Καλημέρα.
Εσύ, αγαπητή Βίκυ, μόλις και κάτι πρόλαβες. Στη δεκαετία του εξήντα είχε ήδη γίνει η επέκταση της παραλίας, όπου πριν η θάλασσα έφθανε μέχρι τα αρχοντικά των οδών Βασιλίσσης Όλγας και Βασιλέως Γεωργίου, δεν πρόλαβες το τραμ που διέσχιζε την πόλη και από του Χαριλάου πήγαινε μέχρι το Καραμπουρνάκι, δεν πρόλαβες τους άδειους από αυτοκίνητα δρόμους και την κυριαρχία των φτωχικών μονοκατοικιών, γεμάτων από κληματαριές και οπωροφόρα δέντρα με νοστιμότατους καρπούς (βερικοκιές, κληματαριές, μουριές και τζανεριές). Δεν γεύτηκες, φαντάζομαι, τα σάμαλι, τα μηλαράκια και το γνήσιο ντοντουρμά που πουλούσαν οι ίδιοι οι παρασκευαστές τους στις πλατείες. Κάτι πήρες από το άρωμα της εποχής που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Αυτά, όμως, είναι τίμημα της λεγόμενης προόδου. Φαντάζομαι ότι και τα εγγόνια μου, μετά από 40 χρόνια, τα ίδια θα λένε, αναπολώντας το παρελθόν, ζώντας σε μια πολύβουη πόλη αρκετών εκατομμυρίων.