Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Την Παρασκευή

Την Παρασκευή έλεγα ή να κεντήσω ή ν’ αυτοκτονήσω. Αποφάσισα να παίξω χαρτιά. Ο Ρήγας γελούσε και η Ντάμα χειροκροτούσε. Τα μικρά σπαθιά πίνανε από κούπες. Κόψανε και του Ρήγα τον λαιμό και του Βαλέ, ύστερα βάλθηκαν να γελάνε. Οι Ντάμες πάντα χειροκροτούσαν και η Παρασκευή στάθηκε κει ανήμπορη και βιασμένη νύχτα σαν όλες τις άλλες.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Βασανιστικό

Όλη νύχτα με βασάνιζε ένα ποίημα και το πρωί που επιτέλους είπα να πλαγιάσω, εκείνο σηκώθηκε κι άρχισε να ζωγραφίζει στους τοίχους κι όπου έβρισκε, κεφάλια μικρών παιδιών και νότες από ένα άγνωστο κομμάτι.
– Κάτι θα φταίει έλεγε ο κόσμος.
– Κάτι θα φταίει απαντούσα κι εγώ.
Τελικά λύση δε βρέθηκε και να την η μητέρα, σαν όλες τις μητέρες, με ιώδιο και μπαμπάκι πάλι να με περιποιείται.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Το αυτί και το ποίημα

Υπάρχει βέβαια το ποίημα. Υπάρχεις κι εσύ μαζί μου στην έκθεση ζωγραφικής. Ο κατάλογος λέει τόσο για τα μεγάλα τόσο για τα μικρά και το κομμένο αυτί στον αριθμό 1 ακούει.
Ένα κομμένο αυτί ζωγραφικής ακούει καλύτερα. Δέχεται και φως ενώ εσύ χάνεσαι ψαχουλεύοντας στο σκοτάδι. Αυτό το βράδυ το πρώτο σου βήμα το έκανες. Πίσω του υπάρχει το δεύτερο. Απέξω υπάρχει μια θάλασσα καθόλου ζωγραφιστή, έτοιμη να σε καταπιεί. Αν ενδώσεις θα έχεις στα χέρια σου ένα κομμένο αυτί με το αίμα του να στάζει. Εσύ να ουρλιάζεις και θα ζητάς να σ’ το κρεμάσουν στον τοίχο σου για τέχνη.

Εκείνο θα μένει πάντα ένα κομμένο αυτί και τίποτ’ άλλο.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Άνοιξη έρχεται

Άνοιξη έρχεται κι εσύ ζητάς να κρατηθείς
απ’ τα τσιγάρα.
Ήταν ο γέρος στην αρχή, δε λέω, που τις νύχτες
τα χρήματά του βάφτιζε φωνάζοντας
τα μικρά μας ονόματα.
Τώρα ν’ ακούς. Εγώ γεμίζω τα δωμάτια ζωγραφιές.
Αύριο οι ζωγράφοι θα πεθάνουν, ίσως κι εγώ.
Εσύ το ξέρεις το παιχνίδι να σε τρομάξω δε ζητώ,
μόνο να δεις.
Τα χείλια μου βαραίνουν.
Δεν είναι πια περίγραμμα κι υπόθεση τσιγάρου.
Ένα φιλί πραγματικά βαθύ
με γεύση ήλιου μισό μισό μου δίνεται και τα παιδιά
πηδάνε στα πολύφωτα ευαίσθητα στην άσπρη
κόλλα όπως κι εγώ.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Χρήματα

Εδώ ευδοκιμούν αυτά που άλλοι τα λένε χρήματα κι εγώ χρήση εξωτερική
του δηλητήριου πουλώ κι αγοράζομαι. Όμως μπορώ ακόμη να ζω κι ας παίρνει πάντα με το κουτάλι το δάκρυ
και πάντα με το μαχαίρι το κομμάτι του ανθρώπου που αντιστοιχεί σε μια καθωσπρέπει σκέψη, όχι χρυσό μου κατοστάρικο δε σ’ απαρνιέμαι έτσι, σε χρειάζομαι για να μπορέσω αύριο τ’ αδέρφια μου πρωί πρωί στην αγορά να τα φιλήσω

