Μία περιγραφή του ορθολογιστή μάς δίνει ο Μ. Oakeshott στο κείμενό του “Rationalism in Politics”:
Ο ορθολογιστής υποστηρίζει την ανεξαρτησία του πνεύματος σε κάθε περίπτωση, την ελευθερία της σκέψης από κάθε δέσμευση και αυθεντία εκτός από τη δέσμευση στην αυθεντία του λόγου. Είναι εχθρός κάθε εξουσίας, της προκατάληψης, της παράδοσης, της συνήθειας και του εθίμου. Είναι συγχρόνως σκεπτικιστής και αισιόδοξος: σκεπτικιστής γιατί δεν υπάρχει τίποτε τόσο καλά εδραιωμένο και ευρύτερα αποδεκτό που να μην διστάζει να το αμφισβητήσει και να το κρίνει με βάση αυτό που αποκαλεί λόγο, και αισιόδοξος γιατί δεν αμφιβάλλει ποτέ για την ικανότητα του λόγου του (όταν χρησιμοποιηθεί σωστά) να προσδιορίσει την αξία ενός πράγματος, την αλήθεια μιας γνώμης ή τη σωφροσύνη μιας πράξης. Η πεποίθησή του αυτή ενισχύεται από την πίστη του σ’ έναν «λόγο» κοινό για όλη την ανθρωπότητα, μια κοινή ικανότητα ορθολογικής σκέψης, που είναι η βάση και η έμπνευση τού επιχειρηματολογείν: στην πόρτα του είναι γραμμένο το πρόταγμα του Παρμενίδη – κρίναι λόγω. Ωστόσο, εκτός από το αίσθημα της διανοητικής ισοτιμίας που χαρακτηρίζει τον ορθολογιστή, ο ορθολογιστής είναι επίσης ατομιστής, αφού το βρίσκει δύσκολο να πιστέψει ότι ο οποιοσδήποτε που σκέφτεται τίμια και με σαφήνεια μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά από αυτόν.
Καρλ Πόπερ - «Εάν δεν υπήρχε ο Πύργος της Βαβέλ, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε» | in.grκρῖναι δὲ λόγῳ → judge by reason, decide by argument