Γιάννης Ποδιναράς

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Άτιτλο (Έχεις στο χέρι σου την αγάπη...)

[Μέρος Α' της συλλογής]

Έχεις στο χέρι σου την αγάπη
που δονεί τη φτερούγα των αγγέλων
και σε παίρνει πέρα στη νύχτα
των ανθρώπων που σου άνοιξαν
την πόρτα της ψυχής και των σωμάτων.

Γιατί ανοίγει διάπλατα τα χέρια στους ουρανούς
–τρελός– μέσα στην πρόνοια του σαρκίου σου;

Ο κόσμος πασκίζει να μας απαλλάξει
από το βάρος της ψυχής μας.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Ελευθερία

[Μέρος Α' της συλλογής]

Ελευθερία – κρυμμένη πίσω απ’ τ’ όνομά σου.
Παιγνίδι στο χέρι του δόλου
πώς μπορείς να ησυχάζεις στη νάρκη
που βύθισε τ’ όνειρο;
Στου φεγγαριού την ασπράδα,
γράφεις ανέμελους ύμνους
εσύ, η ξεριζωμένη ροδιά
που κουράστηκε να ψάχνει
για κοράλλια στο διάφανο δέρμα.
Ελευθερία, δανεισμένο όνομα.
Σου κλέψαν το κορμί
και στόλισαν το φάντασμά σου
μ’ όλα τα πλούτη,
μ’ όλες τις συλλαβές σου
και σε κρέμασαν έξω από τα παράθυρα των οπαδών σου.

Ένα σκιάχτρο γίνανε οι νύχτες
που διψούν το κλεμμένο σου σώμα.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=ifrW2jn_JH0

Κώστας Βάρναλης & Μίκης Θεοδωράκης, Οι μοιραίοι
(ανάγνωση: Μάνος Κατράκης, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Αντώνης Κλειδωνιάρης / δίσκος: Πολιτεία Β' (1964))

Γιάννης Ποδιναράς, Της ταβέρνας

[Μέρος Α' της συλλογής]

Παραπανίσιο κρέας μας μυρίζει εδώ
και κρασί μπρούσκο
ξεπλένει τα κρίματα.
Λέξεις απ’ τα δόντια βγαλμένες
λουλούδι άγριο, χωρίς άρωμα,
οσφραίνονται...

Μα να... Βαθιά ανάσα πύρωσε τον αγέρα.
Ένα κύμα απ’ τα ερέβη
έστειλε τις πνιγμένες φωνές
στον κόσμο της νύχτας
όταν οι ψυχές σαν υπνοβάτες ορθώνονται
καλώντας τα μύχια πάθη μας.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Αναδίπλωση

[Μέρος Α' της συλλογής]

Μέσα σε κάθε συμβιβασμό
κτίζεται ο τάφος
μιας στιγμής του μέλλοντος.

Η γαλήνη που σε κέρδισε
έκρυψε όλους τους ανέμους στο ασκί
και ζωγράφισε τη μορφή σου
μούμια των ερήμων
άλαλη στο χρόνο.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Γαλήνη

[Μέρος Α' της συλλογής]

Γριά με το σκαμμένο πρόσωπο.
Σκαρί φαγωμένο από αγρίμια της λήθης των καιρών.
Σ’ αντάμωσα στην ερημιά του δρόμου.
Ασάλευτο βλέμμα της σαύρας
να σαϊτεύει παιγνίδι της ανεμελιάς.
Σώμα κοντά στη γη
που καρτερεί τον ήλιο
να κινήσει το παγωμένο αίμα της νύχτας.

Βλέμμα της σαύρας
που χλεύαζε το δόλο της δύναμης,
τον έρωτα του δροσερού ξύλου.
...

Χαμήλωσα τα μάτια,
απέστρεψα το πρόσωπο
και τάχυνα το βήμα μου.
Μακριά από τη σαύρα.
Μακριά από το βέβαιο
και γαλήνιο τόνο της ματιάς της.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Εικόνες

[Μέρος Α' της συλλογής]

Λίγες ήταν οι στιγμές που αφήσαμε την ψυχή μας
να πετάξει στ’ άστρα
μαζί με το παιδί
που ακούει το παραμύθι
με ευλάβεια μυστική.

Όμως η μνήμη μένει
να χρωματίζει την πεζότητά μας
με έναστρες εικόνες μαγικές.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Παλμοί

[Μέρος Α' της συλλογής]

Το πρωινό στον ξεχασμένο κάμπο
κοιτούσαμε με απορία
τις ρυτίδες, το κυρτωμένο κορμί του πατέρα
και στ’ αυτιά μας έφταναν ήχοι
από τις παράξενες συνομιλίες του
με το νερό καθώς πότιζε το περιβόλι.
Χαμογελούσαμε με συγκατάβαση
όταν μουρμούριζε στο χώμα:
«Γιατί η καρδιά μας δε γερνάει;
Γιατί επιμένουμε;»
Το γήρασμα της καρδιάς
θεωρούσαμε φυσικό
ν’ ακολουθεί τις πληγές του σώματος.

Ήμασταν ακόμα παιδιά.

Η καρδιά μας τώρα
πάλλει στον ίδιο το ρυθμό
με τη νεανική ένταση
να σπρώχνει το αίμα
στις κουρασμένες πια αρτηρίες.

