εκδ. Gutenberg, δίγλωσση έκδοση
Στην αποκλειστική προδημοσίευση, που παραχωρήθηκε στην «Κ», παίρνουμε γεύση από την εισαγωγή της μεταφράστριας και επιμελήτριας του φροντισμένου τόμου των εκδόσεων Gutenberg, καθώς και από τα ίδια τα θρυλικά σονέτα. Για αρχή όμως:
«Ποιος είναι ο Mr. W.H. στον οποίο αφιερώνει ο Thomas Thorpe [ο εκδότης των σαιξπηρικών σονέτων] το έργο; Πρέπει το πρόσωπό του να ταυτίζεται με τον νεαρό άνδρα των σονέτων; Υπήρξε όντως ένας εραστής, αριστοκράτης και μαικήνας και άλλων αντίπαλων ποιητών όπως υπαινίσσονται τα ποιήματα; Εχει νόημα να αναζητείται ο Mr. W.H. στο πρόσωπο του Henry Wriothesley, κόμη του Southampton ή του William Herbert, κόμη του Pembroke; Πώς είναι όμως δυνατόν να προσφωνεί ο Thorpe έναν κόμη απλώς “Mr.”, όταν σε άλλη έκδοση τον προσφωνεί “your Lordship” έξι φορές μέσα σε μία παράγραφο; Ενα απλό “Mr.” μοιάζει απίθανο για την εποχή, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο Thorpe ήθελε να κρύψει τον κόμη για να μη φαίνεται αποδέκτης ομοφυλοφιλικών ποιημάτων. Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα απ’ τα πιο εμπορικά ερωτήματα γύρω απ’ τα σονέτα: Αν υποθέσουμε ότι ο νεαρός άνδρας υπήρξε, είχε ο Σαίξπηρ ολοκληρωμένες ερωτικές σχέσεις μαζί του; Ηταν ο ποιητής ομοφυλόφιλος; Μια στιγμή. Μήπως το ίδιο το ερώτημα είναι άτοπο και άκαιρο για το 1609; Κανείς στην ελισαβετιανή εποχή δεν αυτοπροσδιοριζόταν βάσει της σεξουαλικής του ταυτότητας. Η διαπιστωμένη “σοδομία” επέσυρε ποινή θανάτου και οι μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν ευχαρίστως αυτήν την κατηγορία όταν ήθελαν να ξεφορτωθούν εύκολα και γρήγορα προδότες, αιρετικούς ή κάθε είδους “εχθρούς του κράτους”. Ξέρουμε όμως ότι τον ύστερο 16ο αιώνα οι σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν πολύ διαχυτικές και σωματικές: Οι φίλοι μοιράζονταν τα δωμάτια και τα κρεβάτια τους, φιλιούνταν και αγκαλιάζονταν γενναιόδωρα και αντάλλασσαν όρκους φιλίας που δεν απείχαν πολύ από το ερωτικό εγκώμιο. Στους κύκλους των λογίων και της αριστοκρατίας λατρεύονταν τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη του αρσενικού εφηβικού κάλλους και η ποίηση της εποχής είναι γεμάτη από τις μορφές του Γανυμήδη ως ιδανικού νεαρού άνδρα».
