Σοφία Στρέζου

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ορυχεία της λύπης

Θλιμμένο το βλέμμα, ακίνητο
στον αντίλαλο λυγμού που δυναμιτίστηκε
στα ορυχεία της λύπης
συγκρατώντας στη μνήμη
την ηχώ του χρόνου
αντέχοντας εκρήξεις
στα πετρώματα της ανάμνησης.

Πονάνε οι πέτρες
με τα θραύσματα να ματώνουν δάκρυα
στα εξορυγμένα ορυχεία
συναισθημάτων που έληξαν
στη γη σωμάτων που πολύ αγαπήθηκαν
τότε που μαζί έπιναν
του ονείρου ακριβό απόσταγμα
μεθώντας με αναφιλητά χαράς
και αντιγράφοντας νύχτες
στον φλοιό της σελήνης
επιθυμώντας να μείνει
η αιωνιότητα των αισθήσεων.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου: Δοκιμάζοντας... Πτώσεις – Πτήσεις

Πάλι ιερές θλίψεις δοκιμάζονται σε πτώσεις
και εσύ ως άλλος Ίκαρος, με λιωμένα φτερά
φοβάσαι μην πέσεις στο αρχιπέλαγος της ανυπαρξίας.

Κανείς δεν θα δώσει το όνομά σου
στο πέλαγος των στεναγμών
στων δακρύων τους κλειστούς κόλπους
στα άλικα χρώματα αναίμακτου ουρανού.

Πάλι ο πόθος θα βυθιστεί
στα φτερά των γλάρων
που ταξιδεύουν την αθωότητα
στα νέφη άλλου ορίζοντα
αγαπημένου – μακρινού – άγνωστου
ψάχνοντας τον κατάλληλο άνεμο
για να αρμενίσει η σκέψη
διασχίζοντας πορθμούς απόγνωσης.

Τον πόνο θα κρύψεις στο κερί
που φτερά κόλλησε
για να μετρηθείς με το όνειρο
φωτίζοντας της θάλασσας τη φωνή
με τα μάτια,
δοκιμάζοντας ιερές πτήσεις
προς τα αθόρυβα άστρα
λίγο πριν δύσεις
σε θρυμματισμένα απογεύματα
και αιμοσταλάζοντα δειλινά.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Σιωπή

Πάνω σε αρνήσεις χτίζεται η σιωπή
τοπογραφείται η σημειολογία
με περιγράμματα λύπης
μελετώντας τη στατικότητα
ψεύτικων ανακολουθιών.

Θα ψάχνουν οι λέξεις να βρουν
φθόγγους που δραπέτευσαν
αφήνοντας πίσω τους γεμάτες αποσκευές
με άφατα ρήματα και ουσιαστικά
διατηρώντας το αλάλητο ΝΑΙ της Απουσίας.

Ίσως τότε να με θυμηθείς
όταν τα λόγια θα επιλέγουν
να μην πληγώνουν
τη ροή απελπισμένων πράξεων
ξέροντας καλά ότι στο τέλος θα μείνει
μόνο ένα σπασμένο θλιμμένο χαμόγελο
το μισό για σένα, το άλλο μισό για μένα
να συντροφεύει την αμηχανία
συνθέτοντας σιωπές άχρονες...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Εύθραυστα όνειρα

Το φεγγάρι γλίστρησε απόψε απαλά
στο παραθύρι των λυγμών
χαϊδεύοντας γλυκά
τα σπασμένα φτερά της φυγής
ίσκιου που μένει βουβός
στο αλάθητο της θύμησης.

Με τον χρόνο να διπλώνει ξανά
ταριχευμένες μνήμες
και αταξίδευτα εύθραυστα όνειρα
που κονιορτοποιήθηκαν
στα θρυμματισμένα τοπία ολοπόρφυρης σελήνης
που ήρθε να συντροφέψει
τα υγρά βλέφαρα των στεναγμών
των αμετάκλητων συγκινήσεων
για το ταξίδι στα αστέρια.

