Πλανήτης "ΔΗΜΟΣΙΟ"

[spaceoddity]

• Tweet

Με πλήρη επίγνωση ότι εδώ μέσα θα γίνει του... κουτσουλονήματος, άνοιξα το νήμα αυτό για να εκτονωθώ (κινδυνεύω να κάνω μπαμ και να σκάσω με αυτά που έχω ήδη ακούσει 6 μήνες τώρα διορισμένη).
Στον πλανήτη αυτό λοιπόν, εγώ είμαι "εξωγήινη". Δεν γίνεται αλλιώς να είναι όλοι μέσα στην τρελή χαρά και να τα βλέπουν λογικά όλα αυτά που εμένα μου γυρίζουν τα άντερα (μήπως το spaceoddity που χρησιμοποιώ στα fora εδώ και 4 χρόνια ήταν προφητικό; μήπως είναι το login μου για τον πλανήτη Δ.Υ.;)
Και βέβαια δεν το έχω σε τίποτα να τα βροντήξω όλα και να φύγω (εκεί κι αν θα γίνω η παραξενιά του διαστήματος!) αλλά προς το παρόν με κρατάει ο Διευθυντής του σχολείου μου (η απόλυτη εξαίρεση στον κανόνα των Δ.Υ., τυχερή είμαι) και το γεγονός ότι γουστάρω με χίλια αυτό που κάνω (τη διδασκαλία δηλαδή). Θα επανέλθω αργότερα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες...

[mousafiris]

Θα επανέλθω αργότερα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες...

Περιμένω με αγωνία...λεπτομέρειες. Εμ, δεν ρωτούσες; Γιατί νομίζεις πως έφυγα από το δημόσιο; Βέβαια μου πήρε δέκα χρόνια αλλά τελικά τα κατάφερα.:)))

[spaceoddity]

Περιμένω με αγωνία...λεπτομέρειες. Εμ, δεν ρωτούσες; Γιατί νομίζεις πως έφυγα από το δημόσιο; Βέβαια μου πήρε δέκα χρόνια αλλά τελικά τα κατάφερα.:)))

το έκανες;;;;; και δεν πέσανε πάνω σου φίλοι συγγενείς και γνωστοί να σε βγάλουν τρελό;;;;;
μπράβο... εγώ σου είπα, ακόμα δεν σκέφτομαι να φύγω - πρώτον είναι πολύ νωρίς, δεύτερον βρίσκομαι σε ένα πολύ καλό καθημερινό περιβάλλον... λίγο πιο έξω να πατήσω το πόδι μου όμως... και έχω και γλώσσα. Κάνω υπομονή, κάνω υπομονή... ε όταν έρθει η ώρα να τα πω, θα τα πω, δεν πάει να είναι ο άλλος προϊστάμενος, διευθυντής ή ότι άλλο θέλει... και μου λένε με λίγα λόγια οι φίλοι μου πως θα πρέπει να μάθω να καταπίνω τη γλώσσα μου (και το δίκιο μου) και να εφαρμόσω την τακτική του απαθούς θεατή (σε ανοιχτή γραμμή με αυτά που δεν έχω δηλαδή). 17 χρόνια μάχιμη στον ιδιωτικό τομέα, και θα μου τη πούνε οι καρεκλάτοι; Εμ θα μου την πούνε βεβαίως, γιατί εγώ προσγειώθηκα στον πλανήτη τους, και όχι αυτοί στο δικό μου (ξέρουν ότι θα πέθαιναν της πείνας σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο)

[auditor]

Και γω το έκανα. Αν δεν τα είχα βροντήξει χάμω, τώρα θα ήμουν ακόμα υπάλληλος του ΟΓΑ.

[mousafiris]

το έκανες;;;;; και δεν πέσανε πάνω σου φίλοι συγγενείς και γνωστοί να σε βγάλουν τρελό;;;;;

Ουουουουουουουου!!! Τελικά όλοι οι πρώην συνάδελφοι στο ΥΠΕΞ, κάθε φορά που με βλέπουν κλαίνε που δεν το έκαναν κι' αυτοί και κατάντησαν ακόμα και σε βαθμό Πρέσβυ paper pushers.

[spaceoddity]

λοιπόν ΧΑΙΡΟΜΑΙ ειλικρινά που βρίσκομαι σε έναν εικονικό χώρο, όπου μέσα σε 5 λεπτά βρήκα δυο ανθρώπους με το θάρρος τη γνώμης τους και σεβασμό στην προσωπικότητά τους:-)))))))
Αυτά τα attributes είναι ανύπαρκτα στη μάζα του δημοσίου, και αυτό με σκοτώνει... ότι θα πρέπει τα καθημερινά μου νταραβέρια να είναι με μίζερα ανθρωπάκια που δέχονται τα πάντα, εκτός από τη σκληρή εργασία και την προάσπιση της λογικής, και που έχουν κατακρεουργήσει το αξίωμα της φύσης "θα εξελιχθεί και θα επιβιώσει ο δυνατότερος". Όχι, θα τον πατήσουν κάτω να τον λιώσουν αυτόν που ξεφεύγει από τη νόρμα τους! Όχι ότι δεν τα είχα υποψιαστεί αυτά πριν μπω, αλλά τώρα τα βλέπω μπροστά στα μάτια μου... ευτυχώς που έχω σύμμαχο το δικό μου διευθυντή, γιατί έχω ήδη μπει στη μαύρη λίστα άλλου διευθυντή, και ενδεχομένως και του προϊστάμενου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης...

