Γιώργος Λ. Οικονόμου

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Καλοκαίρι στην πόλη

Περπατούσε μόνος
στον άδειο δρόμο
της πόλης
παραμιλώντας.

Διασταυρώθηκαν τα μάτια μας
«Είναι μακριά η θάλασσα;» με ρώτησε
«Στην άλλη γωνία», του απάντησα
για να τον ενθαρρύνω.

Μου χάρισε ένα χαμόγελο
και συνέχισε το παραμιλητό.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Όλα τα παλιά μαζεύω

Όλα τα παλιά μαζεύω
δασεία, ψιλή, περισπωμένη
μπλε ποδιές, λευκά γιακαδάκια

λέξεις όπως απηνής, αδήριτος
τηλέγραφος.

Ο κουτσός βηματισμός της φιλολόγου
οι ωραίες της γάμπες
άλφα το στερητικόν

καρτελάκια με τα γράμματα της αλφαβήτου
κρυμμένα κουτιά τσιγάρα
φακέλους υπηρεσιακούς
αναρρωτικές άδειες
λόγω μελαγχολίας

η υπογεγραμμένη
το ποίημα Ματρόζος
«Ποιος είσαι, καπετάνιο μου; Και ποιο ’ναι το νησί σου;»

στρατιωτικές κουβέρτες, ξυραφάκια Astor
εκθέσεις για τη σημασία της αποταμίευσης
μεταλλικοί κουμπαράδες

Άννα, Μίμης, η γιαγιά Ζαφείρω
το τζάκι που την έκαψε
κι άλλη φωτιά
στο πλοίο.

Δεν ήρθε ποτέ
το τρένο που λαχτάρησα
Χαρτάκια, χαρτάκια με ποδοσφαιριστές
κι ομάδες της Α' Εθνικής.

Σκευοφύλαξ, Αγανιάν, Σάκης Κουβάς
τζάμια σπασμένα από αδέξια κλοτσιά

η γκαζιέρα κάτω απ’ τις λεύκες
το μπαούλο με τ’ ασπρόρουχα.

Όλα τα παλιά μαζεύω
τα χρόνια της αθωότητας
να ξαναβρώ.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Σαλός

Τον αγνόησαν οι πάντες
πλην ελαχίστων.

Σαλός τριγυρνούσε
στους δρόμους πετώντας
ποιήματα να βρουν το ταίρι τους

ανάμεσα στ’ αδέσποτα
και τους κυνηγημένους.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Συμπάθεια

Στα τραπεζάκια του Defacto
μας πλησίασε απλώνοντας το χέρι
«Τι θέλεις, λεφτά;» τον ρώτησα

«Ε! Τι, συμπάθεια;»
με αποστόμωσε.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η μοναξιά του

Χρόνια τώρα
τον συναντούσα στους δρόμους
ευθυτενή και ρωμαλέο
να περπατά μόνος.

Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω
αν ήταν επιλογή ή παιχνίδι της μοίρας.

Είχε αυτάρκεια η μοναξιά του.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Από χειμώνα σε χειμώνα

Δεν είναι καλοκαίρι αυτό
ψέματα γράφει το ημερολόγιο
ποιος μου φόρεσε μακρύ παντελόνι;

Άγουρα κορμιά βασανισμένα
σκεπάζουν τα μάτια μου, βουλιάζω
σε παγωμένες οθόνες

πού είναι τα καρπούζια
πού τα ολόδροσα κορίτσια
πού είναι ο Όμηρος κι ο Γιάννης
να με φιλέψουν σπίτι τους.

Χάθηκε η Αμοργός
ξεθώριασε η Αστυπάλαια
ποιος θα με στείλει κατασκήνωση στην Επανομή;

Όχι! Δεν είναι καλοκαίρι αυτό
δεν μυρίζει αγιόκλημα.

Κι η θάλασσα καταπίνει
κατατρεγμένους.

