μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον → not to be born is, past all prizing, best | not to be born excels the whole account | not to be born exceeds every possible estimate | not to be born is, beyond all estimation, best | never to have lived is best

[spiros]

Μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον (Μη φύναι τον άπαντα νικά λόγον) → Not to be born is, past all prizing, best
Sophocles, Oedipus Coloneus l. 1225 (translation by R. W. Jebb)

Sophocles,  Oedipus at Colonus, line 1225

Is this translation any good?

μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον∙ τὸ δ' ἐπεὶ φανῇ, βῆναι κεῖσ' ὁπόθεν περ ἥκει πολὺ δεύτερον ὡς τάχιστα
το καλύτερο από όλα είναι να μην γεννηθεί κανείς∙ αλλά αφού γεννηθεί, δεύτερο καλό είναι να πάει το γρηγορότερο εκεί, από όπου ήρθε.
Το να μην έχεις γεννηθεί, αυτό είναι το καλύτερο· το δεύτερο καλό, αν έχεις γεννηθεί, να πας το γρηγορότερο εκεί απ᾽ όπου βγήκες.
Το πιο καλύτερο απ’ όλα θε νά ‘τανε να μην είχε κανείς γεννηθεί, ή, μια που ήρθε στο φως, να γυρνά κείθ’ όπου ήρθε μια ώρα πιο μπρος.
Σοφοκλής, Οιδίπους επί Κολωνώ
ΣΟΦΟΚΛΗΣ

μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νικᾷ λόγον: τὸ δ᾽, ἐπεὶ φανῇ, βῆναι κεῖθεν ὅθεν περ ἥκει, πολὺ δεύτερον, ὡς τάχιστα. ὡς εὖτ᾽ ἂν τὸ νέον παρῇ κούφας ἀφροσύνας φέρον, τίς πλαγὰ πολύμοχθος ἔξω; τίς οὐ καμάτων ἔνι; φθόνος, στάσεις, ἔρις, μάχαι καὶ φόνοι: τό τε κατάμεμπτον ἐπιλέλογχε πύματον ἀκρατὲς ἀπροσόμιλον γῆρας ἄφιλον, ἵνα πρόπαντα κακὰ κακῶν ξυνοικεῖ.

Not to be born is, beyond all estimation, best; but when a man has seen the light of day, this is next best by far, that with utmost speed he should go back from where he came. For when he has seen youth go by, with its easy merry-making, what hard affliction is foreign to him, what suffering does he not know? Envy, factions, strife, battles, and murders. Last of all falls to his lot old age, blamed, weak, unsociable, friendless, wherein dwells every misery among miseries.

Never to have lived is best, ancient writers say:
Never to have drawn the breath of life, never
to have looked into the eye of day;
The second best’s a gay goodnight and quickly turn away.
— Sophocles Oedipus at Colonus 1225, Translated by W.B. Yeats

Not to be born is, past all prizing, best; but, when man has seen the light, this is next best by far, that with all speed he should go thither, whence he hath come.

Oh wretched and ephemeral race, children of chance and misery, why do you compel me to tell you what it would be most expedient for you not to hear? What is best of all is utterly beyond your reach: not to be born, not to be, to be nothing. But the second best for you is —  to die soon.
— Nietzsche

I appreciate in myself the precariousness of being. It is not that classic precariousness based on the fact that I have to die but a new, more profound wisdom, founded on the fact that there was very little chance of my ever being born.
— Georges Bataille
Natality and Finitude - Anne O'Byrne - Βιβλία Google

[billberg23]

To quote Jebb, from his note on this line:

Literally, "Not to be born exceeds every possible estimate," of the gain, as compared with the loss, of being born ... Rate the gain of being born as high as you please;  the gain of not being born is higher.  Two other ways are possible: —(1) "Not to be born excels the whole account, —i.e., excels all the other things (joys, sorrows, of life) that come into account.  The drawback to this is the somewhat strained sense of λόγον.  (2) "Stands first on the whole reckoning," (τὸν ἅπαντα λόγον being cognate accusative, or accusative of respect) —i.e. when a balance is struck between the good and the evil of being born.  This seems too cold and cautious for the context.

[spiros]

Thank you for this Bill, very interesting comment -:)

[spiros]

Από ένα πανίσχυρο αποθεματικό θέσεων που μιλούν για τη με­λαγχολία των ελλήνων, θα φέρω δύο δημώδεις μαρτυρίες και μία λόγια κατάθεση, για να δειχτεί ο όγκος και το βάρος της ελληνικής λύπης.