Ο προκλητικός τίτλος της εισαγωγής της, «Τι (δεν) γνωρίζουμε για τα σονέτα», από όπου και το πιο πάνω απόσπασμα, προδιαθέτει ήδη για την τολμηρή εκ μέρους της Λένιας Ζαφειροπούλου προσέγγιση του άθλου που αποτελεί η μετάφραση στα ελληνικά του συνόλου των σαιξπηρικών σονέτων. Ετος Σαίξπηρ το φετινό, καθώς συμπληρώνονται 400 χρόνια από τον θάνατο του μεγαλύτερου, ίσως, συγγραφέα των νεότερων χρόνων και το ελληνικό αναγνωστικό κοινό έρχεται, μέσω της μετάφρασης αλλά και της εισαγωγής και του υπομνηματισμού των 154 σαιξπηρικών σονέτων, αντιμέτωπο με πλήθος ερωτημάτων και απαντήσεων, που ανοίγουν δρόμους στην απόλαυση των θρυλικών κειμένων. Κυρίως όμως έρχεται σε επαφή με τα ίδια τα σονέτα. Αν εξαιρέσουμε την πάλαι ποτέ μετάφραση των Ρώτα-Δαμιανάκου, που ναι μεν διαθέτει ποιητικότητα, αντιμετωπίζει όμως, για χάρη της με μεγάλη ελευθερία το ζήτημα του νοήματος, δεν έχουμε, ώς τώρα, παρά αποσπασματικές προσπάθειες να αποδοθούν τα σαιξπηρικά σονέτα στα ελληνικά από τους Στυλιανό Αλεξίου, Διονύση Καψάλη και Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη. Η Ζαφειροπούλου –γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε λόγο για άθλο– επιχειρεί ταυτόχρονα τρία πράγματα: μεταφράζει το σύνολο των σονέτων, μεταφράζει με μέτρο και ομοιοκαταληξία, μεταφράζει πιστά ως προς το νόημα και το ύφος. Κι ας προστεθεί στα παραπάνω ένας γερός υπομνηματισμός, που βοηθά ακόμη περισσότερο την κατανόηση σημείων σκοτεινών και αβέβαιων.
«Ενας ανελέητος πόλεμος κατά της κοινοτοπίας, αντιπερισπασμός στα καλλιπάρθενα πρότυπα του αυλικού έρωτα, είναι και η εμμονή τού ποιητή για τη μαύρη κυρία του: Ενα ισχυρό ράπισμα στο αναγεννησιακό κλισέ fair = ξανθή = ωραία» γράφει η Ζαφειροπούλου, προσεγγίζοντας με ανατρεπτική διάθεση τη διάσημη «μαύρη κυρία» που, μαζί με τον άνδρα, είναι τα δύο αντικείμενα ερωτικού πόθου των σονέτων. «Και ιδού η αντικαλλονή των σονέτων: ούτε ξανθή, ούτε αέρινη, ούτε σεμνή, ούτε αγνή, ούτε καν καλότροπη. Ενα σκοτεινό πνεύμα που μπορεί να αποπλανήσει τον φωτεινό νεαρό τού πρώτου μέρους, όχι μόνο βάζοντας τον ποιητή σε δεινά, αλλά και δίνοντάς του την ευχαρίστηση να συμπυκνώσει ακόμη περισσότερο την τέχνη του, χωρώντας δύο εμμονές μαζί μέσα σε 14 στίχους. […] Πάντως, ο ποιητής θρηνεί τόσο ξεκαρδιστικά που ’πεσε στα δίχτυα αυτού του θηλυκού δαίμονα κι αυτός κι ο λαμπρός του φίλος, που αποκλείεται να σοβαρολογεί με όλα αυτά».
Είσαι γλυκύτερος εσύ και πιο ισορροπημένος.
Μικρή είν’ του θέρους η ζωή κι ο χρόνος μετρημένος.
Εκπίπτει κάθε τι όμορφο από την ομορφιά του.
Την κατοχή τού κάλλους σου ποτέ σου δε θα χάσεις.
Τον χρόνο μες σ’ αιώνιες γραμμές θα ξεπεράσεις.
Τόσο θα ζει και τούτο εδώ, ζωή για να σου δώσει.
Και την στρεβλή μου όρεξη που μια ζητά μια φθίνει.
Που δεν τηρώ τις συνταγές, μακριά μου έχει τρέξει.
Χάρος ο πόθος· κι η ιατρική τον έχει απαγορεύσει.
Και σαν παράφρων μαίνομαι· ποτέ δεν ησυχάζω.
Μακριά από την αλήθεια πλανιέται ό,τι εκφράζω.
