Ντίνος Χριστιανόπουλος, Τύψειςόσο περνούν οι μέρες και μακραίνειη ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαιτις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μουαπό νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν:δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτιαφώτα που πέσαν πάνω μου ανελέηταλόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες -μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μουόταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκωμ' ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένειβουβή ξενυχτισμένη και χλομήΑπό τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)