Οι χρήστες του δικτύου δεν ενδιαφέρονται για την δομή των πακέτων. Το δίκτυο αυτό καθ'εαυτό (ή εν πάσει περιπτώσει κάθε interface μέσα στο δίκτυο) ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την δομή, την συσκευασία αν θέλεις των πακέτων, αφού την πληροφορία (το ωφέλιμο φορτίο) την διαχειρίζεται κάποια εφαρμογή υψηλότερου επιπέδου.
Μπορείς να συγκρίνεις τον τρόπο, που λειτουργεί ένα δίκτυο με τη λειτουργία των ταινιοδρόμων των αποθηκών σε ένα σύγχρονο εργοστάσιο: Το συσκευασμένο προϊόν έχει πάνω στην κούτα του τυπωμένες τις πληροφορίες για το τι περιέχει, πού πρέπει να προωθηθεί κλπ.. Σε όλες τις διασταυρώσεις της διαδρομής του αυτές οι πληροφορίες σαρώνονται και το σύστημα παίρνει τις αποφάσεις του περί της δρομολόγησης, βασιζόμενο σε αυτές. Ο τελικός αποδέκτης (που ενδιαφέρεται φέρ' ειπείν για το τι χρώμα είναι η τηλεόραση μέσα στην κούτα) αποσυσκευάζει το προϊόν και κρατάει μόνον αυτό.
Αντίστοιχα, το δίκτυο ελέγχει την "ετικέτα" του κάθε πακέτου και αποφασίζει αν θα το προωθήσει, πού θα το προωθήσει, αν θα το αγνοήσει κ.ο.κ.. Όταν τελικά το πακέτο φτάνει στον υπολογιστή του χρήστη, που ενδεχομένως το ζήτησε, ο προσαρμογέας δικτύου το προωθεί σε ανώτερου επιπέδου εφαρμογές, οι οποίες αφαιρούν τις κεφαλίδες και κρατούν μόνο την μεταφερόμενη πληροφορία, έτσι ώστε τελικά να παρουσιαστεί π.χ. στον browser του χρήστη, η σελίδα που ζήτησε να δει.
Το μοντέλο OSI (
link1,
link2,
link3), μπορεί να σε βοηθήσει να οπτικοποιήσεις όλες αυτές τις λειτουργίες ενός διαστρωματωμένου(;) διτκύου.
Κυκλοφορούσε κάποτε στο διαδίκτυο ένα σύντομο κινούμενο σχέδιο από την Ericsson με τον τίτλο "Good Warriors", που εξηγούσε χαριτωμένα όλες τις χαμηλού επιπέδου λειτουργίες ενός δικτύου. (Το βρήκα ξανά
εδώ)