Νάντια Φάχμι

[NadiaF]

Τι να βρω...

Είναι σταγόνα να σου πω "Σ' αγαπώ".
Τίποτα το να φωνάξω "Σε λατρεύω".
Ψάχνω συνέχεια στ' άπειρο να βρω,
και τον ήλιο αγναντεύω και ρωτώ,
τι να βρω πάλι ωραία να σου πω.

Να πω πως σε συμπάθησα για χθες;
Είναι λίγο!
Να πως πως σ' αγαπώ για σήμερα;
Πάλι είναι τίποτα μπρος στο να πω
πως, για κάθε αύριο, θα σε λατρεύω!

[NadiaF]

Χαμόγελα...

Τ' ονείρου το χαμόγελο,
το χαμόγελο της νιότης, της προσμονής.
Τ' άδολο χαμόγελο π' ατενίζει τ' αύριο με αισιοδοξία,
το χαμόγελο του παιδιού.

Το μυστήριο, διφορούμενο χαμόγελο.
Το λάγνο, απατηλό χαμόγελο.
Το χαμόγελο που λέει "ξέρω τι θέλω".
Είναι το γνώριμο χαμόγελο,
το χαμόγελο της Σφίγγας,
της Γυναίκας το χαμόγελο.

[NadiaF]

Ουτοπία...

Τι κι αν πόνεσες πάλι, καρδιά;
Στο ψέμα και την προδοσία είσαι μαθημένη.
Τι κι αν κλαις, τι κι αν υποφέρεις;
Το τι 'ναι ο κόσμος,
τώρα πια καλά το ξέρεις.
Παίρνει, παίρνει,
αδηφάγα παίρνει.
Ό,τι του δίνεις, παίρνει.
Όταν όμως έρθεις να ζητήσεις,
θαρρείς πως έχει τίποτα να σου δώσει να κρατήσεις;
Σπουργίτι είσαι στο βοριά, φτωχούλα καρδιά.
Τρελά φτεροκοπάς,
τι ψάχνεις, τι ζητάς;
Μα, επιτέλους, πες μου, τι ζητάς;
Δεν έμαθες ακόμα πως δεν πρέπει να ζητάς;

[NadiaF]

Είχα ναυτικό φυλλάδιο και δούλευα στα παπόρια, αρμενίζοντας τα πέλαγα... λάτρεψα τη θάλασσα... και ήθελα να της εκφράσω αυτά που ένιωθα γι' αυτήν. Ιδού το ταπεινό αποτέλεσμα:

Θάλασσα

Γυναίκας μοιραίας, άπληστης μοιάζεις,
άκρατ' η μαγεία της σαγήνης σου,
οφθαλμαπάτη γαλάζια η γαλήνη σου.

Παλικάρια για σένα
μοχθούν, παλεύουν, ποθούν.
Στ' όνομά σου, καρδιές κοριτσιών
με πόνο χτυπούν,
προσμένουν, ρωτούν.

Δάκρυα,
ποτάμια στον κόρφο σου,
τόσα χυθήκαν.
Στην υγρή αγκαλιά σου,
χιλιάδες ξεχάστηκαν, χάθηκαν.

Αφροστόλιστα κύματα
στο κορμί σου ανασαλεύουν,
το στολίζουν, το χαϊδεύουν.
Απλωσιά 'σαι, έρημη, απέραντη
κι άμετρες, αθάνατες ψυχές η ζωή σου.

Πλάσματ' ανάρια ριγάνε στα βάθη σου.
Ανήλιαγα, απύθμενα, μυστήρια τα πάθη σου!
Λύτρα στο βωμό της αγάπης σου,
συνέχεια ζητάς,
κι ό,τι δεν σου δίνουν, Πλανεύτρα,
τ' αρπάς!

[dinomachi]

κι ό,τι δεν σου δίνουν, Πλανεύτρα,
τ' αρπάς!

Η πεμπτουσία της θάλασσας!
Εξαιρετικό!

(Standing ovation.)

[banned8]

Καββαδία, eat your heart out!

[NadiaF]

Καββαδία, eat your heart out!

