Διαπρέπουμε στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό κοιμόμαστε.
Αγαπητή Αιγυπτιώτισσα, είναι τύχη που είσαι Αιγυπτιώτισσα, διότι -τονίζω- εσάς δεν σας πιάνουν όσα λέμε εδώ, μιας και είχατε όλοι σας κουλτούρα. Πολύγλωσσοι, με εγκυκλοπαιδική μόρφωση κ.λπ. Άνθρωποι με στιλ. Να πω για Κώστα Καβάφη, για Νόρα Βαλσάμη, για Άλκηστι Πρωτοψάλτη, για Δάκη... όλοι κάτι είχαν/έχουν να πουν.
Στο ψητό τώρα: νομίζω ότι η άποψη περί Ελλήνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό είναι, φοβάμαι,
άλλος ένας μύθος για να χρυσώνουμε το χάπι. Παρηγοριά στον άρρωστο, που λέμε.
Όλοι όσοι ζουν στο "εξωτερικό" (θα εννοείς, προφανώς, τον δυτικό κόσμο) διαπρέπουν αν αξίζουν,
ανεξαρτήτως καταγωγής, διότι αυτό το "εξωτερικό" τούς δίνει όλα τα μέσα για να δείξουν τι αξίζουν. Ξέρεις πόσα π.χ. λιθουανικά ονόματα διαπρέπουν στο "εξωτερικό", και τότε όλοι οι Λιθουανοί αναφωνούν: "Δικός μας! Είδατε; Μπορεί να πεινάμε σήμερα και να μας είχαν οι σοβιετικοί υπό το ζυγό τους τόσα χρόνια, αλλά στο εξωτερικό διαπρέπουμε". Ξέρεις πόσα π.χ. τσέχικα, καταλάνικα, ούγγρικα ονόματα διαπρέπουν στο εξωτερικό; Για να μη μιλήσω για Ινδούς, Κινέζους, Βιετναμέζους...
Δεν έχουμε κάποιες ξεχωριστές δυνατότητες σε σχέση με άλλους λαούς. Ούτε περισσότερες, ούτε λιγότερες. Στο "εξωτερικό" διαπρέπουμε όχι χάρη στην... ελληνικότητά μας, αλλά χάρη στις δομές του ίδιου του "εξωτερικού".
Αντί να αποτελούμε κομμάτι αυτού του τόσο κοντινού μας (γεωγραφικώς, πάντοτε, αλλά και ιστορικώς, άλλοτε) "εξωτερικού", το ατενίζουμε από μακριά πότε με μίσος, πότε με διάθεση υποτέλειας,
ουδέποτε όμως με όρεξη να το φτάσουμε στα θετικά του επιτεύγματα. Αν κανείς πει "να φτάσουμε την Ευρώπη", θα του αντιτάξουν
βαλλερσταϊνιανά επιχειρήματα περί εμμονής του σε μια δυτική (άρα υποκειμενική) αξία, την πρόοδο. Δεν θα πρέπει, δηλαδή, να θέλει κανείς να φτάσει την Ευρώπη, διότι έτσι "παίζει το παιχνίδι της".
Δουλευόμαστε, νομίζω, αριστεροδεξιοκεντρώοι Έλληνες και αριστερίζοντες δυτικοί...