Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 11 Oct, 2018, 21:52:00

Title: Ιωάννης Τσιουράκης
Post by: wings on 11 Oct, 2018, 21:52:00
Ιωάννης Τσιουράκης

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/09/tsiourakis.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: η σελίδα του ποιητή στο Facebook (https://www.facebook.com/profile.php?id=1107061625)]

Γεννήθηκε το 1976 στο Koersel, μια μικρή πόλη στην επαρχεία της Λιμβουργίας, στη Φλάνδρα του Βελγίου. Ήταν ακόμη πολύ μικρός όταν η οικογένειά του επέστρεψε στην Ελλάδα. Μεγάλωσε στη πόλη της Θεσσαλονίκης όπου και έζησε μέχρι το 2000 για να επιστρέψει και πάλι το 2006. Στα χρόνια της απουσίας του έζησε στην Κομοτηνή και τη Σάμο. Από το 1999 ποιήματά του δημοσιεύονται σε έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και στο Ίντερνετ. Έχει γράψει και τραγούδια για το παιδικό θέατρο. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα.

Το ιστολόγιο του ποιητή: Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (http://www.hxosplagiosmonos.blogspot.com)

Ποιητικές συλλογές:
«Ήχος Πλάγιος. Μόνος...», εκδ. Μπαρτζουλιάνος, Αθήνα, 2008
«Στον χτύπο επάνω της καρδιάς», Θεσσαλονίκη, 2010
«Αίθουσα αναμονής – Εισιτήρια», Θεσσαλονίκη, 2010
«Υποσχέσεις του Φθινοπώρου», Θεσσαλονίκη, 2010
«Ήχος Πλάγιος. Μόνος... γραφή δεύτερη», Θεσσαλονίκη, 2010
«Δρόμοι παλιοί», Θεσσαλονίκη, 2011
«Δρομολόγια τρένων», Θεσσαλονίκη, 2011
«Οι άνεμοι του καλοκαιριού», Θεσσαλονίκη, 2011
«Οι νύχτες με σένα», Θεσσαλονίκη, 2011

Πεζογραφία:
«Τα γράμματα της Υβόννης» (νουβέλα), εκδ. Δρόμων, 2010

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Όμορφα και χαμηλά τα σπίτια
Post by: wings on 11 Oct, 2018, 22:06:16
Ιωάννης Τσιουράκης, Όμορφα και χαμηλά τα σπίτια

Το πέλαγο τ’ αγριεμένο στα στήθη οδηγεί τα βήματά μου σ’ έν’ άγνωστο προορισμό.
Κοιτάζοντας μονάχα τα ίχνη καταλαβαίνεις το πώς το γιατί και το πού.
Είχα χρόνια πολλά να νιώσω το άγγιγμα της βροχής Σεπτέμβρη μήνα, μούσκεψε η ψυχή μου μα δε μαλάκωσε.
Ψάχνει ακόμα στους δρόμους να φύγει, απ’ ανάγκη, ίσως και για να κρυφτεί.
Όπου βρεθώ πια ζητώ τη φυγή.
Όταν δεν έχεις λόγους επιστροφής ή λόγους παραμονής σ’ έναν τόπο δεν πρέπει να μένεις μα κι αν φύγεις δεν πρέπει να επιστρέφεις.
Ξένη πόλη είναι τώρα τούτη η πόλη, με ξέχασε όπως την ξέχασα κι εγώ.
Το μόνο που μοιάζει ακόμα οικείο είναι η βόλτα δίπλα στη θάλασσα μόνο που κι αυτό πονάει, στα δέκα μέτρα στέκουμαι μακριά και την κοιτάζω.
Θυμούμαι την καθημερινή περαντζάδα δίπλα στη θάλασσα στο νησί, άρωμα θαλασσινό κι όνειρα π’ απλώνονταν στα κύματα.
Φεύγοντας από εδώ τίποτε δεν μνημόνευσα, τίποτε δεν πεθύμησα σα να μην έζησα μήτε μια στιγμή, σα να μη μ’ έβγαλε ποτέ ένα δρομολόγιο περαστικό μ’ αυτοκίνητο ή τρένο.
Είχα χρόνια πολλά να περπατήσω στους δρόμους που κάποτε βάδιζα καθημερινά –δεν τους αγάπησα, δεν τους πεθύμησα– ξέχασαν κι αυτοί τα βήματά μου.
Ονειρεύτηκα του νησιού τα σοκάκια, τα βροχερά σαρανταήμερα, τα σιωπηλά βράδια, τα βράδια με τεκίλα και κρασί...
Είπα να κλέψω λιγάκι απ’ το χώμα του να ’χω μαζί, πήρα μόνο αναμνήσεις κοντά κι ενοχές.
Πολλές ενοχές...
Πήρα τ’ αρώματα των λουλουδιών, της ρίγανης στη Μουρτιά, του νερού τον ήχο στο Ποτάμι.
Το χειροκρότημα μιας παράστασης θεατρικής.
Είχα κλείσει σ’ ένα χαρτί λίγες λέξεις για τον καθένα.
Είναι από εκείνες που φέρνουν δάκρυα.
Δεν έχει σημασία πια τι έλεγαν.

Όμορφα και χαμηλά τα σπίτια που ζήτησα να ζήσω.
Δεν αξιώθηκα ακόμα.
Ένα με τη γη, ένα με τον Θεό.
Ένα με της ψυχής τα κύματα που μ’ έφεραν εκεί για λίγο και με πήραν πάλι μακριά.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Έρημα σπίτια
Post by: wings on 11 Oct, 2018, 22:36:32
Ιωάννης Τσιουράκης, Έρημα σπίτια

i

Φεύγουν μακριά τα καράβια
παίρνοντας γέλια κι εικόνες μαζί
στο ταξίδι της λησμονιάς τους.

ii

Άκουσα τη θάλασσα να σπάει
στην πέτρα της ψυχής.
Απόμακρος ήχος.

Τούτο το πλοίο
έχει κρυμμένους τους νεκρούς ναυτικούς του.
Στις κουκέτες
στρωμένα σεντόνια καινούρια
αφημένα δίχως αναμνήσεις στον χρόνο.

iii

Είχα τη δύναμη ν’ ακούω
όλο τούτο τον καιρό.
Τώρα που μιλώ ποιος μ’ ακούει;

Γυμνώνω τις λέξεις
παίρνει, γδύνεται η ψυχή μου.
Κανείς δεν ακούει.

Μπερδεύεται η ηχώ της φωνής
στης άγκυρας την αλυσίδα.

iv

Ερημώνουν οι αναμνήσεις
όταν δεν βρίσκουν προορισμό.
Όσες είχα δεν βρήκαν.
Τα λιμάνια που ζήτησα
είχαν το χρώμα τ’ ουρανού στα μάτια,
όπου πλησίασα
μια φωτιά πυρπολούσε τους κάβους.
Δεν έδεσα.

v

Γέρασαν ακατοίκητα τα σπίτια μου.

Τα παράθυρα χάθηκαν
κοιτάζοντας τον βαθύ ουρανό.

vi

Φως εκ φωτός η ζωή μου.

Με ληστεύουν ακόμα οι νύχτες
κι ας έσβησα...

vii

Πώς ρωτάς τα όνειρά μου;

Μήτε τα βήματά μου θέλησες να μάθεις
να με φωνάξεις
όταν περνούσα απέναντι.
Και τώρα
έρχεσαι σωτήρας να με σώσεις...

viii

Σε μια αίθουσα αναμονής άδεια
μια ζωή.

