Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αλήτες

Περάσαμε αλήτες
παιδιά κάποιου εξόριστου θεού
μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα
μ’ ένα σπασμό στο βλέμμα
με τα χέρια να γράφουν σκοτεινούς κύκλους.
Το περιβόλι με τ’ αστέρια ποτέ
δεν φθάσαμε.

Μείναμε προσηλωμένοι χρόνια
σε κάποιους δρόμους
στων ανθρώπων το πλήθος.

Στην κλειστή ζωή μας
περίγυρο ο έρωτας
και καρδιά ο ανεμοδείχτης.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανώνυμος
 
Μπορείς να μ’ ονομάσεις όπως θέλεις
σύννεφο, κύμα, ουτοπία
κι ακόμα,
αρνητή, επαναστάτη, διαφθορέα
μα ’γώ κοιτάζω στο βάθος της ύπαρξής σου
εκεί που η καρδιά σου είναι
ακαθόριστο σχήμα και χρώμα
και ξέρω πως άλλο δεν έχω,
παρά το όνομα του κόσμου που θα ’ρθει.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Γέννηση

Κανείς δε με ρώτησε από πού έρχομαι
αιμοσφαίριο της αιωνιότητας
εκσφενδονισμένο
ανάμεσα σ’ αυτούς τους τοίχους
 
Μπορώ κι ακούω την καρδιά μου να χτυπάει
το αίμα μου να κυλάει
και τη μνήμη μου κάποιες λέξεις να τυραννούν,
ζωή και θάνατος
ελευθερία.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι

Βρεθήκαμε στις άδειες αίθουσες ενός μουσείου
πρόσωπα άγνωστα μαρμαρωμένα.
Σ’ αυτό το απέραντο αντηχείο
ο θόρυβος των κλειδιών στην πόρτα
και τα βήματα του φύλακα
μας θυμίζουν ένα ταξίδι.
Μέσα μας πλαταίνει μια άλλη ζωή
(πατρίδα αντίο)
μέσα μας υφαίνεται μια καινούργια σημαία
για την καινούργια πατρίδα τους καινούριους καιρούς.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η λίμνη

Είναι ένας θάνατος
που ενεδρεύει στα φυλλώματα της ψυχής
στις χαμηλόφωνες κουβέντες.
Είναι ένας βαθύς κοφτερός θάνατος
Γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα σαν τη βροχή
στις ζεστές παλάμες.
Στις πιο μυστικές ραφές της στέρνας μου λιμνάζει           
ο θάνατος.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η τελευταία άνοιξη
 
Γράφω για την τελευταία άνοιξη,
θα ’ρθει πυροβολώντας στα έγκατα του ύπνου μας
μ’ ένα πολύχρωμο μπαλόνι
ένα τραπεζομάντιλο γεμάτο παπαρούνες.
 
Για την απολιθωμένη πατρίδα μου γράφω,
τ’ αγάλματα και τα μνημεία που σαπίζουν στη βροχή
τα σπίτια που λυγίζουν έξω απ’ τον καιρό τους
τις φλέβες της που χύνονται στο τίποτα.
 
Με το αίμα μου γράφω
Για σένα που με κοιτάς στα μάτια
σαν ανοιγμένη καρδιά
μικρού παιδιού.

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Έκρηξη

Εδώ ήταν το σώμα μου και διαλύθηκε
ένα φτερό δυο σταγόνες αίμα
και κείνος ο απελπισμένος άνεμος.
Εδώ που ακουμπάς ήταν μια χίμαιρα
ένας σπόρος για τη ζωή ή για το θάνατο.
 
Αν σου μιλώ
για καταποντισμένα χρόνια
για κείνους που έφυγαν,
είναι γιατί όταν βραδιάζει
στα λιμάνια τα βαπόρια σφυρίζουν
είναι γιατί η φωνή καταρρέει
και πάει βαθιά στο χώμα.
 
Τη ζωή μου έζησα μακριά
εκεί που οι άνεμοι χάνονται μέσα στην πόλη
κι οι δρόμοι βουλιάζουν
φορτωμένοι ερημιά.
 
Ποιο χέρι μας έδεσε
στην παλίρροια μέσα των εποχών
ποια μνήμη μάς πήρε στο βυθό της
τ’ αβέβαια εκείνα δειλινά.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ταξιδιώτες

Χρόνια περιμέναμε στο σταθμό ένα τραίνο που ποτέ δεν πέρασε
με τις αποσκευές στα χέρια
το πρόσωπο προσηλωμένο στην τελευταία στροφή
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
Κάπου θέλαμε να ταξιδέψουμε
και μείναμε εκεί στο σταθμό
περιμέναμε ένα τραίνο που δεν πέρασε
μαρμαρωμένοι ταξιδιώτες
έτοιμοι πάντα για αναχώρηση.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

[wings]

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Έφηβα γεράκια
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))

Βασίλης Φαϊτάς, Εφηβεία

Εδώ που ρίζωσα και υψώνομαι
ένα αίνιγμα στο ανεξιχνίαστο
μέσα στις λυπημένες κραυγές των πουλιών,
ακούω την ψυχή μου να σπάει,
γιατί πάει καιρός που δε με κοίταξε κανείς
βαθιά στα μάτια.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αγάπησέ με (με τον Γιάννη Πάριο)

Βασίλης Φαϊτάς, Το μαυσωλείο

Είμαι ο τελευταίος ξέρεις που υπερασπίζεται τον έρωτα
σε μιαν άδεια πόλη,
γεμάτη συνθήματα και υποσχέσεις.
Αγκυροβολημένος εδώ
σ’ αυτό το μαυσωλείο των χρωμάτων,
ίσως να ’χω φτάσει σε μιαν ώρα
που όλα τελειώνουν ή αρχίζουν.

