Ανέστης Ευαγγέλου

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου (1937-1994)



Φιλολογικό ψευδώνυμο του Ανέστη Παπαδόπουλου. Γεννήθηκε στο 1937 στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ (έτη) και εργάστηκε ως εκτελωνιστής. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1960 με την ποιητική συλλογή «Περιγραφή εξώσεως». Τη χρονιά του θανάτου του, το 1994, κυκλοφόρησε και η ποιητική του ανθολογία «Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά, 1950-1970», από τις εκδόσεις Παρατηρητής.

Ποιητικές συλλογές:
«Περιγραφή εξώσεως», Θεσσαλονίκη, 1960 & εκδ. Χειρόγραφα, Θεσσαλονίκη, 1995
«Μέθοδος αναπνοής», Θεσσαλονίκη, 1966
«Αφαίμαξη ’66-’70, Θεσσαλονίκη, 1971
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1970)» (συγκεντρωτική έκδοση), Θεσσαλονίκη, 1974
«Το διάλειμμα», Θεσσαλονίκη, 1976
«Τα χάι-κάι», εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1978
«Απογύμνωση», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1979
«Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα», Θεσσαλονίκη, 1987
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1986)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1988
«Το χιόνι και η ερήμωση», εκδ. Χειρόγραφα, 1994
«Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1993)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Καπάνι, Θεσσαλονίκη, 2007

Πεζογραφήματα:
«Το ξενοδοχείο και το σπίτι», 1966
«Το ξενοδοχείο και το σπίτι και άλλα πεζά», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1985 & εκδ. Σύγχρονοι ορίζοντες, Θεσσαλονίκη, 2001

Κείμενα κριτικής:
«Ανάγνωση και γραφή», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1981
«Εννέα εκδοχές για την ποίηση και την ποιητική», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1990

Ανθολογία:
«Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1994

Ανθολογημένα ποιήματα:

