Cesare Pavese → Τσέζαρε Παβέζε

[spiros]

Cesare Pavese (9 September 1908 – 27 August 1950) was an Italian poet, novelist, literary critic and translator; he is widely considered among the major authors of the 20th century in his home country.
Cesare Pavese was born in Santo Stefano Belbo, in the province of Cuneo. It was the village where his father was born and where the family returned for the summer holidays each year. He started infant classes in San Stefano Belbo, but the rest of his education was in schools in Turin. His most important teacher at the time was Augusto Monti, writer and educator, whose writing style was devoid of all rhetoric.
As a young man of letters, Pavese had a particular interest in English-language literature, graduating from the University of Turin with a thesis on the poetry of Walt Whitman. Among his mentors at the university was Leone Ginzburg, expert on Russian literature and literary critic, husband of the writer Natalia Ginzburg and father of the future historian Carlo Ginzburg. In those years, Pavese translated both classic and recent American and British authors that were then new to the Italian public. […]


Poems published in Translatum:

• Cesare Pavese - Verra la morte e avra i tuoi ochi
• Abitudini
• I mari del sud (Camminiamo una sera sul fianco di un colle - We're walking one evening on the flank of a hill)
• Il vino triste (Τσέζαρε Παβέζε - Το θλιμμένο κρασί)
• And then we cowards
• I mattini passano chiari e deserti, Cesare Pavese (Τσέζαρε Παβέζε, Τα πρωινά περνούνε φωτεινά και έρημα) [μετάφραση/διασκευή: Σπύρος Δόικας]
• Anche tu sei l’amore, Cesare Pavese (Τσέζαρε Παβέζε, Έρωτας είσαι κι εσύ) [μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής]

Back to index of world poetry

[Frederique]

Cesare Pavese, And then we cowards | Translated By Geoffrey Brock

E allora noi vili Cesare Pavese E allora noi vili che amavamo la sera bisbigliante, le case, i sentieri sul fiume, le luci rosse e sporche di quei luoghi, il dolore addolcito e taciuto - noi strappammo le mani dalla viva catena e tacemmo, ma il cuore ci sussultò di sangue, e non fu più dolcezza, non fu più abbandonarsi al sentiero sul fiume - - non più servi, sapemmo di essere soli e vivi.

And then we cowards Cesare Pavese And then we cowards who loved the whispering evening, the houses, the paths by the river, the dirty red lights of those places, the sweet soundless sorrow— we reached our hands out toward the living chain in silence, but our heart startled us with blood, and no more sweetness then, no more losing ourselves on the path by the river— no longer slaves, we knew we were alone and alive.

Source: Poetry Foundation / ‘And then we cowards’ from Dissaffections: Complete Poems 1930-1950 by Cesare Pavese. Published in 2002 by Copper Canyon Press. Used by permission Copper Canyon Press.

[spiros]

Cesare Pavese, Abitudini (Τσέζαρε Παβέζε, Συνήθειες) [μετάφραση: Σπύρος Δόικας]

Abitudini Cesare Pavese Sull'asfalto del viale la luna fa un lago silenzioso e l'amico ricorda altri tempi. Gli bastava in quei tempi un incontro improvviso e non era piú solo. Guardando la luna, respirava la notte. Ma più fresco l'odore della donna incontrata, della breve avventura per le scale malcerte. La stanza tranquilla e la rapida voglia di viverci sempre, gli riempivano il cuore. Poi, sotto la luna, a gran passi intontiti tornava, contento. A quei tempi era un grande compagno di sé. Si svegliava al mattino e saltava dal letto, ritrovando il suo corpo e i suoi vecchi pensieri. Gli piaceva uscir fuori prendendo la pioggia o anche il sole, godeva a guardare le strade, a parlare con gente improvvisa. Credeva di saper cominciare cambiando mestiere fino all'ultimo giorno, ogni nuovo mattino. Dopo grandi fatiche sedeva fumando. Il piacere piú forte era starsene solo. È invecchiato l'amico e vorrebbe una casa che gli fosse più cara, e uscir fuori la notte e fermarsi sul viale a guardare la luna, ma trovare al ritorno una donna sommessa, una donna tranquilla, in attesa paziente. È invecchiato l'amico e non basta piú a sé. I passanti son sempre gli stessi; la pioggia e anche il sole, gli stessi; e il mattino, un deserto. Faticare non vale la pena. E uscir fuori alla luna, se nessuno l'aspetti, non vale la pena.

