Χρυσούλα Βακιρτζή

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Εξέδρα

Σαν τάλαντο το τύμπανο,
ηχούσε μες στ’ αυτιά μου
και ξέσκιζαν το στήθος μου
βυζαντινές ρομφαίες. Σαν
εθνική παρέλαση,
δεσμεύεις λεωφόρους κι
όσα σ’ εσένα πίστεψα, με
γδέρνουν στις εξέδρες.
Είναι κάποια διέξοδος το
ξύλινο γεφύρι, που οδηγεί
σε θάλασσες ναυαγισμένης
πόλης;

Χαμογελάς, ανάσα μου,
τώρα που δεν υπάρχεις
και αρνιέσαι κάθε στα-
τικό ηγέτη και Ιούδα.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Εχθρός

Φοβάμαι πολύ τούτες τις
νύχτες, που με συντροφεύουν
οι αλεξίσφαιροι εχθροί μου.
Πόσο μετανιώνω, για όσα
προσπέρασα με πλήξη κι
αδιαφορία σχεδόν. Τώρα, αυτά
θα έδιναν ένα χλωμό κιτρινωπό
χρώμα, σε μια αναμνηστική
φωτογραφία. Και, πιθανόν, να
γλυκοπίκριζε ο πρωινός καφές
του φετινού φθινοπώρου.

Αλήθεια σου λέω. Φοβάμαι
κάθε αλεξίσφαιρο εχθρό μου...

Εμένα,

δηλαδή.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Κύκλος

Σε λίγο, οι αναμνήσεις θ’
αγγίξουν το σούρουπο.
Κι εγώ, μέσα στη θλίψη,
θα συναντώ αμφίρροπες
σιωπές, να κλείνουν τον
κύκλο τους. Τότε, ένα
παιδί μέσα μου, θα βρει
κουράγιο να υπερασπι-
στεί την πανσέληνο. Ήταν
η σιωπή μου αβάσταχτη,
παγωμένη – όμως τώρα
μη φοβηθείς τη γιορτή
που αρχίζει... Οι θεοί
έχουν χάσει την ουδέτερη
όψη τους, καθώς εμείς
συναντιόμαστε με τον
αληθινό εαυτό μας. Το
σιωπηλό σούρουπο.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Δοτικά

Έρχομαι να σε βρω
με την ψυχή μου
γυμνή από όλες τις
νύχτες και τα
κιγκλιδώματα που
σκουριάζουν τις
μνήμες. Ψυχρός κι
αδειανός δε μοιάζει
απόψε ο κύκλος τής
πανσέληνου;

Με φρέσκο, ζεστό γάλα
έλα να ταΐσουμε τα φίδια,
πριν χύσουν
δηλητηριώδεις άμυνες στα
τετραγωνάκια των
επιτραπέζιων παιχνιδιών
μας.

Υπερβολικά δοτικός
μοιάζει τώρα ο θάνατος, αν
τον συγκρίνω μ’ έναν
επίμονο εφιάλτη που
στοιχειώνει τα ακυρωμένα
όνειρα μου. Του κόσμου η
ανάσα καυτή αιωρείται
πάνω στην γκρίζα την
άσφαλτο. Πιο κει

κάποιος μύθος ασκεί
εξουσία, ενώ συλλαμβάνω
μια νέα Αφροδίτη να
αναδύεται μοναχική. Στο
αίμα μου.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Έρμα

Όλα για σένανε, ζωή
ελπίδα μου
παντοτινή και
αθάνατε λυτρωτικές
αγέρα Της
διάψευσής μου
απαντοχή, που
αγγίζεις
(στεγνώνεις)
το κάθε μου αγγείο.
Στους ώμους σ’
αναζητώ, ενώ
βαραίνεις σαν λεπτό
αλφαβητάρι τής
τρέλας. Σε άσφαλτο
μεσημβρινή, ραγίζει
το πολύχρωμο γυαλί
της μνήμης. Ας
φτερουγίσουμε
ψηλά, εκεί που ο
χρόνος δεν ζητά την
πτώση. Την ήττα.
Καθώς το
αναλφάβητο παιδί
σου γράφει μια
λευκή επιστολή, στα
σύννεφα, στην
άμμο. Για να ’χεις
έρμα τους ωκεανούς
κι αμέτρητους
αστερισμούς.

