History lessons

[F_idάνι]

Ο παππούς μου είναι από την Σμύρνη. Την εγκατέλειψε το 1922 ("τότε" δηλαδή...). Ωστόσο, αν ήθελα μια αντικειμενική άποψη για το τι συνέβη και πως και γιατί, δεν θα ρωτούσα τον ίδιο. Ήταν πολύ μικρός και ο περίγυρος του αποτελούνταν από όχι ιδιαίτερα μορφωμένους και "ανοικτόμυαλους" ανθρώπους. Θα μπορούσα να μάθω από αυτόν ποια ήταν τα συναισθήματα των ελλήνων από την Μικρά Ασία απέναντι στους τούρκους και τα γεγονότα του '22, αλλά όχι την "αντικειμενική" αλήθεια (ποιος φταίει, ποιος δε φταίει, ποιος έχει δίκιο, κ.λ.π.)...Τέλος πάντων, ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς. Και οι δικοί μου παππούδες και γιαγιάδες πρόσφυγες ήταν. Και όλη μου η οικογένεια, από πάντα, ήταν και είναι σκορπισμένη σε όλη τη γη. Η πολυπολιτισμικότητα, μάλλον, ρέει στο αίμα μας. Όταν μαζευόμαστε τα καλοκαίρια μαζί με τα παιδάκια μας, τα βλέπουμε να μιλάνε χίλιες δυο γλώσσες.

Συγγνώμη που δεν εξέφρασα σωστά αυτό που εννοούσα. Εννοείται ότι δεν πιστεύω πως οι προσωπικές αφηγήσεις είναι αντικειμενικές. Και είμαι εκ γενετής κατά της μισαλλοδοξίας και της άκριτης μεγαλομανίας απ' όπου κι αν προέρχεται.
Όμως, οι δικοί μου όταν διηγούνταν τις παλιές ιστορίες, ουδέποτε αναφερόταν στο ''ποιος'' ήταν ο κακός. Ο κακός ήταν πάντα ο πόλεμος. Όλους τους πολέμους του αιώνα στην περιοχή τους έζησαν. Ο πόλεμος έπαιρνε την καλοσύνη των ανθρώπων και την ομορφιά από τη ζωή τους.

Και, αυτό που επίσης εννοούσα, είναι ότι του καθενός τα βιώματα είναι η ιστορία. Οι καταγραφές και οι διηγήσεις είναι οι ερμηνείες της. Οι δικές μας κρίσεις στις καταγραφές και τις διηγήσεις, είναι επίσης μια άλλη ερμηνεία, η οποία διέπει τα δικά μας βιώματα (Ναι, έχω κολλήσει στον Ηρόδοτο, και μάλλον εκεί θα μείνω για πάντα).

Το ποιος έχει δίκιο είναι μεγάλη κουβέντα, το δίκιο είναι πάντα υποκειμενικό και εύκολα γίνεται άδικο. Άλλωστε, η ζωή δεν πιστεύω ότι είναι πάντα δίκαιη, έτσι κι αλλιώς.

Και, τέλος πάντων, τι στο καλό είναι ιστορία βρε παιδιά, έχει καταλήξει η επιστήμη, ώστε να διαμορφωθούν και τα βιβλία ανάλογα; Είναι οι πόλεμοι; Είναι η οικονομία; Είναι ο πολιτισμός; Τα επιτεύγματα; Οι παράπλευρες απώλειες; Είναι η ανάδειξη ηρώων μέσα από τις περιστάσεις; Η πάλη του καλού με το κακό; Τα απομεινάρια όλων αυτών; Ή τίποτε απ' όλα αυτά;

Υπογραφή,
Η ανιστόρητη.


ΥΓ: Mr Nickel, ελπίζω να μην εννοούσες εμένα όταν έλεγες ότι φιλοσοφούμε μετά μαλακίας :-)

[Πρωτέαs]

.../
Υπογραφή,
Η ανιστόρητη.