Έτσι που τα πράγματα βαραίνουν μες στην ανωνυμία
πάνε χρόνια τώρα που ζωγραφίζω ένα παράθυρο στην ψυχή σου
γεμάτο θάλασσα,
κάθομαι ώρες και προσπαθώ να σου πω
πως ο έρωτας είναι η τελευταία επανάσταση στη ζωή μας.
 
Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λήθη
(τραγούδι: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Σοφία Γεωργαντζή & Θοδωρής Κοτωνιάς / δίσκος: Πώς να αναπνεύσω (2010))

Βασίλης Φαϊτάς: Φύλλα ημερολογίου (Α')
 
Κάθε μέρα το αύριο ντουφεκίζεται
έξω απ’ την πόρτα μας.
Κοίταξε πόσο ρήμαξε ο τόπος,
οι άνθρωποι φιλιούνται και χάνονται στη λήθη
τα παιδιά μας ξαναγυρίζουν στο χθες.
Πόσο λοιπόν θ’ αντέξουμε
με τη ζωή μας αγκυροβολημένη στο χάος;

Από τη συλλογή Υστερόγραφα για το αύριο (2010)

[wings]

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Προσωπικές οπτασίες
(δίσκος: Ζεστά ποτά (1985) / βίντεο από την εκπομπή «Πρόβα» της Λιλάντας Λυκιαρδοπούλου στην ΕΡΤ το 1986)

Βασίλης Φαϊτάς, Αναμονή

Ονειρεύτηκα ανθρώπους κι ουρανό
μες στους κλειστούς πύργους της ερημιάς
τ’ ανοιχτά παράθυρα που φυσούν οι άνεμοι.
Σκόρπισα τη ζωή μου στους ατέλειωτους δρόμους
στις κορφές των δέντρων
κρέμασα ένα χαμόγελο
στο πιο ψηλό κλαδί της ιτιάς
και περίμενα την άνοιξη
μέσ’ απ’ τους βράχους τα νερά και τα δέντρα.
 
Από τη συλλογή Άποικοι της νύχτας (1966)

[wings]

Λίνος Κόκοτος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σαν κάτι έρημα πουλιά
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Αποχαιρετισμός (1973))

Βασίλης Φαϊτάς, Το ανθρώπινο στίγμα

Ο άνθρωπος είναι
πιο αδύναμος απ’ τα πουλιά
πιο μικρός
χωράει μέσα στις μικρές
λυπημένες κραυγές τους
 
Ο άνθρωπος είναι
πιο τρυφερός απ’ τα πουλιά,
όταν κλαίει και περιμένει
στην βαθιάν ερημιά του.
 
Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980)

[wings]

Μενέλαος Λουντέμης & Σπύρος Σαμοΐλης, Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος
(ερμηνεία: Ισιδώρα Σιδέρη / δίσκος: Κραυγή στα πέρατα (1976))

Βασίλης Φαϊτάς, Επικό ταξίδι

Είμαι έτοιμος πια
για ένα επικό ταξίδι
ένα υγρό θρόισμα
στο απρόσιτο γαλάζιο
τις νύχτες κυματισμοί θλίψης
μ’ ανασηκώνουν στα χείλη της παλίρροιας.

Πάντα ήμουν παντού
κι όταν οι κερασιές ανθίζαν
το τέλος των δρόμων μού έγνεφε
με αδιόρατα σινιάλα
τραυματισμένες νότες
στα φθινοπωρινά βλέμματα των γυναικών.
Πάντα ήμουν εκεί
στα κύτταρα της νιότης
του γητευτή του χάους,
κάπου βαθιά στους θορύβους της άνοιξης
ξεχασμένη από χρόνια η αγάπη
ίσως ξαναγυρίσω
πάνω στη ραγισμένη ηχώ μιας χορδής
από ένα λάθος του χρόνου.

Η ψυχή ανήκει στα χελιδόνια και στους χαρταετούς.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

[wings]

Νίκος Καββαδίας & Μαρίζα Κωχ, Φάτα Μοργκάνα
(ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ / δίσκος: Μαρίζα Κωχ (1977))

Βασίλης Φαϊτάς, Fata morgana

Έρημος που είναι ο τόπος μου
ο αγέρας κατοικείται από χρησμούς
και γερασμένο φως
η ιστορία μια αμυχή στο κενό
κυλιόμενες αυταπάτες,
στα λιμάνια επίμονα ξαναγυρίζει η fata morgana
άγρυπνοι άγγελοι τρικλίζουν στις αποβάθρες
οι αρχαίοι θεοί νεκροί
περικυκλωμένοι απ’ τον καιρό
ντυμένοι λυκόφως και αιώνες βροχής
ένα-ένα ξεκαρφώνουν στον Όλυμπο
τ’ απολιθωμένα άστρα
κι εγώ γεννημένος Έλληνας με καταγωγή
στους βαθείς ωκεανούς του πλανήτη
γιος και γεννήτορας του πατέρα μου
δε θυμάμαι παρά τα όνειρα των άλλων
και τον Νηρέα ξεχασμένο από παλιά
κάτω απ’ τα νερά.

Μακριά κολυμπούν γαλήνια
τα εκμαγεία των θρύλων.
 
Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)