• Αν θρηνώ / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Δεν την αρνιέμαι την οδύνη / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Εγκώμιο / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Εδώ / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Έλα λοιπόν μέσ’ από τα χαλάσματα / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Ενδοστροφή / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Η ομίχλη / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Η σήραγγα / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Θέλω, ακόμα, να πω / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Καθώς μέσα στο χρόνο προχωρείς / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Μα πώς λοιπόν μεγάλωσε τόσο / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Με μικρά βήματα / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Μέσα στον ύπνο / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Μην απορείς, μητέρα / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Ποιος μπορούσε λοιπόν να φανταστεί / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Πόσες φορές / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Πού οδηγούμαι λοιπόν, Θεέ μου / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Προετοιμασία και ώρες αναμονής πριν από μακρύ ταξίδι / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Πρόλαβε, ποίηση / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Σαν τους ξενιτεμένους / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Το πρόσωπό σου / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Τούτο τον κίνδυνο / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Υπάρχουν άνθρωποι / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Ω εσύ, πράγμα αρπαγμένο / Περιγραφή εξώσεως (1960)
• Γενναιότης / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Δε μίλησα ακόμα / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Δυο τρία γερά χτυπήματα / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Είναι πολλοί / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Ενδιαίτημα πικρό / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Θεέ μου, όταν τελειώνει / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Θύματα απάτης / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Μην πουν οι ερχόμενοι / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Ο εχθρός / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Ο ποιητής / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Οι πράξεις / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Τα ποιήματα / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Τι ’ναι η ζωή δεν ξέρω πια / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Τι άλλο πρέπει / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Τις νύχτες, όταν όλοι κοιμούνται / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Το βαρύ μαχαίρι / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Το δικαίωμα να μιλήσω / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Το ξέρεις, Θεέ μου / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Τώρα που γήινο στήριγμα / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Υποθήκη πατρική / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Φορές φορές συλλογίζομαι / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Χρόνια στην εξορία / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Ars poetica / Μέθοδος αναπνοής (1966)
• Ανάβαση / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Απολογισμός / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Ένα παιχνίδι σικέ / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Ένας που πείστηκε / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Ζωή / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Η εξήγηση / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Η κατάληξη / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Θηρίο αγαπημένο / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Κάποτε πρέπει / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Κατάθεση / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Νύχτα περίλαμπρη / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Οικοδομή / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Παντού το κλέβουν το ψωμί / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Παράξενο πουλί μου / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Σ’ ό,τι έχω γράψει ως τώρα / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Σιγά σιγά θ’ ανάψει η φωτιά / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Τελευταία λόγια / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Της ζωής δεν κρατώ / Αφαίμαξη ’66-’70 (1971)
• Αυτά / Το διάλειμμα (1976)
• Δεν ξέρω / Το διάλειμμα (1976)
• Έλα να καούμε / Το διάλειμμα (1976)
• Έλευση / Το διάλειμμα (1976)
• Έξοδος / Το διάλειμμα (1976)
• Η ζωή μας δεν πάει χαμένη / Το διάλειμμα (1976)
• Η πληγή / Το διάλειμμα (1976)
• Μ’ ελαφρά βήματα / Το διάλειμμα (1976)
• Ο έφηβος άνεμος / Το διάλειμμα (1976)
• Σαν τα παλιά εικονίσματα, I / Το διάλειμμα (1976)
• Σαν τα παλιά εικονίσματα, II / Το διάλειμμα (1976)
• Σαν το παλιό δαδί / Το διάλειμμα (1976)
• Στην καταφρόνια και στη φτώχεια / Το διάλειμμα (1976)
• Τα υλικά της χαράς / Το διάλειμμα (1976)
• Τις νύχτες / Το διάλειμμα (1976)
• Το μαύρο χέρι / Το διάλειμμα (1976)
• Το φως / Το διάλειμμα (1976)
• Του χρόνου λάφυρο / Το διάλειμμα (1976)
• Τώρα που βγάζω φτερά / Το διάλειμμα (1976)
• Ψυχή και σώμα / Το διάλειμμα (1976)
• Άρρωστα χρόνια (1-12) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Άρρωστα χρόνια (13-24) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Άρρωστα χρόνια (25-36) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Άρρωστα χρόνια (37-45) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Άστεγα (4) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Άστεγα (10-20) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Νεκροί του Νοέμβρη / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Της αγάπης (3-5) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Της αγάπης (7-8) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Της αγάπης (9-11) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Της αγάπης (15-28) / Τα Χάι-Κάι (1978)
• Από τις σχάρες / Απογύμνωση (1979)
• Στους δρόμους / Απογύμνωση (1979)
• Τώρα να γίνεις ταπεινός / Απογύμνωση (1979)
• Ωραία που λάμπει / Απογύμνωση (1979)
• Άγαλμα ή η εξαγορά / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Αγάπη / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Κέντημα / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Λουκάς Βενετούλιας / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Μ/Σ Νικόλα Βαπτσάρωφ / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Ο Ιησούς εγκαταλείπει τον πατέρα του / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Το φεγγάρι / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Υπεραστική συνδιάλεξη / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Χέρια / Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987)
• Καθίζηση / Το χιόνι κι η ερήμωση (1994)
• Τα ποιήματα / Το χιόνι κι η ερήμωση (1994)
• Το χιόνι / Το χιόνι κι η ερήμωση (1994)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου: Σαν τα παλιά εικονίσματα, ΙΙ

[Ενότητα Μετά την καύση]
 
Σαν τα παλιά εικονίσματα που τα φυλάγουν
στο ιερό βαθιά, στην πλέον
απόκρυφη γωνιά του, και με άκρα
προσοχή τα πλησιάζουν και τα προσκυνούν
και τα προσέχουν σαν τα μάτια τους
κι εκείνα κρατάνε μια δροσιά παράξενη
κι ευωδιάζουν το ξύλο και τα χρώματά τους –
σαν τα παλιά εικονίσματα σε πήρα
και στο στήθος μου σ’ έκρυψα βαθιά.
 
Από τη συλλογή Το διάλειμμα (1976)

[F_idάνι]

Αυτό το ποίημα μού θυμίζει μια από τις πιο όμορφες μυρωδιές που έχω ακούσει.

[wings]

Ναι, Έφη. Κι εμένα - δεν θα μπορούσες να εκφράσεις τις σκέψεις μου με καλύτερο τρόπο.

Μόλις έστειλα μήνυμα στον Τόλη λέγοντας ότι αυτό εδώ είναι ένα πραγματικά σπουδαίο ποίημα.

