Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
4. Η επιστροφή του ασώτου

Όμως ο άσωτος δεν γύρισε ποτέ
και μείναν τα γιορταστικά τραπέζια
και οι θρίαμβοι
για την επιστροφή
την μεγαλοθυμία
την επαναφορά
στην αιώνια τάξη πραγμάτων.

Ένας αόρατος γελωτοποιός
τους σκοτεινούς καθρέφτες του ετοίμαζε
πίσω απ’ τον χρόνο.

Όμως ο άσωτος δεν γύρισε ποτέ
και πάγωσαν τα ακριβά εδέσματα
και τα κρασιά τα σπάνια χαλάσαν
κι οι καλεσμένοι αποκοιμήθηκαν
σε αιώνες σιωπής
και τα άλογά τους γέρασαν
κάτω απ’ τους ίσκιους
ένα πυκνό δάσος σκέπασε
τις σαπισμένες φωνές.

Αγριότοπος, είπε ο ανοιξιάτικος κυνηγός
κοιτάζοντας ένα σκελετωμένο ζώο
στις παγίδες.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
5. Το πάρτι του Λαζάρου

Το ίδιο βράδυ
που αναστήθηκε ο Λάζαρος
έφτασαν μεταξύ των άλλων
και οι πιστωτές του
την ώρα που γιορταστικά εδέσματα
και διαλεχτά κρασιά
σερβίρονταν από ωραίες δούλες.

Τότε μίλησε ο νεότερος
πρέπει να πουληθεί το σπίτι, είπε,
να πάρει ο καθένας το μερίδιό του
κι ένας άλλος με βυσσινή χιτώνα
μίλησε για τους τόκους
και την ακρίβεια του λαδιού
και του αγοραίου έρωτα
κι άλλοι φώναζαν και χειρονομούσανε
ώσπου σηκώθηκε αέρας
και σκορπίσανε.

Μόνο ο Λάζαρος
έπλενε τα χέρια του αμίλητος
μια γριά δούλα τα κόκαλα των λέξεων
σκούπιζε απ’ τα πιάτα.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
6. Το μυστικό του Λαζάρου

Οι βροχές είναι τα δάκρυα των αγγέλων,
μας έλεγε ο Λάζαρος
σκύβοντας σκεφτικός στον νιπτήρα
για να ξεπλυθεί.

Στρώματα λιωμένων αισθημάτων
συνθέτουν το χώμα
αόρατα δίχτυα από ελπίδες
ταξιδεύουν στον ουρανό.

Κι αλήθεια
ποτέ του δεν μας μίλησε ο Λάζαρος
για όσα είδε κι άκουσε
στον Κάτω Κόσμο.

Μόνο καμιά φορά τα βράδια
ανάβοντας εκείνο το κιτρινισμένο φως
στο πορτατίφ
ξερίζωνε ένα μαύρο λουλούδι
από το στήθος του
και το ακουμπούσε στο τραπέζι.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Της Βίβλου
 
7. Μανιφέστο

Οι παραγωγικές σχέσεις
οι παραγωγικές δυνάμεις
οι τρόποι παραγωγής
οι τρόποι ν’ αλλάζεις συμπεράσματα
να συσκοτίζεις τις αιτίες
γιατί λόγου χάρη ένας ήσυχος περίπατος
κοντά στη θάλασσα
πρέπει να γίνει ο τελικός στόχος
κάθε ανατροπής
κι η αγάπη να υποκαταστήσει
κάθε άλλη αιτία.

Α, όλα τα τριαντάφυλλα της σκέψης μας
κάποτε θα ανθίσουν
μέσα σε κήπους μυστικούς αυτής της πόλης
θα δείξουν τον δρόμο των μαρτύρων της
στα αρχαία εργοτάξια
και στις βιοτεχνίες της δυτικής πλευράς
έστω κι έτσι
ν’ ακούσω για τελευταία φορά
να μου διηγείσαι
την ιστορία εκείνου του σπορέα
που σκόρπισε τους σπόρους του
στις πέτρες ένα απόβραδο
και χάθηκε.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο ελέφας των πόλεων
 
Το μίσος είναι ένας ελέφας από σκόνη.