Και μαύρη είσαι σα κόλαση· σαν νύχτα σκοτεινή.
| 1 | From fairest creatures we desire increase | Απ' τα ωραία πλάσματα ζητούμε απογόνους |
| 2 | When forty winters shall besiege thy brow | Όταν το φρύδι σου άπειροι θα πολιορκούν χειμώνες |
| 3 | ook in thy glass and tell the face thou viewest | Δες στο γυαλί την όψη σου και σίγουρα θα νιώσεις |
| 4 | Unthrifty loveliness, why dost thou spend | Γλύκα μου άσωτη, γιατί στον εαυτό σου τώρα |
| 5 | Those hours, that with gentle work did frame | Αυτές οι ώρες που με αβρό εργόχειρο έχουν χτίσει |
| 6 | Then let not winter's ragged hand deface | Γι' αυτό ας μη σβήσει το τραχύ το χέρι του χειμώνα |
| 7 | Lo in the orient when the gracious light | Δες, μόλις στην ανατολή το άγιο φως υψώσει |
| 8 | Music to hear, why hear'st thou music sadly? | Εσύ είσαι μουσική – κι ακούς τη μουσική με λύπη; |
| 9 | Is it for fear to wet a widow's eye | Φοβάσαι ίσως της χήρας σου το μάτι μη δακρύσει |
| 10 | For shame deny that thou bear'st love to any | Ντροπή που δεν τ' ομολογείς: δεν αγαπάς κανένα |
| 11 | As fast as thou shalt wane, so fast thou grow'st | Όσο γοργά θα μοιραστείς, τόσο θα μεγαλώσεις |
| 12 | When I do count the clock that tells the time | Όταν με το ρολόι μετρώ τις ώρες κι όταν βλέπω |
| 13 | O that you were yourself? but, love, you are | Ω, ο εαυτός σου νά 'σουνα! Δεν είσαι αγάπη μου όμως |
| 14 | Not from the stars do I my judgement pluck | Δεν δρέπω απ' τους αστερισμούς την κρίση μου εγώ |
| 15 | When I consider every thing that grows | Όταν το συλλογίζομαι πως όλα μεγαλώνουν |
| 16 | But wherefore do not you a mightier way | Αλλά γιατί δεν μάχεσαι με μέσα πιο ισχυρά |
| 17 | Who will believe my verse in time to come | Ποιος στους καιρούς που είναι να 'ρθουν θα πίστευε μια ρίμα |
| 18 | Shall I compare thee to a summer's day? | Να σε συγκρίνω με μια μέρα του καλοκαιριού; |
| 19 | Devouring Time, blunt thou the lion's paws | Παμφάγε Χρόνε, αχρήστευσε του λιονταριού τα πόδια |
| 20 | A woman's face with nature's own hand painted | Με το ίδιο της το χέρι η Φύση σου 'χει ζωγραφίσει |
| 21 | So is it not with me as with that Muse | Δεν είμαι σαν τη Μούσα εγώ που γράφει κεντρισμένη |
| 22 | My glass shall not persuade me I am old | Δεν θα με πείσει το γυαλί πως είμαι γέρος, όσο |
| 23 | As an unperfect actor on the stage | Σαν ατελής ηθοποιός που επάνω στην σκηνή |
| 24 | Mine eye hath played the painter and hath stelled | Το μάτι μου εικόνισε, παίζοντας τον ζωγράφο |
| 25 | Let those who are in favour with their stars | Όσοι τά 'χουν καλά με τ' άστρα ας ζούνε κι ας καυχιούνται |
| 26 | Lord of my love, to whom in vassalage | ʼρχοντα της αγάπης μου, η τόση σου αξία |
| 27 | Weary with toil, I haste me to my bed | Τρέχω για το κρεβάτι μου· ο κόπος με τσακίζει |
| 28 | How can I then return in happy plight | Πώς θα επιστρέψω στις χαρές που ο βίος μου υποσχόταν |
| 29 | When in disgrace with Fortune and men's eyes | Όταν η Τύχη κι οι άνθρωποι με μίσος με κοιτούνε |
| 30 | When to the sessions of sweet silent thought | Όταν μες στα συνέδρια της σιωπηλής μου σκέψης |
