Ιωάννα Λιούτσια

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Αύγουστος

Ας υποθέσουμε πως επιπλέουμε ανάσκελα στη θάλασσα
και πως κρατάμε τα μάτια μας κλειστά,
σαν τον Χριστό την ώρα της ανατομίας.

Ας φανταστούμε, τώρα, ότι τ’ ανοίγουμε με προσοχή
– να μην κοιτάξει το βλεφάρισμα την ηρεμία του νερού –
κι ότι κοιτάμε ευθεία από πάνω μας, τον ουρανό.

Ας δούμε τώρα και τη λευκή γραμμή που άφησε τ’ αεροπλάνο.
Διαπερνά σαν βέλος και τρυπάει κάτι στρογγυλό.
Καίγεται απ’ αυτό, παίρνει φωτιά και συνεχίζει.

Ας υποθέσουμε πως είναι ο ήλιος,
ποτέ η καρδιά μου δεν ήταν τόσο κίτρινη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=JBvkWCD7Buc

Σταύρος Ξαρχάκος & Βαγγέλης Γκούφας, Από βυθό σ’ άλλο βυθό
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / θεατρικό έργο: Μην πατάτε τη χλόη (1965))

Ιωάννα Λιούτσια, Βυθός

Ο κάθε άνθρωπος έχει το βυθό του.
Είναι το μέρος εκείνο που νιώθει
περισσότερη σιγουριά για τον εαυτό του,
περισσότερη ασφάλεια.
Εκεί που ο χρόνος σταματάει και
τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε κάνει να γυρίσεις πίσω,
στην επιφάνεια.

Ο δικός μου βυθός δεν είναι θαλάσσιος,
είναι φτιαγμένος από αποτυχίες.
Τα κύματά του δεν είναι υγρά από τη θάλασσα,
είναι υγρά από τα δάκρυά μου.
Η οικογένειά μου δεν είναι δελφίνια που χαμογελάνε,
είναι πελώρια κάγκελα που φυλακίζουν.
Κι η μοναξιά...

Κι η μοναξιά δεν υπάρχει πια ούτε ως υποψία πόθου.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Επιτάφιος

Σήμερα που ο κόσμος ξεκουρδίζεται
ήρθα για να μυρίσω τα λουλούδια
και να διαλέξω ποιο θα έρθει μαζί μου, στην Ανάσταση.

Να πάρω εσένα, μεσόκοπη κυρία
εσένα που με τα καλά σου ρούχα ντυμένη
τους προσπερνάς για να φιλήσεις το σταυρό μου
για να ’ρθεις πιο κοντά στη βασιλεία μου
κι έπειτα για να μουρμουρίσεις κάτι για την κόλαση.

Να πάρω εσένα, διστακτικέ μου νέε
με το ειλικρινές σου βλέμμα πίσω από τα γυαλιά
με το αμήχανο κοκκίνισμα στα μάγουλα
με την αδυναμία του σώματός σου
με την υπομονή αυτή, που σε δυναμιτίζει.

Να πάρω εσένα, κυρία μου, που πλησιάζεις
– οι άνθρωποι γίνονται πιο ταπεινοί όταν τους πλησιάζει ο θάνατος.
Σε πλησιάζει, σου πήρε ήδη κάποιες τρίχες από τα μαλλιά σου.
Το ξεθωριασμένο, λευκό χαμόγελό σου υπάρχει ακόμα όμως.
Προσδοκάς ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Να πάρω εσένα, γλυκό μου αγοράκι
που μου γελάς σαν με μεταλαβαίνεις.
Εσύ που δεν έρχεσαι κοντά μου, αλλά είσαι ήδη μέσα μου
κι εγώ είμαι εντός σου.
Προσεύχομαι για σένα, μα στ’ όνομά σου.

..............

Σήμερα που ο κόσμος ξεκουρδίζεται
κι όλα κινούνται και πηγαίνουν πάνω-κάτω
μόνο μια σταθερά υπάρχει:
αύριο θα ’χουμε Ανάσταση.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Γενέθλια

Κάποτε οι άνθρωποι εφηύρανε τα ποιήματα
για να ναρκώνουνε τη μοναξιά τους
να καταπίνουν σαν χαπάκια το μελάνι
και να εκσφενδονίζουν λέξεις
για να ξορκίσουνε τις ιδιορρυθμίες τους.

Τώρα το ανικανοποίητο δεν βουλώνεται με λέξεις
ούτε με πράξεις ρουτίνας προσυμφωνημένες.
Για να αδειάσω το μυαλό μου μεταφορικώς
–προτού αδειάσει ίσως και κυριολεκτώντας–
χρειάζομαι μονάχα κάτι να με ξαφνιάσει:
ένα παλιό κεράκι γενεθλίων για να το ξανασβήσω
μια λέξη γραμμένη βιαστικά σε μια χαρτοπετσέτα
έναν χορό να με γεμίσει δάκρυα κάποιο απόγευμα στο άδειο σπίτι
κάτι που να ’ρχεται αντίθετα με την πορεία που τραβάμε.
Γιατί ζωή είναι οι μέρες που περνάνε
και τίποτα άλλο.
Δεν έχει νόημα, σκοπό ή κάποιο στόχο.
Στο μόνο τέλος που οδηγεί είναι στην βέβαιη έκπληξη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ιούνης

Μάτωσαν τα νύχια σου και μάτωσαν τα ρούχα σου
μάτωσαν οι λυγμοί σου γιατί μάτωσε η καρδιά σου
μάτωσαν τα ψέματά σου
και μάτωσαν οι επιθυμίες μου.