Δεν θα σε ντύσω τώρα
με ρούχα επίσημα κι αρώματα
να σ’ απορρίψω
λέγοντας δεν είσ’ εσύ που γνώρισα.

Δεν καλλωπίζω ποτέ την ερημιά.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Τα βήματά σου...
Post by: wings on 11 Oct, 2018, 22:50:24
Ιωάννης Τσιουράκης: Τα βήματά σου...

Οι Ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο παύουν να είναι ήχοι.
Γίνονται μικρά κορδόνια να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινά τους μπαλόνια στο Λούνα Παρκ.
Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο...
Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό.
Κι εγώ πλάγιασα.

Βρίσκεσαι απέναντί μου.
Έχεις εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στην ψυχή.
Καθρεφτίζεσαι επάνω στα χείλη.
Κοιτάζεις άραγε χαμηλά ή, έτσι χαμηλά καθώς είμαι, θα πρέπει πρέπει να δονήσω τις πλάκες του πεζοδρομίου που βαδίζεις για να με κοιτάξεις;
Παίρνω γεμίζω τον χώρο των ιχνών που αφήνεις στις ίδιες πλάκες να μάθω την έκταση του πέλματός σου μήπως και καταλάβω πόση έκταση καταλαμβάνεις στην ψυχή μου.
Μα με τι μπορείς την έκταση μιας ψυχής να μετρήσεις;
Κι ίσως με τίποτα.
Έτσι, γι’ αρχή, βαστώ μονάχα τα βήματά σου...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (i)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 14:38:12
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (i)

Μάταιο να περνάς απ’ το σπίτι
δεν έχω τίποτα να σε φιλέψω
απόμειναν άδεια ντουλάπια
απλήρωτοι λογαριασμοί
δίχως ρεύμα οι συσκευές δεν δουλεύουν
δυο φέτες μονάχα ψωμί μουχλιασμένες
μαρτυρούν
πως μόνο υγρασία υπάρχει σε τούτο το σπίτι.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (ii)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 14:42:18
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (ii)

Οι γυναίκες που αγάπησα
είχαν χρώμα λυπημένο στα μάτια.
Κόβαν κομμάτια
μοίραζαν έναν σκοτεινό ουρανό
με κάθε τους βλέμμα.

Λύγιζαν ξερόχορτα θαρρείς
από το πέρασμα τ’ αγέρα.
Έμαθα να λυγώ μαζί τους.
Ταξίδεψα έχοντας το πρόσωπό τους οδηγό
μ’ έβγαλε στην ανοιχτή θάλασσα.

Τα καράβια που ταξίδεψα δεν έδεσαν
πήρε να βρέχει ο σκοτεινός ουρανός.
Απέμειναν φώτα κυκλάμινα
στην άκρη του πελάγου όσα ένιωσα.

Άφηναν την αίσθηση του θυμωμένου χρόνου.
Μπορούν άραγε να ξεμακραίνουν
το ίδιο οι σκέψεις σε δύο χρόνια
το ίδιο σε δύο λεπτά;

Επέστρεψαν σιωπηλές απ’ τα μακρινά τους ταξίδια
μ’ άθικτες αποσκευές
με λίγο αρισμαρί
κρατημένο στις σελίδες
κάποιου τσακισμένου βιβλίου.
Στ’ αφτιά τους ηχούσε ο πόνος των πελμάτων
στον κοφτερό βράχο.

Ψαλίδισα τις εικόνες τους.
Έπλασα έναν διαφορετικό κόσμο μα φάνταζε ξένος
ίσως για τούτο ξαπόστασαν τόσο λίγο.

Έριξαν εκείνες τις ίδιες αποσκευές στην πλάτη.
Ξεμάκρυναν.
Ξέφτισαν τα ίχνη επάνω στον βράχο.
Γίνονται επίμονα τα κύματα καθώς χειμωνιάζει.

Το βλέμμα τους
απέμεινε να τριγυρίζει μέσα στις λέξεις.
Έτσι γνώρισαν οι λέξεις την ερημιά.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (iii)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 14:50:51
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (iii)

Οι άγγελοι στέκουν ξάγρυπνοι τις νύχτες
παραμονεύουν τις μεγάλες σιωπές
να διανύσουν τις αποστάσεις
που αφήνουν ανάμεσά τους οι άνθρωποι.

Παίρνουν απ’ το χέρι τα παιδικά πρόσωπα
εκείνα προσμένουν
στις κρυμμένες φωτογραφίες των πορτοφολιών
τα ξεναγούν στον κόσμο που δεν γνώρισαν
και μήτε ποτέ θα γνωρίσουν
τους μιλούν με λέξεις που ξανά δεν θ’ ακούσουν
γιατί όλα εντός μας κάποτε αλλάζουν.

Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε
πορεύθηκαν σ’ άλλους δρόμους
κι ό,τι μας αγάπησε
ανασαίνει τώρα ξενιτεμένο στη λησμονιά.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (iv)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 20:58:37
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (iv)

Κι ίσως εσύ
που θήτευσα τη ζωή μου
με τ’ όνομά σου στα χείλη
να είχες γράψει ένα γράμμα αποχαιρετισμού
σ’ έναν άνεμο Νότιο
για τούτο οι άλλοι άνεμοι
να σ’ έβγαλαν μακριά απ’ τον προορισμό
που είχες καθορίσει.

Κι όμως
είχες μια σιγουριά για τις πυξίδες των πλοίων
που ταξίδευαν στην ψυχή σου
πως δείχνουν σωστά τις πορείες.

Μόνο που τα ναυάγια
δεν δείχνουν πορεία καμία.
Στίγμα ένα στον βυθό
με τον καιρό κανένα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (v)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 21:02:07
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (v)

Ήσουν λυπημένη καθώς έμπαινε ο χειμώνας
«ο άνεμος δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ»
ψέλλιζες.

Δίχως χειμώνες πια σε τούτο τον τόπο που ζούμε
δίχως την αίσθηση του ταξιδιού π’ αφήνει ο άνεμος
δεν βρήκες ύπνο ακόμα κι αναρωτιέμαι
τι σου έφταιξαν οι χειμώνες
κι αφήσαμε πίσω τα πυρωμένα ξύλα στο τζάκι
τις πιο τρυφερές αγκαλιές μας;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (vi)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 21:05:39
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (vi)

Αγέρας λυσσασμένος είμαστε
μέσα σε καμένα δέντρα
σε νερά που κύλισαν ατάραχα
και ξύπνησαν τις παιδικές επιθυμίες.

Κι ίσως, όπως νυχτώνει εντός μας η μέρα
να ξυπνούν οι ερινύες
που μας κατατρώγουν το φεγγάρι μέσα στο στήθος.

Δεν θυμούμαι τι έγινε και γέρασα
θυμούμαι μονάχα
πως ήταν κόκκινο το μέσα μου φαγωμένο φεγγάρι.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (vii)
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 21:09:46
Ιωάννης Τσιουράκης: Βροχερά απογεύματα (vii)

Αντικρίσαμε το πέλαγο το θυμωμένο
με τα γερασμένα του κύματα
και τα ονείρατά του που ναυάγησαν
κάτω απ’ τον ήλιο ενός απογεύματος
που ξεχάσαμε την ανάγκη της ψυχής για έρωτα.

