Τάσος Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

[spiros]

• Tweet

Τάσος Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

Από τη συλλογή Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1953)

[wings]

Πανέμορφο!

Τι άλλο να πει κανείς για ένα τόσο καλό ποίημα ενός τόσο σπουδαίου ποιητή;

[lionpsyche]

Συμφωνώ, Βίκυ και αυτό το ποίημα το καταλαβαίνεις όταν τα λόγια αυτά τα έχεις ακούσει και από κάποιον... Δεν είναι πολύ ρομαντικό;

[wings]

Σίγουρα. Αλλά, και να μην τ' ακούσεις, είναι ποίημα που δεν σου αφήνει περιθώρια να μην το καταλάβεις.

[lionpsyche]

Όντως! Και να μην τα ακούσεις, ίσως έρθει η κατάλληλη στιγμή που θα κατέβει το αστέρι κάτω στη γη...

[wings]

Ακριβώς. :-)