[banned]

«Μια από τις πιο όμορφες μυρωδιές που έχω ακούσει» !! Well said.

Ίσως η ποίηση να είναι μια υπέρβαση των αισθήσεων. Ή μια διεύρυνση του φάσματός τους. «Βλέπω έναν ήχο» ή «ακούω μια μυρωδιά», «γεύομαι τη φωνή σου». Ο Ανέστης υπήρξε ένας αυθεντικός ποιητής, ολόψυχα αφοσιωμένος στον προορισμό του. Και τόσο πρόωρα και άδικα χαμένος. Σχετικά πρόσφατα, πολλοί ομότεχνοι και παλιοί του φίλοι τιμήσαμε τη μνήμη του σε εκδηλώσεις στη Δημοτική Κίνηση και τον Μόλχο (τη δεύτερη φορά με την ευκαιρία της μεταθανάτιας συγκεντρωτικής έκδοσης των ποιημάτων του).

Το πραγματικά ωραίο αυτό ποίημα είναι εμπνευσμένο από έναν έρωτα. Που ενέπνευσε και έναν άλλο ποιητή της πόλης μας. Φυσικό δεν είναι; Η ζωή κάνει κύκλους και οι ποιητές είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά.

[wings]

Το πραγματικά ωραίο αυτό ποίημα είναι εμπνευσμένο από έναν έρωτα. Που ενέπνευσε και έναν άλλο ποιητή της πόλης μας. Φυσικό δεν είναι; Η ζωή κάνει κύκλους και οι ποιητές είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά.

Οι άνθρωποι είναι πλάσματα θλιμμένα, ευάλωτα και συχνά αυτοκαταστροφικά - απλώς, οι ποιητές, οι πραγματικοί ποιητές, ξέρουν ν' αποτυπώνουν τη θλίψη με τρόπο που ερεθίζει τις αισθήσεις μας ή και τις υπερβαίνει.

Μα, τα ποιήματα μένουν, δεν αυτοκαταστρέφονται... μένουν και περνάνε στις επόμενες γενιές, ίσως για να κάνουν εμάς τους αναγνώστες να συνειδητοποιούμε αυτόν τον αδιάκοπο κύκλο που κάνει η ζωή, μοιραία κι ο έρωτας μαζί της.

[banned]

Τα λες σαν μια αληθινή ποιήτρια. Ας δεχτώ κι εγώ ότι έτσι είναι. Ο άνθρωπος χρειάζεται ένα φως στη μοναξιά του, μια προοπτική. Από κάπου να γαντζωθεί για να επιβιώσει. Προσωρινά.

Στην πραγματικότητα όμως τίποτα απ' τον δικό μας κόσμο δεν θα μείνει. «Όλα θα σβήσουν, όλα θα χαθούν». Εμείς, οι έρωτές μας και τα ποιήματα, ό,τι αγαπήσαμε. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Ολόκληροι πολιτισμοί χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Όχι τα τα βιβλία στη φωτοσύνθεση που σε σαράντα χρόνια θα απομείνουν με λευκές σελίδες.

Παράξενο, κι όμως η ποίηση δεν κινδυνεύει. Η αληθινή ποίηση που βρίσκεται στα μυστικά και θαύματα τριγύρω μας, παντού, και όχι η χλομή απεικόνισή της που είναι οι λέξεις, τα σύμβολα με το μελάνι στο χαρτί.  H αληθινή ποίηση θα αλλάξει χίλιες δυο μορφές σε άλλες εποχές και σ' άλλα μέρη, όμως θα ζήσει. Γιατί είναι η ουσία και το άρωμα της ύπαρξης.

[wings]

Μα, τι λες; Πέθαναν η Ιλιάδα κι η Οδύσσεια; Και ποιοι πολιτισμοί χάθηκαν χωρίς ν' αφήσουν το παραμικρό ίχνος; Κι αν δεν άφησαν ίχνος, τότε πώς μάθαμε γι' αυτούς;

Καλημέρα.

[banned]

Καλημέρα, Βίκυ.

