Ανδρέας Λίτος

wings

Ανδρέας Λίτος, Τα άστρα

Δροσίζουν τα δάκρυα της ελπίδας.
Ολόασπρα άστρα πάνω στο μπλε
με ωραία όρια καταγεγραμμένα,
φωτεινά, αφύλακτα
παρά την απέραντη σκοτεινιά
στο γελαστό περιθώριο.
Στα μάτια φωσφορίζει ο ερχομός
της μόνης πανάχραντης ελπίδας,
εκείνης που αναπαύει
τις ταλαιπωρημένες άγιες ψυχές.
Που έρχεται από αλλού,
ταξιδιώτης στην άκρη της γαλάζιας θάλασσας,
σε ξεχωριστή για τον καθένα βαρκούλα.
Σαν πρόσωπο άστρου λάμποντος,
εδώ και εκατομμύρια έτη φωτός,
φαίνεται η μορφή της
στις μυστικές γειτονιές των ανθρώπων.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Η ακακία

Κάθε στιγμή να μεταμορφώνουμε την εικόνα.
Η ερμηνεία της κρυφής ζωής
να είναι φανερή στη μορφή.
Κι αν δεν αντέχουμε την καθαρότητα
γιατί είναι ακριβοθώρητη, να την ανιχνεύουμε.
Η διαφάνεια του οφθαλμού είναι κυανή...
Να βιώνω την κακία μου τουλάχιστον στο μισό
κι όλο να βγαίνω στα ψηλώματα.
Κι όταν με απέρριψαν τα γεγονότα,
βρήκα τον κρυμμένο παλιό ζυγό της ύπαρξής μου
κι ισοσταθμίστηκα.
Στην πορεία αναλογίζομαι και μες στο χειμώνα
τρυγάω ζουμερές οπώρες.
Και ξανά πάλι και πάλι η γλύκα του κάλλους
διώχνει την κακία, όσο είναι μπορετό.
Ιδανική η ακακία.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Άραγε

Κάθε βραδάκι τρέχαμε να προλάβουμε
την παγχρωμία των ουρανών
στη νέα παραλία των ονείρων.
Εκεί γινότανε η συνάντηση της απόμακρης
παρέας κοινωνούντων αγνώστων.
Η γλύκα των εγωτικών πραγμάτων
φωτοβολούσε την παρουσία των σωμάτων.
Κι οδεύαμε προς το αύριο με την χαρμονή
της ανάμνησης του τρεχούμενου μέλλοντος.
Άραγε ζούμε στο χθες, το σήμερα, το αύριο
ή στον αθέατο κόσμο της ροής
του άλλου τρόπου της χρηστότητος
του «αγνώστου» Θεού;

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Η λαμπηδόνα

Με τα μέγιστα σύμφωνα της Αγάπης
ουράνωνε την ουσία της ζωής.
Με τα εύφωνα φωνήεντα
ζωγράφιζε την ήρεμη ροή
στην αμνήμονη πορεία τους
όλες τις κακίες του κόσμου.
Και ρωτούσανε:
–Γιατί ξεχνάει τις κακίες των άλλων;
–Θυμάται τις δικές του.
Δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του.
Μαζί τους θρηνεί
την χαμένη αθωότητα.
Την λαμπηδόνα που αποδήμησε.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Ο ρυθμός του κόσμου

Να μεταβληθεί ο ρυθμός του κόσμου,
να παρθενέψει ο νους πάλι και πάλι.
Η λύπη που γεννά ο ζυγός της ανάγκης, ολόρθη.
Το έλεος, πού;
Το φέγγος προσέρχεται μειλίχιο
και με χορευτικά βήματα
λιγοστεύει την νωπή του κόσμου φθορά.
Δώσε μου φωτιά να κάψω την ανάγκη!
Η ανυπακοή φτερώνει στο πρόσωπο της ελπίδας.
Καταποντίζεται η φανερή ντροπή της βίας.
Αγίασμα πίνω μελωδικό...
Μία σταλαγματιά νάμα
αιωνίζει το ρυθμό στο πλατύ μέτωπο του κόσμου.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Δεν γύρισε

