Ανδρέας Λίτος

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το δικαίωμα

Όταν γίνεις παρανάλωμα αγάπης,
τότε αντικρίζεις τον παράδεισο.
Πρόσωπο με πρόσωπο στη Σύναξη
κι η μυστική εικόνα το θαύμα.
Πρόσεξε μη σου πέσει το φως από τα χέρια
και χάσεις το ιπτάμενο νόημα.
Με πνεύμα και νου
να θεάσαι την φευγαλέα γαλήνη
στο βάθος των γηίνων ματιών.
Η κορυφή του αοράτου τριγώνου
δείχνει προς τα Άνω,
η πλατυτέρα βάση τους διπλανούς.
Με το πανάκριβο εισιτήριο της αγάπης,
δικαίωμά σου ο παράδεισος.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Κτιστός όλος

Δεν έχω τίποτε. Όσο ζω είμαι.
Κτιστός όλος, από μέσα προς τα έξω
η πυκνότητα ελαφραίνει.
Σώμα και προς τα έξω ψυχή.
Τα σπλάχνα της αγάπης μου, μυρωμένα φιλιά,
μαζί καρπός κι ανάφλεξη του είναι.
Η ψυχή καίγεται πάνω στα κάρβουνα του κορμιού.
Εν ταπεινώσει προσεύχομαι ολόσωμος, πλήρης,
πλήρως αιωρούμενος στο ξύπνημα της φωτιάς.
Το κούρσεμα του θανάτου χωρίς λάφυρα.
Διότι είμαι, δεν έχω.
Θα φύγω όπως είμαι.
Η Ανάσταση άριστα σημαίνει.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Αναγγελία

Αναγγέλλω μια νέα ζήση,
καθώς μέσα στην ευημερία κολυμπώ.
Αφέθηκα στην ακηδία την ωραία, διαβολική,
κι έγινα ιδρυτής της νέας παροικίας.
Ολόδική μου η παροικία του νου.
Τις θλίψεις και τις σκιές τις κουκουλώνω
μ’ αστραφτερές ιδέες
κι ερωτεύομαι το μυαλό μου.
Αναγγέλλω μια νέα ήττα
γιατί έπαψα πάλι ν’ αγαπώ.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Φωτοσκευή

Σ’ αγαπώ και σένα και την αναμάρτητή σου έπαρση.
Τόσο μεγάλη κι ενιαία η θέα του προσώπου σου.
Αγνάντια στο μυστικό πνεύμα σου
δίδαξέ μου την διάκριση της ασύλληπτης ουσίας,
την αστραπή της χορταστικής χαράς
κι ας είναι ασέβεια η απουσία των σωμάτων
και η ροή των κτιστών αισθήσεων.
Είμαι σεβαστής της ιερής ύλης.
Όπως είναι κτισμένη, με ελαφριά ουσία με το όνομα ψυχή
και την στερεά και ωραία φωτοσκευή,
την χαρμονή των οφθαλμών.
Φιλόξενη αγκαλιά με γιασεμί και μοσχολίβανο.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Η στάχτη που λάμπει

Εκεί φώλιασε η κατάπληξή μας
για την στάχτη που λάμπει,
στα πράσινα βαλτόνερα της μνήμης
και μας αιχμαλώτισε.
Όμως σαν απόπλους πλωτού μεγαλειώδους
η εγρήγορση του νου — η προσευχή
διόδους νιοχάρακτες ανοίγει
απ’ όπου εύμορφη η αγάπη
φωτίζει τους δικούς μας ουρανούς της Ελευθερίας.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Οι μαγευτικές εικόνες

Οι μαγευτικές εικόνες της τεχνολογίας αποπλανούν
κι εκπαρθενεύουν την άδολη καρδιά.
Η ιδεατή αμμοβολή γίνεται χρονία λέπρα λοιμική,
πηρωτική του στέρεου ιστού.
Η γνωστική έκπτωση της αρετής
βλαστάνει μέσα στην τύρβη της τεχνολογίας.
Οι φαύλοι αποδεικνύονται άριστοι αρχιτέκτονες της έκπτωσης.
Η έκπτωση, κάθοδος στα αμφίβολα σκοτάδια.
Κι η νήψη, υψοποιός λειτουργία για ανάκαμψη και Ανάσταση.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Τα στίγματα

