Μαρία Καραγιάννη

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Της ερημιάς η σκόνη

Άσπρο πουλί σε μαύρη ομίχλη
της ερημιάς τη σκόνη κοσκινίζει

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 17 (Δεκέμβριος 2007)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Μεταμφίεση

Αυτοί οι άνθρωποι
κυκλοφορούν με πρόσωπα πουλιών
μεταμφιέζονται
φορούν φτερά και δέρματα
δανείζονται ξένες οσμές
ντύνουν τα δάχτυλα
με κόψεις μαχαιριών
και γύρω τους
ένα ποτάμι
εκσφενδονίζει κάθετες ροές

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Στις αγρύπνιες

Στις αγρύπνιες ακούγεται
το σούρσιμο∙ πώς τεντωμένα
τα σώματα
εκλιπαρούν σώματα άλλα,
ν’ αποσυρθεί για λίγο
κατευνασμένη η μοναξιά
να βυθιστούνε τα κορμιά
ησυχασμένα,
στη λησμονιά του ύπνου

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 17 (Δεκέμβριος 2007)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη: Φυγή, λικνισμένο βρέφος

[Ενότητα Ο πυθμένας (1967, 1970-1971)]

Φυγή, λικνισμένο βρέφος
καραμελένιο πετεινάρι σε φτωχοπανήγυρη
όνειρο από φτερά βαλσαμωμένου αετού
κι από καλέσματα μαρμαρωμένου ανέμου
ιστία σπασμένα και λιωμένες όχθες
ψωμί με δέρμα πέτρινο
νερό καθρεφτισμένο μες στην έρημο
πεινώντων και διψώντων.

Από τη συλλογή Η κατάδυση και ο πυθμένας (1973)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Εδώ σε θυμάμαι

[Ενότητα Μυστική δίοδος, Ι (1980-1986)]

εδώ που συντελέστηκε η ταφή μου
κι η γέννα μου
με τη χειρονομία της άνοιξης
μετέωρη να αποφεύγει  το χρίσμα μου
εδώ σε θυμάμαι
όταν αποσύρονται βαθιά οι ζωές
στο Σέιχ-Σου
κι οι ξαφνικές χαράδρες της νύχτας
χαμηλά
καταπίνουν την πόλη
την ώρα που σπάζει η άσφαλτος
πάνω απ’ τη θάλασσα
όταν ξεκινούν τα οστά σφηνωμένα στα μπάζα
κι αναρριχώνται βιαστικά στα φυλλώματα
κι ευωδιάζουνε σπέρμα

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1989)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Δίδυμο όνειρο

Δίδυμο όνειρο
μέσα από όνειρο περνάει
ξυπνάς και δεν ξυπνάς
σε άλλο όνειρο χάνεσαι ακόμα
σε αυλές
και σπήλαια ανάστροφα
και μια βροχή
μια αλλιώτικη βροχή
δε σε δροσίζει
σου αλλάζουν δέρμα
κεφαλές καρφιών
και μέσα σου
ένα ποτάμι αδειάζει
τα ξεραμένα ψήγματα από φως.

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Σε τόσες μαζεμένες νύχτες

Παράξενο να υπάρχεις
σε τόσες μαζεμένες νύχτες
Να δραπετεύεις
ν’ απολιθώνεσαι άστρο σε βυθό
να πυρπολείσαι εκεί
εξιλαστήριος
μεταφερμένος
πρόσκαιρος
αλλού ζωντανός
Και ξαφνικά
να αναδύεσαι ακατέργαστος
κάθετο ανάβλυσμα
σε ελλειπτικές ρωγμές φωτός
άγγελος σχεδόν
Έτοιμος.

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Κάποιοι στοιχειώνουν

Κάποτε μέσα σου
κάποιοι στοιχειώνουν.
Σε υποτάσσουν ύπουλα
θανάσιμα σε διαβρώνουν,
δεν έχουν πρόσωπο
κι ούτε είναι ιδέα
μεταμορφώνονται διαρκώς
και διαρκώς είναι εκείνοι.
Ζωντανοί των ονείρων
τους ψαύεις και ριγούν
εκεί μονάχα αληθινοί

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 17 (Δεκέμβριος 2007)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Κοίταζαν το τοπίο

Σ’ αυτά τα δάση καίγανε
και το νερό.
Ο ουρανός
ο άγγελος
και τα παιδιά
σαν το κομμένο χόρτο
κουρασμένων λιβαδιών
Και μόνο τα πουλιά
οι μέτοικοι
με τα στιλπνά φτερά
κοίταζαν το τοπίο από ψηλά
από το νέο φεγγάρι.