Σίγησαν τα βήματά μας
βρήκαν ίχνη παλιά πάνω στο σκονισμένο πάτωμα
να πετάξουν
και καθώς άγγιζαν την τελειότητα του πετάγματος
ένα χέρι σκουριασμένο
έβγαλε απ’ το στήθος τους παλμούς
έναν έναν
ζάρια κάνοντάς τους
στο τελευταίο τους λαμπρό ασόδυο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Είπα ψέματα για τον χρόνο
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 21:27:38
Ιωάννης Τσιουράκης, Είπα ψέματα για τον χρόνο

Σιωπηλές κι έρημες καθώς φθάνουν καραβάνια οι σκέψεις παίρνουν και γδύνουν τις λέξεις, αδυνατούν να μιλήσουν.
Πέφτουν στα γόνατα να περάσουν μια σήραγγα σκοτεινή. Χάνουν τον δρόμο τους κι, ενώ έξω ξημερώνει, εδώ μένει σκοτάδι παχύ να διαπερνά την αρμονία των προηγούμενων στιγμών.

Πώς είπες το όνομά σου δεν θυμούμαι πια.
Δεν θυμούμαι μήτε το πέρασμά σου από τον απέναντι δρόμο.

Μια πόρτα μονάχα ξύλινη, ανοιχτή, γεννά την υπόσχεση πως κάποιος μπορεί να έρθει ή την ελπίδα πως κάποιος θα έρθει ή πάλι την αίσθηση πως κάποιος έχει φύγει.
Κι έχεις καθαρή τη συνείδηση πως το σπίτι έμεινε όπως τη μέρα που έφυγες δίχως να υπολογίζεις το πέρασμα του αέρα από τις χαραμάδες της πόρτας, δίχως τη σαπίλα του χρόνου στα υφάσματα των επίπλων...
Πέρασε ο χρόνος κι εσύ κράτησες μονάχα ένα όνειρο σ’ ένα βάζο με νερό, θαρρείς τριαντάφυλλα μόνο που και αυτά πόσο ν’ αντέξουν.

Μένεις μονάχος αν το γύρισμα της μέρας σ’ έχει αντικρίσει κι έχεις το χρώμα της μοναξιάς στα μάτια.
Τα μάτια σου κλαίνε νύχτα μετά κι ερημιά.
Είπα ψέματα για τον χρόνο.
Ήταν εκείνος ο γέρος που ανέβαινες στα πόδια του τα Χριστούγεννα, σου έταζε δώρα δίχως να σου δώσει μήτε μια καραμέλα κι ερχόσουν καλοκαίρι μετά και με ρωτούσες πότε θα ξαναρθεί, δεν έβρισκα απάντηση να δώσω στο ερώτημά σου, σ’ έπαιρνα μαζί μου στην παραλία να ξεχαστείς και ξεχνιόσουν.
Απλώναμε τις ψάθες στον ήλιο κι έφτιαχνες πύργους χωμάτινους που, καθώς στέγνωναν, θρυμματίζονταν απ’ τον άνεμο.
Έπειτα, έτσι που η κούραση σου είχε βαρύνει τα μάτια, σου έλεγα κοιμήσου και σ’ έπαιρνα αγκαλιά.
Κοιμόσουν κι έβλεπα σύγνεφα να ταξιδεύουν στα βλέφαρά σου.
Χειμώνας στην ψυχή σου κι έξω καλοκαίρι 43οC υπό σκιά.
Σου έμαθα τα ταξίδια του νου και ταξίδεψες, με τον ήλιο να βλέπεις τις σκιές με το φεγγάρι τις ψυχές και καθώς απλώνεις τα χέρια ν’ αγγίξεις το καθετί μέσα τους.
Σε φίλεψα τη σιωπή μου.

Έτσι λοιπόν σου είπα ψέματα και για τις νύχτες.
Δεν ήταν νύχτα όλο εκείνο το σκοτάδι που έκανε το φεγγάρι να μοιάζει τεράστιο και μεγαλόπρεπο ψηλά στον ουρανό.
Νύχτα ήταν οι λέξεις που άφηνα στο προσκέφαλό σου καθώς έφευγα τα πρωινά.
Νύχτα ήταν να μπορείς να αγγίξεις τις ψυχές, να ψηλαφείς τα σώματα, θαρρείς πιάνο παίζοντας, και να βλέπεις τις εικόνες μέσα τους, τις ανάγκες, να μην μπορείς να τις αποβάλεις.
Ακόμα πιο πολύ ήταν ο τρόπος που σου μάθαινα να περπατάς στ’ ακρόβραχο βαστώντας στα χέρια έναν πέτρινο σταυρό.
Τούτος ο σταυρός ήταν οι νύχτες.

Έρημες και σιωπηλές σαν τις λέξεις που δεν έχουνε τίποτε πια να πουν...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Χώρος που ξέμεινε από χρόνο
Post by: wings on 12 Oct, 2018, 22:37:14
Ιωάννης Τσιουράκης, Χώρος που ξέμεινε από χρόνο

i

Να σ’ ανακαλύπτω σ’ αδιέξοδα στενά
σε πλοία πυρπολημένα
σε θυροκολλημένες απαγορεύσεις να σε βλέπω
σε κενές θέσεις λεωφορείων
άλλο δεν το αντέχω
να σε εισπνέω σαν αιθάλη
από φουγάρο βιομηχανίας καπνού.

ii

Τώρα που άλλο πια δεν παίρνει
σου μιλώ με λέξεις πυρακτωμένες
καίγομαι καθώς σου μιλάω

μα εσύ

γίνεσαι ηλιόλουστο πρωινό
μακριά από κάθε πυρκαγιά μου.

iii

Η ώρα του χωρισμού μας

σκηνή από σειρά της τηλεόρασης
που θα παιχτεί σ’ επανάληψη.

iv

Ικετεύεις
σε διάλογο αρχαίας τραγωδίας παραπέμπεις
δείχνεις να γνωρίζεις
πως ο από μηχανής θεός
δεν θα φανεί.

v

στην Αλίκη Μαμουλή
που μου ’πε κάποιο βράδυ πως είναι ο καθρέφτης της ζωής της


Δύο επί δύο η ζωή σου
χώρος που ξέμεινε από χρόνο

ό,τι μου ζήτησες σου πρόσφερα
και το ’χασες σε μέρα βροχερή.

vi

Υποτάσσεσαι
σ’ ένα όνειρο της στιγμής

λυπάσαι
όπως λυπόμουν εγώ πριν από καιρό
κι έμαθα να συλλαβίζω
ξανά το όνομά σου.

vii

Έμαθα υπό συνθήκες δύσκολες να σ’ αγαπώ
χρόνια που χάθηκαν σ’ επαναστάσεις

γερασμένη ώρα
ή πιο σωστά
υπό συνθηκολόγηση η κάθε σου λέξη
κι ας λες πως είσαι επαναστάτρια

ήσουν καρδιά μου
τώρα τα σήμαντρα
διατάσσουν στάση προσοχής.

viii

Οι νύχτες που ζήσαμε κοντά
μοιάζαν μ’ εκείνα τα ροζ πουλιά
που δείχνουν πότε πότε στα ντοκιμαντέρ

μόνο που τώρα είναι χειμώνας
κι έχουν μεταναστεύσει πια.

ix

«για πάντα»
η λέξη που δεσπόζει στον έρωτα
στα κοκκινισμένα απ’ το παιχνίδι χείλη
στην ιδρωμένη από την επαφή πλάτη
στ’ ακροδάχτυλα που ανιχνεύουν
παντού το για πάντα
εκτός από τα μάτια
που φοβούνται πάντα το κοίταγμα.

x

Μη γδύνεσαι το ρούχο του έρωτα
μοιάζει φτωχό το υπέροχο κορμί σου
μικρά τα μάτια σου
που ταξίδευα τα καράβια μου
μη γδύνεσαι το ρούχο του έρωτα
κάνεις δύσκολη την πράξη
μίσθιο το άγγιγμα.

xi

Δεν ικέτευσα ποτέ την αγάπη σου

και δεν μου το συγχώρησες.

xii

Παράφορα κουρασμένη επιστρέφεις
από τις νύχτες
της σαρκικής σου απόλαυσης
αμαρτωλή
αιώνια έφηβη κι αμαρτωλή
θαρρείς κι απόμεινε μονάχα
για τους νέους η αμαρτία
και κούρνιασες μέσα της.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Κλείνουν άραγε οι κύκλοι των ποιητών...
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:22:43
Ιωάννης Τσιουράκης: Κλείνουν άραγε οι κύκλοι των ποιητών...