Τα στίγματα φθοράς στο σώμα
ρίχνουν άγκυρες μελαγχολίας
σε όσους πιστεύουν στην αιώνια άνοιξη.
Γι’ άλλους καμπανούλες είναι φιλικές για τον όρθρο.
Να βγεις μισός έξω από το όνειρο
και να χαρείς πολλή Ανάσταση με το ευλογημένο σώμα της φθοράς.
Και έτσι από δω ως τη Βασιλεία του Φωτός,
από χαρά σε χαρά κι από χαρμολύπη σε αφθαρσία,
περπάτημα ως το χωρίς τέλος Έλεος.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Αυλές

Χαρά στην αυλή την ταπεινή κι οι καρδιές κοιτάζουν πέραν-υπέρ.
Τόσο σπάνια η αγάπη κι οι αυλές αλλοτινές λαχτάρες.
Αυλές περιπόθητες του κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη,
πελώριες κι από την του μέγα κόσμου απλωσιά.
Κι ανθούν γαλάζια τα πάθια, η καλοσύνη η ζεστή
κι αντικριστά τα μάτια-παράδεισος.
Αύλειος χώρος του Θεού, ιάματα ψυχής αστράφτοντα αφανώς
μες στου φωτός την ευλογημένη καλοκαιρία.
Ατμίδα αναδύεται-υπέρ
κι η κάρα κι η καρδιά κατ’ εικόνα σιγοπερπατάνε.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ο άνεργος

Ντυμένος την απουσία του άρτου των παιδιών του,
με την λαχτάρα του ανέφικτου στο νου,
σκιάζεται απ’ την ψυχοκτόνο αδιαφορία του πλουτοκράτη.
Γυμνός απ’ την καθημερινή δύναμη της δημιουργίας,
με προσδοκίες που δεν προφταίνουν να γίνουν όνειρο,
απ’ του κέρδους τ’ ανώμαλα ρήματα.
Καμιά ευλογία για τον άδικο.
Η αγάπη πιο πάνω απ’ την δικαιοσύνη.
Μυροβόλα νοήματα αναβλύζουν,
απ’ την ύπαρξή σου, άγιέ μου άνεργε,
καθώς ανηφορίζεις τον δρόμο του μαρτυρίου.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ανακλώμενα

Προχωρώ σε μονοπάτια του νου χωρίς να ντρέπομαι την αθώα ψυχή μου.
Με μηνύματα απροσκύνητα σ’ ανθρώπους
και α και β και ρο κι ωραία ποιήματα φαντασίας
και σγουρά πράσινα της ελιάς.
Αιφνιδιάζουν ο σκύμνος της δύσης, απαλό το αρνάκι της ανατολής.
Τα παρακάλια στην Παναγιά τον Αύγουστο
και τ’ ανθηρό χαμόγελο των γεροντάδων.
Εφηβεία, η φιλική κοινωνία,
Εκκλησιά με άγουρο καρπό.
Αποστράγγιση της αγάπης με το ψευδώνυμο της ευσέβειας.
Κι εκεί της αυγής το τρεμούλιασμα και στου ματιού την στίλβη,
ανακλώμενα ανθίζουν τα εύγευστα φιλήματα.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Αίνιγμα

Αίνιγμα η εκδίκηση.
Κακότητα η αχαλίνωτη τρέχει όταν αφήνομαι χωρίς όραμα.
Η ανατριχιαστική προσβολή ξαρματώνει
την ειρηνική βαρκούλα που πλέει.
Έρμαιο αδύναμο της αχαλίνωτης.
Άδικα τρέχει, τρέχει στο κενό
η πίκρα και γίνεται σκοτεινό στεφάνι
γύρω απ’ τα ωραία χείλη.
Αντί για δάκρυ χίλιες λέξεις φαρμακερές.
Θρύψαλα ήχων, θρύψαλα άψυχα αγάπης.
Διάφανα τα κόκαλα της καλοσύνης στα σκοτεινά.
Ήττα της αγάπης το αινιγματικό όνομα της εκδίκησης.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Κενοί θεοί

