Μαρία Λάτσαρη

wings

Μαρία Λάτσαρη

[Πηγή για τη φωτογραφία: βιβλιοnet]

Γεννήθηκε το 1972 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Σπούδασε Βιολογία στο ΑΠΘ και έχει διδακτορικό στις Νευροεπιστήμες. Εργάζεται στο Τμήμα Κτηνιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του ΑΠΘ. Έχει παρουσία σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια και δημοσιεύσεις σε έγκριτα διεθνή περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Εν δυνάμει πραγματικότητα», εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, 2016

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Μαρία Λάτσαρη, Συνομιλία

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Πεθαίνουν τα κλαριά απ’ αγάπη
F. G. Lorca

Ρωτώ την ποίηση
για το σχήμα της λύπης
την ιτιά μού δείχνει
το δέντρο που πονά, αυτή
με γερμένα τα κλαριά
προσκυνά βουβά το χώμα
Νευρωνικό αντίστοιχο
λέει η επιστήμη
γυναίκας κλαίουσας που
με λυτά τα μακριά μαλλιά
θρηνεί ασάλευτη
του έρωτα
το φθαρτό σώμα

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Πεδίο αισθήσεων

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Γίνομαι αμοιβάδα
τυλίγω τα πόδια μου
γύρω απ’ το μοντέλο
το εσωκλείω
αυτό με θρέφει
εκκρίνει ερεθίσματα
που διεγείρουν την αντίληψη
μικρές φωτίτσες
κυκλώνουν το τελάρο μου
Λικνίζομαι σε αιώρα
πλεγμένη από αισθήσεις
αναμνήσεις ραντίζουν
με χρώματα τον καμβά
Καμία αίσθηση μόνο τωρινή
ζω στο παρόν μες απ’ το παρελθόν
το μυρωμένο μυστικό του γιασεμιού
κάποτε
το φύλαξα στα κύτταρά μου
Καινούριες σκέψεις άυλο φως
προσπίπτουν στις μορφές
καινούριες γραμμές ανακλώνται
Ο πίνακας μου ανήκει

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Αντίληψη

[Ενότητα I. Συγγένειες]

οι αθέατες ακτίνες των ματιών διασταυρώθηκαν
γιατί τα τριαντάφυλλα
είχαν την όψη λουλουδιών που κάποιος τα κοιτάζει
T. S. Eliot

Μουσαμάς αστάρωτος
δέκα αυτόπτες ζωγράφοι
το μοντέλο μαγικό κλειδί
για δέκα κλειδαριές

Τα μάτια περισσεύουν
ο νους διαρρηγνύει
το πέπλο της όρασης
οι εικόνες ξαρμαθιάζονται
από τη μνήμη

Αποστολή εξετελέσθη
Μοντέλο απήχθη
Εκεί
δέκα πορτρέτα συνομήλικα
και ξένα μεταξύ τους

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Κλειστά παραθυρόφυλλα

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Τράβηξε τον σιδερένιο γάντζο
που κρατούσε τα παντζούρια στον τοίχο
και τα έκλεισε
σα να κλείνει ντουλάπι
σα να κλείνει φέρετρο
σα να θάβει γονείς
στο μικρό δωμάτιο
χωρίς τύψεις
πατέρας μητέρα
θαμμένοι
ο κόσμος
απέραντος και ζωντανός
περιμένει
τον καλεί
να ζήσει
Μπαίνοντας
άκουσε τον πατέρα
«τόση ώρα
για δυο παραθυρόφυλλα»

