Κοίτα τώρα τι με βρήκε, Σάββατο μεσημέρι, με την τσίμπλα ακόμα στο μάτι, να κάνω τον κειμενογράφο για
κυπαρισσάκια.
Θυμήθηκα τη γνωστή ελληνική παροιμία που λέει: «Μάθε τέχνη κι άσ' τηνε, κι αν πεινάσεις πιάσ' τηνε». Οπότε: «Πάρε τάφο κι άσ' τονε, κι άμα πεθάνεις πιάσ' τονε».
Υπάρχει και η άλλη ελληνική παροιμία: «Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Τα ίδια παιδιά, πριν τα τινάξουν, αγοράζουν τάφο.
Πώς μπορεί όμως κάποιος να αντιμετωπίσει λιτά και τεχνοκρατικά ένα σκέτο "Pre-Need Graves"; Κλείστε θέση από σήμερα; Πάρε τάφο να βρίσκεται; Πάρτε τάφο σήμερα, μην τρέχετε αύριο; Να το κάνουμε και ρίμα: «Τάφο έχεις; Πάρε τώρα, να μην τρέχεις»
Ή: «Προνοείστε πού θα είστε». Διαλέξτε εσείς την αυριανή σας κατοικία (ευήλια, ευάερη, διαμπερή αλήθεια, γιατί οι νεκροί στην Ελλάδα έχουν τα καλύτερα οικόπεδα;).
Ας το προσεγγίσω αυστηρά γλωσσικά: Τάφο πριν τον χρειαστείς. «Πάρε τάφο πριν τον χρειαστείς». Είναι όμως προτρεπτικό. Το έξυπνο αγγλικό τιτλάκι δεν έχει αυτόν τον τόνο. Και είναι στον πληθυντικό, απευθύνεται σε όλους, γενικά και αόριστα.
Λοιπόν, πρέπει να το κλείσω αυτό (τρία τσιγάρα κάπνισα για να τα γράψω αυτά στείλε μου ένα φυλλάδιο): Τάφοι για όσους προνοούν για αύριο (κι ας είναι και μακάβριο). Τάφοι για προνοητικούς.