Ad lib. can be interpreted in two ways. In classical ("golden age") Latin, it would be ad libidinem, "at your whim":
Lewis & Short s.v. libido:
Unlawful or inordinate desire, passion, caprice, wilfulness, wantonness: ingenium est omnium hominum ab labore proclive ad libidinem, Ter. And. 1, 1, 51: ad libidinem suam vexare aliquem, Cic. Rosc. Am. 49, 141: fortuna res cunctas ex lubidine magis, quam ex vero celebrat obscuratque, arbitrarily, according to pleasure or caprice, Sall. C. 8: quod positum est in alterius voluntate, ne dicam libidine, Cic. Fam. 9, 16, 3: ad libidinem aliorum judicare, id. Font. 12, 26; id. Fin. 1, 6, 19: instruitur acies ad libidinem militum, Liv. 25, 21.
In post-classical ("silver age") Latin, it would be ad libita, "at will":
Lewis & Short s.v. libet:
lĭbĭtus, a, um, P. a.; only plural as subst.: lĭbĭta, ōrum, n., lit., the things that please, one's pleasure, will, liking, humor (Tacitean): sua libita exercebant, Tac. A. 6, 1: ad libita Caesarum, id. ib. 12, 6: ad libita Pallantis, id. ib. 14, 2.