Λες;;;

:-ΡΡΡ

[banned8]

Ε, τι; Λες να στεναχωρηθεί ο Καββαδίας;

[wings]

Ψυχραιμία. Φτάσαν κάτι σκάγια ως τη Θεσσαλονίκη. Έσκασε απ' το κακό του ο μακαρίτης;:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Εγώ πάλι, Νάντια, διαφωνώ ακριβώς με το στίχο που άρεσε στη Δεινομάχη.

[NadiaF]

Ε, τι; Λες να στεναχωρηθεί ο Καββαδίας;

To "λες;;;" το είπα με την έννοια του "λες εσύ τώρα..."

Ψυχραιμία. Φτάσαν κάτι σκάγια ως τη Θεσσαλονίκη. Έσκασε απ' το κακό του ο μακαρίτης;:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Εγώ πάλι, Νάντια, διαφωνώ ακριβώς με το στίχο που άρεσε στη Δεινομάχη.

Ψύχραιμη είμαι για την ώρα, Βίκυ μου, για να δούμε για πόσο ;→

Οι στίχοι είναι υποκειμενικό θέμα... μπορεί να σ' αρέσουν ή να μη σ' αρέσουν ... αλλά να διαφωνείς είναι λίγο δύσκολο ΙΜΟ :-))

[wings]

Δεν διαφωνώ για το «ποιητικό» μέρος... εξάλλου ταπεινός αναγνώστης είμαι και δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να κρίνω τους στίχους που διαβάζω ως προς το καλλιτεχνικό μέρος.

Αλλά ως άνθρωπος διαφωνώ στο ρεαλιστικό μέρος του θέματος. Δεν έχω δει τη θάλασσα να παίρνει φόρα να 'ρθει να καλύψει το σπίτι μου επειδή δεν της δίνω το κατιτίς μου.:-) Κοντολογίς, δεν τη θεωρώ αιμοβόρα τη θάλασσα. Για μένα είναι στοιχείο, κι όχι στοιχειό της φύσης. Απλώς απαιτεί σεβασμό και δεν περιμένει να σου τον εμπνεύσει... σ' τον επιβάλλει θες δεν θες και τιμωρεί τους «ασεβείς».:-)

[banned8]

Δεν έχω δει τη θάλασσα να παίρνει φόρα να 'ρθει να καλύψει το σπίτι μου...

Ε ρε τσουνάμι που σου χρειάζεται!

[wings]

Δεν υπάρχουν τσουνάμια στη Μεσόγειο στους ιστορικούς χρόνους, θείοοοοοοοοοοοοοοοοο.

Α, τώρα τι θα γίνει; Δεν θα μπορώ να πω τη γνώμη μου άμα διαφωνώ;

[NadiaF]

Βίκυ μου, μιλάς με την άγνοια της στεριανής... μπάρκαρε 2-3 χρονάκια... κάνε crossing του Ατλαντικού Νοέμβριο μήνα... και το ξανασυζητάμε...

Κοντολογίς, δεν τη θεωρώ αιμοβόρα τη θάλασσα. Για μένα είναι στοιχείο, κι όχι στοιχειό της φύσης. Απλώς απαιτεί σεβασμό και δεν περιμένει να σου τον εμπνεύσει... σ' τον επιβάλλει θες δεν θες και τιμωρεί τους «ασεβείς».:-)

Και αιμοβόρα είναι, και απαιτητική είναι, και τον απόλυτο σεβασμό απαιτεί και τον επιβάλλει θες δεν θες... και τιμωρεί τους "ασεβείς"... εκεί πάει το "κι ό,τι δεν σου δίνουν, Πλανεύτρα, τ' αρπάς!"... τον σεβασμό... όταν δεν τον έχει... τιμωρεί... στίχος είναι... πού να τα χωρέσει όλα αυτά... poetry requires that you read between the lines... :-))

[banned8]

Λίγο ακόμα, κορίτσια, να μου κάνετε το χατίρι να ανάψουν τα πνεύματα, να πέσουν και μερικά πυροτεχνήματα, και να βάλω τίτλο στο νήμα:

Πυρ, γυνή και θάλασσα

Και άντε να δροσιστούμε μετά...