Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον αγαπητό Νίκο και όλους τους εκλεκτούς φίλους που έκριναν σκόπιμο να συστήσουν ή να διαβάσουν το κείμενό μου για τις αμφιγραφίες. Η θεωρητική μου θέση είναι εκεί κατατεθειμένη και δεν υπάρχει λόγος να την επαναλάβω. Ασφαλώς, κάθε κριτικό σχόλιο αποτελεί συμβολή και είναι ευπρόσδεκτο.
Επιτρέψτε μου, όμως, να αναφερθώ συγκεκριμένα στη λεξικοποιημένη προθετική φράση διά μέσου / διαμέσου (πάντοτε προφέρεται ασυνίζητη, όπως και αν τη γράψουμε).
Η φράση είναι ήδη αρχαία, όπως το βεβαιώνουν τα κείμενα. Εντούτοις, ήδη από τον 5ο αι. μ.Χ. τη συναντούμε με την ενωμένη της γραφή (π.χ. σε σχόλια στην Κ.Δ.: οὐκ ἐγὼ κολάζω͵ ἀλλὰ διαμέσου ἐμοῦ ὁ ταύτην μοι δεδωκὼς τὴν ἐξουσίαν Χριστός), συνήθεια που φαίνεται να επικρατεί κατά τον μεσαίωνα (τη χρησιμοποιεί π.χ. τον 8ο αι. ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος: διαμέσου τούτων ἐπὶ τὰ ὧν εἰσιν σύμβολα τοὺς μεμυσταγωγημένους ἀνάγειν). Το Λεξικό τής Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (του Εμμ. Κριαρά) λημματογραφεί ενωμένη την προθετική φράση διαμέσου για όλα τα δημώδη κείμενα που καταχωρίζει.
Συνεπώς, ενώ σέβομαι την επιλογή όσων προτιμούν την αρχαία αφετηρία (διὰ μέσου), έχω τη γνώμη ότι δεν υπάρχει κώλυμα στην ενωμένη γραφή τής λέξεως με τη (λεξικογραφική) επισήμανση ότι συντάσσεται πάντοτε με γενική.
Ευχαριστώ.