ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΣ
Το κράτος της φυσούνας
Γράφει ο «Ιός»
Αυτά που συνέβησαν χθες, είχαμε τουλάχιστον δυόμισι δεκαετίες να τα δούμε. Απ' τη μία, τόσο πολλούς και συνάμα τόσο αποφασισμένους διαδηλωτές: τη μεγαλύτερη πορεία του εκπαιδευτικού κινήματος της τελευταίας διετίας, με την κεφαλή των πυκνότατων μπλοκ να βρίσκεται μπροστά στη Βουλή (έχοντας κάνει τον γύρο της πλατείας Συντάγματος) και την «ουρά» να βρίσκεται ακόμη πριν από τα Χαυτεία.
Μια πορεία αποφασισμένη να διαδηλώσει μπροστά στη Βουλή, σε ανοικτό πεδίο, και να να μη δώσει στην ηλεκτρονική προπαγάνδα το παραμικρό πρόσχημα για συκοφαντίες περί «κατάχρησης του ασύλου». Πορεία, τέλος, που η ήρεμη αποφασιστικότητά της σε εντυπωσίαζε: μέχρι οι διαδηλωτές να φτάσουν μπροστά στις γραμμές των κρανοφόρων, στα λουλουδάδικα της Βασιλίσσης Σοφίας, δεν είχε σημειωθεί το παραμικρό επεισόδιο -αλλά όλοι ήξεραν (και το έλεγαν) πως έφτασε πια η ώρα της κρίσης. Οχι μόνο αναρχικοί, αλλά και φοιτητές σχεδόν όλων των αριστερών παρατάξεων ένιωθαν ότι η κυβερνητική αδιαλλαξία δεν μπορούσε να περάσει αναπάντητη επί της ουσίας.
Δεκαετίες είχαμε έτσι να δούμε μια τόσο μαζική σύγκρουση διαδηλωτών με την Αστυνομία, με εκατοντάδες νέους να συμμετέχουν επί ώρα στις οδομαχίες, χωρίς να διαλύονται απέναντι στις επιθέσεις των ΜΑΤ. Για όποιον βρισκόταν στο Σύνταγμα την ώρα της μάχης, ένα πράγμα ήταν προφανές: τούτη τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε με ολιγάριθμες ομάδες «μπαχαλάκηδων», που διεξάγουν τον δικό τους προσωπικό πόλεμο με την ΕΛ.ΑΣ. στην πλάτη των διαδηλωτών, αλλά βρισκόμαστε μπροστά στο ξέσπασμα της οργής μιας ολόκληρης γενιάς. Εξίσου σαφές ήταν ότι, τούτη τη φορά, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ όσων συμμετείχαν κι όσων απλά παρακολουθούσαν τις οδομαχίες ήταν περισσότερο «τεχνική» παρά «πολιτική»: παρ' όλο που οι περισσότεροι διαδηλωτές δεν πετούσαν πέτρες ή μολότοφ, ήταν προφανές ότι δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να παρέμβουν (όπως έκαναν τις προηγούμενες εβδομάδες) για να σταματήσουν ή να καναλιζάρουν τη σύρραξη. Είναι κι αυτό μια επιτυχία των κ.κ. Καραμανλή και Πολύδωρα, του κτηνώδους χτυπήματος της πορείας της 8ης Ιουνίου, του βδομαδιάτικου ψεκάσματος των φοιτητικών μπλοκ με «δακρυγόνα», της αποχαλίνωσης των «πραιτόρων»: μια ολόκληρη γενιά φοιτητών αισθάνεται πια την ΕΛ.ΑΣ. ως στρατό κατοχής. Το σύνθημα «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» δεν ακούγεται άλλωστε πια μόνο από τις συνήθεις «ουρές», αλλά από τον κύριο όγκο των συλλαλητηρίων.
Πρωτοφανής μετά το 1981 ήταν, τέλος, η αστυνομική αγριότητα, που εκφράστηκε με το λιάνισμα ολόκληρων συντεταγμένων φοιτητικών μπλοκ, τις συλλήψεις χωρίς διάκριση, το ποδοπάτημα και (κυρίως) το τιμωρητικό ψέκασμα των συλληφθέντων: η διαβόητη «φυσούνα», από όπλο απόκρουσης, έχει πια μετατραπεί σε κανονικό όργανο βασανισμού ανθρώπων που βρίσκονται πεσμένοι στο έδαφος, αιχμάλωτοι ή χωρίς την παραμικρή δυνατότητα αντίστασης ή διαφυγής.
Γωνία Κριεζώτου και Πανεπιστημίου, η ΥΜΕΤ επιτίθεται στην πορεία των φοιτητών (τα μπλοκ της Φιλοσοφικής Αθηνών, του ΕΜΠ και της Πάτρας). Οι φοιτητές ψεκάζονται σαν κατσαρίδες από απόσταση μισού μέτρου, ξυλοκοπούνται, ποδοπατιούνται: κραυγές, κλάματα, ουρλιαχτά και ικεσίες προς τους αστυνομικούς να σταματήσουν. Κάποιοι αρπάζονται απ' τον σωρό και λίγο μετά οδηγούνται τροχάδην στις κλούβες. Στελέχη της ΔΟΕ (παρόντα στο μακελειό), δικηγόροι και δημοσιογράφοι διαμαρτύρονται στους επικεφαλής για τις αναίτιες συλλήψεις και ζητούν την απόλυση των παιδιών, χωρίς φυσικά αποτέλεσμα.
Εχει αρχίσει να βραδιάζει, όταν οι συγκεντρωμένοι στον Αγνωστο Στρατιώτη φοιτητές ξεκινούν οργανωμένα για τα Προπύλαια. Τα ΜΑΤ επιτίθενται ξανά, πνίγουν την πορεία στα δακρυγόνα κι απομονώνουν το τελευταίο μπλοκ. Στο οδόστρωμα της Βασιλίσσης Σοφίας, δεκάδες φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη έχουν περικυκλωθεί από τους κρανοφόρους. Πεσμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, διαμαρτύρονται για την αναίτια επίθεση. Πρόσωπα ακάλυπτα, τρομαγμένα. «Τα συγχαρητήριά μου», λέει ειρωνικά ένας συνάδελφος από κανάλι στα ΜΑΤ. «Φοβερούς κουκουλοφόρους πιάσατε, βλέπω...». «Γιατί τους έχουν συλλάβει;», αναρωτιέται μια άλλη. «Γιατί αυτούς μπορούσαν να πιάσουν», σχολιάζει ένας τρίτος. Τα ΜΑΤ αγριεύουν, προσπαθούν να μας εμποδίσουν να πάρουμε φωτογραφίες και σε λίγο οδηγούν τα παιδιά στις κλούβες.
Και το ανθρωποκυνηγητό συνεχίστηκε στους παραδρόμους...
__________________________________________________________________________________________________________________
Και πάλι από τη σημερινή Ελυθεροτυπία. Τα πλάγια και τα έντονα δικά μου.