Και τι θ’ απομείνει από σένα τελικά;
Εσύ, μια λίμνη αίματος,
να με κοιτάς μ’ αυτά τα μάτια πριν ματώσουν.

Πορεία σε τυχαία εκατόμβη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Κουρτίνα μπεζ

Κάποτε, όταν θα μεγαλώσω,
θα κοιτάω το μπεζ κάλυμμα του καναπέ μου
και θα σκέφτομαι την μπεζ ζωή μου.

Κι όμως, κάποτε το μπεζ δεν ήταν το χρώμα μου.
Τότε που η κουρτίνα στο δωμάτιο
του πρώτου μου εραστή
ήτανε σ’ έναν τόνο μπεζ παλιομοδίτικο
τότε το σιχαινόμουνα το μπεζ.
Ήμουν ντυμένη κόκκινη
εκείνος μπλε
στο τέλος, μέναμε δυο σώματα
μπεζ
ίδιοι στο χρώμα της κουρτίνας
μα πιο διάφανοι.

Τότε άρχισα να το αγαπώ το μπεζ
γιατί ήταν το χρώμα εκείνο
που πιο φυσικά απ’ όλα τ’ άλλα
μου αποκάλυπτε το νόημα της ζωής.
Την ύπαρξη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Η κόλαση είναι οι άλλοι

Είδες; Δεν έχω γράψει ένα ποίημα για κάτι που σε σφίγγει γύρω από το λαιμό
για το αδιέξοδο
για το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
για το να φοβάσαι για τους άλλους, όχι για σένα.

Είδες; Δεν έχω γράψει ένα ποίημα για κάτι που να θυμίζει την αληθινή ζωή.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ή κάπως έτσι

Και μένεις μόνος να κοιτάζεις από το πίσω κάθισμα του αμαξιού
το χάος.
Το δικό σου χάος που απλώνεται μπροστά σου
και που κρύβεται μέσα στο Θερμαϊκό
και μες στα φώτα.
Δεν ξεχωρίζεις ποια πλευρά της πόλης είναι.
Δεν ξεχωρίζεις ποια πλευρά δική σου είσαι.
Δικαιολογείς τις πράξεις σου.
Όλα είναι εμπειρίες.
Κυρίως τα μεγαλύτερά σου λάθη.
Αυτά που κάνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις
στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου
νιώθοντας μόνος
ενώ βυθίζεσαι ολοένα στην επιθυμία του άλλου.
Και οι δικές σου επιθυμίες;
Τις σκέφτηκες αυτές ποτέ;

Κρίμα ρε μαλάκα εαυτέ μου.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ο θεριστής

Μα πόσες φορεσιές αλλάζει στα μάτια σου ο χρόνος
για να μην σε γνωρίζω
πόσα πουκάμισα φιδιών και λέπια
κρέμομαι από το δέρμα σου
να ξεγελάσουν την αφή μου
τι άρωμα αγγελικής σκορπάς
για να ξεχάσω το όνομά σου
και πόσο μαύρο είναι το μελάνι των χειλιών σου
που μου χύνεις μες στο στόμα
αντί για αίμα.

Τι κρίμα.
Ό,τι κι αν εφεύρεις
μ’ όποιον κι αν συμμαχήσεις
έχω ανιχνευτή χρυσού.
Θα σε ξεθάψει κάτω απ’ τα μπακίρια
θα σε βρει.
Θα σε βρω.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Οι 4 εποχές

«Μόλις πάτησα έναν φόβο σου» μου είπες χθες βράδυ και γέλασες.
Δεν κατάλαβα τι ήθελες να πεις.
«Έχει βρεγμένα φύλλα κάτω.»
Α ναι! Τα φύλλα είναι κάτι που φοβάμαι
αν κι εγώ νόμιζα πως έλεγες για κάποιον φόβο πιο πραγματικό.
Stop.
Καθίσαμε σ’ ένα τραπεζάκι ακριανό, σε μια στοά.
Κρυβόμαστε απ’ τον ήλιο, κρυβόμαστε απ’ το φως
κρυβόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον
κι οι δυο μαζί απ’ όλους.
Κρυβόμαστε.
Stop.
Αργεί να ’ρθει το ποτηράκι με το τσίπουρο.
Θυμήθηκα ένα βράδυ που μου ’παιζες κάτι
λαβωμένες έβδομες στο πιάνο.
Πολύ μελωδικό κείνο το βράδυ.
Εσύ σιχαίνεσαι τη μελωδία στη μουσική.
Θέλεις ρυθμός, θες ένταση, θέλεις το χάος.
Stop.
Λες πως δεν έχεις πια κουράγιο να παίξεις πιάνο.
Λέω πως δεν σε νοιάζει πια να παίξεις πιάνο.
Σιγά σιγά το μαγαζί αδειάζει. Είμαστε μόνοι.
Ο ένας γίνεται η κόλαση του άλλου.
Ποιανού η φωτιά θα κάψει πρώτα;
Stop.
Η μόνη διαφορά μας είναι η ταχύτητα που πήζει το αίμα μας.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Λημνία γη