Ζώντας το απόγευμα με έναν άλλο τρόπο
μέσα από πρόσωπα χαριτωμένα,
αγίαζα τον περίγυρο
με το μυρωμένο σημείο του σταυρού.
Πολύ μου αρέσει η γεύση της ατμόσφαιρας,
καθώς στο διάστημα
ακούγεται η ηλιοβαμμένη εικόνα.
Σπινθηρίζει η ποίηση
στην κορυφή της πανδαισίας,
γλυκοσέρνεται σιμά μου
η τρυφεράδα της αγάπης,
στο κέντρο της ανακατεύεται
με το καθάριο φως.
Κι ενώ η επίθεση του παραδείσου συνεχίζεται,
οι ομορφιές γαληνεμένες προβάλλουν
με γελαστό μειδίαμα.
Πολύ φιλικά κύλησε το απόγευμα ο χρόνος.
Χωρίς να γυρίσει πίσω.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Αυταπάτες

Δεν υπάρχει δρόμος χαραγμένος.
Είναι τα βήματά μας που ανιχνεύουν τους προορισμούς.
Αυτούς που πολλές φορές ξεχνάμε στην πορεία.
Ένα βήμα μπροστά, δύο λοξά κι άλλα στο πουθενά.
Η χάραξη, το επιφανειακό ίχνος είναι στιγμιαίο
ή και φανταστικό στη νοητή γραμμή του ορίζοντα.
Ο εγωισμός μας, ο ναρκισσισμός,
ονοματίζει την ανυπαρξία της ουσίας
ως γεγονός μέγα για τους επερχόμενους.
Η αξία του είναι στιγμιαία σαν τις αναλαμπές
των κυμάτων στον δύοντα ήλιο της αυταπάτης.
Κι όμως η πορεία συνεχίζεται μέχρι το κέντρο της ζωής.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Το χάος τον καιρό της κρίσης

Και ενώ μιλούσαμε για το χάος,
η ματιά σου ψηλάφισε όλη μου την παρουσία
που ήταν πέρα από δω,
στην άλλη όχθη του νοήματος.
Η σχέση μας, αν και ασπαίρουσα,
κακοπάθησε από την παρεξήγηση.
Ψάχνω ένα ποίημα να είναι το αντίο της μέρας,
ύστερα να πω το Πάτερ Υμών και να κοιμηθώ,
ελπίζοντας ότι αύριο θα ζω.
Ναι, το ποίημα στάζει ζεστές σταγόνες παρηγοριάς.
Το πρωί θα έχει γεύση χαράς.
Υψηλές στιγμές στη μέση του χάους,
ωραίες σαν μία επανάσταση,
δύσκολες στο νου σαν την Ανάσταση!
Με δύναμη μπαίνει στη ζωή μας
η ομορφιά που θα μας σώσει.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Στροφή Αριστοτέλους

Κατεβαίνοντας προχθές την Τσιμισκή
συνάντησα τη συνείδησή μου
ελεύθερη και εγκαυστική.
Κι εκεί στην στροφή Αριστοτέλους
έτσουξε πιότερο το κάψιμο εντός.
Μία ζωντανή εικόνα
–μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια–
πελιδνή, αφυδατωμένη,
έστελνε άφωνα σήματα του πανικού,
της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.
Τα κλειδιά στα χέρια μου κουδούνιζαν ανωφέλευτα,
αφού δεν ανοίγουν παρά μόνο
θύρες της ματαιότητας.
Και ο πόνος έμεινε εκεί,
προσμένοντας την Έκπληξη
και την κρυφή ελπίδα.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Στην αστυνομία

Πρόσωπο μελαχρινό,
μαλλιά σγουρός βασιλικός,
ματιά θολή,
ψυχή καθημαγμένη.
Στεγνό, καπνισμένο το ταίρι δίπλα,
χωρίς γλυκιά πνοή, ματιά βρισιά.
Απέναντι τα «όργανα»,
ξινισμένα μούτρα,
σκληρό περιφρόνησης μειδίαμα.
Πληγές αμφοτέρωθεν!
Η καλοσύνη στα αζήτητα.
Μώλωπες στο σώμα και στο νου,
σάπια κατάσταση, χωρίς γιατρειά;
Απ’ έξω βουβοί, άφωνοι κοιτάμε εμείς
αδιάφοροι τα νύχια των ποδιών μας.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος: Σκάβοντας...