Ένα τρένο φέρνει κοντά ό,τι αγαπάμε, έπειτα πάλι μακριά το ταξιδεύει.
Ένα φιλί στον σταθμό αποχαιρετιστήριο, ένα δάκρυ ψυχής, μυστικό καθώς λένε.

Πες μου, τι απομένει πίσω από το σφύριγμά του, πίσω από την πόρτα που καθώς κλείνει υψώνει τοίχους ανάμεσα στα λόγια;

Ταξιδεύω μ’ εκείνη τη στάση τη γνώριμη.
Το κεφάλι ακουμπισμένο στο τζάμι και οι εικόνες να διαδέχονται η μία την άλλη...
Και τα μάτια κάποτε κλείνουν...

Κλείνουν άραγε οι κύκλοι των ποιητών; αναρωτιέμαι.

Μονάχα τα μάτια, κλείνοντας, αφήνουν μία υπόσχεση για ένα ταξίδι επόμενο.
Τρέμουν τα χέρια στα όνειρα, το μυαλό ξεχνά την ορθογραφία των λέξεων.
Τάχα πώς γράφεται η λέξη «ζωή»;
Κι ίσως κατά τύχη μένουν τα γράμματα στη σωστή τους θέση.

Κρατώ ένα παιδί από το χέρι σε τούτο το ταξίδι.
Κάθεται στο κάθισμα του διαδρόμου.
Ανεβαίνει στην αγκαλιά μου, κολλάει το πρόσωπο στο τζάμι και κοιτάζει τη θάλασσα, κοιτάζει τους κάμπους, κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα.
Μικρά και αθώα πάντοτε τα παιδιά κοιτάζουν μόνο τα γνήσια πράγματα, τα όμορφα.
Απλώνω τα χέρια και καθώς νυχτώνει ζωγραφίζω επάνω στο τζάμι.
Βουτώ το χέρι στον ήλιο πριν σβήσει κι απλώνω το χρώμα του στη γη.
Κάμπος ξανθός απλώνεται.
Βουτιά κάνω στα βαθιά της θάλασσας και βγαίνοντας σταγόνες ρίχνω στον σχεδόν νυχτερινό ουρανό, πάλι γαλανός γίνεται.

«Σ’ αγαπώ», μου λέει το παιδί.
Κι αλήθεια, σκέπτομαι, με πόσα χρώματα ζωγραφίζεται άραγε μια τέτοια λέξη σ’ έναν χρόνο τόσο ραγισμένο;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (i)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:26:04
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (i)

Οδηγούμαι εκτός
βαδίζοντας αποστάσεις απέραντες
σε χρόνο μηδενικό

γέρασαν οι λέξεις
πια δεν ενδίδουν στον πειρασμό της γραφής

οδηγούμαι εκτός
αναζητώντας τον άγιο χρόνο της επιστροφής
κι οδηγούμαι
γιατί να οδηγήσω αδυνατώ

και φτάνω στη σιωπή
π’ ακούει και δε μιλά
δε ρωτάει
κι έπειτα σιωπώ
και δε μιλώ
και δε ρωτάω.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (ii)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:28:50
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (ii)

Πίνω τα βράδια και γδύνω τη σιωπή.
Μιλώ
για μάχες που κερδίζω να σε φτάσω
για της άρνησής σου το μεγαλείο
για το χαμόγελό σου.
Κι όταν μεθάω
κλαίω
γιατί ποτέ δεν θα ’ρθεις
κι ούτε αχνοφαίνεσαι από πίσω
καθώς φεύγεις.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (iii)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:31:44
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (iii)

Σε λίγο θα έχεις φύγει
το ρούχο σου ριγμένο στην καρέκλα θα μείνει
το άρωμά σου στον χώρο
θα προδίδει την εδώ σου παρουσία
η μοναξιά θα ντυθεί την ύπαρξή σου
δίπλα μου θα πλαγιάσει
κι έτσι επιρρεπής που είμαι
θα τη δεχθώ
κι όταν το ρούχο της δίπλα στο δικό σου θ’ αφήνω
θα ψελλίσω τ’ όνομά σου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (iv)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:34:31
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (iv)

Περαστικός απ’ τη δική μου πόλη
δίχως αποσκευές, δίχως φωνές.
Μένω εκτός
κι αλητεύουν οι μνήμες
μένουν γυμνές οι νύχτες.
Πονώ
κι όσο φοβούμαι να το πω
περισσότερο πονώ.
Κι ύστερα σε κοιτώ
μοιάζεις με τούτη την πόλη
με γδύνεις τις νύχτες
κι εγώ τρέμοντας
δακρύζω
δακρύζω...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (v)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:35:59
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (v)

Διαρκώς τ’ όνομα μου φωνάζεις
δίχως ίχνος τρυφερότητας η φωνή σου να έχει
μήτε ανάγκη να βγάζει
εντολοδόχος πηγή
και κριτής αυστηρός
δικός μου
που λάτρεψα το περπάτημά σου
κι έμεινα με την ανάμνηση των ιχνών σου
επάνω στην άμμο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (vi)
Post by: wings on 14 Oct, 2018, 14:43:15
Ιωάννης Τσιουράκης: Οδηγούμαι εκτός (vi)

Της άρνησής σου το χαμόγελο απέναντί μου.
Με κοιτάζει
νομίζω πως θα χιμήξει να με κατασπαράξει
δεν εφορμά
στέκει πάντα εκεί
μόνο καθώς κάνω να φύγω
κι όταν για να κοιμηθώ κλείνω τα μάτια
νιώθω ν’ ανιχνεύει τα αισθήματα
βγάζοντας απ’ τα χείλη ανάμεσα
μια γλώσσα φιδίσια
αγγίζοντάς μου πάνω κάτω τα χέρια.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Χρωμάτισα τα σημάδια για να περάσεις
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:14:59
Ιωάννης Τσιουράκης, Χρωμάτισα τα σημάδια για να περάσεις

Χρωμάτισα τα σημάδια για να περάσεις.
Πήρες την ανηφόρα έχοντας φασκιωμένες τις μέρες τις επόμενες πάνω στο στήθος σου.
Χαμογελούσες.
Μα ήταν μακρινό ακόμα το χαμόγελο.
Μετρούσες ένα ένα τα βήματα, θαρρείς, τ’ άφηνες δανεικά πάνω στον δρόμο κι έπρεπε κάποια στιγμή να σου τα επιστρέψει.
Είναι αλήθεια λοιπόν που λένε πως δε μάθαμε να πιστεύουμε στα όμορφα.
Κλείσε τα μάτια είπα κάποτε κι εσύ τ’ άφησες ανοιχτά και φυσούσε, κι όσο φυσούσε έκλειναν εκείνα και τ’ άνοιγες πάλι.
Για τούτο δε χάρηκες ποτέ το ταξίδι.
Καβάλα σε μια μηχανή ήμασταν κι ήθελες να μιλάς εσύ.

