Verrà la morte e avrà i tuoi
occhi.
questa morte che ci accompagna
dal matino alla sera, insonne,
sorda, come un vecchio rimorso
o un vizio assurdo. I tuoi occhi
saranno una vana parola,
un grido taciuto, un silenzio.
Così li vedi ogni matina
quando su te sola ti pieghi
nello specchio. O cara speranza,
quel giorno sapremo anche noi
che sei la vita e sei il nulla.
Per tutti la morte ha uno sguardo.
Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.
Sarà come smettere un vizio,
come vedere nello specchio
riemergere un viso morto,
come ascoltare un labbro chiuso.
Scenderemo nel gorgo muti.
Death will stare at me out of your eyes (English
translation)
Death will stare at me out of your eyes;
this death who accompanies us
from morning to night, sleepless,
dull, like an old remorse
or an absurd vice. Your eyes
will be a vain word
an unspoken scream, a silence.
So you see them each morning
when you gaze alone
on the mirror. O dear hope,
that day we'll know too,
that you are the life and the void.
To everyone death has a look
Death will stare at me out of your eyes.
It will be like giving up a vice,
like seeing in the mirror
a dead face re-emerge,
like listening to a silent lip.
We'll go down into the whirlpool without words.
Vendrá la muerte y tendrá tus ojos (Spanish translation)
Vendrá la muerte y tendrá tus ojos
esta muerte que nos acompaña
de la mañana a la noche, insomne,
sorda, como un viejo remordimiento
o un vicio absurdo. Tus ojos
serán una palabra vana,
un grito acallado, un silencio.
Así los ves cada mañana
cuando te inclinas sola ante el espejo.
Oh querida esperanza
también nosotros aquel día
sabremos que eres la vida y eres la nada!
La muerte tiene una mirada para todos.
Vendrá la muerte y tendrá tus ojos.
será como abandonar un vicio,
como ver que emerge de nuevo
un rostro muerto en el espejo,
como escuchar un labio cerrado.
Descenderemos, mudos, al abismo.
O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει
τα μάτια σου
(Μετάφραση Σωτήρη Τριβιζά)
O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη.
Κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
Θα' ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
Από το βιβλίο: Τσέζαρε Παβέζε, O θάνατος θα
'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου, Σωτήρης Τριβιζάς
(μετ), εκδ. Καστανιώτης, σ. 68, 1997
Θά 'ρθει ο θάνατος και θά
'χει τα δικά σου μάτια (μετάφραση Γιώργος
Κεντρωτής)
Θά 'ρθει ο θάνατος και θά
'χει τα δικά σου μάτια–
εκείνος πλάι εκεί ο συνοδίτης
ο από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός ακοίμητος
και απηνής και αδιάφορος, σαν γριά φαφούτα Ερινύα
ή σαν τ’ άραχνα κρίματα τα παράλογα. Τα μάτια σου
θα είναι μάταιο ρήμα,
κραυγή πνιγμένη θα είναι, θά 'ναι σιωπή.
Και έτσι δα, έτσι θαν τα βλέπεις κάθε που ξυπνάς το πρωί
και σκύβεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη
μονάχη. Ω γλυκιά ελπίδα,
την ημέρα εκείνη θα δούμε και θα μάθουμε όλοι
ότι του βίου είσαι το πλήρωμα και το κενό της αβύσσου.
Για όλους έχει ο θάνατος μια ματιά φυλαγμένη.
Θά 'ρθει ο θάνατος και θά
'χει τα δικά σου μάτια.
Θά 'ναι σαν να ξεπλένεις κρίμα παλιό,
σαν να κοιτάς μες στον καθρέφτη και να βλέπεις
όψη νεκρή που αναδύεται,
και σαν ν’ ακούς να σου μιλάνε χείλη σφαλιστά.
Άλαλοι θα καταδυθούμε στα τάρταρα.
Θα ’ρθει ο θάνατος και θα ’χει τα μάτια σου
(Μετάφραση Γιάννης Η. Παππάς, Printa 2004)
Θα ’ρθει ο θάνατος και θα ’χει τα μάτια σου–
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, ακούραστος,
σιωπηλός, σαν μια παλιά τύψη
ή ένα παράλογο ελάττωμα. Τα μάτια σου
θα είναι μια κενή λέξη
μια σιωπηλή κραυγή, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν εσύ μόνη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα ’ρθει ο θάνατος και θα ’χει τα μάτια σου.