Λένε, λοιπόν, πως κάποτε έγινε ένας αγώνας [Το γνωστό Certamen Homeri et Hesiodi] ανάμεσα στον Ό­μηρο και στον Ησίοδο για το πρωτείο. Να κριθεί, τέλος πάντων, στους έλληνες, ποιος από τους δύο μεγαλύτερους είναι ο πιο μεγάλος.

Η επιτροπή κρίσης, εκεί κάπου στην Αυλίδα ή στις Θήβες, κάθι­σε με σεβασμό τους δύο σοφούς στο θρονί τους, και άρχισε να τους ερωτά. Ήθελαν να μετρήσουν, ποιος θα δώσει τις πιο φρόνιμες α­ποκρίσεις στα ζητήματα.

Ρωτήσανε τον Ησίοδο, και αποκρίθηκε ζυγιασμένα. Οι θέσεις που έλαβε, φανέρωναν τον άνθρωπο με την πλούσια πείρα που έζησε στον κόσμο ζωντανός. Που έκαμε, και έπαθε, και έμαθε.

Ρωτήσανε και τον Όμηρο. Ο γλυκός αοιδός με τη λευκή κεφαλή και τα άδεια μάτια, που κάποια ερμηνεία θέλει να επιμένει πως έχα­σε το φως του γιατί δεν άντεξε το πολύ κακό που αντίκρυσε στον κόσμο, τους άκουσε μειλίχια.

Πες μας, λοιπόν, αστέρι στις θάλασσες και ήλιε στα βουνά, του είπανε. Πες μας, ποιο είναι το μεγαλύτερο στον άνθρωπο καλό. «Άριστο σε όλους και σε όλες», αποκρίθηκε ο Όμηρος, «είναι ο άν­θρωπος ποτέ να μη γεννιέται!».

Η επιτροπή έμεινε καγκελόξυλο. Ένας πονηρός όμως ανάμεσα στους κριτές, ένας ελληνικά πονηρός, ένας μικρός Οδυσσέας, σκόρ­πισε την ταραχή που γέννησε η σπαθιά του Ομήρου με μια δεύτερη ερώτηση.

Κανένας, του λέει, δεν μας ζήτησε γνώμη, αν θέλουμε να μας γεν­νήσει ή όχι. Να μας ειπείς, λοιπόν, ποιο είναι το δεύτερο στον άν­θρωπο καλό, που να το κρατά και στο χέρι. Το πάντων αιρετώτατον. Εκείνο που να μπορούμε δηλαδή να το διαλέγουμε κιόλας.

«Το δεύτερο στον άνθρωπο καλό», είπε ο Όμηρος, «είναι όταν γεν­νηθεί ο άνθρωπος, αμέσως να πεθαίνει» [Homeri opera, υπό T.W. Allen. Εκδ. Οξφόρδης, τόμος V, σ. 288: «αρχήν μεν μη φύναι επιχθονίοισιν άριστον· φύντα δ’ όμως ώκιστα πύλας Αίδαο περήσαι.»].

[...]

Εντελώς ομοιότυπη για τον πεσιμισμό των Ελλήνων με τις δημο­τικές μαρτυρίες του Ομήρου, του Αριστοτέλους και του Πλουτάρχου, είναι και η προσωπική κατάθεση του Σοφοκλή που γίνεται με το στό­μα του χορού στο βασιλιά Οιδίποδα:

Μη φύναι τον άπαντα νι­κά λόγον· το δ’, επεί φανήι, βήναι κείσ’ οπόθεν περ ήκει πολύ δεύτερον ως τάχιστα.

(Το πιο καλύτερο απ’ όλα θε νά ‘τανε να μην είχε κανείς γεννηθεί, ή, μια που ήρθε στο φως, να γυρνά κείθ’ όπου ήρθε μια ώρα πιο μπρος.)

[Σοφοκλέους, Οιδίπους επί Κολωνώι, 1224. Μετάφρ. Γ. Γρυπάρη]. Εκτός από το Σοφοκλή είναι και πολλοί άλλοι έλληνες που μιλάνε με την ίδια πεσιμιστική σφοδρότητα. Ο Πλάτων λ.χ., ο Ευριπίδης, ο Βακχυλίδης, ο Θέογνις).
http://liantinis.gr/content.php?id=45

[billberg23]

ἀρχήν μὲν μὴ φῦναι ἐπιχθονίοισιν ἄριστον· φύντα δ’ ὄμως ὤκιστα πύλας Ἀίδαο περῆσαι

Good find!  This Homeric "prototype" may be old, perhaps even contemporary with Sophocles.  Evelyn-White:
This curious work dates in its present form from the lifetime or shortly after the death of Hadrian, but seems to be based in part on an earlier version by the sophist Alcidamas (c. 400 B.C.).