Συνήθειες Τσέζαρε Παβέζε (μετάφραση: Σπύρος Δόικας) Στο πλακόστρωτο του πίσω δρόμου το φεγγάρι λιμνάζει σιωπηλό κι ο φίλος μας τα περασμένα αναπολεί. Τότε που του αρκούσε μια τυχαία συνάντηση για να μη νιώθει πλέον μόνος. Τότε, που του άρεσε ν’ αγναντεύει το φεγγάρι και να ρουφάει της νύχτας τ’ αρώματα. Μα πιο γλυκό, θυμάται, ήταν το άρωμα της γυναίκας Που θα συναντούσε, η σύντομη περιπέτεια στην ετοιμόρροπη σκάλα. Η γαλήνια κάμαρη και η επιθυμία να ζήσει εκεί για πάντα Γέμιζαν την καρδιά του. Ύστερα, κάτω από το φως του φεγγαριού, με μεγάλες αργόσυρτες δρασκελιές θα επέστρεφε, ευτυχισμένος. Εκείνο τον καιρό ήταν ο καλύτερος φίλος του εαυτού του. Ξυπνούσε το πρωί και σηκωνόταν απ’ το κρεβάτι ξανασμίγοντας με το κορμί του και τις αναμνήσεις του. Του άρεσε να βγαίνει έξω στη βροχή ή να την αράζει στον ήλιο να χαζεύει την κίνηση του δρόμου και να πιάνει κουβέντα με τους περαστικούς. Ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσε ν’ αλλάζει επάγγελμα κάθε πρωί, μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του. Μετά, αποκαμωμένος, άραζε κάπου για να κάνει το τσιγάρο του. Τότε, θυμάται, η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν να είναι μόνος. Πάει, γέρασε ο φίλος μας, και θα ’θελε ένα σπίτι ζεστό, θα ’θελε να βγαίνει τις βόλτες του το βραδάκι και να την αράζει στο πλακόστρωτο χαζεύοντας το φεγγάρι, αλλά, σα γυρνάει σπίτι, να βρίσκει μια γυναίκα αφοσιωμένη, μια γυναίκα γαλήνια, να τον περιμένει υπομονετικά. Πάει, γέρασε ο φίλος μας, και η μοναξιά του ’γινε βάρος. Οι περαστικοί διαβάτες είναι πάντα οι ίδιοι· ο ήλιος και η βροχή, απαράλλακτοι· και το χάραμα, έρημος. Δεν αξίζει τον κόπο να παιδεύεται κανείς πλέον, και να βγαίνει έξω στη φεγγαράδα, άμα κανείς δεν τον περιμένει, αλήθεια σας λέω, δεν αξίζει τον κόπο.

[spiros]

Anche tu sei l’amore Anche tu sei l’amore. Sei di sangue e di terra come gli altri. Cammini come chi non si stacca dalla porta di casa. Guardi come chi attende e non vede. Sei terra che dolora e che tace. Hai sussulti e stanchezze, hai parole – cammini in attesa. L’amore è il tuo sangue – non altro.

Έρωτας είσαι κι εσύ Έρωτας είσαι κι εσύ. Από αίμα είσαι και χώμα όπως και οι άλλοι. Περπατάς σαν να μη λες ν’ αφήσεις του σπιτιού σου την πόρτα. Σάμπως να περιμένεις, να μη βλέπεις. Χώμα είσαι που πονεί και σωπαίνει. Σκιρτάς και κουράζεσαι και όλο μιλάς – περπατάς και αναμένεις. Ο έρωτας είναι αίμα σου – αυτό μόνο.

μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής

[spiros]

Il paradiso sui tetti Sarà un giorno tranquillo, di luce fredda come il sole che nasce o che muore, e il vetro chiuderà l’aria sudicia fuori del cielo. Ci si sveglia un mattino, una volta per sempre, nel tepore dell’ultimo sonno: l’ombra sarà come il tepore. Empirà la stanza per la grande finestra un cielo più grande. Dalla scala salita un giorno per sempre non verranno più voci, né visi morti. Non sarà necessario lasciare il letto. Solo l’alba entrerà nella stanza vuota. Basterà la finestra a vestire ogni cosa di un chiarore tranquillo, quasi una luce. Poserà un’ombra scarna sul volto supino. I ricordi saranno dei grumi d’ombra appiattati così come vecchia brace nel camino. Il ricordo sarà la vampa che ancor ieri mordeva negli occhi spenti. [11-16 gennaio 1940]

Δεν θα χρειαστεί ν’ αφήσω το κρεβάτι. Μόνο η αυγή θα μπει στο άδειο δωμάτιο. Θ’ αρκεί μόνο το παράθυρο για να ντύσει κάθε πράγμα με μια ήσυχη αναλαμπή, σχεδόν ένα φως Θ’ αποθέσει μια αδύνατη σκιά πάνω στο ανάσκελα ξαπλωμένο πρόσωπο. Οι αναμνήσεις θα είναι θρόμβοι σκιάς κρυμμένοι σαν την παλιά θράκα στο τζάκι. Η ανάμνηση θα είναι φλόγα που χτες ακόμα σιγόκαιε μέσα στα σβηστά μάτια.

Τσέζαρε Παβέζε – Έξορία – Έρωτας – Αυτοκτονία – Επιστολές – Κείμενα – Ποιήματα | Πανδοχείο, μετάφραση/σχόλια Γιάννης Η. Παππάς