Ψυχή μου, οι μηχανές είναι ν’ ανεβαίνεις και να φεύγεις, μακριά να σε παίρνουν.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (i)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:19:01
Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (i)

Ίσως ήρθε η ώρα να ζητήσω συγγνώμη
γιατί κάποτε έκλεψα
το ρούχο της χαραυγής
να σκεπάσω το βρόμικο κορμί μου.
Τιμωρήθηκα γι’ αυτό.
Έζησα χρόνια βουτηγμένος
στη λάσπη
παγωμένος απ’ τις βροχές
της ψυχής μου.
Έζησα κυνηγημένος και σιωπηλός
γιατί είχα φωνάξει
ή τουλάχιστον πίστεψα έτσι
αλλά ήχος κανένας δεν βγήκε
κι αντίλαλος πάλι κανείς.

Έτσι τώρα ξυπνώ
με δάκρυα τα πρωινά
αναζητώντας ένα σώμα
ξένο για ζεστασιά.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (iv)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:22:16
Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (iv)

Σ’ έναν σταθμό ό,τι ζήσαμε
σκέψεις ιδρωμένες
κούρασαν την ψυχή
κι έφυγα μαζί σου
με εισιτήριο δανεικό
γιατί ξέχασες, είπες,
πως θα ερχόμουν κι εγώ μαζί...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (v)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:25:22
Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (v)

Χρόνια που πέρασα στη νεκρική ησυχία
και χάθηκαν
χρόνια που στάθηκα στην άκρη του γκρεμού
κι έμαθα τον ήχο του κύματος επάνω στον βράχο
μετρώντας την απόσταση για τον βυθό.
Χρόνια που άφησα στη λύπη να χαθούν
και τώρα επιστρέφουν
πιο λυπημένα
κι άηχα
να συλλέξουν ό,τι σκόρπισε ο άνεμος
κι όσα η ζωή δεν κράτησε.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (viii)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:28:14
Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (viii)

Ο καιρός της επιστροφής δε θά ’ρθει ποτέ.
Σφράγισε τις πόρτες η ερημιά.
Μπαγιάτεψε ο αέρας.
Μούχλιασε.
Φίλησε ο καιρός μάτια που κλείσαν
κι άφησε ένα τριαντάφυλλο
μαραμένο σχεδόν
πάνω στο σκουριασμένο μάρμαρο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (ix)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:30:59
Ιωάννης Τσιουράκης: Ο καιρός της επιστροφής (ix)

Για ν’ ανταμώσεις την ερημιά
ντύνεσαι πόρνη και βγαίνεις στον δρόμο
ξεπουλιέσαι
κι επιστρέφεις λυπημένη στο πατρικό σου σπίτι
έτοιμη
ν’ αποδεχθείς τον πρωινό σου θάνατο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (i)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:33:57
Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (i)

Καταλήγω πάντα
σε μια νύχτα πανσέληνη
σιωπηλός
να κυοφορώ τους δικούς σου πόνους
τις δικές σου αγωνίες
μετά κι εσύ τις δικές μου.
Τόση η ανάγκη μας.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (iii)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:37:44
Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (iii)

Δε βρίσκω κουράγιο να ψάξω στις λέξεις
θαρρείς και ποτέ δεν υπήρξες στις ρίμες τους
θαρρείς
δε θα σε βρω ν’ αλαφροπατάς στις εικόνες τους.
Είναι όμως για εκείνο
που τώρα θέλω από άλλοτε πιο πολύ ν’ ακούσω
και δε μου λες.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (v)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:40:22
Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (v)

Δροσερό στο πρόσωπο νερό του πηγαδιού.
Σιωπώ, ν’ ακούω τα τριζόνια
στην οσμή του καλοκαιριού να τραγουδούν
να μην ακούω τα λόγια σου
που λες και με πονούν.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (vii)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:43:21
Ιωάννης Τσιουράκης: Στην άλλη άκρη της σιωπής (vii)

Στην άλλη άκρη της σιωπής. Εσύ.
Με τη μετάξινη κάποτε φωνή
φυλαγμένη σε λίγα μου μακρινά όνειρα.
Σ’ έπλεξα στα νήματα υφαντού παλιού
μα τα διέλυσες για να φύγεις.

Κι ύστερα
υπέθεσα πως ένιωσες κελί την αγάπη μου
για τούτο πήρες να μονάζεις
στις λέξεις μου για σένα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης, Η αγάπη πάει με κουπιά
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:53:51
https://www.youtube.com/watch?v=dd_XLCEfSzg

Ευγένιος Δερμιτάσογλου & Θανάσης Πλαταμώνας, Η αγάπη πάει με κουπιά
τραγούδι: Παντελής Θεοχαρίδης / δίσκος: Η αγάπη πάει με κουπιά (2006))


Ιωάννης Τσιουράκης, Η αγάπη πάει με κουπιά*

Κούρνιασε στα χέρια μου η σιωπή.
Μου ραγίζει τα μάτια, μου σφραγίζει τα χείλη.

Έμαθα πλάι στον άνεμο να ζω, πια δε με παρασέρνει.
Πια δε μου σταματά τα βήματα στο βρεγμένο χώμα του φθινοπώρου.

Στέκουμαι στην άκρη του πελάγου, ημέρες σκίζω χάρτινες υποσχέσεις, τις ρίχνω στις ρωγμές του ανέμου.
Καθώς σκορπίζονται, παίρνει βάφεται χρώμα κίτρινο ο ουρανός, σταχτοκόκκινο η θάλασσα.
Ίσως, όταν η φωνή σου σχίσει στα δύο τον ουρανό, το ένα κομμάτι μείνει αιώνια στο σκοτάδι και τ’ άλλο στο φως.

Έχω φυλάξει πλάι στα όνειρα ένα χαμόγελο τρυφερό.
Έχω φυλάξει κι ένα βαρκάκι με κουπιά, «η αγάπη πάει με κουπιά» λένε.
Μονάχα έτσι ταξιδεύουν γαλήνια τα όνειρα.

Σημείωση του ποιητή:
* Η αγάπη πάει με κουπιά: τίτλος δανεισμένος από το ομότιτλο τραγούδι του Θανάση Πλαταμώνα σε μουσική του Ευγένιου Δερμιτάσογλου ερμηνευμένο από τον Παντελή Θεοχαρίδη


Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (i)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 22:58:09
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (i)

Ίσως αργότερα
καταφέρω στη άκρη του κρεβατιού
ν’ αφήσω κρυφά
δύο νιφάδες χιονιού από δάκρυα αστεριών.
Όταν χιονίζει κλαίνε τ’ αστέρια.
Δεν το γνώριζες, έτσι δεν είναι;
Κλαίνε από έρωτα τ’ αστέρια.
Όταν χιονίζει ερχόμαστε πιο κοντά οι άνθρωποι,
ερωτευόμαστε.