Στη λησμονιά μας.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Αργά

Ένας άσκοπος,
σχεδόν μαρτυρικά
γαλάζιος ουρανό
πλανιέται σήμερα.
Δεν ξέρω γιατί,
αλλά την άνοιξη
ηχεί πιο έντονα ο
θάνατος. Ίσως γιατί
οι σκιές δεν
βρίσκουν καμία
θέση, καθώς τα
σώματα
μηδενίζονται στο
άπλετο φως. Ίσως
αργότερα, γενικά
και αόριστα, να
δοθούν οι
απαντήσεις – σαν
τρεμάμενη φλόγα
κίτρινου κεριού. Κι
αν πάλι όχι, θα είναι
γιατί δεν
συναντήθηκα ποτέ
με τους αγγέλους
που είχα κάποτε
πιστέψει.

Κάποιο
θυμωμένο
μικρό παιδί
κλαίει εκεί, στο
βάθος;

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Σήμα

Άυπνη κέντησα
απόψε τα όνειρά
μου, πάνω στην
γκρίζα άσφαλτο.

Σαν ροδαλά μωρά
φλέγονται οι ήλιοι,
ενώ ο παγωμένος
ιδρώτας κρύβει
νοτιάδες ξεσκισμένης
μοναξιάς.

Πόσα σκουριασμένα
καρφιά απορροφούν
τα δυτικά, νεκρά
ήδη αγγεία μου;

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Απώλεια

Γεύση στυφή στο στόμα μου.
Δεν έχω άλλο δρόμο παρά
να απομονωθώ στη φυλακή
του κόσμου. Το πλοίο
ακυβέρνητο, πυξίδα δεν
υπάρχει... μονάχα μπεζ

αδιάβροχα και κόκκινες
ομπρέλες. Στη φυλακή των
αστεριών και σε βυζαντινές
εικόνες, σκλαβώθηκαν τα
όνειρα, μαζί κι οι Κυριακές
μου. Σαν θόρυβος ηχεί ξανά

όλη η συννεφιά μου – δεν θα
υπάρξει πια καμιά σκιά,
εικόνα στον καθρέφτη.

Δεν θέλω άλλους εραστές, να
κείτονται μπροστά μου (ούτε
εγώ να μεριμνώ τη ζοφερή
σας μοίρα).

Γεύση στυφή στο στόμα μου.
Λάμπεις και είναι Μάρτης,
κοντά στην ακροθαλασσιά.

Μαζί με τους ζητιάνους.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Λίθος

Εδώ που τελειώνει
ο λίθος και η πέτρινη
νοσταλγική οδύνη.

Κάπου εδώ, παλιοί άγγελοι
των ευφάνταστων μοναχικών
ανθρώπων θα ανοίξουνε
φτερά, για σκισμένα ατλάζια,
θόλους κι ουρανούς.

Δεν κρύβει η ανάσα μου
διάφανους ανέμους,
κρυμμένες υποσχέσεις.
Οικοδομημένα τα τετράγωνα

δίνουν ένα σκιερό αντίκρισμα
στην πόλη που αγγίζουν τα
μελλοντικά μου όνειρα.

Σε ευαίσθητα, ατσάλινα
υψώματα, φτερουγίζω σαν τις
υπαρκτές μονώσεις.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Γεύση

Μες στη βροχή
και στη σκουριά,
σ’ αγγίζω. Και
είναι η αφή μια
τόσο εύθραυστη

(στυφή σαν την
πρώτη γεύση τού
πηλού)

Αθανασία.
Γκρίζα μπετόν με
κρύβουνε, λες και
η διαφάνεια
προδίδει δίχως
συστολές

Τον δότη.
Εμένα.
Σε πενιχρούς

κι αδέσποτους
ενδοιασμούς,
που αφήνουν

Σημάδι. Στην
άμμο. Στο
τούνελ. Στα
χέρια,

Δυνάστη
Προμηθέα.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Καύση

Τρέχω,
ξεφεύγω,
βυθίζομαι,
σ’ αισθήσεις
πυκνής κι
ολισθηρής
ταχύτητας.