Πώς περιγράφεται με μία λέξη
αυτό που νιώθεις όταν το πλοίο τρέμει κάτω απ’ τα πόδια σου
και με την καταβύθιση της άγκυρας
βαθαίνει κι η ψυχή σου και βυθίζεται
βυθίζεται ολοένα
την νιώθεις να κατηφορίζει σ’ όλο σου το σώμα.
Φτάνει στα πόδια.
Παγιδεύεται.
Δεν βρίσκει τρόπο διαφυγής.
Την πιάνει πανικός. Χτυπάει συναγερμός.
Νιώθεις ότι θα καταρρεύσεις.
Κοιτάς στο βράχο το εκκλησάκι.
Προσεύχεσαι.
Ελπίζεις να μη γυρίσεις πίσω.
Ελπίζει να γυρίσει πάλι στη θέση της.
Ετοιμάζεσαι να κατέβεις.
Δακρύζεις.
– Άραγε πόσο συχνά νιώθεις αυτήν την προσμονή για κάποιον τόπο άγνωστο; –
Με το δεξί πατάς τη γη της Λήμνου
το αριστερό να αιωρείται – από ανάγκη
στη γη του Φιλοκτήτη σέρνεσαι κι εσύ
και την ψυχή σου πάτησε η απάτη.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Τροπή

Τα σπίτια σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο
παρά τείχη.
Οι άνθρωποι δεν νιώθουν πια ασφάλεια
δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω
δεν θέλουν να θάβονται κοιτώντας τα ταβάνια.

Τα σπίτια σήμερα είναι παγίδες.
Φυλακίζουνε τα όνειρά μας
φυλακίζουν τα χαμόγελά μας, μας τα κλέβουν.
Τίποτα δεν γεννιέται πια μέσα
σ' αυτά τα στέρφα σπίτια.

Κι η λύση δεν έρχεται στο λεωφορείο
δεν έρχεται στο δρόμο
δεν έρχεται στο θέατρο.
Η λύση έρχεται μονάχα εκεί που είσαι μόνος.
Εκεί που σκέφτεσαι πως τίποτα δεν έχει νόημα
εκεί που καμία λέξη δεν σημαίνει τίποτα για σένα
εκεί που κανένα βήμα δεν έχει κάπου να σε πάει.
Που είσαι γυμνός και ντρέπεσαι τον εαυτό σου
που βλέπεις τα σύννεφα και φαντάζεσαι το φεγγάρι.
Εκεί είσαι έτοιμος για το μεγάλο βήμα.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Υπόσχεση

Κι αφήνεις την μια υπόσχεση για ζωή
για να πας σε άλλη
πιο πολλά υποσχόμενη.

Και το soundtrack σου: τα ψεύτικα λόγια.
Κι ούτε που ντρέπεσαι.
Μόνο να κρέμεσαι σε νοιάζει
μέχρι να το πετύχεις
μια και καλή.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Χαρταετός

Μπορεί να μην ξέρω ποια είμαι
ν’ αναζητώ τον εαυτό μου
ανάμεσα στα σύννεφα και στα πουλιά
– σίγουρα πάντως κάπου στον ουρανό –
Μπορεί να τραγουδάω μόνη μου στους δρόμους
τραγούδια που δεν λένε τίποτα
κι έπειτα να βουβαίνομαι διά παντός
– απάντηση δεν έχω για το πού πηγαίνω –
Μπορεί να μην μπορώ να πω με σιγουριά
ούτε βέβαια και μ’ επιφύλαξη
ποιο είναι το νόημα της ζωής
– ή η ματαιότητα του θανάτου –
ωστόσο έχω κατακτήσει μέσα μου
την πιο βαθιά ου–τοπική αλήθεια:
μόνη πατρίδα μας το σώμα του άλλου.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)

[wings]

Ιωάννα Λιούτσια, Ρουτίνα

Κοιτάζω κάτω απ’ το λευκό σεντόνι.
Ακούγονται, από μακριά, σκυλιά.
Με αναγνωρίζω.
Με μύρισαν κι έρχονται.

Βραδιάζει.
Ή ξημερώνει.
Πάντως η ώρα προχωρά.
Εγώ ακίνητος.

Κοιτάζω κάτω απ’ το λευκό σεντόνι.
Αυτά τα σκυλιά δεν ήτανε για μένα.
Σκέφτομαι για μια στιγμή τον ήλιο.
Έπειτα το φεγγάρι.
Ανασηκώνω το σεντόνι
προσεύχομαι ψιθυριστά στο όνομά σου
και παίρνω θέση στο τραπέζι.

Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016)