Όταν κυκλοφορούν οι σκιές...
Άμωμοι είναι οι έρωτες
για τον άλλο και τον Άλλο.
Μαλακώνει η αχλύ της ημέρας,
ανοίγω το στόμα μου να ρουφήξω πνεύμα.
Ξεχνώ τ’ αξιώματα του καιρού,
κάθε λογής μάταια.
Υγραίνεται ευωδιαστό το άνοιγμα των βλεφάρων.
Ο νους πεζοπορεί σε οάσεις ανέλπιστες,
στις διεξόδους των αγιασμένων νερών.
Στα άσκοπα έπαθλα, ψεύτικες οι λαχτάρες.
Σκάβοντας αναθάλλει το πολύτιμο νόημα.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Το ξόανο

Απέχω από την εξουσία!
Τώρα τρία πράγματα μ’ ευλογούν.
Το φως που φωτίζει τα μύχια έγκατα
και ανθίζει το σιντριβάνι της χαράς.
Το αεράκι της ελευθερίας της ύπαρξης.
Ο έρωτας κατάσαρκος και πνευματικός.
Το ξόανο της εξουσίας, χωρίς χαμόγελο για τον φτωχό.
Κρατώ φέτες ουρανού πάνω στο τίμιο ψωμί.
Γεύση μίας άλλης ζωής.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Οι γέροντες

Οι γέροντες συγκύπτοντες
από τα βάρη των αμέτρητων προσευχών
και γονατισμών για τους άλλους, γνωστούς και αγνώστους.
Με τον καλό λόγο στο στόμα τους,
τον λάμποντα οφθαλμό και την εξυπνάδα
της γνώσης του Θεού.
Προορατικό χάρισμα δωρισμένο και μη προσγραφόμενο
στον ατομικό ισολογισμό της ματαιότητας.
Άφθονο χαμόγελο και γλυκός λόγος,
περιχυμένος στα άταχτα άσπρα γένια και μαλλιά,
σαν τους βοστρύχους του Πανσέληνου
και μελωδική ευωδία στον αέρα
της περιιπτάμενης χαρμολύπης.
Η χαρμοσύνη συμπορεύεται με την εικόνα
και την πλούσια ανάμνηση στο ταπεινό κελάκι,
σαν να εγκαταβιώνει από τον καιρό
που ζούσαν εκεί οι ρίζες της ανθρωπότητας.
Ευπροσήγοροι και άγιοι κατά δύναμιν
στο ανθρώπινο και στο χαρισμένο.
Ο μαστρο-Φώτης Κόντογλου ομολογεί:
στα πρόσωπα των γερόντων
είναι τυπωμένα τα δύο πιο σεβαστά πράγματα,
η αγιοσύνη και το γήρας.
Καρδιά ευρύχωρη από το βίωμα της αγάπης,
που αγγέλλει αυτό που θα έλθει και είναι εδώ,
το άδυτο κάλλος του Ωραίου παρά πάντας βροτούς.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Εκκλησάκια

Στα μικρά ξωκλήσια στα ψηλώματα,
μελισσοκέρια λάμπουν οι καρδιές,
γαλήνια διαβαίνουν οι άγιοί τους
ευλογώντας τον καημό,
το δάκρυ και τις γλυκές ρυτίδες.
Νησιώτικα, θαλασσινά εκκλησάκια,
μοσχοανεμοδαρμένα ευχετήρια,
φωλιές σε νεοσσούς της ελπίδας,
της Χάριτος λάμποντα θησαυρίσματα.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)

wings

Ανδρέας Λίτος, Δεκαπενταύγουστος

Παναγία Παντοχαρά για τους αθώους,
όμορφη μητερούλα για τους απλούς,
ανύπαρκτη για τους σκοτισμένους.
Παναγίτσα για τον Τάκη Βαρβιτσιώτη ποιητή,
φιλική ζεστασιά, δροσιά για όλους.
Πάντων χαρά
η
Παντοχαρά, του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

Αμήν Καλοκαιρινό.

Από την ποιητική συλλογή Φως ο τόπος του άλλου τρόπου (2012)