Για να μην εξυμνήσουμε και τον ιδιωτικό τομέα της υγείας, πράγματι ο τομέας αυτός κοιτάζει την τσέπη σου... επιχείρηση είναι άλλωστε. Και επιλέγει αν θα σε θεραπεύσει.
Επειδή μου αρέσει να μιλάω πρακτικά με παραδείγματα, θα σας κουράσω πάλι με 2 ακόμα εμπειρίες μου.
— Το 2001, η διοίκηση του Υγεία είχε δώσει εντολή στον χειρούργο, ακριβώς τη στιγμή που ήμουν ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι και έτοιμη για τοπική αναισθησία να με διώξουν διότι ήμουν 5 μηνών έγκυος και η προϊσταμένη μου είπε ξεκάθαρα ότι η διοίκηση ανησυχούσε ότι θα είχε μπλεξίματα με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε περίπτωση που πήγαινε κάτι στραβά. Είχε μπει καρφίτσα στο γόνατό μου και προχωρούσε. Υπήρχε άμεσος κίνδυνος να μπει σε φλέβα. Είχαν δύο ζωές να προστατέψουν. Τη δική μου και του παιδιού μου.
— Να είναι καλά ο χειρούργος που διαφώνησε κάθετα με τη διοίκηση του Υγεία και τηλεφώνησε σε όλες τα ιδιωτικά μέχρι που δέχτηκε το ΗΡΑ ([που έγινε Γενικό Νοσοκομείο) και με χειρούργησε εκεί. Να είναι καλά και το ΗΡΑ που δέχθηκε να με χειρουργήσει.
Αλλά γιατί κατέληξα στο Υγεία; Διότι στον Ερυθρό Σταυρό όπου απευθύνθηκα πρώτα, οι ιατροί αρνήθηκαν να με αναλάβουν. Μόνο που με είδαν έγκυο, με έδιωξαν. Μου το δήλωσαν καθαρά... συγκεκριμένα, μου είπαν "απαπαπαπα.... δεν υπάρχει περίπτωση να σε αναλάβω. Είναι μεγάλη ευθύνη".
Ούτε η διοίκηση του Υγεία, ούτε οι ιατροί του Ερυθρού νοιάζονταν που κινδύνευε η ζωή μου και η ζωή του παιδιού μου.
— Να είναι καλά και το ΚΑΤ που αρνιόταν να χειρουργήσει το βραχίονά μου, όταν έπαθα το 1994 συντρηπτικό κάταγμα, διότι φοβόντουσαν μην κόψουν κανένα νεύρο και πέρασαν 3 μήνες μέχρι να βρω χειρούργο σε άλλο νοσοκομείο, ο οποίος είχε το θάρρος να αναλάβει την ευθύνη. Και η ζημιά που είχε γίνει στο χέρι σε όλο αυτό το διάστημα αναμονής ήταν μεγάλη.
Οπότε, συμφωνώ με τον (την?) FoReIgNeR, ότι και οι δύο τομείς υγείας μπορούν να αρνηθούν να σε αναλάβουν. Εξαρτάται πού θα πέσεις.
Αλλά, διαφωνώ ως προς την αποταμίευση.
Και να έχουμε μαζέψει λεφτά στην άκρη αντί να πληρώνουμε ιδιωτική ασφάλιση, πόσο νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να δώσουμε για αποκλειστικές και για πόσο διάστημα;
Οι αποκλειστικές εργάζονται 5ωρο. Αν θέλουμε 6 ώρες, πληρώνουμε παραπάνω. Δεν εργάζονται πάνω από 6 ώρες.
Ποιος πιστεύει ότι, σε περίπτωση που η κατάστασή μας είναι κρίσιμη, ότι θα μας φτάσει μια αποκλειστική μόνο; Αν δεν μπορούμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι και δεν έχουμε κάποιον που μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας (και που να ξέρει τι να κάνει... π.χ., να ξέρει πώς να τοποθετήσει έναν επίδεσμο πάνω σε έλκος κατάκλισης, να ελέγχει τον ορό κτλ.), θα χρειαστούμε τουλάχιστον 3 αποκλειστικές το 24ωρο. Ας πούμε, όμως, ότι αρκούμεθα με 2 αποκλειστικές:
Δευτ-Παρ. = 2 αποκλειστικές Χ 80 Ευρώ η κάθε μία Χ 5 μέρες = 800 Ευρώ
ΚΑΙ
Σαβ-Κυρ. = 2 αποκλειστικές Χ 100 Ευρώ η κάθε μία Χ 2 μέρες = 400 Ευρώ
Άρα, τη βδομάδα θα χρειαστούμε να διαθέσουμε 1200 ευρώ για αποκλειστικές, επειδή οι νοσοκόμες του δημόσιου έχουν άλλα πράγματα να κάνουν.
Κι αν η κατάστασή μας είναι κρίσιμη και χρειαστεί να μείνουμε 2 μήνες στο νοσοκομείο; Τότε, 4800 Ευρώ το μήνα.
4800 Ευρώ το μήνα, ΜΟΝΟ για αποκλειστικές , όχι και ιατρική περίθαλψη, φάρμακα και νοσηλεία....
Οπότε, στην παραπάνω περίπτωση που χρειαστώ 2 αποκλειστικές τη μέρα, πέρα από τα 75 ευρώ το μήνα που πληρώνω στον ΟΑΕΕ για τον κλάδο ασφάλισης (όχι σύνταξης) σε δημόσιο νοσοκομείο, θα χρειαστεί να δώσω κι άλλα 4800 Ευρώ το μήνα.
Αντίθετα, η ιδιωτική μου ασφάλιση, που μου καλύπτει και ιατρική περίθαλψη και νοσηλεία και φάρμακα μέχρι ένα μεγάλο ποσό με απαλλαγή 3000 Ευρώ, μου κοστίζει 60 ευρώ το μήνα. Δηλαδή, 720 το χρόνο... και δε θα χρειαστεί να δώσω άλλα 4800 το μήνα για αποκλειστικές.
Θα μου πείτε ναι... αλλά τα πρώτα 3000 Ευρώ είναι από την τσέπη μας. Ναι... αλλά ετησίως, όχι μηνιαίως, και μόνο αν η κατάστασή μας είναι κρίσιμη, που σημαίνει ότι τα έξοδα θα ξεπεράσουν αυτό το ποσό.
Τι συμπέρασμα βγάζω; Ότι και η δημόσια ασφάλιση και η ιδιωτική ασφάλιση είναι αναγκαίο κακό. Απλά, οικονομικά με συμφέρει η ιδιωτική.
Το αν θα με αναλάβει ο ιατρός να με θεραπεύσει, είναι θέμα τύχης, όπως είναι και στον δημόσιο τομέα.