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Εξέλιξη

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Τη μέρα είμαι ψάρι
τη νύχτα βγάζω φτερά
και πετάω πάνω απ’ τη λίμνη
προσέχω
μην την αγγίξω
ικανή να πνίξει κάθε σκίρτημα
σε μια χούφτα νερό
αλλά αυτή δεν το ξέρει
δεν νιώθει τον εαυτό της
ούτε στεγνό ούτε υγρό
Απόψε θα βγάλω πόδια
να την περπατήσω
γνωρίζοντας πως δεν σηκώνει
πατημασιές αγίου
Το βάρος της θα με συνθλίψει
ή θα γίνει το θαύμα
Βυθίζομαι
σαν φίδι που κουβαλάει στη ράχη του
όλα τα αλλαγμένα πουκάμισα
μοτίβο ψαροκόκαλο

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Μέχρι τότε

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Από το τέλος αρχίζει η ιστορία
ο κόσμος αυτοκίνητος
όπως και χθες κι απόψε
ανυποψίαστο βγήκε το φεγγάρι
Της επανάληψης ο βαθύτερος γνώστης
δεν προσδοκά
τη δική του επιστροφή
Το μηδέν
χωρίς φωτοστέφανο
και φασματική υπόσταση
με καλεί στην αγκαλιά του
με τ’ οργανικά και τ’ ανόργανα
άμμος και κρύσταλλοι
Αρχαίος διαβαίνω
τη ζωή
θαύμα και λεβιάθαν
Σαν έρθει η ώρα
θα χαθώ

Μέχρι τότε
με το δάσος και το δέντρο
με το φύλλο και το κλωνί
θα χορεύω και θα τραγουδώ

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Εν δυνάμει πραγματικότητα

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Χρόνια γλυπτικής ο άνεμος
κι η θάλασσα
κι ο βράχος
λιγοστεύει φλούδα φλούδα
Έτσι σμιλεύεται ο στίχος
Με ινδιάνικο βλέμμα
ο ποιητής συνδέει την εξωτερική πραγματικότητα
με την εκδοχή που φτιάχνει ο νους του
δεν τραγουδά
δεν επιδίδεται σε ζωγραφική τοπίων
Με τη σοφία των κύκλων της φύσης
λειαίνει τη διαχωριστική γραμμή
ανάμεσα σε ζωή και θάνατο
αποσπά το ουσιώδες απ’ τα πράγματα
το αιώνιο απ’ το προσωρινό

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Συμπληρώνοντας με τον νου το τοπίο

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Ο φράχτης δεν τεμαχίζει
με κάθετες γραμμές το βλέμμα μου
Από τους πασσάλους κρέμεται η λίμνη
κι οι νεροβούβαλοι βόσκουν
δίχως λωρίδες από δέρμα ζέβρας
Το ροζ που κρύβεται πίσω απ’ τις καλαμιές
είναι τα φλαμίνγκο
που ήρθαν να περάσουν τον χειμώνα
Ξεπροβάλλει το τοπίο στο παράθυρό μου
ό,τι κι αν μπει εμπόδιο δεν χάνομαι
σχεδόν το ορίζω

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Είναι όλα ίδια

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Μικρούλης έπαιζες στο πάρκο της γειτονιάς
κι εγώ σε χάζευα
το πέταγμα ενός μόνο χελιδονιού
ανάμεσα στ’ άλλα
στο ίδιο πάρκο
τιτιβίζεις τώρα με τον πρώτο σου έρωτα
γυμνασιόπαιδο και έφηβος πια

την ίδια ώρα

ο συνομήλικός σου Αμάρ
πίσω απ’ το οδόφραγμα στην Νταράγια
αφήνει κάτω τ’ όπλο του
για να χαϊδέψει τον Γκομέισα
το νεογέννητο κουτάβι

ο εντεκάχρονος Γιονούς
στον καταυλισμό στη Λέσβο
παίζει μπάλα χαρούμενος
γιατί φορά τη φανέλα του Μέσι

η Τζαμίλ στην ουρά για το συσσίτιο
στο φυλάκιο της Ειδομένης
κάνει τη ρεπόρτερ με ένα αυτοσχέδιο μικρόφωνο
και η Αλζίνα με τη Μελέκ πνίγουν τα γέλια τους
πίσω απ’ τις πολύχρωμες μαντίλες

