Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)

[mavrodon]

[Από την ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Γ. Θ. Βαφόπουλος, Αν ήσουν η νύχτα

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες μυστικές, να ιδείς
κάτι σκιές θα μπορούσες, που σαλεύουν μες στα πάρκα.
Δεν είναι άνθρωποι, που στον παρόν τους κινούνται ή στο μέλλον τους.
Είναι τ' αγάλματα, που από το παρελθόν τους αναδύονται
και στο μέλλον τους μέσα περπατούν συλλογισμένα.
Θυμούνται, αναρριγούνε και τον εαυτό τους ερωτεύονται.
....

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)

Αγαπητή Βίκυ, καλημέρα.

Εξαιρετικό το ποίημα του Βαφόπουλου, με τον οποίο είχα την τιμή να συνομιλήσω, για λίγη ώρα, λίγα χρόνια πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Δεν ξέρω γιατί συνειρμικά μου ήλθε στο νου το ποίημα του John Keats, Ode on a Grecian Urn, του οποίου παραθέτω τους ακροτελεύτιους στοίχους:

...
O Attic shape! fair attitude! with brede   
  Of marble men and maidens overwrought,   
With forest branches and the trodden weed;   
  Thou, silent form! dost tease us out of thought   
As doth eternity: Cold Pastoral!   
  When old age shall this generation waste,   
    Thou shalt remain, in midst of other woe   
  Than ours, a friend to man, to whom thou say'st,   
'Beauty is truth, truth beauty,—that is all   
    Ye know on earth, and all ye need to know.

[wings]

Ευδοκία Ρόζου-Τσαρσιώτου, Ανθρώπινη η ζαριά

Χτίσαμε ζωές σε δύσκολες ανηφοριές.
Διαβήκαμε καιρούς παροδικούς.
Τα όνειρά μας τα γκρεμίσαμε, μα εμείς βαδίσαμε.
Όλη η γύμνια μας αποκαλύφθηκε στου Άδη τη ματιά.
Ανθρώπινη η ζαριά, μες στα θολά νερά...

Από τη συλλογή Αναλαμπή στο χωρόχρονο (1991)

[lionpsyche]

Πολύ δυνατό να συνεχίζεις, παρόλο που τα όνειρά σου έχουν τσακιστεί είτε από άλλους, είτε από τον ίδιο μας τον εαυτό...

[lionpsyche]

Χαρά Χρηστάρα, Η καταπακτή

...
Αισθήματα και κινδύνους
αναπνέω στον αέρα
...

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1998)

Τα αισθήματα πάντα είναι ριψοκίνδυνα. Το θέμα είναι κατά πόσο είναι διατεθειμένος κάποιος να νιώσει αυτόν τον κίνδυνο και να ξεφύγει από τη σιγουριά του, τη σιγουριά της μοναξιάς ή τη σιγουριά του free...

[wings]

Μιλάμε για ρίσκο ή για θάρρος; Θυμάσαι όσα λέγαμε χτες σε άλλο νήμα;

[lionpsyche]

Είναι θάρρος να τολμήσεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, είναι ρίσκο να τα... αναπνεύσεις, να τα αποδεχτείς καλά μέσα σου, όπως είπα για να ξεφύγεις από τη σιγουριά σου.

[wings]

Ε, κι αν τελικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτ' απ' όλ' αυτά, κλείσου στην καταπακτή σου να ησυχάσεις. :-)

[lionpsyche]

Αυτό είναι σίγουρο. Θα... ησυχάσεις, όμως; Θα ζεις πραγματικά;

[wings]

Το σίγουρο είναι ότι θα ησυχάσουμε εμείς απ' αυτούς. :-)

[lionpsyche]

Σωστά. Άλλωστε, μερικοί τρέφονται από αυτήν τη μοναξιά, τη σιγουριά να μη ζουν...

[lionpsyche]

Θανάσης Γεωργιάδης, Από πρωίας

...

τι άλλο να πω πρωί πρωί
ξύπνησα λίγο πριν μ' ένα ποίημα
           στο στόμα

Από τη συλλογή τα στάσιμα (2007)

Όμορφο να ξυπνάς με ένα ποίημα στο στόμα, ειδικά όταν σου φέρνει στη μνήμη όμορφες και ευτυχισμένες στιγμές. Αλλά και άσχημες να είναι, αρκεί που εκφραζόμαστε μέσα από τα ποιήματα. Ευχαριστούμε, Βίκυ!

[wings]

Ναι. Είναι υπέροχο να ξυπνάς μ' ένα ποίημα στο στόμα. Και, ναι, τα ποιήματα είναι για όλες τις ώρες για καθετί που μας πονά ή μας χαροποιεί.

Χαίρομαι πολύ που ανακαλύπτεις κι εσύ καθημερινά όλη τούτη την ομορφιά στους στίχους των ποιητών της Θεσσαλονίκης.

[lionpsyche]

Δική μου είναι η χαρά να έχω μια τέτοια επαφή με ποιητές τόσο αξιόλογους!

[wings]

Ευδοκία Τσαρσιώτου, Μετέωρη.

Σε κοιτάζω.
Μα δεν σε βλέπω...
Σ' αφουγκράζομαι
Μα δεν σ' ακούω...
Σημαδεύω μα δεν στοχεύω...
Σ' αγαπώ μα δεν αγαπιέμαι...
Διδάσκω μα δεν διδάσκομαι...
Περπατώ μα δεν προχωρώ...
Στέκομαι μετέωρη δίχως
να καταλαβαίνω.

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (1991)

[wings]

Ευδοκία Τσαρσιώτου, Σμίξιμο χαράς και λύπης

Ήλιος και βροχή σμίγουνε μαζί.
Χαράς και θλίψης συνταίριασμα ακούγεται...
Της μοναξιάς τα βήματα ακολουθούν,
τ' απάτητα λημέρια του Χρόνου...
Εξερευνούν την κάθε του γωνιά...
Σταμάτησε της λήθης ο χρόνος.
Οι δείκτες της ψυχής γυρίσανε αργά
μπρος στου χρόνου τη θωριά!
Έσμιξε το σίγουρο με το αόριστο και χαμογέλασε.
Θλίψη και χαρά σμίξανε ξανά
μες στου ονείρου τη μορφή
σαν δυο στάλες της βροχής!

Από τη συλλογή Αναλαμπές στο χωρόχρονο (2001)