Η ύπαρξη του ανθρώπου (περίπου 1,5 εκατομμύρια χρόνια από τον homo erectus) είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο αν η ιστορία του πλανήτη (4,5 δισεκατομμύρια χρόνια) θεωρηθεί ως ένα εικοσιτετράωρο. Τα 10.000 χρόνια του «πολιτισμού» του πόσο; Και πόσο τα περίπου 3.000 της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; Ο Όμηρος διασώθηκε (πολύ θα το χαίρεται η σκόνη του), όμως αναρίθμητα αριστουργήματα έχουν χαθεί για πάντα. Από την παρουσία του ανθρώπου τι θα μείνει; Ό,τι και από τους δεινόσαυρους;

Κι αν θέλετε το grand scheme, είναι πιθανόν το σύμπαν να συρρικνωθεί κάποτε στον αρχικό πυρήνα του, εκεί απ' όπου ξεκίνησε η όλη κωμωδία. Και τότε, όπως λέει ο Νίτσε στο 'thus spake Zaratustra", o θεός (ποιος θεός;) θα πει "it was a good play, I will have it performed again".

[wings]

Ο θεός (ο όποιος θεός) θα ήταν φρονιμότερο να πει «Τι φιάσκο! Πάμε για καινούριο έργο - ανέκδοτο!».

Ωστόσο, ακόμα κι όταν ο κόσμος μας συρρικνωθεί στα εξ ων συνετέθη, θα ξέρουν ότι προϋπήρξαν κάποιοι πολιτισμοί έστω «στιγμιαία» μέσα στο φάσμα της αιωνιότητας. Και πάντα κάποια γραπτά θα διασώζονται ως δείγμα δωρεάν για τις επόμενες γενιές έστω και νέων ή διαφορετικών μορφών εμβίων όντων.

Πού ξέρεις; Ίσως σε μεταγενέστερη φάση του γαλαξία μας τα μόνα έμβια όντα θα είναι τα φυτά, οπότε και θα δικαιωθούν οι σημερινές «γλάστρες».

[wings]

Ανέστης Ευαγγέλου, Κατάθεση

[Ενότητα Ανάβαση]
 
Βρέθηκα στο καταγώγιο –
μη με ρωτάτε πώς βρέθηκα.
Σε σκοτεινές, υπόγειες αίθουσες, αποπνιχτικές,
ξύπνησε ένα πρωί η γενιά μας
και των πατέρων μας η γενιά
και των παιδιών μας.

Ανάγκη τώρα να τα καταγράψω όλα μη χαθούν
να ειπώ μ’ ακρίβεια όση μπορώ αυτά που είδα
μην τ’ αλλοιώσουν πληρωμένοι ιστορικοί,
ανάγκη να τα σώσω σαν τιμαλφή πολύτιμα
για μένα και για σένα και γι’ αυτούς που θα ’ρθουν.

Εκεί –τα είδα όλα με τα ίδια μου τα μάτια–
ανάμεσα από τους καπνούς, τη μπόχα, τις βρισιές,
ανάμεσα από μαχαιρώματα κι από καβγάδες,
παίζαν στα ζάρια δολοφόνοι αδίσταχτοι
παίζανε χαρτοκλέφτες προσωπιδοφόροι,
με χάχανα, σαν ένα τίποτα, παίζαν το αίμα μας,
το αίμα μας και το αίμα των παιδιών μας.

Βρέθηκα στο καταγώγιο –
έφταιγα εγώ, εσύ, ποιος φταίει,
υποψία απαίσια με βασανίζει
μήπως βοήθησα κι εγώ ασυναίσθητα,
μην έβαλα μια πέτρα με τη σιωπή,
μην έφερα νερό και λάσπη με την αδιαφορία.

Πού είναι ο αναμάρτητος, ο καθαρός, ο δίκαιος,
που θα χωρίσει τα πρόβατα από τα ερίφια
εδώ που η σήψη έχει μολύνει τον αέρα,
πού είναι ο αδιάφθορος, ο αδέκαστος,
ποιος θα μας δικάσει.

Από τη συλλογή Αφαίμαξη, ’66-’70 (1971)

Εδώ έχουμε ακόμη ένα εξαιρετικό δείγμα ποίησης με πολιτικοινωνικό περιεχόμενο, ένα σπουδαίο ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου, γραμμένο 5 χρόνια πριν από το ΔΞΘ του Γιάννη Καρατζόγλου που δημοσίευσα σήμερα, αλλά πολύ κοντινό στα νοήματα και τα μηνύματά του.