Τις Κυριακές τον κουβαλούν
στα Λούνα Παρκ
άνθρωποι ντυμένοι στο χρώμα των κτηρίων
γελωτοποιοί και θηριοδαμαστές
δαμάζουν τον ελέφαντα
σε γλώσσες κραυγαλέες
περνούν μαζί του απ’ την τρύπα μιας βελόνας
μύστες μιας άγνωστης και σκοτεινής παραβολής
κι ύστερα σκεπάζουν με τη σκόνη του την πόλη
κοντά στη θάλασσα.

Το μίσος είναι ένας ελέφας που βρυχάται
πίσω απ’ τις λέξεις.
Η σκόνη του δυσκολεύει την εκφορά τους
τους τρυφερούς περιπάτους του Νοέμβρη
δημιουργεί συσκότιση στα αισθήματα
στους νικηφόρους κήπους της αγάπης
κι άλλοτε γίνεται χνούδι
μιας εφηβείας μακρινής.

Γι’ αυτό και οι άνθρωποι
φοβούνται τον ελέφαντα
και κάποτε μ’ ένα τους δάκρυ
τον σκοτώνουν.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Λήδα
 
Ερωτευμένη μ’ έναν κύκνο
να γυρνάς
μέσα στη νοτισμένη νύχτα.

Η μνήμη έχει προηγηθεί των ημερολογίων
η μνήμη έχει διασαλευτεί στον χαρτοπόλεμο
το αίμα των τραυματισμένων ήταν λευκό
οι κραυγές τους άγραφες σελίδες στα βιβλία
τώρα το αίμα των μοναχικών ανθρώπων
βάφει το φεγγάρι
τώρα η ποίηση η μόνη ανάμνηση
που απέμεινε.

Κοίταζες έναν χλωμό κύκνο
κάτω απ’ τις φυλλωσιές
στα νερά μιας λίμνης
που παλιά ήταν γυναίκα,
τη λέγαν Λήδα
ή μιας άλλης λίμνης ζωγραφισμένης
σ’ εκείνα τα χαμένα παιδικά σκαλιστά
με λίγη χρυσόσκονη στα δάχτυλα
κι ένα μαύρο φεγγάρι
που ’φεγγε στα ρούχα.

Σ’ ορκίζομαι
στη σκόνη των βιβλίων που διαβάστηκαν
στις ημερομηνίες που χαθήκαν
σ’ όσα θα φύγουν
αφήνοντας μέσα μας
το πέταγμα των φτερών.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η βασίλισσα του Χιονιού
 
Το γυαλί χαράζει τις καρδιές των ανθρώπων
ραγίζουν οι λίμνες
τα σιωπηλά νερά
σκίζονται οι θάλασσες
φαίνονται τα ναυάγια
ο ουρανός βγάζει έναν βαθύ στεναγμό.

Στις παγωμένες τούντρες
υπάρχει ακόμα εκείνο το παιδί του βορρά
το λένε Τέλος
προσπαθεί να γράψει με κομμάτια γυαλιού
τ’ όνομά του
μα δεν το θυμάται.

Φύσηξε απόψε ένας ψυχρός αέρας
απ’ όλους τους χειμώνες
κι έφερε τα μάτια του ως εδώ
έφερε και το μικρό του έλκηθρο σπασμένο
το τελευταίο του φόρεμα σαθρό.