Κάντες δυο! (...συμφωνώ σε όλα τα παραπάνω, Έφη) :-)

[nimatiks]

Δεν υπάρχει πάντοτε φταίχτης. Απλώς δύο αντίπαλες πλευρές. Την ιστορία συνήθως γράφει ο νικητής. Είναι μια μάχη δυο αντικρουόμενων πλευρών, για την ικανοποίηση συμφερόντων. Υπάρχει νικητής και ηττημένος

Ναι...Για αυτό το λόγο έβαλα και εισαγωγικά: "αντικειμενική" αλήθεια...Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Η ιστορία είναι η ερμηνεία των γεγονότων, η οποία συνήθως γίνεται από τον νικητή (όπως είπε ο Oυατανάμπε) και έχει να κάνει κυρίως με πολέμους και διαμάχες...Τουλάχιστον η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία, σκοπός της οποίας είναι να καλλιεργείται στα παιδιά το πατριωτικό (σχεδόν εθνικιστικό) συναίσθημα και ο φόβος του 'Άλλου'.

[F_idάνι]

Η ιστορία είναι η ερμηνεία των γεγονότων, η οποία συνήθως γίνεται από τον νικητή [.........]Τουλάχιστον η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία, σκοπός της οποίας είναι να καλλιεργείται στα παιδιά το πατριωτικό (σχεδόν εθνικιστικό) συναίσθημα και ο φόβος του 'Άλλου'.

Και η τέχνη, όμως, είναι εύγλωττη ερμηνεία των γεγονότων, για να μη μιλήσουμε για γονίδια και συλλογικό ασυνείδητο. Γιατί δεν είναι αυτά ιστορία;

Αλήθεια, Σταυρούλα, συμφωνείς; Τι ωραία, γίναμε πολλές :-)))

[banned8]

ΥΓ: Mr Nickel, ελπίζω να μην εννοούσες εμένα όταν έλεγες ότι φιλοσοφούμε μετά μαλακίας :-)

Όχι, βέβαια. Αναφερόμουν στον ευρύτερο δημόσιο κοινωνικό διάλογο που παρακολουθώ με νοσηρή περιέργεια, τεράστια χασμουρητά και βαθιά θλίψη.

Εμείς, στο κάτω-κάτω, και χαζομάρες να πούμε εδώ μέσα, δεν επηρεάζουμε το μέλλον των παιδιών μας.

[F_idάνι]

Όχι, βέβαια. Αναφερόμουν στον ευρύτερο δημόσιο κοινωνικό διάλογο που παρακολουθώ με νοσηρή περιέργεια, τεράστια χασμουρητά και βαθιά θλίψη.

Εμείς, στο κάτω-κάτω, και χαζομάρες να πούμε εδώ μέσα, δεν επηρεάζουμε το μέλλον των παιδιών μας.

Δεν είναι περίεργο, όμως, που αυτός ο δημόσιος διάλογος θεωρείται ότι γράφει ιστορία;

(Τι ρωτάω κι εγώ τώρα, έχει και Τόνι Ντόνι Μπράτγκο Ντάρκο στο Μέγκα... :-)

[banned8]

Δεν είναι περίεργο, όμως, που αυτός ο δημόσιος διάλογος θεωρείται ότι γράφει ιστορία;

Δεν αναφερόμουν ειδικότερα στη «φοιτητική εξέγερση». Θα μπορούσα να κάνω ολόκληρη λίστα. Αλλά μου σφυράει κι εμένα η δουλειά εδώ ότι την έχω παραμελήσει.

[Πρωτέαs]

Και η τέχνη, όμως, είναι εύγλωττη ερμηνεία των γεγονότων, για να μη μιλήσουμε για γονίδια και συλλογικό ασυνείδητο. Γιατί δεν είναι αυτά ιστορία;

Αλήθεια, Σταυρούλα, συμφωνείς; Τι ωραία, γίναμε πολλές :-)))

Αλήθεια, Έφη μου. :-) Θεωρώ ότι η ιστορία είναι μια ουτοπία. Άποψή μου είναι ότι γράφεται κάθε μέρα ιστορία και γίνεται 'ιστορία' την ίδια στιγμή. Από όλα αυτά, ο καθένας μας κρατάει αυτό που δύναται να θυμάται και τον ενδιαφέρει. Δατς ωλ!

[Αλ.]

(Τι ρωτάω κι εγώ τώρα, έχει και Τόνι Μπράτγκο στο Μέγκα... :-)

Ελληνική ταινία με τη Βουγιουκλάκη έχει καταντήσει το Donnie Darko, καθε 2 μήνες το παίζει το Mega την ίδια ώρα πάνω κάτω...Καταγγέλω το mega και προτείνω να γίνει και αυτό θέμα δημόσιου διαλόγου...