| 31 | Thy bosom is endeared with all hearts | Το στήθος σου ακριβοστολίζουν όλες οι καρδιές |
| 32 | If thou survive my well-contented day | Αν ζεις μετά τη μέρα που τα χρέη μου θα ξοφλήσει |
| 33 | Full many a glorious morning have I seen | Πολλές είδα ένδοξες αυγές με κολακεία στα μάτια |
| 34 | Why didst thou promise such a beauteous day | Γιατί μου υποσχέθηκες μια μέρα τόσο ωραία |
| 35 | No more be grieved at that which thou hast done | Πλέον για 'κείνο που έκανες μη νιώθεις άλλες τύψεις |
| 36 | Let me confess that we two must be twain | Ας το παραδεχτώ λοιπόν: πρέπει να ζούμε ως ξένοι |
| 37 | As a decrepit father takes delight | Όπως πατέρας γέρος πια κοιτάζει με ηδονή |
| 38 | How can my Muse want subject to invent | Πώς θα μπορούσε η Μούσα μου θέματα να εφευρίσκει |
| 39 | O, how thy worth with manners may I sing | Ω! Πώς σεμνά τις αρετές σου εγώ να τραγουδήσω |
| 40 | Take all my loves, my love, yea, take them all | Πάρε όλες τις αγάπες μου αγάπη μου εσύ |
| 41 | Those pretty wrongs that liberty commits | Η ασυδοσία πράττει κάποια σφάλματα γλυκά |
| 42 | That thou hast her, it is not all my grief | Δεν θλίβομαι μόνο επειδή την έχεις εσύ τώρα |
| 43 | When most I wink, then do mine eyes best see | Βλέπουν πολύ καλύτερα τα μάτια μου κλεισμένα |
| 44 | If the dull substance of my flesh were thought | Αν η ουσία η οκνή της σάρκας μου ήταν σκέψη |
| 45 | The other two, slight air and purging fire | Τα άλλα, φωτιά καθαρτική κι αέρας ελαφρός |
| 46 | Mine eye and heart are at a mortal war | Θανάσιμο έχουν πόλεμο το μάτι κι η καρδιά μου |
| 47 | Betwixt mine eye and heart a league is took | Το μάτι μου και η καρδιά κλείσανε συμμαχία |
| 48 | How careful was I, when I took my way | Πόση έγνοια είχα εγώ πριν βγω στου ταξιδιού το δρόμο |
| 49 | Against that time (if ever that time come) | Για τη στιγμή ετοιμάζομαι (αν έρθει η μέρα εκείνη) |
| 50 | How heavy do I journey on the way | Πόσο βαρύς ο δρόμος μου! Δήθεν επιθυμώ |
| 51 | Thus can my love excuse the slow offence | Κι έτσι η αγάπη τη νωθρή αγένεια συγχωρεί |
| 52 | So am I as the rich, whose blessed key | Είμαι σαν πλούσιος που το ευλογημένο του κλειδί |
| 53 | What is your substance, whereof are you made | Ποια είν' η ουσία σου; Από τι εισ' άραγε πλασμένος |
| 54 | O how much more doth beauty beauteous seem | Ω, πόσο αλήθεια η ομορφιά πιο όμορφη φαντάζει |
| 55 | Not marble, nor the gilded monuments | Μάρμαρα θa πεθάνουνε κι eπίχρυσα μνημεία |
| 56 | Sweet love, renew thy force. Be it not said | Δυνάμωσε έρωτα γλυκέ! Κανείς να μη σου πει |
| 57 | Being your slave, what should I do but tend | Τι άλλο να κάνω, ο δούλος σου, απ' το να διακονώ |
| 58 | That god forbid, that made me first your slave | Μου απαγορεύει ο θεός που μ' έκανε δικό σου |
| 59 | If there be nothing new, but that which is | Αν νέο δεν είναι τίποτε, αν είν' παλιό ό,τι κάνω |
| 60 | Like as the waves make towards the pebbled shore | Όπως στη χαλικόστρωτη ακτή το κύμα σπάζει |
| 61 | Is it thy will thy image should keep open | Θέλεις η εικόνα σου ανοιχτά πάντα να μου κρατάει |
| 62 | Sin of self-love possesseth all mine eye | Της φιλαυτίας τ' αμάρτημα το βλέμμα μου κυριεύει |
