Paul-Jean Toulet, Infini, fais que je t'oublie [Πωλ Ζαν Τουλέ | μετάφραση: Κωνσταντίνος Καρυωτάκης]
XXXII.
Infini, fais que je t'oublie
Et que je dise encor
Le printemps au tendre décor,
L'onde qui se délie,
Et celle dont sonnait le pas
À travers les allées,
Amour, ô feuilles envolées,
Ô roses du trépas
|
Για να ξεχάσω το άπειρο,
τώρα θ' αναπολώ
τη χρυσή μέθη του έαρος,
το κύμα το απαλό,
κι εκείνη που εβημάτιζε
σε πάρκα ερημικά,
αγάπη, ω φύλλα κίτρινα,
ω ρόδα νεκρικά.
|