[auditor]

Πάντως, αυτά που αναφέρεις παρατηρούνται κατά κόρον και σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Νομίζω ότι μια ουσιαστική διαφορά είναι πως όταν αποφασίζεις να τα βροντήξεις δεν στην πέφτει ο περίγυρός σου, ο οποίος θεωρεί ότι, στην περίπτωση του ιδιωτικού, ε, τι είχες τι έχασες. Πάντως, όταν έλεγα ότι παραιτούμουν από τράπεζα --ιδιωτική έστω-- για να κάνω ελεύθερο επάγγελμα, με κοιτούσαν σαν ούφο (όχι, βέβαια, οι κοντινοί μου άνθρωποι).

[mousafiris]

Ε, έχεις τουλάχιστον αυτό το forum για να βγάζεις τα σωθηκά σου!!!

[spaceoddity]

Ε, έχεις τουλάχιστον αυτό το forum για να βγάζεις τα σωθηκά σου!!!

Thank God:-))))))
Επειδή δεν έχω εξηγήσει ακόμα τι συνέβη και είμαι έτσι, αργότερα θα γράψω μια μικρή Ιλιάδα με τα γεγονότα. Αν μη τι άλλο, θα γελάσετε:-))))))))))))))))))

[banned13]

Εγώ παραιτήθηκα από (κρατική) τράπεζα στα 18 μου, μετά από δύο μόνο μήνες δουλειάς, για να πάω στο πανεπιστήμιο, με όνειρα να σταδιοδρομήσω στον ιδιωτικό τομέα. Τελικά μετά από 7 χρόνια, ξαναβρέθηκα στο Δημόσιο, ως εκπαιδευτικός πλέον. Τώρα που έχω βγει στη σύνταξη (μειωμένη), θα είχα 7 συντάξιμα χρόνια παραπάνω -και πολύ μεγαλύτερη σύνταξη- αν είχα παραμείνει στην τράπεζα.
Δηλαδή, βγήκα από τη μια πόρτα και μπήκα από την άλλη στο Δημόσιο, και παρέμεινα 23 χρόνια μέχρι να ξαναβγώ οριστικά. Τα όνειρα περί σταδιοδρομίας στον ιδιωτικό τομέα; Τότε χημικός, τώρα μεταφράστρια.

[jglenis]

Πάντως, αν τα πράγματα φτάσουν σε τόσο τραγικό σημείο ώστε να σκεφτεί κανείς την αυτοκτονία, θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι κάτι τέτοιο ίσως να ήταν ανώφελο, αν δηλαδή ισχύει αυτό που λένε, ότι για τιμωρία οι αυτόχειρες επιστρέφουν στη ζωή ως δημόσιοι υπάλληλοι (για να καταλάβουν πως «υπάρχουν και χειρότερα»).

[auditor]

Θυμάμαι πως όταν δούλευα στον ΟΓΑ ένας συνάδελφος μου είχε πει: "Μπορείς να κοιτάς τον δείκτη του ρολογιού σου να γυρίζει επί μία ώρα; Αν ναι, τότε κάνεις για δημόσιος υπάλληλος". Κι αυτά σε μια υπηρεσία που λόγω έλλειψης προσωπικού έτρεχε (ναι έτρεχε!).

[stathis]

για τιμωρία οι αυτόχειρες επιστρέφουν στη ζωή ως δημόσιοι υπάλληλοι.

Αλίμονο στον Καρυωτάκη, τότε.

[Evmorfia]

Πάντως, αυτά που αναφέρεις παρατηρούνται κατά κόρον και σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Νομίζω ότι μια ουσιαστική διαφορά είναι πως όταν αποφασίζεις να τα βροντήξεις δεν στην πέφτει ο περίγυρός σου, ο οποίος θεωρεί ότι, στην περίπτωση του ιδιωτικού, ε, τι είχες τι έχασες. Πάντως, όταν έλεγα ότι παραιτούμουν από τράπεζα --ιδιωτική έστω-- για να κάνω ελεύθερο επάγγελμα, με κοιτούσαν σαν ούφο (όχι, βέβαια, οι κοντινοί μου άνθρωποι).

Εγώ όταν τα βρόντηξα από την (ιδιωτική) τράπεζα δεν με κοιτούσαν μόνο σαν ούφο, με θερμοπαρακαλούσαν να το ξανασκεφτώ. Το αστείο του πράγματος είναι ότι δεν το έκαναν μόνο οι συγγενείς μου (άντε, δικαιολογημένα ας πούμε), αλλά και η διευθυντριά μου με την οποία σφαζόμουνα κάθε μέρα και ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο τα βρόντηξα. Έφτασε να μου δίνει τελικά τις 3 βδομάδες άδεια που τις ζητούσα (γιατί παντρευόμουν και ούτως ή άλλως ήταν τέλος Σεπτεμβρίου και μέσα στη χρονιά δεν είχα πάρει ούτε μία μέρα άδεια επί τούτου) και εκείνη αρνείτο πεισματικά έστω και να το εξετάσει.

Κατά λέξη: "...Σήμερα είναι η τελευταία που έρχομαι στη δουλειά..."
- "Πάρε τις  3 βδομάδες άδεια, παντρέψου με το καλό και όταν γυρίσεις θα το ξανασυζητήσουμε"
- "Δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Τις 3 εβδομάδες θα τις πάρω, αλλά μην περιμένετε να γυρίσω"
- "Όχι, όχι θα το ξανασκεφτείς μετά τις 3 βδομάδες" κ.ο.κ.

Φυσικά I didn't give it a second thought ever again!!!!!!

P.S. And we lived happily ever after... :-)

[alter_ego]

Τελικά, κανείς δεν φαίνεται να είναι ευχαριστημένος...