| 63 | Against my love shall be as I am now | Κάποτε θά 'ναι η αγάπη μου όπως εγώ είμαι πλέον |
| 64 | When I have seen by Time's fell hand defaced | Σαν δω πως φθείρει το άσπλαχνο, το άγριο χέρι του Χρόνου |
| 65 | Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea | Αφού και γη και θάλασσα και πέτρα και χαλκό |
| 66 | Tired with all these, for restful death I cry | Κουράστηκα· το θάνατο να μ' αναπαύσει κράζω |
| 67 | Ah, wherefore with infection should he live | Αχ, μες στη διαφθορά γιατί κι αυτός μαζί να ζει; |
| 68 | Thus is his cheek the map of days outworn | Κι είν' η θωριά του επιτομή των παλαιών καιρών |
| 69 | Those parts of thee that the world's eye doth view | Στην όψη σου που οι ματιές του κόσμου αντικρίζουν |
| 70 | That thou art blamed shall not be thy defect | Δεν φταις εσύ για όλη τούτη την κακολογία |
| 71 | No longer mourn for me when I am dead | Μη με θρηνήσεις άλλο πια όταν θα 'ρθει ο χαμός μου |
| 72 | O, lest the world should task you to recite | Αλλιώς ο κόσμος θα σου πει κατάλογο να γράψεις |
| 73 | That time of year thou mayst in me behold | Ίσως να βλέπεις πως πολύ στην εποχή έχω μοιάσει |
| 74 | But be contented when that fell arrest | Να χαίρεσαι άμα η φυλακή η άγρια που καμιά |
| 75 | So are you to my thoughts as food to life | Ό,τι είν' για τη ζωή η τροφή, εσύ είσαι για τις σκέψεις |
| 76 | Why is my verse so barren of new pride | Γιατί περήφανη στολή δεν έχει η ποίησή μου |
| 77 | Thy glass will show thee how thy beauties wear | Απ' τον καθρέφτη σου θα δεις πως οι ομορφιές σου φθίνουν |
| 78 | So oft have I invoked thee for my Muse | Επικαλέστηκα συχνά ως Μούσα μου εσένα |
| 79 | Whilst I alone did call upon thy aid | Οσο την αρωγή σου εγώ επικαλούμουν μόνος |
| 80 | O, how I faint when I of you do write | Πτοούμαι όσες φορές γράφω για σένα, ξέροντας |
| 81 | Or I shall live your epitaph to make | Είτε εγώ ζήσω για να πω τον επιτάφιό σου |
| 82 | I grand thou wert not married to my Muse | Τ' ομολογώ, τη Μούσα μου δεν είχες παντρευτεί |
| 83 | I never saw that you did painting need | Δεν είδα να χρειάζεσαι ψιμύθιο, γι' αυτό |
| 84 | Who is it that says most, which can say more | Ποιος είναι ρήτωρ ισχυρός να πει πιο ισχυρό |
| 85 | My tongue-tied Muse in manners holds her still | Η φιμωμένη Μούσα μου μ' ευπρέπεια έχει σωπάσει |
| 86 | Was it the proud full sail of his great verse | Περήφανα έχει αυτός πανιά και βέβαια έχει στρέψει |
| 87 | Farewell, thou art too dear for my possessing | Αντίο, είσαι πολύ ακριβός για με, τον κάτοχό σου |
| 88 | When thou shalt be disposed to set me light | Όταν θα σου 'ρθει η όρεξη να πεις πως δεν αξίζω |
| 89 | Say that thou didst forsake me for some fault | Σκέψου πως μ' απαρνήθηκες για κάποιο ελάττωμά μου |
| 90 | Then hate me when thou wilt, if ever, now | Γι' αυτό αν το θες να με μισήσεις, τώρα μίσησέ με |
| 91 | Some glory in their birth, some in their skill | Κάποιους δοξάζει η τέχνη τους και κάποιους η γενιά τους |
| 92 | But do thy worst to steal thyself away | Μα κάνε το χειρότερο: κλέψε μου τον εαυτό σου |
| 93 | So shall I live, supposing thou art true | Έτσι θα ζω σαν σύζυγος εγώ απατημένος |
