Πολύ κατατοπιστικό το ποίημά σου. Σε νιώθω, ειλικρινά! Όμως, ποτέ της δεν είχε άχρηστα αντικείμενα! Αλλιώς, δε θα ήσουν αυτό που είσαι τώρα! Ένας καταπληκτικός, ταλαντούχος άνθρωπος που δίνει κουράγιο ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν ή προσπαθούν να το βρουν, όσο χάλια κι αν νιώθει εκείνος. Δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα, είναι ψυχή ενός αγνού μικρού παιδιού, ούτε κρύβει καρφί μυτερό και σκουριασμένο. Είναι προοδευτική ψυχούλα που με το πέρασμα των χρόνων γίνεται όλο και ανώτερη, ψυχή που βοηθά τους συνανθρώπους της. Η ψυχή είναι όντως μια λέξη ανείπωτη και πόσο μάλλον η δική σου που έχει περάσει τόσα... Όμως, είναι καλύτερο να είναι ανείπωτη παρά να μπορείς να εκφράσεις την ψυχή απλά με πεζές λέξεις ή κοσμητικά επίθετα. Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο υπέρτατο "ανείπωτο"! Μπορεί να είναι μια σοφίτα έρημη και μακρινή, όπως και η δική μου, ένα μοναχικό παράθυρο, αλλά κάποτε φωτίζεται. Υπάρχουν ψυχές που δε φωτίζονται ποτέ, που κρύβουν μυτερά και σκουριασμένα καρφιά, άθλιες, βρόμικες ψυχές! Οι δικές μας, έστω και λίγο, φωτίζονται κάπου-κάπου και τότε ξαλαφρώνουν απ'το μεγάλο βάρος που κουβαλούν...
Σε καλημερίζω με το χαμόγελο της ψυχής μου. Όσο μοναχικά κι αν νιώθει, εκείνη σε καλημερίζει και κάνοντας αυτό φωτίζεται ολόκληρη και λάμπει. Λάμπει που βρήκε έναν φίλο!
