Σοφία Στρέζου, Πρόσωπο με πρόσωπο
Πρόσωπο βαμμένο,
μαύρα μάτια, ψεύτικες βλεφαρίδες,
σπαραχτικά χαμόγελα∙
μορφάζει το πρόσωπο
απ’ το αβέβαιο της φαντασίας,
τριγυρίζει σε φανταστικά φώτα αγάπης∙
το στήθος γυμνό, ένα πρότυπο,
κι εσύ ν’ ακολουθείς σύνδρομα φροϋδικά.
Ναι, κάποτε θα πάψει και για τους δυο
ο πανικός του χρόνου,
η συμπλοκή με την αμφιβολία
κι η πίστη
στους χρησμούς απατεώνων και μάντηδων
αδικαιολόγητη θα ’ναι:
η ζωή, η ηδονή, ο θάνατος;
Όλα βουβά και άηχα
κομμάτια στον αέρα,
κι η μέρα, η νύχτα, στήριγμα
σε λαμπερά ή λιγότερο λαμπερά
εξαϋλωμένα χρώματα,
με την αναζήτηση να καλπάζει
σε έρημα τοπία
που εκδικούνται πίκρες
μες στο σκοτάδι∙
μες στο σκοτάδι
ένα ακόμα θύμα της νύχτας,
ακινητοποιείται το κορμί,
γίνεται παιχνίδι στα χέρια του θύτη∙
αλήθεια τι μπορεί να σου δώσει ο άνεμος
που δεν μπορώ να σου δώσω εγώ;
Τούτος ο πάγος δεν λέει να λιώσει,
κι η μνήμη ένας ανώφελος θάνατος.
... Ίσως κάποτε συναντηθούμε
στον αστερισμό του Ωρίωνα
φορτωμένοι με αόριστες θλίψεις
με αιωρούμενα συναισθήματα
λίγο πριν... τη βέβαιη πτώση μας.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987)
