«Ήκουσα φωνής ερχομένης από της Άρκτου, λεγούσης ούτω· Ρωσία, ξύπνησον γουν εκ του ύπνου·προς σε ο λόγος του Αγγέλου του Κυρίου, και εν τω πρωί του ηλίου εμπλησθήσεται ελαίου καθαρού η λαμπάς σου, και πριν ο ήλιος εν τω ανατολικώ ζωδίω φανή, συ μεν εμφανής¹ έση· ω φίλη, ιδού τα αριστοπολεμικά σου² όργανα πληρούσι τον αιθέρα μελωδίας· οι πολεμισταί και οι ήρωές σου ψάλλουσι σχεδόν τα νικητήρια, προσκαλούντές σε σε την πλακούν³ εξ αλφίτου αμιάντου,αναμορφώσαι συν τη του Χριστού ειλικρινεί σφραγίδι, ός μία των ημερών ερρύσατό σε από του σκότους της ειδωλολατρείας· δράξον τα όπλα ταχέως, ω αδελφή μου, πορεύθητι, συνηγόρησον την εξ αυτού αιώνιον αλήθειαν· εις σε γαρ ετηρείτο4 το σημείον της τοσαύτης φωταυγούς δόξης.
Αλλ’ άκουσον, φίλη αδελφή· εκ των Αγαρηνών εις την εβδόμην εκατοντάδα έση ενοχλουμένη, και απαρίθμει σχεδόν προς τον τεσσαρακοστόν, και όψει ότι έση τροπαιούχος και καταβαλείς αυτόν, επί τε τη χερσονήσω έξεις την νίκην, και διαβάς την Έλω5 καταθραύσεις την Ταυρικήν και τα πέριξ και τα Μαιωτικά μέρη των Σκυθών, ει και από των κτημάτων σου χαράν ουχ έξεις· η δευτέρα σου γυνή το του Σαρματικού σκήπτρον δωρήσει τω Σάξω· ο τριτάκις στεφθείς βασιλεύς εξόριστος απελεύσεται, αλλά μετά ταύτα δυνάστης φαίνεται της Αουστρίας· ω ηγαπημένη πόλις, παρθένε αγνή, βλέπω σε αποπεπαρθενευμένην· η Λεχία συντρίβει το εαυτής κέρας· κατησχυμένος ο Αλέκτωρ φρίττει από του θυμού· ο μείζων Επίσκοπος, ο σκολιός αντίζηλος, αίσθεται της πτώσεως αυτών6· εξόριστος και αιχμάλωτος ο δυστυχής γηραλέος, κατανοήσει το βάρος της Ρωθενικής γυναικός και το Σαρματικόν γένος συνεννοήσει την εξ αυτής κραταιότητα· παύει εκ της βασιλίδος γυναικός το βασίλειον αποτόμως εν τω τεσσαρακοστώ έτει· άκακον νήπιον, βρέφος δυστυχές, μετά των τοκέων αυτού εκπίπτον του θρόνου, εξόριστον ομού γίνεται, ότι τρίτη γυνή νεανίς βασιλεύσει.
Ο Θεός προκαταγγέλλει μοι· Βάνδαλοι ασύνετοι, ναι, ναι, εξηπατημένους υμάς όψομαι· και ο αλέκτωρ ου κράξει εν τη ειθισμένη ώρα· οι Ρωθενικοί λεγεώνες μάλλον του προτέρου συστήματος φανήσονται ελθείν του βαλείν τέλος εν ορίοις ετέρου εν τω Γερμανικώ κέντρω· αλλ΄εν τοσούτω ανεγερτήτως η συμμετάθεσις μόνη τη παραινέσει τοις εχθροίς δουλεύσει· ο πλεονέκτης βασιλεύς φοβείται την του ετέρου δόξαν, και νουνεχώς κρατεί τας τάξεις, διαμένων ακίνητος· όμως μετά τον τρίτον7 αναλαμβάνει τους χαλινούς, ρώμη ισχυροτέρα της του προτέρου βεβαιούμενος· ο νέος βασιλεύς τη Ρωθενική αταραξία ποιεί νέαν καταδρομήν· ω οίαι οδύναι της τεκούσης! Ω χαλεπαί συμφοραί, ας , τάλαινα Αουστρία, δυστυχώς ανέξεις!
Ο ανήμερος βασιλεύς ζητεί τρόπον αποθανατίσει το όνομα αυτού, ίνα μη η μνήμη αυτού απολεσθή. Ανοίγει τοις Γάλλοις την ατραπόν, και αποδημήσαι προς τα του Ρήνου μέρη αυτούς παροτρύνει.
Ο υπέρτατος ηγεμών των συνημμένων επαρχιών οφθήσεται εν καταστροφή, και ουδεμίαν τελείαν εξουσίαν υπ΄εκείνων έξειν δυνήσεται· αποκαλύπτουσιν οι πονηροί Γάλλοι την σφραγίδα, και εν τη μετά ταύτα μεταμορφώσει αι συνημμέναι πολιτείαι παροτρύνονται8, και εν μισθώ κερδαίνουσιν.
Ήδη, αδερφή μου προσφιλής, βλέπω σε προσκεκλημένη πανδήμως· δοξάζεται η βασίλειος νεανίς, και επιφανεστάταις συνθήκαις τοις Γάλλοις φιλιούται, και των ενοχλημένων διοικήσεων αληθής μήτηρ γίνεται· τούτο εν τω ηλιακώ αριθμώ της χρυσής δωδεκάδος ο χρόνος προγράφει αυτό τε σαφηνίζει, και έκδηλον ποιείται.
Ήδη, αδερφή μου προσφιλής, βλέπω σε προσκεκλημένη πανδήμως· δοξάζεται η βασίλειος νεανίς, και επιφανεστάταις συνθήκαις τοις Γάλλοις φιλιούται, και των ενοχλημένων διοικήσεων αληθής μήτηρ γίνεται· τούτο εν τω ηλιακώ αριθμώ της χρυσής δωδεκάδος ο χρόνος προγράφει αυτό τε σαφηνίζει, και έκδηλον ποιείται.
Ευδαιμονούσαν σε βλέπω, αλλά συμφέρει σοι επιτρέψαι τω διαδόχω το υπερμέγα βασίλειον εν τάχει· ω ιερά νεανίς, το απωσθέν βρέφος στραφήσεται εις τον θρόνον, ειρηνικόν και ένδοξον τούτο είναι βλέπω.