| 94 | They that have power to hurt and will do none | Αυτοί που να πληγώσουνε μπορούν και δεν πληγώνουν |
| 95 | How sweet and lovely dost thou make the shame | Πόσο γλυκό το όνειδος κάνεις που ζει εντός σου! |
| 96 | Some say thy fault is youth, some wantonness | Κάποιοι ονομάζουν πταίσμα σου και νιότη και δονή |
| 97 | How like a winter hath my absence been | Πόσο έμοιασ' η απουσία μου με βαρυχειμωνιά |
| 98 | From you have I been absent in the spring | ʼνοιξη έλειψα μακριά σου, τότε που φορούσε |
| 99 | The forward violet thus did I chide | Τη νέα βιολέτα μάλωσα: «Κλέφτρα γλυκιά, από ποιον |
| 100 | Where art thou, Muse, that thou forget'st so long | Πού είσαι Μούσα και ξεχνάς να πεις τόσον καιρό |
| 101 | O truant Muse, what shall be thy amends | Ποιος, ω Μούσα φυγόπονη, θα σε ανταμείψει τότε |
| 102 | My love is strengthened though more weak in seeming | Η αγάπη μου δυνάμωσε κι ας δείχνει αδυναμία |
| 103 | Alack, what poverty my Muse brings forth | Αλίμονο, η Μούσα μου πόση γεννά πενία |
| 104 | To me, fair friend, you never can be old | Για μένα φίλε ωραίε να γεράσεις δεν μπορείς |
| 105 | Let not my love be called idolatry | Ας μην κληθεί η αγάπη μου ποτέ ειδωλολατρία |
| 106 | When in the chronicle of wasted time | Όταν μέσα σε χρονικά καιρών αφανισμένων |
| 107 | Not mine own fears, nor the prophetic soul | Οι φόβοι μου ή η προφητική του κόσμου μας ψυχή |
| 108 | What's in the brain that ink may character | Τι έχω στον νου που με μελάνι δύναμαι να γράψω |
| 109 | O, never say that I was false of heart | Ω, την καρδιά μου ψεύτικη μην πεις κι ας μοιάζει λίγο |
| 110 | Alas 'tis true, I have gone here and there | Πλανήθηκα εδώ κι εκεί κι όλοι τους, αχ, τρελό |
| 111 | O, for my sake do you with Fortune chide | Γι' αυτό που είμαι, αχ, την Τύχη να κατηγορήσεις |
| 112 | Your love and pity doth th' impression fill | Η αγάπη σου κι ο οίκτος σου καλύπτουν την ουλή |
| 113 | Since I left you, mine eye is in my mind | Από την ώρα που έφυγα, το μάτι μου στη σκέψη |
| 114 | Or whether doth my mind, being crowned with you | Μήπως ο νους μου άραγε πού 'χει κορόνα εσένα |
| 115 | Those lines that I before have writ do lie | Ψεύδονται οι παλιοί στίχοι μου κι εκείνοι όπου είχα γράψει |
| 116 | Let me not to the marriage of true minds | Τον γάμο των πιστών ψυχών αιτία μη μου δώσεις |
| 117 | Accuse me thus, that I have scanted all | Ναι, κατηγόρησέ με ορθώς, αμέλησα όλ' αυτά |
| 118 | Like as to make our appetites more keen | Αν θέλουμε πιο κοφτερή την όρεξη να κάνουμε |
| 119 | What potions have I drunk of siren tears | Ω, τι πιοτά έχω πιει εγώ, τι δάκρυα από σειρήνες |
| 120 | That you were once unkind befriends me now | Μ' ανακουφίζει που άλλοτε ήσουν κακός μαζί μου |
| 121 | 'Tis better to be vile than vile esteemed | Πιο καλά νά 'σαι αισχρός, παρά αισχρό να σε νομίζουν |
| 122 | Thy gift, thy tables, are within my brain | Το δώρο, το τετράδιό σου τό 'χω μες στον νου μου |
| 123 | No! Time, thou shalt not boast that I do change | Χρόνε όχι! Δεν θα καυχηθείς ότι αλλάζω εγώ |