Θα είναι σαν να σταματάς μια κακή συνήθεια,
σαν να βλέπεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται εκ νέου ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν’ ακούς ένα κλειστό χείλι.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο σιωπηλοί
Ο θάνατος θά 'ρθει
Μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός
Ο θάνατος θά ‘ρθει και θά ‘χει τα μάτια σου-
ο θάνατος που ‘ναι μαζί μας
απ’ το πρωί ως το βράδι, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος. Τα μάτια σου
θα ‘ναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή.
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ’ τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.
Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θά ‘ρθεί, και θά ‘χει τα μάτια σου.
Θα ‘ναι σα να παρατάς ένα πάθος,
σα να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν’ αναδύεται απ’ τον καθρέφτη,
σα ν’ ακούς χείλια κλειστά να μιλούν.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.
Ο θάνατος θαρθεί και θάχει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που ακοίμητος
απ’το πρωί ως το βράδυ μας ακολουθεί,
ανελέητος σαν παλιά τύψη,
σαν ένα ακατανόητο πάθος.
Τα μάτια σου θάναι ένας λόγος ανώφελος,
μια κραυγή που χάθηκε, μια σιωπή.
Έτσι, την ώρα που μονάχη σκύβεις
κάθε πρωί στον εαυτό σου
τα βλέπεις στον καθρέφτη. Και τη μέρα αυτή,
ω προσδοκία πολύτιμη, θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή, πως είσαι η άβυσσο.
Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θαρθεί και θάχει τα μάτια σου.
Θάναι σα ν’απαρνιόμαστε ένα πάθος,
σα να κοιτάζουμε στο βάθος του καθρέφτη
το ανέβασμα καποιου προσώπου πεθαμένου,
ή σα ν’ακούμε ψιθυρους από χείλη κλειστά.
Σιωπηλοί, κατεβαίνουμε μέσα στην άβυσσο
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
μετάφραση: Σπύρος Δόικας
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Αυτός ο θάνατος που μας συνοδεύει από το πρωί ως το βράδυ,
άγρυπνος, αμίλητος, σαν μια παλιά τύψη, ή ένα άλογο βίτσιο.
Τα μάτια σου θα είναι μια άσκοπη λέξη
Μια πνιγμένη κραυγή, μια αποσιώπηση.
Έτσι θα τα βλέπεις κάθε πρωί, καθώς ολομόναχη
θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ω, λατρευτή ελπίδα,
ποια μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και πως είσαι το τίποτα;
Για τον καθένα ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
Θα έρθει ο θάνατος και τα μάτια σου θα έχει
Θα ’ναι σαν να εγκαταλείπεις ένα βίτσιο
σαν να βλέπεις να επανεμφανίζεται στον καθρέφτη
ένα νεκρό προσωπείο
σαν ν’ αφουγκράζεσαι σφραγισμένα χείλη.
Άφωνοι, θα βυθιστούμε στην άβυσσο.
Διομήδης Βλάχος
Ο θάνατος θά' ρθει και θά' χει τα μάτια σου-
αυτός ο θάνατος που απ' το ξημέρωμα
ως το βράδυ μας συνοδεύει, άγρυπνος
κι αμείλικτος, σαν μια πανάρχαιη τύψη
ή ένα ελάττωμα παράλογο. Τα μάτια σου
θά 'ναι μια ανώφελη λέξη,
μια κραυγή θρυμματισμένη, μια σιωπή.
Έτσι, τα βλέπεις κάθε πρωί
Όταν λυγίζεις μόνη σου
μπρος στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και η ανυπαρξία.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θά 'ρθει και θά 'χει τα μάτια σου.
Και τότε θα 'ναι σα ν' αφήνουμε ένα ελάττωμα,
σαν ν' αντικρύζουμε μες στον καθρέφτη
ν' αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
ή σαν ν' ακούμε ένα κλειδωμένο χείλι.
Αμίλητοι θα πάρουμε τον δρόμο για την άβυσσο.
Ευριπίδης Κλεόπας
Θα 'ρθει ο θάνατος, και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας ακολουθεί
πρωί και βράδυ
άγρυπνος και αφανής
όπως η παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου άδεια λέξη
κραυγή πνιγμένη
σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί όταν
κοιτιέσαι στον καθρέφτη.
Γλυκιά ελπίδα, κείνη τη μέρα
που θα μάθουμε
πως είσαι η ζωή
κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος
έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος
και θα 'χει
τα μάτια σου.
Όπως αφήνεις μια συνήθεια
όπως βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο
όπως ακούς δυο κλειστά χείλη.
Θα βυθιστούμε σιωπηλοί στην άβυσσο.
