22:46
Στέλλα Γεωργιάδου, Εραστής της ζωής

στη μνήμη του παππού Μιχάλη

Σα να τον βλέπω
Χαμογελαστός πάντα καλοδιάθετος
γερμένος πλάι με το ποτήρι στο χέρι
στο ντιβανάκι της παλιάς μας σάγιας
–την γκρέμισαν πάει κι αυτή–
να διηγείται ιστορίες του κρασιού
και του μεγάλου πολέμου
Δεκατρία κουτσούβελα εμείς
κι όλο θέλαμε
λίγο κρασί απ’ το δικό του
και
«κυρα-Μαρία τα παιδιά πεινάνε»
Αχνιστοί κεφτέδες
ιστορίες του κρασιού
Το αμπέλι έπλεκε στα μαλλιά μας
ο πόλεμος στους φόβους μας
Ο παππούς ξόρκιζε φαντάσματα
Με το ποτήρι τον επίλογο
το χέρι του έγραψε

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Ο χειρότερος φόβος
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:25:42
Στέλλα Γεωργιάδου, Ο χειρότερος φόβος

Τώρα αδερφέ μου
που σωπάσανε οι λέξεις
που οι σκιές έγιναν
ένα με τη νύχτα
τώρα που οι πράξεις
δεν έχουν άλλη αξία
παρά
την κίνηση του ωροδείκτη

Τώρα να μου πεις
τι περισσότερο φοβάσαι
ν’ αντικρίσεις

Στους εφιάλτες των μοναχικών
ο θάνατος
δεν είναι πάντα
ο χειρότερος φόβος

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Λόγια του βυθού
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:28:59
Στέλλα Γεωργιάδου, Λόγια του βυθού

Είμαι ένας ελάχιστος δέκτης
καλών και κακών
σημάτων άγνωστης προέλευσης

Απορροφώ και γεμίζω
γεμίζω και σταλάζω
θλίψη και όνειρα
πόνο και ηδονή
πίκρα κι αγάπη

Το έρμα της καρδιάς μου
αντηχεί φωνές
αίμα
που το πίνουν αχόρταγα

Εγώ το δειλό σφουγγάρι
σε βράχο αγκιστρωμένο
ακίνητο
συλλέκτης αγαθών
στο πέρασμα του χρόνου
και της θάλασσας

μια μέρα θα σωπάσω

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Δι' ευχών
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:31:38
Στέλλα Γεωργιάδου, Δι’ ευχών

Δι’ ευχών και σήμερον
εξέπνευσεν η μέρα του ανθρώπου
καταδιώκοντας το υφέρπον άλγος
εντέχνως εξοικίζοντάς το
πέραν των συναισθητικών ορίων του

Νοησιαρχία
απεφάνθη ο δειλός
ο δόκιμος τρόπος του ζην
και παρέθεσε την καρδιά του
για δείπνο

Δι’ ευχών κι απωλέσθη
ο άνθρωπος

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Σπειράματα
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:37:00
Στέλλα Γεωργιάδου, Σπειράματα

Ρίμα το κρίμα με τον θυμό
δεν κάνει∙ σφιχτό στεφάνι
σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός
να κρέμεται απ’ το ταβάνι.

Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά
λαγοκοιμάται∙ δε θυμάται
ποιος είν’ εδώ. Κλαίει γοερά
και μια παντιέρα συλλογάται.

Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια
ψαχουλευτά να δραπετεύω
απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω
απελπισίες παροδικές να ημερεύω
με λέξεις χάδια.

Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη
αναστενάζει και χειμωνιάζει
σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη
τον συριγμό που σε χλευάζει.

Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα
αχ πώς χορεύει∙ σα να γυρεύει
ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα
και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.

Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια
Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι
και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι
ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει
σ’ ονειροδρόμια.

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
Title: Στέλλα Γεωργιάδου, Θάνατος ήταν και πέρασε
Post by: wings on 23 Mar, 2017, 13:43:16
Στέλλα Γεωργιάδου, Θάνατος ήταν και πέρασε

Ετοιμάζεται συννεφιά να κατέλθει
Επιτέλους γνώριμα τα εδάφη
Είδες που στα ’λεγα ήλιε μου
Δεν κάνουν όνειρα στη μέση του χειμώνα
Δεν τριγυρίζουν έτσι οι εύθραυστες στιγμές
ξέντυτες ανοχύρωτες στην κάθε ανάγκη
που σου χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα
Θάνατος ήρθε και πέρασε

Τι να περισώσεις από έναν θάνατο;
Βρέχει ανοίγεις το ραδιόφωνο
και ταξιδεύεις
People are strange
Ω ναι εκείνες οι τρύπιες ώρες
που άφηναν στάλες αναμονής
να κυλούν στα τζάμια
κι ονόμαζαν την άγνοια αρετή
κι ελπίδα την επιθυμία

Μεγάλωσα πολύ ήλιε μου
για να σου επιτρέπω να βαφτίζεις
τον ουρανό πατρίδα
τον άνεμο ταξίδι
τα δάκρυα βροχή
και την ανάγκη έρωτα

Κι αν από κάθε αφανισμό φτάνεις λιγότερος
είσαι ακόμα αρκετός για να χωρέσεις
πολλαπλούς θανάτους ήλιε μου
Έχεις πολλά ακόμα
να κερδίσεις και να χάσεις
Μόνο μην είσαι πρόωρα αισιόδοξος
και πρόσκαιρα ανοιξιάτικος
γιατί καμιά μου θλίψη δεν σε αθωώνει
ούτε σε κάνει πιο υπαρκτό από άλλους
ομότιμους θανάτους

Θάνατος ήσουν και πέρασες

Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)