Πανάθλια είδωλα, οι κενοί θεοί.
Καμιά αλληλοπεριχώρηση
του υπαρκτού με το τίποτα.
Στην βαθιά σιωπή της προσευχής
αφουγκράζομαι απέναντί μου το μηδέν,
το ανύπαρκτο.
Και μένω διψασμένος.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Στον κόλπο της Θεσσαλονίκης

Μειλίχιο το φως του δειλινού πέφτει
στον κόλπο της Θεσσαλονίκης
και δίνει νόημα στα αειφόρα κύματα
που γεννήθηκαν μαζί με τις αναμνήσεις μου.
Η ψιθυριστή τους γλώσσα μετεωρίζεται
μαζί με τους παλιούς αγγέλους φευγάτους
από το τέμπλο βυζαντινής εκκλησιάς.
Κι όπως η πρώτη εσπέρα με μουσκεύει
με δάκρυα και αλλοτινούς στεναγμούς,
χερουβικά σύγνεφα προς την δύση
ταξιδεύουν τον θεορρήμονα Νικόλαο Καβάσιλα,
Γρηγόριο τον Παλαμά, τους ζηλωτές,
πλήθος ταπεινών και οσίων, τον λαό του Θεού.
Ευλογημένες ώρες της γλώσσας του φωτός,
πρόσκαιρα άυλα αποτυπώματα
γι’ αυτόν που ξεύρει την ανάγνωση της ησυχίας
και της υπαινισσόμενης μελωδίας της κρυφής αγάπης.
Στον ουρανό της Θεσσαλονίκης κολυμπάει η αιωνιότητα,
στην αυγή της τρίτης χιλιετίας της Χάριτος.
Ενώ φτεροκοπούν οι καημοί στα κινητά τηλέφωνα
της άλογης μοναξιάς και η λαχτάρα της αφής
της κοινωνίας των ψυχών.

Από την ποιητική συλλογή ... της Αγάπης και του Φωτός (2002)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το Κάλλος

Ξεκινήσαμε με την ομορφιά,
όσους λίγους σπόρους είχαμε μέσα μας.
Φύτρα φωτός που εκζητούσαν ύδωρ το λάλον.
Και στο ταξίδι μας ανέθαλλε ο σπόρος,
μίσχος καλός μ’ ανθοφορία.
Όμορφο κάλλος διακριτό στο χαμόγελο, στην παρουσία
κι η έκρηξη μες στην καρποφορία,
άλμα στο περισσότερο κάλλος.
Είναι το τέλος ως η αρχή,
νεάζον κάλλος, ώριμη η ομορφιά.
Φωτός κάλλος.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Να έρχεσαι

Το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ
στη ροή της σύντομης ζωής
μες στις αμέτρητες στιγμές της,
μη φεύγεις, να έρχεσαι!
Η αίγλη σου ν’ αγγίζει τη δική μου,
να μου προσφέρεται ο ήλιος
και η αγάπη σου ν’ ανοίγεται.
Η παρουσία σου ας είναι ζώσα μνήμη,
ξεφάντωμα χαράς. Να έρχεσαι!
Όπως η βροχή της άνοιξης
ως το τελευταίο χαμολούλουδο,
να ραίνεις τους κακούς και τους καλούς
τους λίγο σπουδαίους και τους ασήμαντους.
Ν’ αυτοξεχνιέσαι και να έρχεσαι
στις φωτεινές λάμψεις της συνάντησης,
στης συντροφικής ανάσας την ευωδιά.

Από την ποιητική συλλογή Φωτός Κάλλος (2006)