| 124 | If my dear love were but the child of state | Αν κάποιας εύνοιας παιδί η αγάπη μου ήταν, ίσως |
| 125 | Were 't aught to me I bore the canopy | Θά 'ταν καλό βασιλικό κουβούκλιο να σηκώνω |
| 126 | O thou my lovely boy, who in thy power | Ω εσύ, αγόρι μου γλυκό, που εξουσιάζεις τώρα |
| 127 | In the old age black was not counted fair | Παλιά το μαύρο για όμορφο δεν το μετρούσε ο κόσμος |
| 128 | How oft, when thou, my music, music play'st | Συχνά, η μουσική μου εσύ, μα μουσική όταν βγάζεις |
| 129 | Th' expense of spirit in a waste of shame | Μόνο σπατάλη της σποράς σ' ένα παιδοίο ντροπής |
| 130 | My mistress' eyes are nothing like the sun | Τα μάτια της αγάπης μου ωχριούν μπροστά στον ήλιο |
| 131 | Thou art as tyrannous, so as thou art | Τέτοια είσαι, κι όμως τύραννος· σαν κάποιες που τις κάνουν |
| 132 | Thine eyes I love, and they, as pitying me | Τα μάτια σου αγαπώ κι αυτά μοιάζουν να με λυπούνται |
| 133 | Beshrew that heart that makes my heart to groan | Μάλωσε αυτή σου την καρδιά που την καρδιά μου θλίβει |
| 134 | So now I have confessed that he is thine | Λοιπόν, να που ομολόγησα πως είναι πια δικός σου |
| 135 | Whoever hath her wish, thou hast thy Will | Η καθεμιά έχει το ποθώ. Εσύ έχεις το Θέλω |
| 136 | If thy soul check thee that I come so near | Αν η ψυχή σε μέμφεται που ήρθα τόσο κοντά σου |
| 137 | Thou blind fool love, what dost thou to mine eyes? | Έρωτα εσύ τυφλέ τρελέ, στα μάτια μου τι κάνεις; |
| 138 | When my love swears that she is made of truth | Η αγάπη μου μου ορκίζεται: «είμαι πλασμένη εγώ |
| 139 | O call not me to justify the wrong | Μη με καλείς να δώσω δίκιο στα δεινά τα τόσα |
| 140 | Be wise as thou art cruel? do not press | Γίνε σοφή όσο και σκληρή: άλλο μη μου πιέσεις |
| 141 | In faith I do not love thee with mine eyes | Τα μάτια μου δεν σ' αγαπούν, τ' ορκίζομαι κυρά μου |
| 142 | Love is my sin, and thy dear virtue hate | Αγάπη είν' η αμαρτία μου κι η αρετή σου μίσος |
| 143 | Lo, as a careful housewife runs to catch | Δες: όπως μια νοικοκυρά γεμάτη έγνοιες τρέχει |
| 144 | Two loves I have, of comfort and despair | Δύο αγάπες έχω: μια χαρά και μιαν απελπισία |
| 145 | Those lips that love's own hand did make | Τα χείλη αυτά που του Έρωτα το χέρι τά 'χει φτιάξει |
| 146 | Poor soul, the centre of my sinful earth | Κέντρο του αμαρτωλού πηλού μου εσύ, πτωχή ψυχή |
| 147 | My love is as a fever, longing still | Η αγάπη μου σαν πυρετός είναι που όλο ποθεί |
| 148 | O me! What eyes hath love put in my head | Τι μάτια ο έρωτας θεοί μου 'βαλε στο κεφάλι |
| 149 | Canst thou, O cruel, say I love thee not | Μπορείς, ω άσπλαχνη, να λες ότι δε σ' αγαπώ |
| 150 | O, from what power hast thou this powerful might | Ω, ποια ισχύς σου έδωσε τέτοια εξουσία ισχυρή; |
| 151 | Love is too young to know what conscience is | Συνείδηση ο έρωτας δεν ξέρει, είναι μωρό |
| 152 | In loving thee thou know'st I am forsworn | Σε αγαπώ, είμ' επίορκος. Μα εσένα που μου ωρκίσθης |
| 153 | Cupid laid by his brand and fell asleep | ʼφησε ο Έρως τον πυρσό στο πλάι κι αποκοιμήθη |
| 154 | The little Love-god lying once asleep | Κοιμόταν κάποτε ο μικρός του έρωτα θεός |