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Η παράσταση και φυσικά εγώ

Καθημερινά μ’ επισκέπτονται δέντρα,
έρωτες, θηρία
και τόσοι μα τόσοι αρχηγοί που κάποτε δεν τους προφταίνω
κι απλώνω γύρω μου χιόνι που, μεταξύ μας,
δεν είναι χιόνι αλλά παγίδα να ξεφύγω.
Βγαίνω τότε στο μπαλκόνι φυτρώνεις δίπλα μου κι εσύ, ρωτάς
αγάπη μου ποιος έχει σειρά σήμερα
να τον κατασπαράξουμε;
Σου απαντώ
αυτοί εδώ μικροί μού φαίνονται και δε θα μας χορτάσουνε.
Κοίτα τους τροχονόμους πιο καλά:
σύννεφα αρμέγουν στις ταράτσες
και οι τεχνοκράτες μαδούν
τα ίδια τους φτερά. Καθόλου ονειρικό
να ξέρεις το χρυσάφι
χρυσάφι είναι και όχι παραπάνω
κι επειδή το θέλω εγώ
με σπουδή κάθε κουλούρι κατρακυλά σ’ ένα παιδί.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Επεισόδιο με φίδια

Να τα πάρεις τα μαθήματα ζωγραφικής
κι ας ζωγραφίζεις φίδια.
Έτσι έρχεται η άνοιξη
έτσι ανοίγουν οι πληγές.

Έτσι δαγκώνουν τα φίδια.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Η γάτα

Η γάτα που βλέπω δεν είναι πεινασμένη. Είναι μόνη. Ένα
φανάρι φωτίζει τη γάτα κι η γάτα είναι στο ποίημα. Και
ο τοίχος χασμουριέται και δέχεται τη γάτα.

Είμαστε μια οικογένεια η γάτα, ο τοίχος, το φανάρι,
το ποίημα κι εγώ.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Τα τελευταία μου παράθυρα

Παρουσιάστηκα αργά στο δικαστήριο σαν όλοι πίστεψαν πως είχα κοιμηθεί. Ήτανε κι άλλοι άνθρωποι εκεί όλοι τους ξένοι καθένας αγκαλιά τον πυρετό του και χτύπησε το γκονγκ. Εγώ σηκώθηκα στη θέση μου αφήνοντας να πέσουν ένα-ένα τα βραχιόλια μου.
– Θάνατος, άκουσα να λένε τότε, θάνατος και ρώτησα γιατί αφού εγώ από πάντα προσπαθώ να πω δικές μου φράσεις για ζωή.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Γράφει ο τελευταίος των ερωτευμένων πάνω σ’ ένα πράσινο φύλλο φυσικό

Πετάς και θα ’σουνα πουλί. Θα μιλούσες πράσινα και θα κοιτούσες γύρω σου με μάτια κρασιού. Γενικά θα ήταν μπορετό να φιγουράρεις στα γραφτά μου με το κομμένο σου κεφάλι ηδονικά αναπαυμένο ανάμεσα στ’ αγριωπά λουλούδια που με τρέφουν. Μα είσαι μονάχα μια μαύρη μύγα που μ’ ένα έτσι θέλω στο φλιτζάνι μου κάθισες και φτύνεις στα κόκκινα λόγια μου το μολυσμένο σάλιο.

