Spleen, II
Charles Baudelaire
J'ai plus de souvenirs que si j'avais mille ans.
Un gros meuble à tiroirs encombré de bilans,
De vers, de billets doux, de procès, de romances,
Avec de lourds cheveux roulés dans des quittances,
Cache moins de secrets que mon triste cerveau.
C'est une pyramide, un immense caveau,
Qui contient plus de morts que la fosse commune.
— Je suis un cimetière abhorré de la lune,
Où comme des remords se traînent de longs vers
Qui s'acharnent toujours sur mes morts les plus chers.
Je suis un vieux boudoir plein de roses fanées,
Où gît tout un fouillis de modes surannées,
Où les pastels plaintifs et les pâles Boucher
Seuls, respirent l'odeur d'un flacon débouché.
Rien n'égale en longueur les boiteuses journées,
Quand sous les lourds flocons des neigeuses années
L'ennui, fruit de la morne incuriosité,
Prend les proportions de l'immortalité.
— Désormais tu n'es plus, ô matière vivante!
Qu'un granit entouré d'une vague épouvante,
Assoupi dans le fond d'un Sahara brumeux;
Un vieux sphinx ignoré du monde insoucieux,
Oublié sur la carte, et dont l'humeur farouche
Ne chante qu'aux rayons du soleil qui se couche.
|
Spleen
Σαρλ Μπωντλαίρ (μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής)
Πιὸ πολλὲς πιὰ ἔχω θύμησες κι ἀπὸ αἰῶνες δέκα ἂν εἶχα ζήσει.
Μεγάλου ἐπίπλου τὸ συρτάρι, ὅπου μέσα θά ᾽χα κλείσει
δικόγραϕα, ἰσολογισμούς, ρομάντζα, ραβασάκια, ρίμες
καὶ μποῦκλες τυλιγμένες σὲ ἀποδείξεις μὲ βαριὲς τὶς μνῆμες,
πιὸ λίγα θά ᾽κρυβε ἀπ ᾽ ὅσα ὁ θλιβός μου ὁ νοῦς ἐμὲ χωράει.
Σὰν τάϕος θολωτός, σὰν πυραμίδα μοιάζει, ποὺ ϕυλάει
ἐντός της πιὸ πολλοὺς νεκροὺς κι ἀπ ᾽ ὅ,τι μιὰ ἑκατόμβη κλείνει.
– Νεκροταϕεῖο εἶμ᾽ ἐγώ, ποὺ τὸ σιχαίνεται κι αὐτὴ ἡ σελήνη·
σὰν τύψεις σέρνονται μακριὰ σκουλήκια ἐκεῖ, καὶ μετὰ μένους
τρῶν τοὺς προσϕιλεῖς μου πεθαμένους.
Παλιὸ εἶμαι μπουντουὰρ γεμάτο ρόδα ἀνάρια μαραμένα:
καὶ μέσα μου, σὰν σκουπιδώνας, θάβω πολυκαιρισμένα
ἐνδύματα ποὺ ϕόραγαν παστὲλ μαντάμες ὅλο νάζι
καὶ ἀπόγευση ὤχρας ποὺ ξεθυμασμένο ϕιαλίδιο βγάζει.
Καὶ πιὸ μακρὺ ἀπὸ κεῖνες τὶς σακάτικες τὶς μέρες ἄλλο
δὲν θά ᾽βρεις, μιᾶς καὶ τὸ βαρὺ τὸ χιόνι τῶν ἐτῶν ρεγάλο
τὴν πλήξη σοῦ ᾽χει κάνει: τὸν καρπὸ μουντῆς ἀδιαϕορίας
πού, σὰν γουρμάσει, ξεπερνάει τὸ μέτρο τῆς ἀθανασίας.
– Καὶ τώρα πλέον στοὺς βιοτικοὺς δὲν ὑπακούει νόμους·
γρανίτης ἔχει γίνει, ἀπὸ ϕριχτοὺς τριγυρισμένος τρόμους,
ποὺ ληθαργοκοιμᾶται σὲ Σαχάρας ὁμιχλώδη βάθη.
Πανάρχαια Σϕίγγα εἶναι· ὅμως ὁ ἄπραγος δὲν ἔχει κόσμος μάθει
πὼς ἤδη ἀπὸ τὸν χάρτη ἐσβήστηκε καὶ πὼς μὲ σκυθρωπὸ ὄμμα
τοῦ ἥλιου τὶς ἀχτίδες τραγουδᾶ ποὺ πᾶν νὰ μποῦν στὸ χῶμα.
|