Θυμήσου να χαμογελάς κάθε που χιονίζει.
Κάπου σε παραφυλάει ο έρωτας.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (iii)
Post by: wings on 04 Sep, 2019, 23:01:52
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (iii)

Τα πρόσωπα των εραστών
μιλούν με τις ρυτίδες
πίσω από τους τοίχους των σπιτιών
πίσω από τους στίχους των σπιτιών
πίσω από τους τοίχους των στίχων.
Γεννούν μικρούς μορφασμούς για να μιλούν
έτσι σιωπούν.
Στον χωρισμό μικρά επιφωνήματα αφήνουν
όχι γιατί πονούν
μα γιατί να πουν όσα επιθυμούν δεν κατόρθωσαν.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (viii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 19:46:52
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (viii)

Είχα έναν παράξενο τρόπο να μιλάω με τον χρόνο.

Έστρεφα το βλέμμα στον ουρανό
να κοιτάζω τα μάτια των αστεριών
είχαν μέσα τους τη μοναχική αίσθηση
πως κανείς δεν ακούει όσα είχαν να πουν
για τούτο νέκρωναν οι λέξεις στα χείλη τους
μόνο που πίσω απ’ τα γδυτά τους σώματα
παραμόνευαν οι παλιοί έρωτες
βαλσαμωμένοι από χρόνια
ριγμένοι σαν εφιάλτες στον αγώνα των αναμνήσεων.

Οι νύχτες έχουν το χρώμα της θάλασσας
περασμένο μενταγιόν στον λαιμό τους
ανέγγιχτες ακόμα
σαν αποστάσεις αδιάβατες
γιατί χάθηκαν τα βήματα
που ορίσθηκαν να τις διαβούν
κι απόμεινε η ερημιά
να ζωγραφίζει στο σώμα της ψυχής μου
τ’ όνομά της.

Έτσι μέθυσα τις υποσχέσεις του χρόνου
κουρασμένες κι αυτές σαν μεσοπέλαγα καράβια
που ναυάγησαν μακριά απ’ τον προορισμό τους
ξεχάστηκαν πριν το μεγάλο ταξίδι
κι έσυρα μονάχος τα κουπιά στο καΐκι
και κωπηλάτησα

ώσπου έφτασα στην επόμενη μέρα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (ix)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 19:49:19
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (ix)

Ανέμιζες ρούχο απλωμένο στον άνεμο τον χρόνο
δρασκελούσες στη νύχτα
σα να ’χες ντυθεί τη μορφή της
σα να ’χε κλέψει τ’ όνομά σου
να τριγυρίζει μέσα στους ανθρώπους.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (x)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 19:53:03
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (x)

Ο καιρός της επιστροφής
ντύθηκε το χρώμα του Φθινοπώρου
πίσω απ’ τις κουρτίνες και πίσω
από τον παλιό τοίχο της αυλής
βρέχει απαλά μια βροχή
που θρυμματίζει σα χωμάτινες τις υποσχέσεις
στα χιονισμένα μάτια του Δεκαπενταύγουστου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xi)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 19:57:17
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xi)

Τα χρόνια
που πέρασα κλεισμένος στα δωμάτια της μνήμης
είχαν την κενή αίσθηση ενός φέρετρου
που άδειασε από τον ένοικό του.
Έμαθα απ’ τις νύχτες για το ψιθύρισμά τους
μοναχικό,
όπως τα βήματα της ζωής που πορεύθηκα
μέσα στους ανθρώπους κι έξω από αυτούς.

Έσφιξες κάποιο απόγευμα
το χέρι μου σ’ αποχαιρετισμό
μα είχα κρατήσει τις νεκρές μορφές
που κύκλωναν την ψυχή μου τα βράδια
τις οδήγησα στον άλλο κόσμο
και απ’ των νυχιών τους τη σκισμένη μου σάρκα
αιμορραγούσα λύπη
και πόνο

εκείνα άγγιξες και λυπήθηκα ακόμα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:00:13
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xii)

Πίσω απ’ το κύμα
άλλο κύμα ακολουθεί και με χτυπάει
τους ήχους του βραδινού ακολουθεί η σιωπή
τη σιωπή μνημονεύουν τα όνειρα όπου λείπεις
κι απ’ τα όνειρα πιο μακριά η ψυχή μου
που πονά γιατί μονάχα να πονά ξέρει
κι απ’ όσα ξέρει άλλα δε θυμάται πια
παρά να πονά και τ’ όνομά σου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:02:24
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiii)

Κατέβαινα ντυμένος Άγιος την οδό Αριστοτέλους
μυροβολούσαν τα ίχνη που άφηνα.
Έπειτα απ’ τις βροχές του Σεπτέμβρη
πήραν αίμα ν’ αναβλύζουν.
Ο Γολγοθάς μου
ήταν να ζω σε τούτη την πόλη
δίχως εσένα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiv)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:04:27
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiv)

για την Παρασκευή Μαλαγάρη

Τα σπίτια που είχαμε τα πήραν τα κύματα
παλέψαμε γι’ αυτά
έμειναν αναμνήσεις στις άκρες του μυαλού
τα χρόνια που έρχονται
έχουν άλλα κλειδιά στα χέρια
άλλες πόρτες ανοίγουν...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xv)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:06:47
Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xv)

Όσοι αγαπήσαμε
χάθηκαν στη λίμνη που κοιτάζεις
σαν πέτρινες υποσχέσεις
σα βήματα δίχως ίχνη επάνω στην άμμο.

Η μοναξιά είπες
δεν είναι ο τρόπος, ο τόπος είναι.

Ο τόπος που επιστρέφουμε τις νύχτες.

Καθώς επιστρέφω
λίγο λίγο μαθαίνω το όνειρο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ;
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:16:36
Ιωάννης Τσιουράκης: Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ;

Έγειρες στην άκρη του γκρεμού.
«Κοίταξε!», είπες, δείχνοντάς μου ένα φεγγάρι κρεμασμένο από ένα κλαράκι στην άκρη του βράχου.
Έκανα να πιάσω το φεγγάρι από το χέρι, να το βγάλω ψηλά μα εκείνο τραβήχτηκε.
«Φοβούνται και τα φεγγάρια τελικά», σκέφτηκα.
Κι έτσι όπως ήμουν πεσμένος στη γη σε είδα ψηλά ν’ ανεβαίνεις σαν άστρο.

Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ που σου μιλούσα με παραβολές;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (i)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:20:23
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (i)

Μου κλέβεις τον ήλιο
δίχως φως πορεύομαι τις νύχτες
σκοντάφτω στους ήχους
στης σιωπής τα περβάζια
στις ρυτίδες της μοναξιάς
που κρύβω τα μάτια
Μου κλέβεις τον ήλιο
δε βλέπω να ζωγραφίσω τη μορφή σου
βάζω στα μάτια σου των αγγέλων το χρώμα
στα μαλλιά σου, της ανατολής.
Σκύβω να σ’ αγγίξω
μα έτσι που πορεύομαι δίχως φως
πέφτω στης ψυχής σου τις θάλασσες.

Λίγο να ναυαγήσω!
Μου επιτρέπεις;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (ii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:22:58
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (ii)

Δίχως συντροφιά κοιμούμαι
όταν φυσάει το αποκλείω κι αυτό.
Μου ’χες πει πως φοβάσαι.
Κι άρχισα να ζω με τον δικό σου φόβο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (iii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:25:24
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (iii)

Στις άκρες των νυχιών σου να φτάσω
πληγές ν’ ανοίγω στο σώμα σου
το αίμα σου να νιώθω στο κορμί μου.

