Εξαιρετικά συμπαθητικός ο Αντόνιο Γκαμονέδα αλλά ο τίτλος της συνέντευξης μυρίζει δημοσιογραφικό εντυπωσιασμό και χρειάζεται ορισμούς και διευκρινίσεις. Τι θεωρείται «αντικειμενική ποίηση» στην Ισπανία; Τι σημαίνει «αντιδραστική» στην εποχή μας; Είναι πλέον προοδευτικός ο προσανατολισμός προς ένα σοσιαλιστικό πείραμα που απέτυχε παταγωδώς; Είναι προοδευτικά τα κομμουνιστικά κόμματα και προοδευτικό το Κ.Κ.Ε.; Για παράδειγμα, εγώ όταν ακούω την Αλέκα ανατριχιάζω με τον ίδιο τρόπο που ανατριχιάζω όταν ακούω τον Μπους. Ή με τον ίδιο τρόπο που ανατρίχιαζα όταν άκουγα τον Χριστόδουλο. Διαφέρει άραγε κατά πολύ η σπηλιά του αναγεννημένου Χριστιανού από τη σπηλιά του σταλινικού παρελθόντος και από τη σπηλιά των παπάδων που απορρίπτουν τον διαφωτισμό και προσβλέπουν στον μεσαίωνα;
Η ποίηση σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διάφορους (και αδιάφορους) ανθρώπους. Είναι μια υπόθεση ψυχής, φώτισης, οπτικής, ανακάλυψης της ομορφιάς του κόσμου, και συνεπώς καθαρά προσωπική. Αν αυτό εννοεί ο Γκαμονέδα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του.
