Δώρα Κασκάλη, Επιστολογραφία
[Ενότητα Ο έρως έχει ύπαρξη]
Δε θέλω να σου γράψω σ’ αυτή την άχαρη οθόνη.
Garamond των 12. Αυτό είμαι.
Τόσο λίγο.
Θέλω να σου στέλνω εκείνους τους αεροπορικούς φακέλους
γαλαζόασπρη ρίγα σα γιακαδάκι γύρω-γύρω.
Ν’ ακουμπάω τη γλώσσα στην κόλλα πάνω, να σγουραίνει
από τη γλύκα το χαρτί, ένα μικρό tattoo στα χείλια
που πήραν του ονόματός σου το μόνιμο σχήμα.
Είμαι άγραφη όπως η άσπρη κόλλα. Με γεμίζω με λέξεις.
Πόσες λέξεις να καλύψουν
την άκαρδη απόσταση ανάμεσά μας;
Κι όταν θα παίρνεις στα χέρια σου
αυτό το γράμμα το παλιομοδίτικο,
θα ξέρω ότι οι παλάμες σου σφραγίζουν
τ’ αχνά μου αποτυπώματα.
Δεν θέλω να είναι εμφανή,
να δείχνουν την παράδοσή μου τόσο εύκολα.
Μετά θα ξεφλουδίσω μόνη μου τα λίγα προσχήματα.
Θα σε τρομάξω;
Οι δράκοι μου είναι στο κουτί με τα παιδικά μου παιχνίδια.
Μια να τους κάνω, μικρά
κομμάτια, γαλάζια, κόκκινα lego.
Κι εκείνη η ουλή στο φρύδι της αριστερής μου ρώγας
σου είπα ψέματα, ένα μικρό αθώο ψέμα,
είναι το ξόδεμα μιας παμπάλαιας πληγής
που δεν δουλεύει πια από μέσα.
Εσύ άγγιξε το χαρτί, βάλε το μες στην τσέπη σου, τσαλάκωσέ το,
να νιώσω τον ιδρώτα που την παλάμη σου μουσκεύει
ακούμπησέ το τυχαία στα μαλλιά σου
που θέλω τώρα τόσο με τα δάχτυλά μου να χτενίσω
να ζήσω απ’ τα μετάξια τους.
Αυτή τη στιγμή είμαστε ακόμη νέοι,
αρυτίδωτα τα «σε λατρεύω», αγαπημένε μου,
καιγόμαστε και γινόμαστε την ίδια ώρα
φρέσκοι μέσα στο χαμό.
Να φυλάξεις τα γράμματά μου,
στο μαύρο κουτί της μνήμης σου.
Να με φυλάξεις, γιατί είμαι γυμνή κι αθώα.
Από τη συλλογή Ανταλλακτήριο ηδονών (2014)