Ο άνεμος συνέχιζε να ψιθυρίζει
στα φύλλα της αυλής
θροΐζοντας τη δική σου ανάγκη
για καλπασμούς στις ακτές του φεγγαριού
λιθοβολώντας τη σκοτεινή πλευρά του
για να ξοδεύεις εσύ το κόκκινο
διαιρώντας τα χρώματα
που κάποτε κατακτήθηκαν
με ματωμένους ναυαγισμούς
στα οροπέδια της αγάπης
διατηρώντας το αλύτρωτο του πάθους
για ανεξερεύνητες θάλασσες
με τα πανιά ανοιχτά
να συντρίβουν μύθους
που επιμελώς λησμονήθηκαν
σε διαθήκες σιωπής.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αυτοεξορισμοί

Αθροίζω μοναξιές,
εκεί που πάντα αφαιρώ
τη δική μου μοναχικότητα
οι άλλοι τη διαιρούν
στα γινόμενα της θλίψης
στις αναλογίες του πόνου.

Νύχτες διάφανες,
με θυμάμαι να ενδύομαι
ταξίδια χωρίς επιστροφή
στις ενδοχώρες της ανυπαρξίας
με άγονες πλεύσεις
σε αράγιστες θάλασσες.

Ένας μικρός ναυτίλος,
που στην καρδιά αποτύπωσε ήλιους,
με ανοιχτά πανιά στη μνήμη
να προσδιορίζουν την απουσία
με μελαγχολικούς κόμπους
μιας θύμησης πικρής, αμίλητης
σαγηνεύοντας ανένδοτα κύματα
και στοργικούς ανέμους
μη θρέψουν αφανισμούς,
με την πυξίδα πάντα στραμμένη
να δείχνει μια άρκτο μικρή
στο άπειρο του γαλαξία
στους αυτοεξορισμούς
στη χώρα του Άλφα... Α-γΑ-πΩ.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Άλιωτη θύμηση

Έπρεπε να περάσουν χρόνια αμετάθετου πόνου
για να σπαρθούν λέξεων ρόδα
Απουσίας Δεσποτικής σε παγωμένα νερά
με ασταύρωτα δάκρυα να ποτίζουν
κάθε πρωί και κάθε δειλινό
τον ναό άυλης Παρουσίας
στη λευκότητα του θανάτου.

Δεν θα ’μαι μόνον εγώ
που θα θυμάμαι
βελούδινο πέταγμα στον άνεμο
αλμύρα αλησμόνητη στην ανάμνηση
και όσα ακόμα χωρούν
στις όχθες καθάριου ποταμού
ως να φθάσουν να ταξιδεύουν
με εξόριστα κύματα
σε όλες τις ακτές άλιωτης θύμησης
ζωντανεύοντας μυστικές συναντήσεις
στην αιώνια σιωπή του απείρου.

Ξέρω πως όλες οι νύχτες
ξενυχτούν άυπνες
στης σιγαλιάς την υποταγή
μήπως και βρεθούμε
με λόγια που κάθε μέρα αποδημούν
αναζητώντας μια κουκκίδα ουρανό
για να συνομιλήσουν φωνές
στη διαλεκτικής ασύνορης έκφρασης...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ενοχικοί θάνατοι

Δεν είναι η σιωπή που πληγώνει
είναι η αμηχανία που πληγώνει τις παύσεις
στην αγιότητα του λόγου
στα προσκυνητάρια θυσιών,
που νύχτες αξημέρωτες κράταγαν
σπασμένους λυγμούς στο σκοτάδι...

Ποιος το περίμενε
χαρά να βαστάξει
σε ετοιμόρροπες κτήσεις,
με χωρισμούς «ευτυχίας»
σε πεζοδρόμια λύπης
σε καύτρες απόγνωσης
στου πανικού τα κίτρινα δάχτυλα
στις λεπτομέρειες αυτόχειρων δακρύων
με ανύποπτους – ενοχικούς θανάτους
στις εκρήξεις του λάθους
μιας ανάστασης που δεν ήρθε ποτέ.

Έμειναν ραγισμένα
ανέτοιμα της ξενιτιάς
τα δακρυσμένα μάτια...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου: Πες μου...