Να που ο έρωτας λοιπόν
μ’ έκανε να δείχνω αιμοδιψής.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (vi)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:29:24
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (vi)

Άλλαξαν πορεία τα χνάρια μας
έγιναν βότσαλα παρασυρμένα από το κύμα.
Η άγρια θάλασσα.

Της ψυχής τα φεγγάρια λιγόστεψαν
κι όταν κοιτώ το γαλάζιο τ’ ουρανού
μοιάζει με σπασμένο παιδικό παιχνίδι.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (vii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:31:17
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (vii)

Ύστερα θυμήθηκα την παραβολή του ασώτου.
Έφυγα.

Επιστρέφοντας βρήκα την πόρτα κλειδωμένη.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (viii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:33:46
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (viii)

Φόρεσες και το ένδυμα της αποστασίας
έκοψες κοντά αγορίστικα τα μαλλιά σου
θέλησες ν’ αλλάξεις
κι έγινε ο κόσμος σου όλος
μια προδοσία.

Ό,τι αγάπησα σ’ εσένα άλλαξες
και τίποτα πια δεν αντέχω.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (xii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:36:01
Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (xii)

Έχω μια οφειλή στον θάνατο.
Για τούτο σκοτώνω κάθε βράδυ.

Για τούτο σκοτώνομαι.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Τι τάχα ν' αποχαιρετούσα;
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:40:58
Ιωάννης Τσιουράκης: Τι τάχα ν’ αποχαιρετούσα;

Κρατώ με μιαν αλυσίδα το πέλαγο, κρατώ ένα όνειρο και ταξιδεύω.
Τώρα, που φύγανε οι παραθεριστές του καλοκαιριού κι απέμειναν οι ταξιδευτές του Σεπτέμβρη, μ’ ένα ψάθινο καπέλο στο χέρι και το αεράκι τ’ απαλό στα μαλλιά.

Οι πιο τρυφερές σκέψεις παίρνουν ένα ξύλινο καθισματάκι και στρογγυλοκάθονται στην ψυχή.
Προσμένουν κέρασμα γλυκό του κουταλιού και δροσερό πηγής νερό.
Προσμένουν έναν λόγο τρυφερό που καθώς όμως φθάνει σέρνει πίσω του τη λύπη.

Πήρα τα βήματά μου.
Στάθηκα πάνω στον καταπέλτη του πλοίου σαν γι’ αποχαιρετισμό.
Κι αλίμονο, τι τάχα ν’ αποχαιρετούσα;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (i)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:47:38
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (i)

Μόνη η φωνή μου
ανάμεσα στο πριν και το ποτέ
κυνηγημένη στα στενά της Άνω Πόλης
που κάποτε είπα σ’ αγαπώ
κι έχασα τους φθόγγους
και τους διφθόγγους της.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (ii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:50:08
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (ii)

Να σ’ ερμηνεύσω δεν κατάφερα
να σε γνωρίσω
γύρισα στις νυχτωμένες σου στοές
μεθώντας
και τρεκλίζοντας
μέχρι που να βγω στο λιμάνι
και να φιλήσω σ’ αποχαιρετισμό τα δυο σου μάτια.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (iii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:53:15
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (iii)

Δάσος πυρπολημένο τα στήθη σου
δίχως ελπίδα πια

μόνο η λησμονιά σου απόμεινε
κι ο έρωτάς μου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (iv)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:55:01
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (iv)

Κι όλο ξεχνάω τ’ όνομά σου
κι όλο ξεχνώ...

Με τόσους αναγραμματισμούς
με τι όνομα κι εγώ να σε φωνάξω;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (v)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:57:13
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (v)

Τώρα γυρνώ
μ’ υπόκωφους θορύβους φυλαγμένους στα χέρια
και τ’ άρωμα του Καπάνι στα ρούχα.

Δεν μπορεί,
στην πόλη ετούτη αναστήθηκε ο Χριστός
και κάθε που περνώ απ’ τη Ροτόντα
συναντώ χαμογελαστές τις μυροφόρες.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (vi)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 20:59:00
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (vi)

Μα εσύ
χωρίζεις τις λέξεις σου στα δύο
κι απ’ το ελπίζω
κρατάς μόνο το ζω

και πώς να ζήσεις πες μου
δίχως ελπίδα πια;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (vii)
Post by: wings on 14 Sep, 2019, 21:01:45
Ιωάννης Τσιουράκης: Ξεχασμένη υπόσχεση (vii)

Κι εσύ
με τούτη την υπόσχεση την ξεχασμένη
να θηλάζει απ’ τα στήθη σου τα λυπημένα
γάλα ξινισμένο
ρωτάς τα παιδιά
για τα ταξίδια που κάνουνε
μονάχα οι πεθαμένοι.

Συνήθειο κακό απ’ τη μακραίωνη παραμονή σου
στα ναρκοπέδια της ψυχής.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [Κοίταξε πόσο σου μοιάζει η θάλασσα...]
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 21:41:59
Ιωάννης Τσιουράκης: [Κοίταξε πόσο σου μοιάζει η θάλασσα...]

Κοίταξε πόσο σου μοιάζει η θάλασσα
την εποχή τούτη
πόσο μπερδεύονται τα κύματα
στα υγρά σου μάτια

κι εγώ
ένας μικρούλης ναυαγός
στα δυο σου χέρια ανάμεσα
ρημάδι, που έβγαλε ο άνεμος εδώ
κι ανάστησες πριν να το καταλάβω

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [κι έγινε ο χρόνος ο αβάσταχτος...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:04:11
Ιωάννης Τσιουράκης: [κι έγινε ο χρόνος ο αβάσταχτος...]

κι έγινε ο χρόνος ο αβάσταχτος
καλοκαίρι μικρό
στου χειμώνα επάνω το αλισβερίσι
με τ’ όνειρο
και την ψυχή

στις παγωμένες δροσοσταλίδες των φύλλων
που άνοιξη καμία
δεν τόλμησε ν’ αγγίξει
να ξεπαγώσει

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [οι άνεμοι σώπασαν...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:06:29
Ιωάννης Τσιουράκης: [οι άνεμοι σώπασαν...]

οι άνεμοι σώπασαν
χώρο αφήνοντας
ν’ απιθώσει βήμα
το αίσθημα τ’ όμορφο

κι απίθωσε
σβήνοντας κάθε μνήμη κακή
κάθε άρωμα ξένο

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [θυμούμαι τις πέτρινες νύχτες...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:12:11
Ιωάννης Τσιουράκης: [θυμούμαι τις πέτρινες νύχτες...]

θυμούμαι τις πέτρινες νύχτες
πως ράγισαν κάποιο ξημέρωμα
και σπάσαν

κι έγιναν στον άνεμο για λίγο
σύγνεφο μικρό και σκόρπισαν

έπειτα στο φως
πως στήθηκε παιχνίδι όμορφο
χρωμάτων ξεχασμένων
σιωπηλών στιγμών
κι ερώτων
που πήρε μορφή να έχει το πρόσωπό τους

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [λέω «μοναξιά»...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:20:23
Ιωάννης Τσιουράκης: [λέω «μοναξιά»...]