Τόλη, είναι κάποια σημεία στα δύο αυτά γραφτά που με κάνουν να τα θεωρώ «δίδυμα» ποιήματα. Πέφτω πολύ έξω;

[banned]

Δεν πέφτεις καθόλου έξω. Διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο έκφρασης. Η αηδία, η αγανάκτηση, η οργή, οι τύψεις, αλλά και η ιστορική συνείδηση είναι κοινά στοιχεία. Όπως έχουμε πει και κάπου αλλού, από τα τέλη της δεκαετίας του '60 ως και τα μέσα της δεκαετίας του '80, όχι μόνο ο Ανέστης και ο Γιάννης αλλά λίγο-πολύ όλοι οι νέοι ποιητές, οι πεζογράφοι, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί της αριστεράς στη Θεσσαλονίκη ήμασταν μια μεγάλη παρέα.

Παρά τις θλιβερές διαπιστώσεις και την επιφανειακή απαισιοδοξία, δόθηκε ένας ωραίος αγώνας την εποχή εκείνη. Μέσα και έξω από τα κόμματα, σε πολιτιστικούς φορείς, παντού. Η ιδεολογία ήταν σε γενικές γραμμές παρόμοια, όπως και η ανάγκη όλων μας για το όνειρο, για μια τελευταία ελπίδα. Και ήταν φυσικό να λέμε όλοι περίπου τα ίδια πράγματα, ο καθένας με τα δικά του εκφραστικά μέσα.

Το πού κατέληξαν για μια φορά ακόμη όλα αυτά, δεν χρειάζεται να το αναφέρω.

[wings]

Ναι, είναι όντως επιφανειακή η απαισιοδοξία. Γιατί οι αγώνες μετράνε και η προσπάθεια. Και τα όνειρα όσο προσπαθείς να τα κάνεις πραγματικότητα. Και η παρέα που λες ότι ήσασταν, είστε και είμαστε ακόμα και τώρα όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι της πόλης. Και όσο υπάρχουν οι αγώνες και τα όνειρα και η σκέψη και η γνώση, πάντα θα υπάρχει και η ελπίδα. Κι όσο υπάρχει η ελπίδα, τίποτα δεν πάει χαμένο.

Πού κατέληξαν όλα αυτά; Λες στο πουθενά; Λάθος. Αν ήταν έτσι, δεν θα τα συζητούσαμε αυτή τη στιγμή.

[F_idάνι]

Όσα «καταγώγια» και αν έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας, οφείλουμε να κρατάμε ζωντανή την ομορφιά της ζωής.

Και βέβαια υπάρχει ελπίδα. Από ελπίδα γεννήσαμε τα παιδιά μας (ναι, αυτά τα παιδιά, τα παιδιά των σχολείων), κι ας είχαμε γνωρίσει τα «καταγώγια».

Κάποτε, θα έρθει η στιγμή που θα ζητήσουν, τα ίδια τα παιδιά μας, να γνωρίσουν τα «καταγώγια». Η «κατάθεσή» τους θα έχει τη δική της βαρύτητα. Σπουδαιότερη, σίγουρα, από τη δική μας.

Σίγουρα ενδεικτική. Όπως και η «κατάθεση» του Ανέστη Ευαγγέλου.

Ένα είναι σίγουρο: Όσο υπάρχουν «καταθέσεις», υπάρχουν συνειδήσεις.

[banned]

Και ο Ανέστης ήταν έμπρακτα αισιόδοξος, Έφη, αφού είχε δυο θαυμάσια παιδιά. Και ήταν, ως την τελευταία στιγμή, μια ζωντανή συνείδηση. Ολόψυχα αφοσιωμένος στην ποίηση και εργατικότατος. Μήνες πριν απ' το τέλος του και εκτός από όλα τα άλλα που έκανε, ερχόταν στο σπίτι μου για να μελετήσει σειρές ολόκληρες λογοτεχνικών περιοδικών και έτσι να ολοκληρώσει την ανθολογία του για τη δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά. Κι ακόμη, πώς μπορεί κανείς να γράφει ποιήματα αν δεν έχει ζωντανή μέσα του την ομορφιά της ζωής;