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Παραλείπω τα φωνήεντα

Παραλείπω τα φωνήεντα
ρς λς φς
που σήμαιναν
αέρας ήλιος φως
Εγώ γυρεύω λέξεις
σκοτεινές και μόνες
άδεια φορέματα καμένα
ονόματα
χειρονομίες και σήματα
χωρίς αντιστοιχία
Απομονώνω αποσυνθέτω
αποσυνδέω αποσπώ
αποσπώμαι απέρχομαι

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Ποιο πλήθος έρχεται έρποντας

Ποιο πλήθος
έρχεται έρποντας
αφήνοντας αταίριαστες φωνές
καταλυμένες
λέξεις μ’ αντεστραμμένα γράμματα
κομμάτια πράξεων
να συγκρούονται στον αέρα
να χάνονται
σαν τόξα αίματος
σε περιβλήματα σκιών
και οι κήποι ξεχασμένοι
να εξάπτονται
μ’ άσπρα και κόκκινα
τριαντάφυλλα
να κυνηγούν
ερεθισμένα και στιλπνά
τον άγγελο
χαμένο ίχνος
ήχος αχνός
πυρπολημένος
φως εν φυγή

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Ένα μετέωρο κλουβί ακατοίκητο

Είναι δεν είναι αυτά
τα μάτια του αγαπημένου μου
Τα κουβαλάει
σε μια παλάμη σκοτεινή
και χάνεται
κι αν φέγγει μέρα
τα ρούχα του ασύνορα
μπερδεύονται στο φως
και η νύχτα
αυτή ποτέ
δε μου τον δίνει ολόκληρο
σα να παλινδρομεί
ένα άστρο βιαστικό
απάνω του
και ξαφνικά αποσύρεται
και μένει εκεί
ο ίσκιος του
να υψώνει ένα κιγκλίδωμα
μες στον καμένο κήπο
κι ένα μετέωρο κλουβί
ακατοίκητο

Από τη συλλογή Το δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Οι επισκέπτες κι αν φανούν

Ο Φράνκο
ο φίλος μου στην ξενιτιά
έλεγε κι έλεγε, όσο
υπάρχει ποίηση
και τραγουδάμε
μη φοβάσαι
κι ας μνημονεύουμε
διαρκώς το θάνατο
ή απουσία παρόμοια
αυτοί που θά ’ρθουνε μας κατοικούν
αυτοί που περιμένουμε
αυτό σημαίνουν τα ποιήματα.
Μια μέρα ο Φράνκο
ξέρεις
μου λέει ξαφνικά
οι επισκέπτες κι αν φανούν
θα μοιάζουν με όνειρα
Είχε ένα πρόσωπο τεφρό
εκείνο το πρωί
αρχή του αληθινού θανάτου.

Από τη συλλογή Δίδυμο όνειρο (1979)

[wings]

Μαρία Καραγιάννη, Όταν ανάβουν οι καθρέφτες

[Ενότητα Μυστική δίοδος, Ι (1980-1986)]

Όταν τη νύχτα ανάβουν οι καθρέφτες
κι όλες οι μνήμες
οι φωνές που εξόρισες
παραβιάζουν βάναυσα τις κλειδωμένες πόρτες
του ύπνου σου
έρχονται λάμποντας αυτοί που αγάπησες
με όλα τα δώρα σου θρυμματισμένα
σε κυνηγούν
πριν μπεις στο σώμα σου
ψυχούλα σαστισμένη
με ένα φτερό να καίγεται ακόμα στο όνειρο
το άλλο φτερό να τριγυρνάει σπασμωδικά
στην κάμαρα

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1989)

[wings]

Μάνος Χατζιδάκις, Η Μαριάνθη των ανέμων
(τραγούδι: Νένα Βενετσάνου / δίσκος: Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς (1983))

[Ενότητα Μυστική δίοδος, Ι (1980-1986)]

Μαρία Καραγιάννη, Ποίημα αγέννητο

Όπως ο έρωτας
όταν αρνιέται τον σπασμό
με πιλατεύεις
ποίημα αγέννητο
 
κι εγώ μια πόρνη
παζαρεύω τα ψιμύθια μου
με τον άχραντο άρτο και οίνο σου

Από τη συλλογή Μυστική δίοδος (1989)