Μεθυσμένη, ονειρώδης,
πάλλει η καρδιά
και γλιστρά η ζωή
σαν δροσερός αγέρας
μέσα από τις χαραμάδες
και τα ανοίγματα του χρόνου.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Αντίδωρο

[Μέρος Α' της συλλογής]

Όταν κόβεις κομμάτια
απ’ την ψυχή σου
μοιράζοντάς τα
σ’ έναν κόσμο παγωμένο
ζεσταίνεις τις καρδιές των ανθρώπων.
Κι η ψυχή σου
δεν τελειώνει.
Όσο δίνεις
τόσο μεγαλώνει
για να χωρέσει
όλο το χιόνι της γης.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Προσδοκία

[Μέρος Α' της συλλογής]

Τις Κυριακές
η πολυτραγουδημένη μελαγχολία
σαν πούσι ρίχνει
στις καρδιές τη γλίνα της.

Μου φαίνεται περίεργο
που η σκόλη,
η κερδισμένη με αίμα,
να μην ξαλαφρώνει.

Είναι φορές
που οι ηλιαχτίδες
της πρώτης εργασίμου
σμίγουν με την ανατριχίλα του κορμιού
που δέχτηκε τη ζωογόνο αύρα της αυγής.
Πόσο απόθεμα ελπίδας κρύβουμε;
Υπάρχουμε στην προοπτική.
Στην προσδοκία της Κυριακής
που μεταγγίζει καθημερινό
φτερούγισμα απαντοχής.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Σπονδή

[Μέρος Α' της συλλογής]

Ιδρωμένος άνεμος
η Αυγούλα
με οδύνη τερμάτισε πρώτη
στη χλαλοή του ιππόδρομου.
Ένα σύννεφο την τύλιξε στο χώμα.
Οι παίχτες έφριξαν στην πτώση.

Το φεγγάρι βγήκε
χορεύοντας στο αίμα
και ζωγράφισε χιλιάδες άλογα
που κάλπασαν σε δάσος μαγικό.

Ταράχτηκε η ψυχή.
Σηκώθηκε απ’ το λήθαργο
και πότισε τη σιωπή της νύχτας
με δυο στάλες αστέρια
που έλαμψαν
για την Αυγούλα.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Αναπότρεπτα

[Μέρος Α' της συλλογής]

Στη μέση του χωραφιού
έπιασε κουβέντα
μ’ ένα παλιό σαράβαλο,
αφημένο στην αφή των πουλιών.
Χωρίς πόρτες,
τσακισμένο, παραμορφωμένο και σκουριασμένο.
Απόχρωση στέρεης τέφρας
που κάθε μέρα λιγόστευε τη σκιά της.
Το στοιχειωμένο σίδερο έθρεψε στα στίγματα της σκουριάς
το πλήθος που τ’ αγκάλιασε.
Την πρώτη παρουσία.
Μύριζε δέρμα και φρεσκομπογιά.
Μια ζάλη μεθούσε τα χέρια
που μανουβράραν το τιμόνι.
...

Το στοιχειό του χωραφιού
στη μοίρα του τώρα
–ίδια η μοίρα–
μιλάει με τον αγέρα,
τη βροχή
και το χώμα.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

Γιάννης Ποδιναράς, Πέρα από τον ορίζοντα

[Μέρος Α' της συλλογής]

Ο γέρος στο έρημο νησί
λάξεψε την αδρή μορφή του
στην πάχνη της αυγής.
Το πρώτο φως βλόγησε τη μοναξιά του
κι ο αγέρας γύρισε πίσω το τραγούδι της θάλασσας.

Η καρδιά του άδραξε τους ήχους της γης.
«Δεν έχω πού ν’ ακουμπήσω την ευχή μου.»
...

Μια αστραπή στα μάτια
χύθηκε βαθιά,
πέρα από τον ορίζοντα.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=CQ9nAgo8dA0

Διονύσης Σαββόπουλος, Στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ
(δίσκος: Διονύσης Σαββόπουλος, 10 χρόνια κομμάτια (1975))

Γιάννης Ποδιναράς, Το άνθος της άπειρης άμμου

[Μέρος Β' της συλλογής]

I

Τις νύχτες του χιονιού
κύκλοι της φωτιάς
μουδιάσανε το αίμα στα πόδια μας.
Καθηλώσανε τ’ άγρια πνεύματα στη νάρκη.
Τις νύχτες του χιονιού
πνίξαμε τη ζωή μας
σε μια νιφάδα.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=0jqn9SKYAgY

Paul Simon, The sounds of silence (δίσκος: Simon and Garfunkel (1965))

Γιάννης Ποδιναράς, Το άνθος της άπειρης άμμου

[Μέρος Β' της συλλογής]

II

Τα λόγια μείνανε στο στήθος.
Θηρίο η σιωπή.
Έθρεψε φίδια στον κόρφο της.
Κομμένοι ήχοι.
Ο φόβος έπνιξε τη φωνή του κόσμου
κι έμεινε το σφύριγμα του πάθους
να ξενυχτάει στις φωλιές των δέντρων.
Ένας θρήνος μακρόσυρτος
να θυμίζει το χαμένο στην άβυσσο λόγο.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=d5VkOaZxcqo

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Αράχνη
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Ανθρώπων έργα (1993))

Γιάννης Ποδιναράς, Το άνθος της άπειρης άμμου

[Μέρος Β' της συλλογής]

III

Η σιωπή ψηλαφώντας στο σκοτάδι,
αράχνη αναρριχάται στις καρδιές
που γαληνεύουν τη νάρκη,
αλαφρωμένες από το φορτίο της έγνοιας των ανθρώπων.
Πέπλο, σχηματισμοί της αράχνης,
μορφές των ονείρων
καλύπτουν τη γύμνια μας.
Οι γραμμές σε διάθλαση
βυθίζονται μέσα στο ηδονικό σφίξιμο
της μαύρης αράχνης.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996)