Philip Larkin, High Windows (Φίλιπ Λάρκιν: Ψηλά παράθυρα, μετάφραση: Σπύρος Δόικας / Διονύσης Καψάλης)

[spiros]

• Tweet

High Windows Philip Larkin When I see a couple of kids And guess he’s fucking her and she’s Taking pills or wearing a diaphragm, I know this is paradise Everyone old has dreamed of all their lives— bonds—gestures pushed to one side Like an outdated combine harvester, and everyone young going down the long slide To happiness, endlessly. I wonder if anyone looked at me, forty years back, And thought, That’ll be the life; No God any more, or sweating in the dark About hell and that, or having to hide What you think of the priest. He And his lot will all go down the long slide Like free bloody birds. And immediately Rather than words comes the thought of high windows: The sun-comprehensive glass, And beyond it, the deep blue air, that shows Nothing, and is nowhere, and is endless.

Ψηλά παράθυρα Φίλιπ Λάρκιν, μετάφραση: Σπύρος Δόικας Σαν βλέπω ένα αγόρι κι ένα κορίτσι και μαντεύω ότι ο τύπος την πηδάει και ότι εκείνη παίρνει το χάπι ή φοράει διάφραγμα Ξέρω ότι έχουν βρει τον παράδεισο Που κάθε γέρος ονειρευόταν όλη του τη ζωή – Δεσμοί και χειρονομίες που αποσύρθηκαν Σαν ξεχαρβαλιασμένη θεριζοαλωνιστική μηχανή ενώ κάθε νέος κυλά στη μεγάλη τσουλήθρα Της ευτυχίας, ασταμάτητα. Αναρωτιέμαι, Αν κανείς πριν σαράντα χρόνια, με κοίταξε και σκέφτηκε Έτσι θα ’ναι η ζωή Ούτε Θεός πια, ούτε να ιδρώνεις στο σκοτάδι Για την κόλαση και τα ρέστα, ούτε να κρύβεις Τι σκέφτεσαι για τον παπά. Αυτός και το συνάφι του θα γλιστρήσουν στη μεγάλη τσουλήθρα Σαν ελεύθερα βρωμοπούλια. Και άξαφνα Αντί για λέξεις έρχεται στο νου η σκέψη ενός ψηλού παραθύρου Το γυαλί που καταβροχθίζει τον ήλιο Και πέρα από αυτό, το απέραντο γαλάζιο, Που δεν φανερώνει τίποτα, δεν έχει τέλος, και δεν είναι πουθενά.

High Windows Philip Larkin When I see a couple of kids And guess he’s fucking her and she’s Taking pills or wearing a diaphragm, I know this is paradise Everyone old has dreamed of all their lives— bonds—gestures pushed to one side Like an outdated combine harvester, and everyone young going down the long slide To happiness, endlessly. I wonder if anyone looked at me, forty years back, And thought, That’ll be the life; No God any more, or sweating in the dark About hell and that, or having to hide What you think of the priest. He And his lot will all go down the long slide Like free bloody birds. And immediately Rather than words comes the thought of high windows: The sun-comprehensive glass, And beyond it, the deep blue air, that shows Nothing, and is nowhere, and is endless.

Ψηλά παράθυρα Φίλιπ Λάρκιν, μετάφραση: Διονύσης Καψάλης Όταν καμιά φορά κοιτώ δυο νέα παιδιά, που εκείνος μάλλον την πηδάει κι εκείνη βάζει διάφραγμα ή παίρνει αντισυλληπτικά, λέω, νά ο παράδεισος που μια ζωή τον ονειρεύονται όλοι οι γέροι: τέρμα, πάνε δεσμοί και νεύματα, σαν απαρχαιωμένα θεριστικά τρακτέρ, κι οι νέοι να γλιστράνε προς την απέραντη ευτυχία ολοένα. Κι αναρωτιέμαι αν υπήρξε άνθρωπος          που εμένα βλέποντας, σαράντα χρόνια πριν, σκέφτηκε, νά ο βίος ο ανθόσπαρτος· ούτε Θεός, ούτε να ιδρώνεις για το πυρ το εξώτερο μες στο σκοτάδι, πάνε αυτά, ούτε για τον παπά κλειστά τα στόματα. Θα ξεγλιστρήσουν όλοι, ελεύθερα πουλιά, αυτός και η παρέα του. Κι αυτόματα μου έρχονται στο νου ψηλά παράθυρα αντί για λέξεις –το γυαλί που αδράχνει ήλιο, και πέρα ο τρίσβαθος αιθέρας που δεν δείχνει τίποτα κι είναι ανύπαρκτος κι απέραντος.

Philip Arthur Larkin, CH, CBE, FRSL (9 August 1922 – 2 December 1985) is widely regarded as one of the great English poets of the latter half of the twentieth century.