Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτοι

Η ώρα μας είχε έρθει από παλιά
ο ουρανός ποτάμι αβεβαιότητας
οροφή που αποσπάστηκε
πνοή της ύλης πόθησε να γίνει πνεύμα.

Σ’ όλους τους δρόμους που χαράζει ο νους
ορφανές ψυχές
ο Ηράκλειτος ο Οδυσσέας ο αλχημιστής
κοιτάζουν πέρα απ’ τον πυθμένα της ερήμου
το κρησφύγετο των αγγέλων στον χρόνο.

Ο άνθρωπος βαδίζει μέσα σε πολλές ιστορίες
η νύχτα λάμπει
ανάλαφρη φωτιά κωπηλατεί αργά
ως τον πυροκροτητή της ζωής μας
θα τραβήξουμε μακριά
ή κοντά
από το δίκτυο του ονείρου
στο δίκτυο της πλάνης.

Η ώρα μας έφτασε και προσπέρασε
αποκυήματα του καιρού τα υπάρχοντά μας
εσύ κι εγώ
ανερμήνευτοι και άγνωστοι
μετατοπιζόμαστε στην απόσταση
διάφανοι και αρχέγονοι
κατοπτρικά ημερολόγια απουσίας
για κείνον που μας ψάχνει.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η άλλη ιστορία

Από το περιθώριο η άλλη ιστορία κοιτάζει λυπημένη
ένας αιώνας περιμένει να τον ελευθερώσουμε
η ζωή βρέφος του σύμπαντος
ροές και αντικατοπτρισμοί
κι εγώ τώρα εδώ μ’ ένα φανταστικό όνομα
επισκέπτης στο ταξίδι των όντων
η δική μου στιγμή είναι αυτή που θα λείπω
υστερόγραφο που πετά κάτω απ’ την πόρτα
το πεπρωμένο
αρχή και τέλος της περιπέτειας
όπου κι αν βρεθώ
θα ’ρχονται κι άλλοι
με την ψυχή τους γεμάτη γράμματα
σταλμένα στη σκιά τους
όλα γύρω κάτι μου θυμίζουν
σφυρίγματα φωνές δάκρυα
ταξιδεύω στο παρελθόν μου
αιμοσφαίριο του κενού περιπλανιέμαι
ανάμεσα σε κείνο που πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου
και το κρυπτογράφημα του ανέλπιστου.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αφηγητές του κενού

Καθώς ο καιρός αναπαράγει την παγίδα της νιότης
ένα ουράνιο τόξο πάνω απ’ τον ώμο μου
διατρέχει τη λευκή σελίδα
πλωτός ποταμός ανάμεσα
στο νόημα και στο αδιανόητο.

Ο πόνος υπάρχει για να είμαστε έτοιμοι
όταν θα πλησιάζει
η αρχαία σοφία των βημάτων
εκείνου που δεν έχει τίποτα άλλο να πάρει από σένα
παρά ένα σώμα διάτρητο
από μετεωρίτες και νότες.

Και τώρα που επιβιώσαμε
υστερόγραφο της ιστορίας των άστρων
αφηγητές του κενού
κυνηγώντας την εξαγνισμένη μέρα
θα συγκρουστούμε με την αιωνιότητα
που αναλώθηκε
στη δίνη της ουτοπίας
στο μυστήριο της κάθε στιγμής.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Έρωτας

Όσο παλιώνει ο κόσμος
η ψυχή ξανανιώνει
έρωτας βαθύς ξεριζωμός
σε πηγαίνει μακριά
σ’ ένα ταξίδι που δεν υπάρχει
υστερόγραφο από πυρκαγιές και στάχτες
αφυπνισμένο
στο προαύλιο του χρόνου
χτυπάει τα φτερά του
για όσους αγάπησαν χωρίς ν’ αγαπηθούν
εκείνους που ξεχάστηκαν μέσα στο θαύμα.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανεπίδοτος έρωτας

Εκείνο το μοναχικό δέντρο στην κορυφογραμμή
ανεπίδοτος έρωτας
γερνάει
λεηλατημένο απ’ τον άνεμο και την ερημιά
δεν γνώρισε ποτέ το θρόισμα του δάσους
τις νύχτες επιμένει ακόμα
γίνεται κύμα χιμαιρικό μονόγραμμα
τατουάζ ονείρου εισχωρεί βαθιά
στο τέλος του ορίζοντά του
μεταμορφώνεται σε μύθο
κι απομακρύνεται χτυπώντας τα φτερά του
στη φωνή που το καλεί
καθώς το σώμα πριν να φύγει
γράφει απόηχους δονήσεων στον αέρα
ουράνιες καμπύλες κατοπτρισμών.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ρίζα

Κείτομαι τώρα εδώ ρίζα της γης
πύλη του σύμπαντος
μαθαίνω μια νέα γλώσσα
ν’ ανεβώ ψηλά
πάνω απ’ τους κυματισμούς των δασών
διασχίζοντας τις ταλαντώσεις του σκότους
να δω το νόημα της Ιθάκης.

Την ώρα που η αλήθεια και το ψέμα εναλλάσσονται
κάτι βαθύτερο απ’ τη ζωή
αγωνίζεται να απελευθερωθεί
απ’ τις απρόσιτες διαστάσεις του
μια θάλασσα αιώνων
ναυάγιο που αγάπησε τα πανιά
αναρωτιέται γιατί να υπάρχουν όλα αυτά
όταν δεν βρίσκει ένα χέρι να κρατηθεί
μες στης σιωπής την πτώση
πέφτει σαν ένας σπόρος
ηχεί στο μέρος της καρδιάς
κι επιστρέφει
να συναντήσει τον πρώτο πόνο
που του γνώρισε την ελευθερία
και του έδειξε την άβυσσο.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η παραδοξότητα

Όταν το μέλλον θα πλησιάζει την καρδιά μου
την ώρα εκείνη
θα παίζω στο πιάνο
κάτι που υπερβαίνει τη ζωή
για όσους δεν έχουν κανένα
να τους θυμάται.

Πώς μπόρεσα να φτάσω ως εδώ
διασχίζοντας το άπειρο
η χορδή του έρωτα
πάλλεται στους αιώνες
τη νύχτα όταν κοιμάμαι
η θάλασσα ταξιδεύει
τον έρωτα των γονιών μου
στον τόπο της μοίρας τους
η κάθε λέξη ζει
μέσα στις άλλες
ολόκληρη η ύπαρξη απόηχος μιας λαχτάρας
ν’ ακουστεί
κάτι ανάμεσα στον άνεμο και το φως
να εμφανιστεί
ανέλπιστα
η παραδοξότητα
το αληθινό όνομα των πραγμάτων.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Ηράκλειτου (2018)