Κι αδυνατώ να
συγκρατήσω μια
στάλα ζωής. Μέσα
μου.

Ίσως περνάω σε
κάποιο άλλο,
διάτρητο επίπεδο
(η θλίψη ζητάει τη
νέα της μορφή).
Πόσο αρχέτυπη
είναι τούτη η
μοναξιά;

Έχουν ωριμάσει
αρκετά πια οι
καιροί, όσο κι αν
είναι Αγγελικός ο
Τιμωρός μου.

Το πρώτο μου
αμνιακό υγρό
ξεπλένεται με
Νερό και Ύδωρ...

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Χρησμός

Τα όνειρά σου δεν
μετρούν, όταν ο ήλιος
δύει – κι ένας πεσμένος
πια σοβάς εθίζεται στους
τοίχους.

Εριστική η ανάσα μου,
βρόχινη η οργή μου
σμιλεύουν την ακύρωση
κι όλη την Ιστορία. Εκεί
στη χώρα των Σκιών, του
Ανώνυμου Πελάγους,

πένθιμοι λωτοφάγοι
χρίζουν τραχείς
αστερισμούς. Κι
αλλοτινούς βοριάδες.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Σάρκα

Πόσο ρυτιδωμένη
είναι η αντηλιά
–εδώ–

Σε πέντε άλικους
ανέμους σκορπώ,
το υγρό και
παμπάλαιο
πρώτο μου
εκμαγείο.

Η σάρκα.

Ρητά μεθάνε τα
βράδια θλιμμένοι
θεοί

–για μένα–

Λες να θηλάζουν
τα μωρά τους

–άλικο–

γάλα;

Πύρινη έγινα,
δίχως σκιές

Στην εύνοια

–του–

χάους.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Νανούρισμα (με την Πόπη Αστεριάδη, 1969)

Χρυσούλα Βακιρτζή, Επώνυμα

Σέρνονται γυμνά τα
όνειρά μου, σκληρή
παράκρουση – και
δάπεδο, δεν ξέρω.

Ψυχρά θα έρθει
κάποια στιγμή η
απόσβεση

(σε δρόμους που δεν
ξενύχτησαν παιδιά και
μάγισσες, μη με
περιμένεις)

Πόσο αργεί
η βροχή
κι ως πότε θα
λιμνάζεις στην
πολύχρωμη
Μονόπολη;

Έτσι, παράταιρη
γυμνή κι από τις
σάρκες μου, αφήνομαι
να τραγουδήσω...

«Νάνι του
ρήγα το
παιδί, του
βασιλιά τ’
αγγόνι»

σαν κύκλος,
που κλείνει

Επώνυμα.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Λήθη

Σπάζω τον κώδικα της
μοναξιάς μου,
σε στέρεο έδαφος
πια δεν πατώ.

Οι ιεροί μου χώροι μ’
εκμηδενίζουν κι
αυθυποβάλλομαι σα
σκόρπια σελήνη

που δεν την αγγίζουν
νεαρές ερωμένες
(γύρω μου αιωρούνται
χίλιοι μυθομανείς)

Τα χίλια ψευδώνυμά σου
τώρα μετράω και
δεν μου ανήκει κάτι
απ’ τον κόσμο που
είχαμε μοιραστεί.

Σκληρό ναρκοπέδιο
γίνεται η ψυχή μου,
όλα θανατηφόρα, όλα
ελπιδοφόρα

όπως όταν ακόμα
ήσουν ο πηλός

και η προσμονή.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)