Τα παιδιά είναι όλα ίδια

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Ουροβόρος

[Ενότητα I. Συγγένειες]

την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη
Μανόλης Αναγνωστάκης

Στις γραμμές της Μοναστηρίου
το τρένο
τα βράδια
τράνταζε το πατρικό
και μ’ έπαιρνε μαζί στον ουρανό
τόπος πλήρης θεών
τόσοι πολλοί
αλλά κανένας παιδί
Προτού η αυγή χαμηλώσει
τις λάμπες
επέστρεφα στη γη
το ίδιο αθώα και ανέτοιμη

Μετά από χρόνια φθινόπωρα
τη θέση του πήρε
το παιδικό τρενάκι
ήχος βελούδινος
κίνηση κυκλοτερής
ο δικός μου χώρος περιγεγραμμένος
ή
το τέλος δένεται με την αρχή
η καρδιά μου κοντά στην καρδιά της μάνας μου χτυπά
τσαφ τσουφ τσαφ τσουφ

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Μισό σκοτάδι καφές

[Ενότητα I. Συγγένειες]

Ο ύπνος ιερή συνήθεια
είτε ελαφρύς
εμβρυακός
είτε πολλά βαρύς
με χάπια παπαρούνας

άλλοτε πέφτεις για ύπνο
και πέφτεις και πέφτεις
όλα βαθύτερα
βυθίζεσαι στο κατακάθι
με τα τετράδιά σου
άγραφα τριαντάφυλλα
να έχουν ήδη βουλιάξει
το χέρι μόνο που κρατάει το μολύβι
έχει μείνει απ’ έξω
τελευταίο σινιάλο

άλλοτε πλέεις στο καϊμάκι
φτερά από παιδικά φαντάσματα
τότε που ζεστός
τρελός ποιητής ξυπνούσες
κι έγραφες στίχους
στη γαλάζια πιτζάμα σου

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Ιεροτελεστία

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Ξυρίστηκα
χτένισα τα μαλλιά μου
έβαλα τα καλά μου
κι όπως ο ερωτευμένος προτού
φιλήσει το κορίτσι τ’ αγκαλιάζει
χάιδεψα το βελούδινο δέρμα
παραδόθηκα στη μυρωδιά
πριν γευτώ τη γλύκα
της συλλογής
που μου χάρισε ποιητής αγαπημένος

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Ενσυναίσθηση

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Σε νιώθω
με τους νευρώνες κάτοπτρα
μυούμαι στον κόσμο σου
συναισθάνομαι τη γλώσσα σου
αυτήν
των ήχων
των γεύσεων
των χρωμάτων
των σκιών
των αρωμάτων
Παράδεισος των αισθήσεων

Εσένα Τέχνη
που με κάλτσες μεταξωτές
πολύ λεπτές
μυρίζεις τον κρίνο
και γεννάς

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)

wings

Μαρία Λάτσαρη, Όνειρο

[Ενότητα II. Πρόσωπα του έρωτα]

Το σκοτάδι ξαπλώνει στο πλάι σου
χαϊδεύει τον αστράγαλό σου
και τον κρόταφο
κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας
στο βάθος των σφαλισμένων σου ματιών
γίνεται ερμαφρόδιτος
καρπίζει

ξημερώνει
φως αναλφάβητο
διαβρώνει τον αμφιβληστροειδή
τ’ όνειρο
σκόρπια γράμματα
πέλματα γυμνά
χνάρια του έρωτα
στο πάτωμα
ο έρωτας εξαερώνεται
αόρατος
άφθαρτος

Είν’ ο ορατός κόσμος
απατηλές εικόνες των αισθήσεων
στην σπηλιά του Πλάτωνα
σκιές;

Από τη συλλογή Εν δυνάμει πραγματικότητα (2016)