Σωτήρης Παστάκας
Θα έρθει ο θάνατος και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ό θάνατος πού μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κουφός, σαν μια πανάρχαιη οφειλή,
μια διαστροφή δίχως άκρη.
Τα μάτια σου θα είναι μια μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, σιωπητήριο σάλπισμα.
Κάπως έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί,
όταν σκύβεις επάνω τους, μόνη σου,
μες στον καθρέφτη. Αχ, καημένη μου ελπίδα,
εκείνη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πώς σαν την ίδια τη ζωή, είσαι κι εσύ, ένα τίποτα.
Ο θάνατος διαθέτει ένα βλέμμα για τον καθένα μας.
Θα έρθει ό θάνατος και θα 'χει τα μάτια σου.
Θα 'ναι σαν περίοδος αποτοξινώσεως,
σαν να βλέπεις να αναδύεται
ένα νεκρό πρόσωπο μες' από τον καθρέφτη,
και να μιλάει με σφραγισμένο στόμα.
Αμίλητους θα μας καταπιεί ό Άδης.
Μαριάννα Τζανάκη
Θα έρθει ο θάνατος και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος
που μας συντροφεύει
από το πρωί ως το βράδυ
άγρυπνος και κουφός
σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια.
Τα μάτια σου θα είναι μια άδεια λέξη
ένα πνιχτό ουρλιαχτό, μια σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωί
όταν μονάχη κοιτάζεσαι στον καθρέφτη.
Ω ελπίδα αγαπημένη, εκείνη τη μέρα
θα ξέρουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή και το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Θα έρθει ο θάνατος και θα 'χει τα μάτια σου.
Θα είναι σα ν' αφήνεις μια συνήθεια
σα να βλέπεις στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα νεκρό πρόσωπο,
σα ν' ακούς δυο σφαλιστά χείλη.
Θα καταλήξουμε στη δίνη άφωνοι.
Κάρολος Τσίζεκ - Μαρία Καραγιάννη
Ο θάνατος θα 'ρθει, θα 'χει τα μάτια σου -
ο θάνατος που αυτός μας συνοδεύει
…απ' το πρωί ώς το βράδυ ξαγρυπνώντας,
ανάκουστος σαν κάποια παλιά τύψη
ή ένα πάθος παράλογο.
Τα μάτια σου όμοια θα είναι με μια κούφια λέξη,
μια πνιγμένη φωνή, κλειστό ένα στόμα.
Κάθε ξημέρωμα έτσι τα αντικρίζω
όταν προς τον εαυτό σου μόνο γέρνεις
μες στον καθρέφτη. Ω ελπίδα αγαπημένη,
θα ξέρουμε κι εμείς τη μέρα εκείνη
ότι εσύ είσαι η ζωή και είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ο θάνατος θα 'ρθει, θα 'χει τα μάτια σου,
θα 'ναι σαν να τελειώνεις μ' ένα πάθος,
σαν να αντικρίζεις πάλι στον καθρέφτη
πρόσωπο να αναδύεται νεκρό,
σαν να ακούς ένα χείλι σφαλισμένο.
Αμίλητοι στην άβυσσο θα πάμε.
Pavese, Cesare , 1908-50, Italian novelist, poet,
and translator. A major literary figure in postwar Italy,
Pavese brought American influence to Italian literature
through his translations. He himself was strongly influenced
by Melville. Pavese's flight from the Fascists and subsequent
imprisonment were reflected in his writings, which dealt
with social struggle and revealed his sympathy for the
oppressed. His major works include Il Compagno [the
comrade] (1948), Tra Donne Sole (1948; tr. Among Women
Only, 1953), and La luna e i falò (1950; tr.
The Moon and the Bonfire, 1952). Pavese's recurrent
theme in these novels is the search of urban man, who
is caught in continually changing situations, for permanence
and stability. In 1950, unhappy with both his personal
life and the political climate of postwar Italy, he
committed suicide. His published diaries "Il mestiere
di Vivere" (This business of living) are imbued
with his profound sensitivity.
The
Selected Works of Cesare Pavese (New York Review Books
Classics) -- by Cesare Pavese, R. W. Flint (Translator);
Paperback
[ Amazon
US | Amazon
UK ]
An
Absurd Vice : A Biography of Cesare Pavese -- by Davide
Lajola, et al
[ Amazon
US | Amazon
UK ]
Disaffections
: Complete Poems 1930-1950 -- by Cesare Pavese, et al
[ Amazon
US | Amazon
UK ]
Cesare
Pavese / Τσέζαρε Παβέζε