Πώς να σου δείξω
στα χρώματα του γυαλιού
μια νεκρή βασίλισσα ελπίδα
πώς να σε σφίξω
στα θρύψαλα του παραμυθιού.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ιούνιος 1988
 
Θυμάσαι;
Ένα βράδυ ταξιδέψαμε
μ’ ένα μικρό καΐκι στο βάθος των ματιών μας.
Δεν είχε πλοία εκείνη η θάλασσα
δεν είχε παραλλήλους
παρά μονάχα σκοτωμένους γλάρους στον ορίζοντα
ζεστούς ανέμους που γυρίζαν τις πυξίδες
και παραλίες που θρυμματίζονταν στο βλέμμα μας.

Γράφω
για να κρατήσω τον καιρό
για να κρατήσω την ομίχλη
πάνω από τη θάλασσα
όπως τα βλέφαρα πάνω απ’ τον ύπνο
μην τύχει και ξυπνήσουν οι πνιγμένοι
που κατοικούνε κάτω απ’ το νερό.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Σε χαμηλό τόνο
 
Κάθε ταξίδι
έχει το δικό του άρωμα
και κάθε πρόσωπο το αίνιγμά του
κι εγώ ξοδεύοντας τα εύρετρα
της δικής σου μορφής
στην πολύχρονη αρρώστια της ποίησης
στα στιλπνά χειρουργεία του έρωτα.
Οι ήρωές μας λοβοτομημένοι
είδωλα που σαπίσαν
στις κρυφές αποθήκες του αιώνα μας.

Κοίτα τώρα τι μένει
πίσω από τούτες τις λίγες γραμμές
πίσω από τούτα τα λίγα αισθήματα
τα μακρινά κι ανάπηρα φώτα της χίμαιρας
και στο βάθος
τα κοπάδια των λύκων
που διασχίζουν σιωπηλά τις καρδιές μας.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αναγνώριση
 
Φυσάει η γύρη των αιώνων
απ’ τα παλιά έγγραφα.

Πόλεις χωρίς ονόματα
με σύνορα από σκόνη και πανώλη.

Κάπου το έχω ξαναδεί
αυτό το πρόσωπο
σε πιστοποιητικά χωρίς μετάφραση
σε πληθυσμούς χωρίς φωτογραφίες
σε πολιτείες που χάθηκαν σε πυρκαγιές
κάτω απ’ το παγερό φεγγάρι
των ιστοριογράφων.

Αλυσοδεμένες θάλασσες τα μάτια σου
άγνωστα πληρώματα
που ’φεραν αρρώστιες.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Παλινόρθωση
 
Στον ασιατικό τρόπο παραγωγής
οι πόλεις ήταν απλώς ένα πριγκιπικό ενδιαίτημα
έτσι και τούτο το φθινόπωρο
είναι ένα ανάκτορο δικό σου
χτισμένο με ομίχλες και κατακλυσμούς
με το χρυσάφι των πεσμένων φύλλων.

Η βασιλεία σου, μια παλινόρθωση
γεμάτη έρημες θάλασσες
και περιπάτους σε χάρτες μελαγχολικούς
χωρίς ονόματα πόλεων
μόνο με τις πορείες των αποδημητικών πουλιών
και τα υγρά νεκροτομεία του Οκτώβρη.

Α, ένα αγκάθι του ήλιου
μπλεγμένο στα μαλλιά σου!

Στο βάθος των πραγμάτων, έλεγες,
υπάρχει η άλλη τους πλευρά
εκεί είναι πάντα μεσάνυχτα
δεν έχει εποχές
εκεί τα είδωλά μας κινούνται αθόρυβα
κάτω από ένα χαλασμένο φεγγάρι.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Θέρετρα 1985
 
Περαία – Μπαξές – Αγία Τριάδα
χώρες των παιδικών μου χρόνων σιωπηλές
ζωγραφισμένες με ξυλομπογιές κοντά στη θάλασσα
δίχως σκιές
μες σε τετράδια εικοσάφυλλα, λιωμένα.