Μαύρη δύστυχη γριά που λες σεξ – σεξ και το διαβάζεις σεξ – σεξ και το πατάς, σεξ – σεξ – σεξ και κοιμάσαι, σεξ και τρως τα παιδιά σου.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Η γυναίκα μου

Κρατώ το ’να μου μάτι στο νερό γιατί φοβάμαι.
Γυναίκα είμαι μαύρη και κάποτε πλούσια.
Η γυναίκα θήλυ με τα κοντά μου μαλλιά,
με τα φιλιά μπερδεμένα σε πορτοκάλια
κι όλα μαζί στην αγκαλιά.
Αυτή που περπατά
αυτή που γράφει.
Η γυναίκα
που στον κόλπο της κρατά το γήινό σου μόριο
και με γιορτή το χρωματίζει. Αύριο θα γεννήσει
χίλια φτερά να μου χαϊδεύουνε τη μήτρα.
Η γυναίκα μου με τη ζώνη από σπαθί. Εγώ
Βγάζω το μοναδικό μου μάτι έξω απ’ το νερό.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Μια γιορτή

Γιορτή του μπαλκονιού και το ψωμί με πολυτέλεια ντύνεται να υποδεχτεί τους φίλους που γελαστοί θα ’ρθουν να σε φιλήσουν. Μια γιορτή κοιμάσαι αργά για να κρατήσεις τη ζωή ακόμα λίγο πιο κοντά σ’ εκείνο το μπουκάλι.

Μια γιορτή τα πόδια μου θανάσιμα τρίζουν κι αν ψάξεις προσεκτικά
κάτω από τα λουλούδια θα βρεις εκεί αυτό ακριβώς που εγώ δεν μπορώ να σου πω.

Από τη συλλογή Πειρατικός σταθμός (1979)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Κυκλικό

γεννήθηκα σ’ έναν κύκλο σαρκικό που κλείνει μικρές φωνές
πλεξούδες μνήμες όνειρα και νόμους
και πέρασε ο ορισμένος χρόνος ωρίμασαν τα χέρια μου
χάιδεψα τα κεφάλια των παιδιών μου
άγγιξα της εφηβείας τους τ’ ανήσυχα χορτάρια
κι έχω απορίες για τις μνήμες μου αμφιβολίες για τα μαλλιά μου
λογιών κλειδιά για την κατοπινή πορεία τσεκούρια για τους νόμους
κι ελάχιστο χώρο για τις μικρές φωνές
που γυρεύουν ν’ ακουστούν έξω από μένα
είναι η αδυναμία μου να διδάξω την τεχνική του κύκλου
δεν έχω να σου δώσω άλλο από χρώματα
πουλιά
αχτίδες
ήλιους
φωλιές φωτιές
τον όγκο του πηλού και του νερού που περιέχω και
είναι ο κύκλος μου χαραγμένος χωρίς διαβήτη αγάπη μου κι ανοίγω
πόρτες και παράθυρα να βγουν οι λεπτές φιγούρες με τα χρώματα της
γης με τη δική της λάσπη και την άνεση με την εμφάνιση του σαρκασμού
που εγώ λέω ποιήματα σημάδια

Από τη συλλογή Κυκλικά (1982)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, κλειστό κύκλωμα

Δε σ’ εκβιάζω με τον θόρυβο της καρδιάς μου
Δε σου μιλώ με ταιριασμένα λόγια από γνωστές εφαρμογές
ερωτικής τεχνολογίας
Σου λέω παίξε με τον θάνατο
αγνοεί τ’ αναρριχώμενα χέρια μας
γέλα μαζί του
δε διακρίνει τις χάντρες της ηδονής
τρέξε πάνω στο δίδυμο κορμί μας
κόψε τα λουλούδια του
ελευθέρωσε τα πουλιά του
ταξίδεψε στον βορρά και στον νότο του
και μη φοβηθείς
Το κλειστό κύκλωμα καλύπτει όλον αυτόν
τον τεράστιο χώρο.

Από τη συλλογή Κυκλικά (1982)

[wings]

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, εδώ

Εδώ κυκλοφορεί το αίμα μου περήφανο για το κόκκινο χρώμα του
Εδώ τα χέρια μου απλώνονται να προσφέρουν πρωτόγονα δώρα
Εδώ γίνομαι θάλασσα καλοκαίρι συ να κολυμπάς
και να κοιτάζεις την πολύχρωμη ζωή στον πυθμένα

Από τη συλλογή Κυκλικά (1982)