Πάντως, μ' αρέσει αυτός ο ευθύβολος τρόπος που χρησιμοποιεί ο Πρόδρομος Μάρκογλου για να αναφερθεί στα ιστορικά γεγονότα.
To 1976 o
Μανόλης Αναγνωστάκης παρουσίασε σε αμφιθέατρο του πανεπιστημίου δύο νέους ποιητές και έναν νέο πεζογράφο. Οι ποιητές ήταν ο
Ανέστης Ευαγγέλου και ο Πρόδρομος Μάρκογλου και ο πεζογράφος εγώ (η (επι)στροφή μου στην ποίηση έγινε λίγο αργότερα). Γνωρίζω, λοιπόν, τον Πρόδρομο πάνω από 30 χρόνια, τον αγαπώ και τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Ο ευθύτατος και ευθύβολος λόγος του παρέμεινε αναλλοίωτος όλα αυτά τα χρόνια, όπως και η ψυχή του.
Ο Πρόδρομος κατάγεται από την Καβάλα, όπως και ο Βασίλης Βασιλικός και o
Γιώργος Στογιαννίδης, έχασε το χέρι του από γερμανική χειροβομβίδα στα παιδικά του χρόνια, ήρθε νέος στη Θεσσαλονίκη αλλά ξαναγυρίζει στις οδυνηρές μνήμες της αγαπημένης του πόλης στα ποιήματά του και σχεδόν σε όλα τα πεζά του κείμενα.
Μα, ξαναγράφεται τελικά τόσο εύκολα η ιστορία;
Αν ξαναγράφεται τόσο εύκολα η ιστορία;
Θυμήσου το «Επιτύμβιον» («Α, ρε Λαυρέντη, εγώ μόνο ήξερα τι κάθαρμα ήσουν, μια ζωή μέσα στο ψέμα») του
Αναγνωστάκη και διάβασε το βιβλίο του
Κυριάκου Σιμόπουλου, «
Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας - από την αρχαιότητα ως τον εικοστό αιώνα. Εξωνημένοι ή χωρίς ήθος δοξολογούν μονάρχες, αυτοκράτορες, στρατοκράτες, πάπες, δόγηδες και πολιτικοοικονομιικούς μεγιστάνες, εξωραΐζοντας τις αντιλαϊκές κακουργίες τους.
Επαίσχυντοι πλαστογράφοι της ιστορίας.»
