Έχει ενδιαφέρον να αναφέρω ότι, τις δεκαετίες του '70 και του '80, όταν εσείς ήσασταν παιδιά, Βίκυ, κι εμείς οι «στρατευμένοι» ποιητές της εποχής, με παρουσία στα φεστιβάλ νεολαίας της αριστεράς και σε κάθε λογοτεχνική εκδήλωση, πράξη, συνέπεια και καταξίωση θεωρούνταν οι πολιτικοί αγώνες. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να γίνει αποδεκτό ότι και η ποίηση είναι μια πράξη, μια πράξη πιστεύω εγώ κατ' εξοχήν ανατρεπτική. Καθώς, μέσα στον βόρβορο της συναλλαγής και της ατιμίας, προτείνει μια διαφορετική ματιά στον κόσμο και τιμά τις αναλλοίωτες αξίες της ζωής, πέρα από οποιαδήποτε σκοπιμότητα.
Χαίρομαι, λοιπόν, που αυτό έχει τώρα γίνει συνείδηση σε εσάς και σε μερικούς ακόμη από τους νεότερους. Χαίρομαι που προτάσσετε την αγνότητα, την έμπνευση και το σκίρτημα της καρδιάς, ενώ τριγύρω ακούγονται εκκωφαντικά τα μεγάφωνα της διεφθαρμένης καταναλωτικής κοινωνίας.