Μέρες χωρίς ορίζοντα
μόνο μια σκοτεινή γραμμή
να οδηγεί τα λεωφορεία
κατάμεστα από νεκρούς κολυμβητές
ανάμεσα από δεκαετίες της πόλης
που χαθήκαν
κι έρημα κτήρια, δίχως χαραμάδες.

Εκείνος ο πνιγμένος φωτογράφος
φώναζε αργά τις νύχτες του Αυγούστου
στη γυναίκα του
να βγάλει τις φωτογραφίες των γάμων τους
από τη θάλασσα.

Περαία – Μπαξέ Τσιφλίκ – Αγία Τριάδα
θυμάσαι;
Ήταν πιο ανάλαφρα τα χέρια μας
στην καταχνιά.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το μάρμαρο του φιδιού
 
Την ώρα που η υπηρέτριά μας η Μοργκάνα
σκουπίζει στο κρυφό μέρος του σπιτιού
κι οι καλεσμένοι μας κοιμούνται
σε βαθύ κι ανεξιχνίαστο ύπνο
και τα άλογά τους έχουν μαρμαρώσει
ταϊσμένα στην αυλή
κάποιος ανάβει ένα σπίρτο
και τότε φαίνεται η μυστική πλευρά
σε όλα αυτά.

Πίσω απ’ τα σπίτια φαίνονται
τα σπίτια που γκρεμίστηκαν
πίσω απ’ τα πρόσωπα
τα άλλα πρόσωπα που χαθήκαν
πίσω απ’ όσα μας χωρίζουν
ένα νωχελικό τουρκάκι
παίζει πότε πότε με τα κότσια του.

Yilian Mermer*
φώναζε αλαφιασμένη η Μοργκάνα
ποιος πείραξε το μάρμαρο του φιδιού;

* Ονομασία πλατείας στην Πάνω Πόλη που δεν υπάρχει πια. Σημαίνει το Μάρμαρο του Φιδιού.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ινκαντάδας
 
Καθώς ο μήνας Μάρτης
φυσάει στις κρυφές αυλές
και ανάβουν τα λιωμένα τους λυχνάρια
οι Τουρκάλες
βλέπω καμιά φορά τις Μαγεμένες*
να περνούν
να σμίγουν με το πλήθος στην Καμάρα
και να χάνονται.

Τότε ραγίζουν γύρω μου οι κρυψώνες
και διακρίνω
τα πρόσωπα των φωτογραφιών θαμμένα
πλάι σ’ αγάλματα αλλόγλωσσα
σε κήπους κρεμαστούς
κοντά στα κάστρα.

Ο Εβραίος που κοιμάται στη σκιά μας
ξυπνάει τότε και λέει στη γυναίκα του
– τα δάκρυά μου
πού τα έκρυψες Ραχήλ;

* Μαγεμένες ή Incantadas: Αγάλματα που βρέθηκαν στην αυλή ενός εβραϊκού σπιτιού στη Θεσσαλονίκη.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η προφητεία της βροχής
 
Έβρεχε συνεχώς απ’ το πρωί
τρία καμένα εικονίσματα
φώναζαν ανάμεσα απ’ τα σύννεφα.

Προσέξτε
η βροχή θα πάρει τον σπόρο μακριά
δεν θα ανθήσει φέτος ούτε ένας νεκρός
σ’ αυτή τη νοτισμένη περιφορά των εποχών
δεν θα σωθεί ούτε ένας σκοτωμένος
σε τούτη την υγρή λιτανεία των ψευδαισθήσεων
κι ο δεύτερος θάνατος θα είναι δυσκολότερος.

Ύστερα οι φωνές τους γίνονταν
εύθραυστες κλωστές
πένθιμα μικρά ουράνια τόξα
στην αθέατη πλευρά του ουρανού.

Ένας μαύρος καθρέφτης
έπλεε μέσα στη βροχή.

Έβρεχε συνεχώς απ’ το πρωί.
 
Από τη συλλογή Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990)