Πες μου τι βλέπεις πίσω από μάτια
που κοιτούν γαλήνια πια
φωτίζοντας τη φυγή
που μόνος πάλι θα πάρεις
για το ταξίδι στα όνειρα
που δεν κοιμούνται
αμίλητα, γελούν σε ύπνους
σε γαλάζιες αγκαλιές ταξιδευτών
σαρκώνουν νύχτες μετά το δειλινό
που δύει σε απάτητες ακρογιαλιές
δίπλα σε φωτιές
καίνε μιαν αγάπη γυμνή
με ήχους να αναδύονται από κοχύλια
καθώς μένουν άγρυπνα για καιρό
βυθισμένα στην άμμο.

Πες μου ξανά
ποιος κλέβει δάκρυα
όταν μαραίνουν πληγές,
σε μιαν αόρατη αορτή
τρέχει αίμα δικό σου
σμίγει με το δικό μου
στην αθάνατη ευδαιμονία της στιγμής
στην αυτοθυσία ενός τώρα που φεύγει
σκορπίζοντας την εξάντληση της νύχτας
φθάνει στα μάταια κύματα
την ταξιδεύει ως τις ακτές
των αναπότρεπτων λυγμών.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αν θα ’ρθεις

Αν θα ’ρθεις
φιλί άδοτο θα σου δώσω
κι αν μου πεις φύγε
τον δρόμο του ξενιτεμού θα πάρω
χιονισμένο μου όνειρο.

Θα κρύψω το δάκρυ
στον ποταμό της κραυγής σου
κι όπως θα ’ρχεται η άνοιξη
κρύσταλλα θα βλέπεις
να σπάνε στις όχθες του.
Μην τα μαζέψεις
μα κι αν στα χέρια τα πιάσεις
καυτά είναι ακόμα
των ματιών μου τα δάκρυα...

Αλλά αν θα ’ρθεις
φορεμένη συγγνώμη μην ντυθείς
σκουριασμένο μου όνειρο.

Φοράει τα καλά της η άνοιξη...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Αυγουστιάτικη Πανσέληνος

Κι όπως η πανσέληνος απόψε θα βγαίνει
θα κρατήσω λίγο από το φως της
για κείνο το λίγο που έδωσες
κι ύστερα το απέρριψες
πνίγοντας τις αισθήσεις
σε έρημες θάλασσες ξενιτιάς
πετώντας στα κύματα όλες τις λέξεις
μεθυσμένων τραγουδιών.

Δεν βοήθησαν οι χρησμοί των ανέμων,
οι διηγήσεις τους δεν κατάφεραν
να ανατρέψουν μηχανισμούς μνήμης.
Μόνος μπρος στον καθρέφτη
ιερουργείς της λησμονιάς ταξίδι
μαζεύοντας ένα-ένα φωτεινά πετράδια
στην προσπάθεια να αναστηλωθεί το φεγγάρι
με βαθείς αναστεναγμούς,
αποκηρύσσοντας φανατικά τις αναμνήσεις.

Αυτοεκθρόνιστος
λίγο πριν το τέλος
μοιράζεις ελπίδα στη θλίψη...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Πρόβα στα Αντίο

Τόσες αναχωρήσεις
και άλλες τόσες επιστροφές
φωτισμένες με θραύσματα φιλιού
στα ντυμένα ψέματα της αγάπης
με πρόβα στα αντίο.

Πάτησα τα βήματα που εσύ πάτησες
αντέχοντας τον σκόρπιο λυγμό
στα κλειστά μάτια λίγο πριν το ταξίδι
στο πέλαγος μιας άρνησης
στην άκρη μιας λυτρωτικής κατάφασης
που δεν ακούστηκε.

Κάποιες φορές
η συγγνώμη φόρεσε των σειρήνων το ένδυμα.
Τα κύματα έφταιξαν που πήραν μακριά
εικόνες κομμένες και ήχους βουβούς
σε ζωγραφισμένους αποχαιρετισμούς.

Και από τότε
κάθε που αντικρίζω τη θάλασσα
και νιώθω το χάδι του ανέμου
χτυπάω το νερό
με το βρεγμένο μου πουκάμισο
μήπως και ακουστούν οι ήχοι
ως το ανέφικτο της στεριάς
που φιλοξενεί τους δικούς σου ανέμους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)