[σα(ρε)μαλι]

Πολύ ωραίο και δύσκολο πρόβλημα ο ορισμός της Ιστορίας. Θεωρώ ότι υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που πρέπει να απουσιάζουν από κάθε ιστορική καταγραφή: Ιδεολογία, ερμηνεία, μεταφορά, ντετερμινισμός, αφελείς αντιλήψεις για το τι είναι πρόοδος και τελεολογία (ή μήπως τελολογία που μου φαίνεται πιο σωστό;).

Νομίζω ότι ο Μπροντέλ και οι αναλιστές δημιούργησαν έναν νέο υλιστικό τρόπο ιστοριογραφίας, που δεν χαρακτηρίζεται από πρόσωπα και αφηγήσεις, αλλά από διαδικασίες μορφογέννεσης των κατηγοριών γνώσης (όπως η βιολογία, η οικονομία, η γλωσσολογία, η ιατρική κλπ) και της αλληλεπίδρασής τους με τον ανθρώπινο παράγοντα και το περιβάλλον του "φυσικό " και "τεχνητό", με σκοπό το σχηματισμό μιας πανοραμικής εικόνας της παγκόσμιας ιστορίας. Το βασικό με αυτό το παράδειγμα γραφής είναι ότι αποφεύγονται ο προϊδεασμός και οι αξιακές θεμελιώσεις του ιδεαλισμού που οδηγούν πάντα σε υποκειμενικές συνθέσεις.

 Η ιστορία οφείλει να είναι η πιο περιεκτική επιστήμη και η επιστημονική εγκυρότητά της επιτυγχάνεται μόνο μέσα από μια μη ανθρωποκεντρική μεθοδολογία (δεν ειναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί λοξοκοιτάζουν τις μη γραμμικές επιστήμες), γιατί στην τελική οτιδήποτε μας περιβάλλει είναι αποτέλεσμα ιστορικών διαδικασιών διαφορετικής χρονικής κλίμακας.

ΥΓ Διάβασα ότι φιλοσοφούμε μετά μαλακίας και μπήκα.
     

[wings]

ΥΓ Διάβασα ότι φιλοσοφούμε μετά μαλακίας και μπήκα.
     

Κι εγώ. Και εξιστορούμε τα ανιστόρητα. Ενίοτε και τους ανιστόρητους φύτουλες. :-)

[F_idάνι]

Εγώ δεν ξέρω τίποτε, πάω να δω τον Ντόνι, γιατί όλοι τον έχετε δει και γω ούτε τ' όνομά του δεν ξέρω να γράφω :-)

[Πρωτέαs]

Εγώ δεν ξέρω τίποτε, πάω να δω τον Ντόνι, γιατί όλοι τον έχετε δει και γω ούτε τ' όνομά του δεν ξέρω να γράφω :-)

Θα σε γράψει η ιστορία, Έφη! :-ΡΡΡΡΡ

[mousafiris]

Και κάτι που μου άρεσε από την εκπομπή του Τσίμα χθες. Τα ακριβή λόγια δεν τα θυμάμαι (πάνω από 30 και ορκισμένος εχθρός της αποστήθισης), στο περίπου ήταν κάπως έτσι:

Στα Βαλκάνια, οι λαοί μαθαίνουν την ιστορία στο στιλ ''Ο καλός (εμείς), ο κακός (ο γείτονας) και ο άσχημος (οι μεγάλες δυνάμεις που υποστηρίζουν πάντα τους άλλους''.

Ητάν ποτέ κάτι άλλο η ιστορία;

Τι δίκιο που έχετε! Πάντα φταίνε οι άλλοι! Ουάουου τι μας κάνουν αυτοί οι άλλοι οι κακοί! Εμείς ποτέ δεν φταίμε! Τι κρίμα και έχουμε τόσες αρετές κρυμμένες. Στο τέλος θα φύουν και αυτές απ' το collective DNA μας.

[Αλ.]

Τι δίκιο που έχετε! Πάντα φταίνε οι άλλοι! Ουάουου τι μας κάνουν αυτοί οι άλλοι οι κακοί! Εμείς ποτέ δεν φταίμε! Τι κρίμα και έχουμε τόσες αρετές κρυμμένες. Στο τέλος θα φύουν και αυτές απ' το collective DNA μας.

Ποιοι είμαστε εμείς όμως και ποιοι οι άλλοι; Ιδού η απορία...