λέω «μοναξιά»
η λέξη χάνεται στο κύμα

λέω «ζωή»

λέω «ελπίδα»

και λέω «έρωτας»

καράβια γίνονται στον γαλανό ουρανό
γλάροι λευκοί στην αφρισμένη θάλασσα
μ’ ένα κομμάτι θησαυρό
σφιγμένο στο κλειστό τους στόμα
που βρήκανε στ’ απόνερα του πλοίου

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [ανοίγω...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:24:17
Ιωάννης Τσιουράκης: [ανοίγω...]

ανοίγω
πανί λευκό στον ουρανό
δύο παιδιά να ζωγραφίσω
καθώς παίζουν πλάι στο κύμα
τον κόσμο τους πως χτίζουν
με τη λάσπη

το γέλιο

την ανεμελιά

το κουβαδάκι το γερμένο ανάποδα
πως περιμένει
να σηκώσει το πυργόκαστρό του
παραμύθια να γεννήσει
στο πέρασμα του χρόνου

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [κι αν ακούς...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:27:49
Ιωάννης Τσιουράκης: [κι αν ακούς...]

κι αν ακούς
πως τραγανίζουν τα δόντια τους
του σταφυλιού τις ρώγες
θα θυμηθείς το βάδισμα
στην πέτρα του καλντεριμιού
καθώς η νύχτα απόμενε γερμένη
και νωχελική μες στ’ ανοιχτό της το πουκάμισο

κι ο έρωτας
συδαύλιζε τη φλόγα του
στα στήθη τ’ απροστάτευτα

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [μ' ένα μπουκάλι κρασί...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:32:09
Ιωάννης Τσιουράκης: [μ’ ένα μπουκάλι κρασί...]

μ’ ένα μπουκάλι κρασί
και μια κιθάρα
μια φωτιά στην άκρη του γιαλού

κι όσα ζητήσαμε
μας φανερώθηκαν σ’ ένα ξημέρωμα όμορφο
και στο χαμόγελό μας

σ’ εκείνο το φιλί
που πολύ προσμέναμε
να του παραδοθούμε τόσο απλά
για να μας ταξιδέψει
εκεί
στον τόπο τον άγνωστο
που είχαμε γι’ αυτόν πολλά ακούσει
μα δρόμο δεν βρήκαμε ποτέ
που να μην κρύβει μέσα του τη λησμονιά

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [κι αφήσαμε τα μάτια τα κλεισμένα...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:36:25
Ιωάννης Τσιουράκης: [κι αφήσαμε τα μάτια τα κλεισμένα...]

κι αφήσαμε τα μάτια τα κλεισμένα να ονειρευθούν
κι ονειρευθήκαν
ποτάμια και ήλιους
πολύχρωμα πουλιά

πως πλαταγίζει το κύμα πάνω στον βράχο

κι ονειρευθήκαμε
τα δάχτυλα τα δεμένα σφιχτά
τον ιδρώτα να κυλάει στο σώμα
απ’ του έρωτα το άγγιγμα το απροσδόκητο

τον χορό των κλαδιών των ανθισμένων
απ’ το ταλάντεμα της φωνής
κι απ’ τ’ αλλόκοτο πέρασμα του ανέμου

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [κι η καλαμιά η γερτή...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:40:42
Ιωάννης Τσιουράκης: [κι η καλαμιά η γερτή...]

κι η καλαμιά η γερτή
πλάι στο κύμα που πρόσμενε
τη βάρκα την αρμυρισμένη να δεθεί
έδεσε στον μόλο της
δειλινό γλυκό
και χάθηκαν μαζί
στων χρωμάτων του τη μελωδία
καθώς σπέρνονταν στο μουσκεμένο χώμα

κι εμείς
βήματα μικρά στην άμμο την υγρή
που τα ’κλεψε το κύμα να τα ταξιδέψει

για να τα βγάλει εκεί

στη χώρα την κρυφή

στον τόπο τον άγνωστο

που κατοικεί ο έρωτας

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [και βγήκαν τα πουλιά ψηλά...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:43:09
Ιωάννης Τσιουράκης: [και βγήκαν τα πουλιά ψηλά...]

και βγήκαν τα πουλιά ψηλά

και τα στολίδια που έφερε ο άνεμος
αμυγδαλιάς ήταν άνθη

και προσευχής λόγια
κατανυκτικά

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [κι η μελωδία των χρωμάτων...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:49:26
Ιωάννης Τσιουράκης: [κι η μελωδία των χρωμάτων...]

κι η μελωδία των χρωμάτων
σαν χνούδι πάνω στο σώμα
πλανεύει τις αισθήσεις

και τ’ όνειρο κάνει φωνή
και τη φωνή φτερούγισμα
και το φτερούγισμα πνοή
και την πνοή ανάσα βαθιά
και την ανάσα τη βαθιά
όνειρο πάλι

κι η πόρτα που έστεκε κλειστή
άνοιξε τώρα
μ’ ένα μονάχα άγγιγμα απαλό
απ’ την παλάμη που σ’ άγγιξε

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [απλώθηκαν οι χυμοί της ηδονής...]
Post by: wings on 19 Aug, 2020, 23:59:36
Ιωάννης Τσιουράκης: [απλώθηκαν οι χυμοί της ηδονής...]

απλώθηκαν οι χυμοί της ηδονής
στο χέρι που έτρεμε
καθώς ταξίδευε στο γυμνό σου σώμα
κεντώντας επάνω του το «σ’ αγαπώ»
με λόγια παιδικά
και σκιρτήματα ίδια

κι αφήνοντας γλυκό του κουταλιού
τις λέξεις
πάνω στα χείλη τα διψασμένα

για έρωτα

αγάπη

και θαλπωρή

ξημέρωσε ο χρόνος ο νέος
ο άφθαρτος

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [ένα σύγνεφο πήρε ν' αφήνει...]
Post by: wings on 20 Aug, 2020, 00:05:07
Ιωάννης Τσιουράκης: [ένα σύγνεφο πήρε ν’ αφήνει...]

ένα σύγνεφο πήρε ν’ αφήνει
βροχή απαλή
να ποτίσει τη νέα σπορά

κι έγινε ο τόπος όλος μια γιορτή
χέρι χέρι πιασμένες οι σταγόνες
μαγνητισμένες σ’ ένα γρήγορο χορό
κι οι φωτοσβέστες των αστεριών
με μια κίνηση του χεριού
βάψαν χρυσή τη νύχτα τη μετάξινη

κι έγιναν τα μελτέμια
το καράβι το μικρό κάτου απ’ τα σύγνεφα
που δρασκελά μυστικά πάνω στο κύμα
κρατώντας σφαλιστά στ’ αμπάρια του
σύγνεφα μαύρα που έβρεξαν πολύ
και φρύγανα
που πρόδωσαν την ευτυχία
και την έκλεψαν οι θλίψεις

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)
Title: Ιωάννης Τσιουράκης: [μ' απόψε...]
Post by: wings on 20 Aug, 2020, 00:09:07
Ιωάννης Τσιουράκης: [μ’ απόψε...]

μ’ απόψε
με τούτο το κύμα που σου μοιάζει
σκαλίζω τ’ όνομά σου
σ’ ό,τι απ’ την ψυχή μου απόμεινε γυμνό

κι αποκοιμιέμαι
στο σταυροδρόμι των χεριών
στου στήθους σου τις κορυφογραμμές

κι έπειτα
κουρνιάζω στον χτύπο επάνω της καρδιάς
και στ’ όνειρο
που γέρνει απόψε πάλι να σε ντύσει.

Από τη συλλογή Στον χτύπο επάνω της καρδιάς (2010)