Από χειμώνα σε χειμώνα
τώρα πια τα χρόνια μας.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ένα σπίτι κουβαλάω

Ένα σπίτι κουβαλάω μέσα μου
με βασιλικούς και λεύκες
αυλή μεγάλη κι ένα
ένα σκάμμα με άμμο

δυο χώροι όλοι κι όλοι
η κουζίνα και το υπνοδωμάτιο
μεγάλο τραπέζι με το ραδιόφωνο πάντα ανοιχτό.

Στην γκαζιέρα τηγανίζουμε σπαράκια
το κρεβατάκι του μικρού έχει κάγκελα προστασίας
ανεβαίνει πάνω τους σα να ιππεύει άγρια άλογα.

Ο παππούς στην καρέκλα ξαποσταίνει
ο πατέρας ανεβασμένος στην κομπίνα μετράει το στάρι
κολλητά η αίθουσα διδασκαλίας του εξαταξίου
μονοθεσίου δημοτικού σχολείου Καλυβών.

Η κυρία Βασιλεία αγαπάει τα παιδιά
τα παιδιά αγαπούν την κυρία Βασιλεία
οι γονείς τους στέλνουν δώρο στη δασκάλα
ζυμωτό ψωμί κι αυγά ημέρας
δυο βήματα ο Άγιος Μόδεστος
ο μπαρμπα-Δημητρός και η κυρία Κλεάνθη
πωλούν τα πιο ωραία γλυκά του κόσμου

κι ο μπαρμπα-Μήτσος
με τη σούστα μάς κατεβάζει
στη θάλασσα τα καλοκαίρια.

Μήτσο –σούτα– θα.

Ένα σπίτι κουβαλάω μέσα μου
κι όλους τους ανθρώπους του χωριού
που αντάμωσα μαζί τους.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Όπως οι κότες

Πίνω νερό
και σηκώνω
τα μάτια ψηλά

όπως οι κότες κι εγώ
κοινή η μοίρα μας

μέχρι το κυριακάτικο τραπέζι
με τις πατάτες στον φούρνο.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Μαζί

Μαζί προχωράμε
χωρίς πατέρα και μάνα
μόνοι μας.

Φίλοι, αδέρφια, δάσκαλοι
ο ένας για τον άλλον

κι όταν μεγαλώσω
θα γίνω άντρας σου.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ξωκλήσι

Ένα δωματιάκι όλο κι όλο
κι η πόρτα πάντα ανοιχτή

μπαινόβγαιναν οι άγνωστοι
μα λόγο δε μου δίναν.

Ώσπου ήρθες εσύ
και μ’ έκανες ξωκλήσι

τώρα
πού και πού
ανάβουν κι ένα κερί.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Όπως η στρουθοκάμηλος

Κρύβω την καρδιά μου στα ποιήματα
όπως η στρουθοκάμηλος
το κεφάλι της στην άμμο

έτσι καταφέρνω προσωρινά
και αψηφώ τον φόβο
του θανάτου.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η ανάκριση

Ώρες πολλές κράτησε η ανάκριση
λέξη δεν τον κατάφεραν να μαρτυρήσει

άνοιξαν το ραδιόφωνο για να μην ακούγεται
το ξυλοφόρτωμα που του ετοίμαζαν
μα δε χρειάστηκε

στο πρώτο τραγούδι έσπασε.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Έβλεπα

Δε ρώτησα ποτέ
έβλεπα στα μάτια σου
τις φυλακές που πέρασες.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Η σιωπή μας

Ήταν ωραία χτες βράδυ
με δυο τσιγάρα
κι έναν ουρανό

τίποτα δεν πλήγωνε
τη σιωπή μας.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ξημερώνει

Ξημερώνει
ώρα να μαζέψουμε τα φτερά μας

έτοιμοι οι κυνηγοί
με το χέρι στη σκανδάλη
δε σηκώνει αυταπάτες η μέρα.

Από τη συλλογή Ένα με τη σκόνη (2017)